de langspeelplaten van the hollies - deel twee
singlehoesje
trivia
We gaan hier verder met het overzicht van de originele, in Engeland uitgebrachte langspeelplaten van The Hollies. Je krijgt zo vanzelf de geschiedenis van de groep mee.
De
solocarrière van Alan Clarke liep voor geen meter, en de Hollies waren ook
niet echt blij met Rickfors, die op de bühne vooral ook uitstraling miste.
De conclusie lag dan ook voor de hand: Clarke kwam terug als leadzanger bij
de Hollies en mocht daarnaast soloplaten maken. Die solo-albums zijn
overigens de moeite van een speurtocht meer dan waard, al waren ze
commercieel geen van alle een succes.
Op deze lp, die gewoon Hollies heet, is de groep in topvorm. Ook hier
weer een plaat vol eigen nummers. Uitzondering was Albert Hammond’s The air
that I breathe, dat meteen ook hun laatste hit zou blijken te zijn.
Eigenlijk is dat heel eigenaardig, want de Hollies worden toch vooral als
single-groep gezien, en ze waren nog lang niet over hun hoogtepunt heen,
zoals deze en volgende lp’s bewezen. “Hollies” is een warme plaat die toch
de nodige power uitstraalt.
Na
een klein jaar ligt de volgende plaat er al, en ook deze staat ruim een
kwart eeuw later nog als een huis.
Het enige
non-Holliesnummer is 4th of july Ashbury Park (Sandy) van Bruce Springsteen.
Het
geeft aan dat de Hollies een goede neus voor talent hadden, want the Boss
was op dat moment nog volstrekt onbekend. Aan dit nummer kun je ook goed
zien waarom je als songschrijver blij was als de Hollies een nummer van je
wilden opnemen: een betere uitvoering kun je je gewoon niet wensen. The
Hollies hadden als gezegd in Engeland hun laatste hit gescoord, toch bleven
ze met onverwachte nummers op onverwachte plaatsen scoren. Ze waren
bijvoorbeeld zeer populair in Australië, op de Filippijnen, in Scandinavië,
maar ook in Frankrijk en in Duitsland. De mooiste heruitgaven van hun latere
lp’s komen overigens uit Frankrijk.
Terug naar Another Night. Het is een stevige, rockende, warme plaat, waarop
nog steeds duidelijk met veel plezier en energie muziek wordt gemaakt. De
plaat zakt nergens in, en ook de teksten zijn als vanouds goed. “Lucy” is
bijvoorbeeld het verhaal van een man die hoort dat zijn vrouw ongeneeslijk
ziek is. Niet bepaald een standaardpoptekst. Eat your heart out Graham Nash…
De
stroom eigen composities gaat nog steeds onverminderd door. Die worden ook
nog steeds verpakt in verrassende arrangementen, die vooral bij de ballads
goed uitpakken. En ook hier vind je nummers die met een beetje promotie
gigahits hadden moeten zijn, zoals het fraaie “My island”. Toch is deze
plaat op sommige momenten wat overgeproduceerd, met overbodige, en zelfs
hinderlijke, bakken violen. Het lijkt wel of het gebrek aan
hitparadesuccessen de groep wat onzeker maakt, waardoor deze plaat de indruk
wekt meer voor het publiek te zijn gemaakt dan voor de eigen lol. Er staan
genoeg goede nummers op om de plaat toch een zeer ruime voldoende te geven.
De plaat begint met een mislukte poging een discohit te scoren. “Wiggle that wotsit” zet een beetje de toon voor een plaat die nergens echt slecht wordt, maar die sterk de indruk wekt dat de groep nu vooral op routine draait. Tegen het einde vinden we nog wel een paar verrassende topnummers als Louise en Be with you, maar die kunnen de, verder wat matte, plaat niet echt meer redden. Waar je eerder altijd opgepept raakte van een Holliesplaat word je er hier eerder een beetje moe van.
Een wat wisselvallige plaat, met een paar absolute topnummers. Acht van de tien nummers zijn eigen composities. Pop voor volwassenen is het inmiddels geworden, maar gelukkig weer wat geïnspireerder dan op de vorige plaat. Gewoon een goede Holliesplaat.
Five Three One – Double Seven O Four
De inspiratie lijkt een beetje opgedroogd. Op deze plaat is maar één Hollies-compositie te vinden: Satelite Three heeft Allan Clarke geschreven samen met Gary Benson. Gary Brooker komt even meezingen in het nummer Harlequin dat hij speciaal voor de Hollies schreef, Murray Head’s Say it ain’t so Jo krijgt een pittige uitvoering, en verder is het vooral een plaat met ballads. Wederom pop voor volwassenen dus, maar ietsje bedaagder dan tot nu toe. Toch een prima lp.
De laatste Holliesplaat in de bezetting met Terry Sylvester en Bernie Calvert, die na dit album uit de groep stappen. Deze plaat met nummers uit de catalogus van Buddy Holly vormt een mooie afsluiter van een periode. Ze hebben er nog één keer echt zin in: er zit mooi stevig drumwerk in, een paar goede gitaarsolo’s en riffs, en er wordt als vanouds uitstekend gezongen. Er zitten bovendien weer een paar stevige rocknummers tussen. Een mooi moment om te stoppen?
De Hollies scoorden in 1981 een onverwachte hit met de single Holliedaze, een compilatie van fragmenten van hun vroege hits. Graham Nash werd voor een Top of the Pops-optreden uit Amerika overgevlogen, en dat resulteerde in een kortstondige reünie. Dat brengt ons bij de laatste echte Hollies-lp. Geen eigen nummers op deze plaat, zelfs geen Nash-song. In Amerika verkoopt de plaat ondanks vernietigende kritieken redelijk, op de naam van Nash. De plaat is beter dan zijn reputatie doet vermoeden, al hangen sommige nummers aan elkaar van de synthesizers. En het pijnlijkste moment komt als ze Just One Look nog een keer doen. Tenenkrommend, mijne heren.
Tony Hicks, Bobby Elliott en Allan Clarke gaan na deze laatste reguliere Hollies-lp met wat toegevoegde mannen (Alan Coates, Pete Wingfield, Pete Arnesen) door als live band. Ze nemen sporadisch nog wat losse nummers op die in het beste geval ergens heel laag in de Duitse tipparade opduiken. Er blijft eigenlijk alleen een prima live-band over. In 2000 stopt Allan Clarke ermee, omdat zijn vrouw ernstig ziek is. Hij wordt vervangen door de vroegere zanger van the Move, Carl Wayne, die een paar jaar later onverwacht overlijdt. De groep treedt nog steeds op, met Tony Hicks en Bobby Elliott als enige originele bandleden.
Omdat de Hollies naast de langspeelplaten veel singles uitbrachten met soms
zeer fraaie b-kantjes kunnen we de verzamelaars niet helemaal naast ons
neerleggen. Er is wel wat omgesold met het oeuvre van de Hollies. Er bestaan
bakken vol greatest hits-compilaties die allemaal redelijk zijn te noemen.
Toch springen er een paar verzamelaars uit:
The Hollies 25
years – the definitive collection.
Een
dubbel-cd waarop alle hits in de juiste volgorde staan.
Eén groot shot
adrenaline.
The other side of the Hollies plus.
Twintig b-kantjes, vooral uit de vroege periode. Als je echt wilt horen hoe
goed de Hollies waren moet je deze verrassend goede cd zeker kopen.
The Hollies –
30th anniversary collection
Als je de smaak echt te pakken hebt: deze driedubbel-cd staat vol hits,
b-kantjes en ander zeldzaam materiaal, tot en met hun versie van Purple
Rain, die alleen bij concerten te koop was.
The air that I
breathe
Een
uitstekende verzamelaar met het beste materiaal van de latere platen. De
vier beste nummers van Crazy Steal, de drie beste van Five Three One en nog
wat toppers.
Singles A’s &
B’s 1970-1979
Alle singles uit de jaren zeventig met de flipkantjes. Vijf kwartier Hollies
in topvorm.
All the world
is love
Een
leuk allegaartje uit alle periodes, aangevuld met drie sterke solonummers
van Allan Clarke. Ook de laatste stuiptrekkingen zijn hier te horen: singles
uit 1985 en 1989.
Orchestral heaven
Een compilatie uit 2000. Als je het hoesje ziet denk je dat een
strijkorkest zich aan Holliesnummers heeft vergrepen, maar het gaat hier om
Holliesnummers waar een orkest de groep ondersteunt. Dat klinkt erger dan
het is, want de drums en gitaren blijven altijd stevig in beeld. En de zang
van Allan Clarke kan ook wel wat hebben. Deze verzamelaar laat vooral ook
goed horen dat het nooit alleen om lekker in het gehoor liggende liedjes
ging. De teksten zijn hier zonder uitzondering voortreffelijk te noemen.
Heruitgaves
De vroege platen zijn goedkoop heruitgebracht, meestal met de mono- en
de stereoversie op één cd. De latere lp’s zijn voor een deel in Frankrijk
heruitgebracht met veel extra tracks (met onder meer singles uit dezelfde
periode en live-opnames). Verder is er veel zooi op de markt, dus het is een
kwestie van goed zoeken en uitkijken.
Waarderingslijstje van de lp’s met sterretjes:
- Stay with the Hollies ****
- In the Hollies Style ****
- Hollies *****
- Would you believe ****
- For certain because ****
- Evolution **
- Butterfly ****
- Hollies sing Dylan ***
- Hollies sing Hollies ****
- Confessions of the mind *****
- Distant light *****
- Romany ****
- Hollies *****
- Another night *****
- Write on ****
- Russian Roulette ***
- A crazy steal ***
- 5317704 ***
- Buddy Holly ****
- What goes around **
- 25 years – the definitive collection *****
- 30th anniversary collection *****
- The other side of the Hollies plus *****
- Singles A’s & B’s 1970-1979 ****
- The air that I breathe *****
- All the world is love ****
- Orchestral heaven ****
terug naar de startpagina van moors magazine