In het gewone dagelijkse leven lijkt het steeds ingewikkelder te worden, maar in de muziek blijkt het soms heel goed te kunnen, en wordt het goede voorbeeld gegeven – vriendschap en vertrouwen leiden dan tot ongekende avonturen en creatieve verrassingen. Rahim AlHaj, oudspeler uit Irak, speelt samen met santurspeler Sourena Sefati uit Iran en de Palestijns-Amerikaanse percussionist Issa Malluf en ze maakten samen een inspirerend, prachtig album met wereldfusie van een ongekend niveau.
Rahim AlHaj Trio – One Sky
Adam Geary is een fotograaf die in eigen beheer intrigerende fotoboeken uitgeeft die eigenlijk tegelijk kunstenaarsboeken zijn. Zijn nieuwste is ook weer een fascinerend boek geworden van 68 pagina’s op A5-formaat, en daar zit ook nog een aparte gesigneerde foto bij, alles bij elkaar voor tien Britse ponden.
Adam Geary – Stereo
Doordat ik regelmatig achter de kassa sta in de Rommelmarkt in Haren (een geweldige kringloopwinkel overigens, en de opbrengst gaat volledig naar kleinschalige projecten in de Derde Wereld) krijg ik ook regelmatig nep-euro’s in handen – munten die je als euro in handen gestopt worden, maar die achteraf geen euro blijken te zijn. In de loop der jaren heb ik een hele verzameling opgebouwd van munten die gemakkelijk voor 1- of 2-euromunten kunnen doorgaan maar die meestal aanzienlijk minder waard zijn. Ik dacht dat ik ze allemaal wel gezien had, maar nu kwam er onverwacht ook nog een Canadese 2-dollarmunt bij, die net een fractie groter is dan de 2-euromunt. Waarde: € 1,30…
Een verzameling nep-euro’s
Holly’s schilderijen juni 2018 nummer 10 is geschilderd op een opvouwbaar kartonnen dambordje en is een variatie op een van mijn oudere thema’s. Er ontstaat op een heel andere manier diepte, en het perspectief wordt weer op een heel andere manier pootje gelicht dan bij veel van mijn andere schilderijen, maar juist dat houdt het allemaal wel spannend, toch?
Paul Messinger is een Amerikaanse singer/songwriter die ons verraste met een sterk album met liedjes over het leven in het Trumptijdperk in Amerika. Hij had nu blijkbaar behoefte om even af te schakelen, en nu ligt er een album met negen fraaie liedjes over de liefde in al haar aspecten, en over mensen. Ook weer een heel mooi album overigens, heel gevarieerd, en indirect een pleidooi voor een multicultureel Amerika.
Paul Messinger – Love Will Find You: 9 Degrees of Relationship.
Schrijven over kunst is een vak apart, dat is wel vaker geconstateerd, en dat heeft niet iedereen onder de knie. Het wordt wel heel erg als ik een boek in handen krijg waar ik eerst geïrriteerd van raak, vervolgens boos en tenslotte razend, omdat de schrijver voor mijn gevoel een bloedhekel aan kunst heeft, maar net doet of hij ons kunst wil leren begrijpen. Hij zegt er wel bij dat dat een moeilijk en langdurig proces is, dus je bent al gewaarschuwd, maar dit is echt een boek dat je, ondanks de fraaie reproducties, een bloedhekel aan kunst kan bezorgen als je niet uitkijkt. Uit de buurt blijven dus.
Ad de Visser – Hardop kijken met voetnoten.
Holly’s stempelgrafiek dd 18 juni 2018 is een behoorlijk gelaagde, met veel laagjes over elkaar heen gestempeld, met een aantal rechthoekige en driehoekige stempeltjes en een paar verschillende zwarte stempelkussens, voor de verschillende grijstinten. Afstand nemen en even wat langer kijken is aan te raden, want dan word je wat sneller op het verkeerde been gezet.
Progrock is lang uit de gratie geweest omdat iedereen het ineens allemaal veel te overgeproduceerd, te gladjes en te bombastisch vond – punk heeft de symfonische rock volledig weggevaagd op een bepaald moment, maar ik heb altijd een zwak gehouden voor bands als Yes, en er blijken nog steeds juweeltjes te worden gemaakt in dit genre, onder meer door een oudgediende uit Yes, toetsenist Geoffrey Downes, die samen met zanger, componist en producer Christopher Braide een band bij elkaar raapte die het beste van alle progrockbands in zich verzamelt, lijkt het wel.
Downes Braide Association – Skyscraper Souls.
Schilderijen fotograferen valt nog niet mee, moet ik bekennen. Ze vervormen bij mij altijd een beetje, hoe recht ik er ook voor ga staan, en de kleur is nooit exact zoals op het echte schilderij. Afijn, je krijgt in ieder geval een indruk, al valt er bij een donker schilderijtje als deze wel veel van de nuance weg, ben ik bang. Maar dat er weer iets vreemds met het perspectief aan de hand is, dat kun je nog steeds wel zien.
Holly’s schilderijen – juni 2018 – nummer 9
Ruud’s utopische droombeeld aflevering 31, de eenendertigste aflevering van de unieke reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors. Elke week publiceren we hier een nieuw deel van de reeks.
Holly’s stempelgrafiek dd 16 juni 2018 is opnieuw een vrij eenvoudige, gemaakt met rechthoekige schuine stempeltjes in rood en zwart, maar het diepte-effect is toch ook hier weer onverwacht, zeker als je inzoomt en ziet hoe de grafiek is samengesteld en opgebouwd.
Ammar 808 is een Tunesiër die een superband heeft samengesteld om de muziek van de Maghreb op een speciale manier opnieuw uit te vinden. Met een band van Tunesiërs, Marokkanen en een Algerijn maakte hij een album dat meeslepend, avontuurlijk en opwindend is.
Ammar 808 – Maghreb United
Saor Patrol is een unieke Schotse band die het doordringende geluid van de doelzak combineert met een snoeiharde elektrische gitaar en drie fanatieke drummers. Dat levert muziek op die je het beste kunt omschrijven als Schots-Keltische hardrock. Als je van harde rock houdt en van doedelzak is hun laatste album ook weer onweerstaanbaar goed.
Saor Patrol – Battle of Kings.
Steve Howell komt uit Texarkana, dat is een bijzonder gebied tussen Texas, Arkansas en Louisiana waar altijd wel bijzondere muziek vandaan komt. Howell is een fantastische fingerpickende gitarist en zanger en met zijn Mighty Men brengt hij een aantal bijna vergeten juweeltjes uit de Great American Songbook weer sprankelend tot leven.
Steve Howell & The Mighty Men – Good As I Been To You
Holly’s schilderijen juni 2018 nummer 8 – bedrieglijk simpel, en iemand zag er meteen een paar rijen zwarte vuilnisbakken in, kliko’s. Maar het is feitelijk gewoon een abstract schilderij, en opnieuw een variatie op een van mijn thema’s.
Holly’s stempelgrafiek dd 15 juni 2018 is weer een vrij eenvoudige, gemaakt met rode en zwarte stempelinkt, en mat één driehoekig stempeltje. Afstand nemen en iets langer kijken dan je normaal voor een beeldscherm gewend bent is aan te raden.
Scratches is de naam van het Engelstalige striptijdschrift van uitgeverij Scratch, onder redactie van Joost Swarte, dat wereldwijd verspreid wordt. Dat is goed nieuws, want dankzij Joost Swarte vind je in het blad niet alleen een aantal bekende Amerikaanse striptekenaars als Robert Crumb en Charles Burns, maar ook een hele reeks aan grote Nederlandse stripmakers die nu wereldwijd een kans krijgen. Bovendien duikt het blad ook de geschiedenis van de strip in met onder meer aandacht voor de vroege jaren van Frank King, en tot mijn grote vreugde ruim aandacht voor Professor Pi, een van de leukste absurdistische Nederlandse strips ooit. Op groot formaat gedrukt, op mooi dik papier, veel te ontdekken, een must voor elke serieuze stripliefhebber.
Scratches 2 – on the paper highway between artist and reader.
Wat muziek betreft blijven we in Scandinavië, want twee Zweedse en een Finse dame vonden elkaar tijdens een jamsessie in Stockholm en besloten meteen samen verder te gaan. Goed idee, zo blijkt uit hun debuutalbum, want ze weten Zweedse en Finse tradities heel mooi in hun nieuwe eigen composities te verwerken, en roeren daar nog wat klassieke en pop-invloeden doorheen. Mooie samenzang, verrassende arrangementen, een schitterend plaatje.
Folk’Avant – Gryningsland.
Holly’s stempelgrafiek dd 14 juni 2018 is opnieuw een op het eerste gezicht eenvoudige, met twee stempetjes gemaakt, een schuine rechthoek en een driehoekje, en de twee kleuren rood en zwart, maar het diepte-effect is opmerkelijk te noemen.
Architecten van tegenwoordig zijn brutale honden die hun gebouwen het allerbelangrijkste vinden en zich niets aantrekken van de oude omgeving waar hun nieuwe gebouw komt te staan. Dat betekent dat meestal de balans volledig verdwenen is, en dat zo’n iconisch gebouw alle aandacht opeist. Sergei Tchoban en Vladimir Sedov pleiten daarom voor een architect die zich meer als een evenwichtskunstenaar gaat gedragen en pleiten voor een stadsbeeld dat bepaald wordt door een “harmonie van contrasten”, waarbij de iconische nieuwbouw en de achtergrondarchitectuur weer meer in balans komen. Hun pleidooi leverde een fascinerend en dankzij de vele schitterende tekeningen van Tchoban ook prachtig boek op.
Sergei Tchoban en Vladimir Sedov – 30:70 Architecture as a Balancing Act
Kongero zijn vier Zweedse meiden die werkelijk adembenemend mooi a capella zingen, en die een nieuw album maakten waarbij je van de eerste tot de laatste minuut op het puntje van je stoel zit – mooi, geraffineerd, subtiel, spannend en humoristisch ook nog.
Kongero – Kom.
Heinz is de leukste stripkat ooit, en het bewijs is nu verzameld in vijf dikke hardcovers met alle krantenstroken van Heinz, met de hand ingekleurd door tekenaars René Windig en Eddie de Jong. Deel Z, met al het werk van juli 1997 tot januari 2006 is zojuist verschenen bij Scratch Books, en het is het dikste deel van de reeks geworden. Ook nu weer aangevuld met een hilarisch notenapparaat dat al net zo absurdistisch en gortdroog is als de strip zelf. Superieur geouwehoer van het allerhoogste niveau. Leuker zal het niet gauw worden.
René Windig en Eddy de Jong – Heinz van H tot Z – deel Z
Een nieuw album van accordeonist Riccardo Tesi en zijn superband Banditaliana is altijd iets om naar uit te zien, maar toen ik de gastenlijst zag van dit nieuwe album zat ik helemáál handenwrijvend klaar. En terecht, want de zangeressen van Bella Ciao, trompettist Paolo Fresu, de Baskische accordeonist Kepa Junkera en nog een paar grootheden zorgden met hun inbreng voor een album dat de hoge verwachtingen alleen maar oversteeg. Een subliem album en een absolute aanrader.
Riccardo Tesi & Banditaliana – Argento
Vandaag twee stempelgrafiekjes, allebei dezelfde maat en met dezelfde stempeltjes gemaakt in dezelfde kleuren en met dezelfde opbouw, dat wil zeggen – eerst stempelde ik de rode reeks, daarna drie keer een zwarte reeks eroverheen. toch zien ze er totaal anders uit en leveren ze ook allebei een toaal ander diepte-effect op. Hier de eerste:
Holly’s stempelgrafiek dd 12 juni 2018 nummer 1
Nummer 2 ziet er echt totaal anders uit, wat komt doordat ik niet precies dezelfde zwarte stempelkussens heb gebruikt en doordat ik op iets andere plekken heb gestempeld, waardoor er nu ineens een rood driehoekje overblijft in plaats van een scheef rechthoekje.
Holly’s stempelgrafiek dd 12 juni 2018 nummer 2
Invisible System is de artiestennaam van bassist en producer Dan Harper, die bekend werd met zijn Ethiopische fusie-albums, maar die nu naar het land ging waar hij drie jaar als hulpverlener had gewerkt en waar hij zijn vrouw had leren kennen – Mali. In de hoofdstad Bamako heeft hij daar een maand lang opnames gemaakt met de beste musici van die stad, met als resultaat een verbluffend mooi wereldfusie-album.
Invisible System – Bamako Sessions.
Allemaal onderweg is de titel van een prentenboek over migratie, dit keer eens niet van mensen, maar van dieren. Vijfentwintig dieren die in hun leven enorme afstanden afleggen worden in dit magnifieke boek prachtig geportretteerd met schitterende tekeningen en mooie, korte teksten Een absolute aanrader.
Laura Knowles en Chris Madden – Allemaal onderweg
Ik laat ook vandaag weer een van de schilderijen zien die ik deze maand heb gemaakt, dit keer een die mensen in verwarring blijkt te brengen, omdat dit abstracte schilderij blijkt te werken als de befaamde schapenwolkjes waar iedereen wel wat in lijkt te zien – dat is hier ook zo. Kijk zelf maar eens wat jij er in ziet.
Holly’s schilderijen – juni 2018 – nummer 7
Epilogue is een tribute-album met een verhaal dat begint in de jaren zestig in Japan, met een paar jonge jongens die verslingerd zijn aan bluegrass, en een van hen, Akira Otsuka, is helemaal gek van het mandolinespel van John Duffey van de Country Gentlemen, de band die feitelijk de bluegrass uit het isolement van de Appalachen haalde en naar de grote stad bracht. Het levert een paar jaar later een mooi beeld op – vijf Japanse jongens die nauwelijks Engels praten zitten in juni 1971 in de huiskamer van John Duffey met hem te jammen en de man komt tot de ontdekking dat die vijf alles wat hij ooit heeft opgenomen perfect kunnen spelen. Duffey overleed in 1996, maar het zal je wellicht niet verbazen dat Akira Otsuka meer dan vijftig van zijn vrienden en collega’s heeft opgetrommeld voor een tribute-album, en dat is dan ook een klein goudmijntje geworden en een waardig eerbetoon aan Duffey.
Epilogue – A Tribute to John Duffey
Ik ga vandaag nog even door met de presentatie van de schilderijen die ik tot nu toe in juni gemaakt heb. Nummer 4 is opnieuw een variatie op de nummers 1 en 2, met iets meer rood, en een net iets subtielere gelaagdheid, hoewel je dat niet zou zeggen als je ziet hoe los en “slordig” het geschilderd is. Dat is zeer bewust, want ik wil een bepaald effect bereiken, dat je goed kunt zien als je een beetje afstand neemt en even iets langer blijft kijken.
Holly’s schilderijen – juni 2018 – nummer 4
Nummer vijf heb ik geschilderd op een klein, dik plankje dat ik in de rommelmarkt had gevonden. Ik schilder wel vaker op materiaal dat ik daar vind, van schaakborden tot dienbladen en andere houten planken. Dat krijg je als je weinig geld hebt, dan moet er op alle fronten geïmproviseerd worden.
Holly’s schilderijen – juni 2018 – nummer 5
Nummer zes is een onverwachte, eentje die zich wat minder makkelijk laat grijpen. Hij lijkt op het eerste gezicht scheef, maar dat is puur en onvervalst gezichtsbedrog. Of, zoals iemand al eens zei over mijn kunst: Escher voor gevorderden. Fascinerend voor iedereen die bereid is even iets langer te kijken.
Holly’s schilderijen – juni 2018 – nummer 6
