Café Noir is een strip in drie delen, door de makers van de strip Cognac, waarin een spannend verhaal werd gecombineerd met een uitleg over cognac en alles eromheen. Dat lijkt ook het uitgangspunt van Café Noir, waarin je naast een bloedstollend verhaal en passant ook alles te weten krijgt over koffie. Geweldig! Goed verhaal, goed getekend ook, met een fraaie cliffhanger aan het einde van dit eerste deel.
Café Noir – 1 – Colombia.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 19 is weer vrij donker, alsof het een foto is die in de schemering gemaakt is, met donkere schaduwen.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 19a komt uit een wat groter schetsboek dat eigenlijk bedoeld is om portretten in te tekenen (dat staat er in ieder geval op). Ook hier word je, zoals wel vaker bij mijn stempelgrafiek, weer subtiel op het verkeerde been gezet als het gaat om diepte en perspectief, want die blijken niet helemaal rotsvast te liggen.
TryTone bestaat twintig jaar, en dat wordt gevierd met een driedaags festival dat vanavond begint in Amsterdam, op drie lokaties. Als je van avontuurlijke jazzrock houdt moet je daar zeker heen! Met onder meer Spinifex Soufifex en Boi Akih.
Rob Heron en zijn Tea Pad Orchestra komen uit het noorden van Engeland, maar ze spelen muziek die western swing combineert met blues, country, rockabilly en nog het een en ander uit het begin van de Amerikaanse twintigste eeuw. Dat overgieten ze met een Brits sausje, en het resultaat is ronduit onweerstaanbaar. Hun nieuwe album staat zonder meer garant voor een uitstekend humeur. Binnenkort zijn ze te horen en te zien tijdens de R&B Night in de Oosterpoort in Groningen.
Rob Heron & The Tea Pad Orchestra – Soul of my City.
Holly’s schilderijen – januari 2019 – nummer 9 is er weer een die je echt van een afstand moet bekijken. Ik kantel hem een paar keer, omdat hij er dan steeds weer echt anders uitziet, en met name de staande versies moet je eigenlijk even wat langer op je in laten werken, want dan gaan perspectief en diepte vreemde dingen doen die niet lijken te kloppen.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 18 lijkt wel een rijtje uit steen gehakte keien, maar het zijn opnieuw in diverse tinten zwart gestempelde, gestructureerde, ritmisch opgezette stempelwerkjes die je als kijker op het verkeerde been zetten doordat diepte en perspectief niet vast lijken te liggen.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 18a is wat abstracter, maar ook hier word je weer op een vergelijkbare manier op het verkeerde been gezet doordat diepte en perspectief kunnen veranderen als je even wat langer blijft kijken.
Spinifex is wellicht de verrassendste jazzrockband die we in Nederland hebben, met een steeds wisselende samenstelling, maar altijd scherp en altijd goed. Dit keer komen ze met een album met muziek die gebaseerd is op sufimuziek uit de regio Koerdistan, Iran en Pakistan, waarin ritueel herhaalde patronen en een sterke beat centraal staan. In combinatie met de free jazz en het scherpe samenspel van Spinifex levert dat een verbluffend goed album op dat zelfs licht verslavend genoemd kan worden.
Spinifex – Soufifex.
Holly’s schilderijen – januari 2019 – nummer 8 is opnieuw een variatie op een thema, en voor de oppervlakkige kijker lijkt hij misschien wel erg veel op een van mijn voorgaande schilderijen, maar hij verschilt wel degelijk essentieel van alle andere. Ook hier is weer sprake van een buitenechtelijke relatie tussen Escher, Schoonhoven en Morandi, al noemde iemand anders het gewoon kantelkunst. Ach ja.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 17 is licht a-symmetrisch, wat je op het eerste gezicht misschien niet ziet. Ook het bruin in deze grafiek komt van een stempelkussen waar “zwart” op staat. Dat kun je bijna geen grijstint meer noemen vind ik, maar goed.
Het Hortusfestival stopt ermee na vijftien jaar. Vorig jaar moesten we het helaas in Haren al zonder dit sublieme festival doen, want ik heb er tot en met 2017 elk jaar verslag van gedaan, en ik verzette er zelfs mijn vakanties voor. Maar vorig jaar kwamen er ook in de rest van het land, waarschijnlijk door de hete zomer, te weinig mensen op af waardoor het financieel allemaal niet meer lukte. Jammer, want dit was misschien wel het leukste klassieke muziek-festival dat ons land ooit gekend heeft, met elk jaar weer een aantal fraaie verrassingen die door Maarten van Veen, pianist en artistiek leider, uit de archieven waren opgediept.
We zullen ze missen, die sublieme concerten in de kassen van de Hortus.
Holly’s schilderijen – januari 2019 – nummer 7 ziet er vrij eenvoudig uit, maar er is toch iets vreemds aan de hand met de schaduwen, waardoor je ook hier weer subtiel op het verkeerde been wordt gezet.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 16 is ook weer vrij donker en het is er weer een die van hol naar bol verandert en terug als je hem gaat kantelen, altijd een fascinerend effect, vind ik zelf.
Het Wilde Westen is eigenlijk gewoon een ouderwetse westernstrip, met een groepje mensen dat op zoek gaat naar een verborgen schat en een groep schurken die achter hun aan jaagt om de spanning wat op te voeren. Toch zit dit verhaal weer eens goed in elkaar en is de strip goed getekend. De helden zijn niet allemaal sympathiek, maar er valt toch voldoende te genieten aan deze spannende western.
Het Wilde westen – 2 – De IJzeren Brigade.
Holly’s schilderijen – januari 2019 – nummer 6 is weer een lekker los geschilderd exemplaar dat weer net wat geraffineerder in elkaar zit dan je op het eerste gezicht zou denken, waardoor je toch weer op een andere manier subtiel op het verkeerde been wordt gezet. Als je gaat kantelen veranderen ook de diepte en het perspectief vrij radicaal.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 15 laat een veld huisjes in de schemering zien, tenminste als je hem van een bepaalde kant bekijkt. Ga je hem kantelen, dan wordt het een heel ander beeld.
Xavi Reija is een Catalaanse drummer en bandleider die weer een fantastische jazzrockband opgetrommeld heeft om zijn weerbarstige vorm van intelligente jazzrock te maken. Subliem!
Xavi Reija – The Sound of the Earth – met Tony Levin, Markus Reuter en Dusan Jevtovic.
Holly’s schilderijen – januari 2019 – nummer 5 lijkt op het eerste gezicht wat slordig geschilderd, maar is toch heel gestructureerd en ritmisch opgezet. Er zitten wat interessante onregelmatigheden in, waardoor je weer op een andere manier subtiel op het verkeerde been wordt gezet.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 14 is er weer een waar je even wat langer naar moet kijken voor je precies ziet hoe hij in elkaar steekt en waar het allemaal wringt en niet helemaal klopt.
Ruud’s aannames aflevering 11 gaat over het ontstaan van oorlogen, het weigeren van dienst en alle dilemma’s daaromheen. De elfde aflevering in deze reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors die we hier elke zondag publiceren.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 13 lijkt van een afstandje wel een raster van gruizige steentjes in de schemering. Maar als je de grafiek gaat kantelen gaat alles er ineens heel anders uit zien. Zo word je ook hier weer op het verkeerde been gezet als kijker.
Een nieuw album van fluitist Mark Alban Lotz is altijd verrassend, want zijn band Lotz of Music ziet er elke keer weer anders uit, en het is iedere keer weer een feest om te kijken waar ze nu weer mee aan komen zetten. Lotz heeft het talent om jazz, hedendaagse muziek, wereldmuziek en kamermuziek op een soepele manier met de nodige humor naadloos aan elkaar te koppelen. Dit keer zijn we getuige van zijn eerste samenwerking met de Zwitserse klarinettist Claudio Puntin, en de rest van de band zorgt er voor dat iedereen op het scherpst van de snede blijft spelen. Alan Gunga Purves op drums en percussie, Albert van Veenendaal op piano en Jorg Brinkman op cello. Een subliem plaatje bewijst dat het concert een feest moet zijn geweest.
Lotz of Music – Live at Jazzcase
Wonderball is wat je een hardboiled politiestrip zou kunnen noemen, met ook nog een complottheorie erin verwerkt. Een verhaal dat goed in elkaar zit en dat magnifiek getekend is en dat over vijf boeken uitgewerkt wordt. Het vijfde deel waarin de ontknoping plaatsvindt is zojuist verschenen en ik had na lezing meteen de neiging om ze alle vijf opnieuw achter elkaar te gaan lezen. Dat is altijd een goed teken.
Wonderball 5 De Bijenhouder.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 12 is opnieuw een variatie op een thema, en ook weer ritmisch en gestructureerd opgezet met de bedoeling jou als kijker subtiel op het verkeerde been te zetten. Een abstracte versie van Escher, zou je kunnen zeggen.
Een van de betere stripseries van de laatste tijd vind ik Detectives, een spin-off van het boek Zeven Detectives uit de stripreeks Zeven. De zeven detectives die in dat verhaal samen een geval moesten oplossen krijgen hier ieder een eigen verhaal, en die boeken zijn eigenlijk eindeloos veel beter dan het oorspronkelijke boek. Het derde deel is zojuist verschenen en is al net zo geweldig als de eerste twee.
Detectives 3 – Ernest Patisson – Vervloekt.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 11 lijkt ook weer ingewikkelder dan hij feitelijk is. Gestructureerd, ritmisch, jazzy en bedoeld om je op het verkeerde been te zetten.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 11a. Ik ben goed op stoom, zowel met stempelen als met schilderen – dus ik laat hier regelmatig meer dan één stempelgrafiek per dag zien. Ik zou er nog wel meer kunnen laten zien, maar scannen en klaarmaken kost ook allemaal weer tijd, en die kom ik altijd tekort, dus ik hou me een beetje in. Het liefst zit ik de hele dag in mijn atelier, maar dat is helaas niet haalbaar.
Joris Vanvinckenroye is een Belgische contrabassist die al jaren magnifieke albums opneemt met de jazzfolkband Aranis, waarin ook fluitiste Jana Arns speelt. Hij nam tien jaar geleden al eens een verbazingwekkend goed solo-album op onder de titel BASta, en nu ligt er een nieuw album, opgenomen samen met Arns, onder de naam BASta!2, en het is al net zo’n schitterend album geworden, en misschien zelfs wel een forse slag beter. Meeslepende filmische minimal music. Subliem!
BASta!2 – Vertigo
Hilde is de afgelopen zestig jaar op zoek geweest naar een verhaal van het beertje Pol waar een olifantje in voorkwam. Als kind gelezen, maar daarna nooit weer kunnen vinden. Totdat Silvester ineens kwam met een integrale heruitgave van alle Polverhalen, te beginnen met Pol bouwt een boot, en wie loopt Pol daar halverwege het verhaal tegen het lijf? Jumbo het olifantje. Het verhaal blijkt verder nog net zo knus en net zo grappig als het vroeger was – een tijdloze klassieker kortom, die terecht herdrukt is.
Pol bouwt een boot.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 10 is ook weer in een van mijn vele schetsboeken gemaakt met zelfgesneden stempels en verschillende zwarte stempelkussens die zorgen voor verschillende tinten grijs in verschillende kleuren. En ook hier word je als kijker weer subtiel op het verkeerde been gezet.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 10a is er eentje die heel losjes in elkaar lijkt te zitten, maar het is er tegelijkertijd een waar je echt even wat langer naar moet kijken, want dan gaan de verschillende vlakken echt schuiven en vreemde dingen doen wat betreft diepte en perspectief.
