Ruud’s aannames aflevering 46 gaat onder meer over de vraag of je dood zou willen als je dement wordt. De zesenveertigste aflevering in de reeks autobiografische en filosofische essays van Ruud Moors die we hier elke zondag publiceren.
Holly’s schilderijen – september 2019 – nummer 15 lijkt wat ongestructureerd, maar zit toch tamelijk geraffineerd in elkaar. Wat langer kijken en je ziet ineens allemaal dieptes en verschuivingen die je eerst niet zag. Langer kijken loont de moeite.
Holly’s stempelgrafiek – september 2019 – nummer 15 is een variatie op een thema, en opnieuw bedoeld om jou als kijker subtiel op het verkeerde been te zetten. Dan verwacht ik wel dat je even wat langer blijft kijken.
Holly’s schilderijen – september 2019 – nummer 14 is er een waarbij afstand nemen tamelijk essentieel is, want dan ontstaan er verschillende vormen van diepte, waaronder onverwachte rondingen.
Holly’s stempelgrafiek – september 2019 – nummer 14 is gemaakt met verschillende zwarte stempelkussens, wat weer een aantal merkwaardige tint- en kleurverschillen oplevert.
Ha! Het is weer vrijdag de dertiende. We hebben de dertien bekendste voorbeelden van bijgeloof voor je op een rijtje gezet, met de verklaringen erbij, zodat je vanaf vandaag niet al te zenuwachtig meer hoeft te zijn. Haha. Dertien keer bijgeloof.
Holly’s beelden – september 2019 – nummer 2. Ik ben met een aantal totaal verschillende beeldjes tegelijk bezig. Die van gisteren kun je totaal niet vergelijken met die van vandaag, die eigenlijk heel vrolijk is, en bijna aan een konijntje doet denken dat heel hard HOERA roept, hoewel het gewoon een abstract beeld blijft. Ik loop er even uitgebreid omheen, want hoewel hij op het eerste gezicht symmetrisch lijkt is hij dat absoluut niet.
Holly’s schilderijen – september 2019 – nummer 13 is meteen ook nummer 16 in mijn reeks Contemporary Sunsets, de serie horizonschilderijen die balanceren tussen abstract en figuratief – als je van een afstand kijkt kun je de zee hier bijna horen, maar als je gaat inzoomen blijft er van die suggestie maar bitter weinig over. Afstand nemen dus.
Holly’s stempelgrafiek – september 2019 – nummer 13 is een robuuste variatie op een thema, en ook hier word je als kijker weer subtiel op het verkeerde been gezet. Als je bereid bent even wat langer te kijken en je vindt het niet erg even op scherp gezet te worden moet je beslist even kijken.
Het is al weer een jaar geleden dat ik me aan een beeld gewaagd heb – dat beeldje is vrij snel daarna gesneuveld doordat een schoonmaker er per ongeluk een pootje afbrak, en dat was lichtelijk demotiverend, geloof ik. Nu heb ik er weer eens een gemaakt, zonder pootjes, maar wel eentje die je op drie verschillende manieren neer kunt zetten. Ik heb de ruimte en het geld niet meer om echt grote beelden te maken, dus ik maak prototypes van karton, maar dat maakt ze wat mij betreft niet minder interessant.
Holly’s beelden – september 2019 – nummer 1
Holly’s schilderijen – september 2019 – nummer 12 is aanzienlijk minder chaotisch en rommelig dan hij op het eerste oog lijkt. De uitspraak van de dichter Jan Elburg gaat hier wel heel mooi op: “Ik streef met zorg naar het onvolmaakte”.
Holly’s stempelgrafiek – september 2019 – nummer 12 is wederom een variatie op een thema, en ook hier word je als kijker subtiel op het verkeerde been gezet, Wordt dat saai? Absoluut niet!
Ook vandaag weer een toevoeging aan mijn lijst Beste Zangeressen, en eigenlijk zijn dat er drie tegelijkertijd, namelijk The Roches, drie New Yorkse zussen die begonnen als achtergrondzangeressen bij Paul Simon, die vervolgens hielp bij hun eerste album, dat nog een duoplaat was. Later gingen ze met zijn drieën verder en met name hun samenzang is fenomenaal mooi en kippenvelverwekkend.
De Beste Zangeressen – een persoonlijke favorietenlijst.
Holly’s schilderijen – september 2019 – nummer 11 ziet er van een afstand in eerste instantie helemaal niet zo interessant uit. Als je gaat inzoomen zie je eigenlijk pas goed hoe intrigerend hij feitelijk is, want hij zit geraffineerder in elkaar dan je in eerste instantie door hebt.
Holly’s stempelgrafiek – september 2019 – nummer 11. Ik heb er nog lang niet genoeg van om te variëren op thema’s, ik vind de verschillen die dan ontstaan nog steeds buitengewoon fascinerend. Een vrij eenvoudig, zelfgesneden stempeltje, verschillende zwarte en één wit stempelkussen en je wordt als kijker toch weer subtiel op het verkeerde been gezet. Want als kijker word je natuurlijk ook geacht een beetje scherp te blijven.
De goede lezer zag het al een beetje aankomen – ik was Iris DeMent een beetje uit het oog verloren en ik wou de twee albums die ik van haar gemist had eerst horen en even omhoog houden voor ik haar wou toevoegen aan mijn persoonlijke favorietenlijst van Beste Zangeressen Ooit. De afgelopen dagen heb je kunnen lezen wat ik van die twee albums vond en dus is het onvermijdelijk – Iris Dement wordt toegevoegd aan de lijst.
De Beste Zangeressen – een persoonlijk favorietenlijstje.
Holly’s schilderijen – september 2019 – nummer 10 lijkt wat slordig geschilderd, maar dat is gezichtsbedrog. Zoals de kunstenaar en dichter Elburg ook al zei: ““Ik streef met zorg naar het onvolmaakte”.
Holly’s stempelgrafiek – september 2019 – nummer 10 is een variatie op een van mijn thema’s, maar je kunt er ook bomen in een bos in zien, en met wat levendige fantasie nog wel wat meer.
Drie jaar na Sing The Delta, haar eerste album in zeer lange tijd, kwam er al weer een nieuw album uit van Iris DeMent, verrassend genoeg met gedichten van de Russische Anna Akhmatova, op muziek gezet door Iris DeMent. Dankzij haar dochter, mogen we wel zeggen, want die hadden haar echtgenoot en zij in 2005 geadopteerd vanuit Siberië, en DeMent wou haar dochter graag wat van haar eigen land terug geven. Het werd veel meer dan dat, want dieper dan hier is DeMent nog nooit eerder gegaan. The Trackless Woods werd een indrukwekkend meesterwerkje.
Iris DeMent – The Trackless Woods
Jared Deck won in 2016 met zijn liedje The American Dream de Songwriting Competition van het Woody Guthrie Folk Festival. Als je dan een simpele folkzanger met een gitaar verwacht kom je bedrogen uit want Deck heeft een stevige band en twee achtergrondzangeressen en brengt daarmee een partij energieke rock ‘n’ soul die zorgt voor een verrassende adrenalinekick.
Jared Deck – Bully Pulpit
Holly’s schilderijen – september 2019 – nummer 9 is een vrolijke variatie op een van mijn thema’s, en hij doet me meer aan Morandi denken dan aan Escher, hoewel Schoonhoven ook nog steeds meekijkt.
Holly’s stempelgrafiek – september 2019 – nummer 9 is een variatie op een van mijn thema’s, gemaakt op wit papier met zwarte en witte stempelinkt, wat een heel scala aan grijstinten oplevert.
Karlijn Kistemaker heeft afgelopen week de BNG Bank Theaterprijs 2019 gewonnen. Zij ontving deze prijs ter waarde van 45.000 euro voor de voorstelling Missie Márquez in Colombia (deel 7, 8 en 9) die zij maakte met haar eigen gezelschap Kompagnie Kistemaker. De jury was er met name van onder de indruk hoe Kistemaker in drie uur tijd het publiek deelgenoot kon maken van haar meest persoonlijke wens: het ten tonele brengen van het boek Honderd jaar eenzaamheid van Gabriel García Márquez. “Het is bijzonder knap hoe werkelijkheid en theater samensmelten in het magisch-realistische universum dat Kistemaker creëert. De spelers transformeren tot personages die zo uit een stripboek kunnen wandelen, maar nergens verliest hoofdpersoon Kistemaker haar integriteit of haar kwetsbaarheid. Haar volharding om haar missie te voltooien dient als een baken in de hilarische en ogenschijnlijk chaotische verwikkelingen op het toneel.”
Waarom dit bericht hier? Omdat Karlijn Kistemaker niet alleen uit mijn dorp Haren komt, maar ik vroeger ook heel regelmatig op haar gepast heb, toen ze nog een heel klein meisje was. Haha. Mooi om te zien hoe mensen uit je directe omgeving het goed gaan doen. Andere Hareners die als kind vlak bij mij in de straat woonden, als Joeri Vos of Isil Vos doen het ook al zo goed in de toneelwereld.
Ruud’s aannames aflevering 45 gaat over uniek en onafhankelijk denken, en of dat mogelijk is. De vijfenveertigste aflevering in de reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors die we hier elke week als feuilleton publiceren.
Holly’s schilderijen – september 2019 – nummer 8 is meteen ook nummer 15 in de reeks Contemporary Sunsets, de reeks zwart-witschilderijen met horizonnen die balanceren tussen abstract en figuratief. Let in dit geval speciaal even op de dubbele zonsondergang.
Holly’s stempelgrafiek – september 2019 – nummer 8 is er een waar je van alles in blijkt te kunnen zien, al is het in principe een abstracte compositie met een wat vreemde perspectivische vertekening, waardoor je als kijker op het verkeerde been wordt gezet.
Iris DeMent bracht haar eerste albums uit bij een groot platenlabel, maar het grote succes bleef uit, en Iris raakte zelf ook wat in de lappenmand, en daardoor verscheen haar volgende album pas jaren later op haar eigen platenlabel Flariella Records. Dat was een merkwaardig tussendoortje, met maar één eigen nummer, en daarna was ik haar eerlijk gezegd wat uit het oog verloren, vandaar dat ik nu pas haar album Sing the Delta uit 2012 (dat zestien jaar na haar vorige album verscheen) onder de aandacht breng – een meesterwerkje met alleen maar hoogtepunten en pure kippenvelmuziek.
Iris DeMent – Sing The Delta
Holly’s schilderijen – september 2019 – nummer 7 is er weer eentje in de reeks “weerbarstig”, wat betekent dat je er echt even wat langer naar moet kijken om hem te doorgronden en te zien welke kant hij op wil. Als je dan even wegkijkt kan het maar zo zijn dat je focus ook even verschuift en je zomaar naar een ander schilderij zit te kijken dat je even helemaal niet meer herkent.
Holly’s stempelgrafiek – september 2019 – nummer 7 heb ik weer op bruin karton gemaakt met zwarte en witte stempelinkt, waardoor er weer een geheimzinnige blauwe kleur ontstaat.
Holly’s stempelgrafiek – september 2019 – nummer 7a heb ik gewoon op wit papier gemaakt, maar wel ook met witte en zwarte inkt – dat levert in ieder geval nog meer grijstinten op dan normaal, en ja, van heel veel grijstinten kan ik in een geval als dit best opgewonden raken.
Holly’s schilderijen – september 2019 – nummer 6 lijkt bedrieglijk eenvoudig, maar is toch wat minder saai dan je op het eerste gezicht zou denken, zeker als je gaat inzoomen.
Holly’s stempelgrafiek – september 2019 – nummer 6. Als gebruikelijk weer eentje die je op verschillende manieren op scherp zet als kijker, onder meer omdat het perspectief wat vreemd lijkt te werken als je wat langer kijkt. Omdat er nogal enthousiast gereageerd werd op de “zoekplaatjes” die ik af en toe in mijn grafieken verstop heb ik hier ook weer wat hoofden in verwerkt. Kijk maar eens goed.
Holly’s stempelgrafiek – september 2019 – nummer 6a is ook een zoekplaatje, maar hier kun je verschillende dingen in zien. Gezichten, maar ook hele mensenfiguren. Maar je mag het ook zien als een abstracte grafiek met vreemde perspectieven en rare diepte-effecten.
De inspiratie blijft komen – ik schilder en stempel elke dag, maar ben nu ook weer wat beeldjes in elkaar aan het knutselen. Vroeger maakte ik ze ook echt groot, maar daar heb ik tegenwoordig de ruimte en het geld niet meer voor, dus ik zit met karton en triplex dingen in elkaar te zetten – prototypes, zeg maar. Binnenkort in dit theater.