Ruud’s Utopische Droombeeld aflevering 49 gaat over wensen, en hoe link wensen kunnen zijn. De negenenveertigste aflevering van de reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors die we hier elke week publiceren.
JP Harris noemt zichzelf een timmerman die countryliedjes schrijft. Harris liep op zijn veertiende van huis weg, zwierf vier jaar door de USA, werkte als houthakker en timmerman en maakt nu furore als country-artiest, met enorme baard en fikse tatoeages. Maar de muziek is zeer dik in orde – denk aan stevige country in de honkytonk-variatie. De titel van zijn nieuwe plaat vind ik ook erg mooi, en je kunt er meteen aan zien dat hij ook goede teksten kan schrijven.
JP Harris – Sometimes Dogs Bark at Nothing.
Holly’s stempelgrafiek – oktober 2018 – nummer 21 is, het wordt bijna voorspelbaar, opnieuw een variatie op een thema, een beetje in de geest van Morandi of Schoonhoven, maar dan met de vreemde twist van Escher, en met een ritmische opbouw die doet denken aan een jazzcompositie.
Hauteville House is de overkoepelende titel van een merkwaardige stripreeks waarin alternatieve geschiedenis, fantasy en horror samenkomen. In deel 14 moeten de helden van het verhaal op zoek naar trapper Davy Crockett die zich ergens op de beruchte 37ste parallel bevindt, tussen de Chileense kust en Patagonië. En dat is maar een klein deel van het verhaal.
Hauteville House 14 – De 37ste Parallel
Holly’s schilderijen – oktober 2018 – nummer 11 is een lekker los geschilderd schilderij dat je echt van een afstand moet bekijken. Als je gaat inzoomen blijft er niets van over. Dat is ook wel weer eens leuk, vooral omdat hij op afstand wel degelijk sterk is.
Holly’s stempelgrafiek – oktober 2018 – nummer 20 is er een met relatief grote vakjes, zodat er veel detail binnen één vakje past. Geheimtaal? Gewoon maar kijken dan.
Low Lily is een trio uit New England dat geweldige liedjes schrijft maar ook subliem covers speelt, van Gillian Welch tot Mark Knopfler. Hun samenzang is magnifiek, ze zingen solo ook fantastisch, hun arrangementen zijn subliem, kortom: ze maakten een machtig mooi plaatje.
Low Lily – 10,000 Days Like This
Kate Campbell is een singer/songwriter die al een tijdje meedraait, maar die nog steeds prachtige liedjes schrijft, en die kan ze dan ook nog eens mooi verpakken in perfecte arrangementen. Ook haar covers zijn altijd ware eye-openers. Haar nieuwe album is weer een juweeltje.
Kate Campbell – Damn Sure Blue
Holly’s stempelgrafiek – oktober 2018 – nummer 19. Variatie op een thema. Ik blijf dat zelf erg fascinerend vinden, de kleine maar essentiële verschillen tussen de verschillende variaties. Afstand nemen en even wat langer kijken en je ziet weer veel meer dan je voor mogelijk hield.
Yves Lambert is een Canadese zanger en accordeonist die vanaf de oprichting in 1976 tot 2002 een beeldbepalend lid was van de band La Bottine Souriante, een van de meest fenomenale live-bands die ik ooit gezien heb. Vanaf 2003 heeft Lambert alweer zes albums gemaakt die al net zo aanstekelijk zijn als die van La Bottine, en eerlijk gezegd mis je de blazers nauwelijks. Met zijn drieën weten ze al net zo hard te rocken en te swingen als een complete band. Verbluffend goed.
Yves Lambert Trio – Tentation.
Holly’s schilderijen – oktober 2018 – nummer 10 is opnieuw een compositie in zwart, wit en rood, ritmisch opgezet, als een jazzcompositie, en deze is zowel op afstand interessant als van dichtbij.
Holly’s stempelgrafiek – oktober 2018 – nummer 18 is er weer eentje op een redelijk groot formaat, uit een van de grotere schetsboeken. Een vrij donkere, dit keer.
Wollodrïn is de overkoepelende titel van een tiendelige fantasy-stripreeks die waanzinnig mooi getekend is, en die je daardoor heel gemakkelijk meesleept in de meest krankzinnige verhalen, waarin orcs, mensen, dwergen, elfen, een bijzondere baby en de laatste der draken de hoofdrollen spelen. Wollodrïn is een klasse apart, en ook het negende deel in de reeks is weer een subliem juweel van een boek geworden.
Wollodrïn – De laatste helden 1/2
Vigüela is een muzikaal gezelschap uit het land van Don Quichotte, zoals ze zelf zeggen – ze spelen oude muziek, jota, fandango en seguidilla zoals die vroeger gespeeld werd, live en direct, a tiempo real. En dat is mooier dan je misschien zou verwachten.
Vigüela – A Tiempo Real – A new take on Spanish tradition.
Holly’s schilderijen – oktober 2018 – nummer 9 is een bedrieglijk eenvoudige, die toch wat meer tijd nodig heeft, merkwaardig genoeg. Hij lijkt simpel, maar het duurt toch even voordat je hem mooi gaat vinden.
Holly’s stempelgrafiek – oktober 2018 – nummer 17 is weer een redelijk ingewikkelde, dat wil zeggen, met veel laagjes over elkaar heen, en effecten die je niet meteen op het eerste gezicht ziet. Wat langer kijken loont ook hier, en een beetje afstand nemen ook.
Klarinettist Ako Karim komt uit Koerdistan, maar woont al een tijd in Duitsland. Hij besloot naast klassieke muziek ook wereldmuziek te gaan spelen en stelde een uitgebreid ensemble samen dat niet alleen muziek uit het Midden Oosten speelt, maar ook klezmer, de Balkan, latin en jazz in de mix gooit.
I Giocosi – Dasmal Harir
Holly’s schilderijen – oktober 2018 nummer 8 is er eentje waarbij niet zo heel veel effect te bespeuren valt, maar het is wel weer een ritmisch opgezet schilderij dat je kunt beschouwen als een soort variatie op een thema, alsof je jazz zit te spelen. Het mooie van deze is dat hij zowel op afstand als van dichtbij de moeite van het bekijken waard is.
Holly’s stempelgrafiek – oktober 2018 – nummer 16 is weer een variatie op een thema, en bij deze is er weer van alles aan de hand met diepte en perspectief. Escher ontmoet Schoonhoven, dus je moet goed kijken om te zien wat er nu eigenlijk niet klopt.
Als kind heb ik de boeken rond het beertje Pol allemaal verslonden. Toen had ik zelf waarschijnlijk niet goed door wat er zo onweerstaanbaar aan die boeken was, maar als ik nu Pol en de vulkaan lees zie ik dat het niet alleen de knusse avonturen waren en de maffe zaken die Pelle de pelikaan uit zijn bek kon toveren, maar vooral ook de marge-capriolen van de schildpad en de papegaai.
Pol en de vulkaan.
Van een geheel andere orde is de science fictionstrip Centaurus, waar zojuist het vierde deel van verscheen. Nadat de aarde verwoest is ging een enorm ruimteschip op zoek naar de planeet Vera in het sterrenstelsel Centaurus. Na vier eeuwen zijn ze daar aanbeland, maar het expeditieteam komt er achter dat Vera bepaald geen gewone planeet is, en waarschijnlijk zelfs niet Vera. Sabotage, moord, agressieve planten, vreemde dieren, en een merkwaardige indianenstam maken het allemaal niet eenvoudiger. Niets is wat het lijkt in deze ingenieuze sf-strip.
Centaurus 4 Het angstaanjagende land.
Holly’s schilderijen – oktober 2018 – nummer 7 – het wit is hier redelijk overheersend en heeft het rood bijna geheel aan het zicht onttrokken. Toch is er ook nog een zwart accent dat nogal nadrukkelijk zijn invloed doet gelden. Het fotograferen van schilderijen valt overigens nog niet mee, maar dat even geheel terzijde.
Holly’s stempelgrafiek – oktober 2018 – nummer 15. Deze komt uit een wat groter schetsboek, dat betekent dat je beter afstand kunt nemen, en dat je ook wat langer moet kijken om t zien hoe diepte en perspectief nu precies niet helemaal kloppen.
Ruud’s utopische droombeeld aflevering 48 gaat over goede bedoelingen en hoe die rampen kunnen veroorzaken, en hoe ingewikkeld langetermijndenken kan zijn. De achtenveertigste aflevering in de reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors, die we hier elke week publiceren.
Holly’s stempelgrafiek – oktober 2018 – nummer 14 is een bedrieglijk eenvoudige, gemaakt met slechts twee stempeltjes en één stempelkussen, maar het diepte-effect dat bereikt wordt is onontkoombaar.
Er is een nieuw album uit van De Troebadoers, en dat is goed nieuws voor de liefhebber van het betere Grunneger liedje, want de Troebadoers, dat zijn Jan Henk de Groot, Alex Vissering en Edwin Jongedijk, die solo al hebben laten horen dat ze tot de absolute top behoren, maar die samen nog een tandje bij lijken te zetten. Ook hun tweede album is weer een pareltje.
De Troebadoers – Onbekinde wegen.
Super Kaka, (oftewel superdrol) is een geweldige manga-achtige fantasystrip die voor kinderen gemaakt lijkt, maar die ik stripliefhebbers van alle leeftijden zou willen aanraden. Goed getekend, een ingenieus verhaal met veel humor en een mooie, onwaarschijnlijke held. Een heerlijke stripserie, waarvan nu net deel 2 verscheen.
Super Kaka deel 2 Dream Ball
Holly’s stempelgrafiek – oktober 2018 – nummer 13 is ook weer een variatie op een thema, en ook hier speel ik weer met diepte en perspectief. Zwartwit betekent ook hier weer een variatie aan grijstinten.
Afgelopen dinsdag was ik in het Grand Theatre voor het Basklarinet Festijn – Fie Schouten trad er op met een aantal verschillende bezettingen vóór de pauze, en Tobias Klein met zijn kwartet 37FERN na de pauze, en dat waren twee concerten die ik niet graag had willen missen. Muziek voor iedereen die graag avontuurlijke nieuwe muziek hoort. Met excuses voor de slechte foto’s van vóór de pauze.
Basklarinet Festijn – 9 oktober 2018 – Grand Theatre Groningen.
Zeven Dwergen is het eerste deel in het derde seizoen van de geweldige stripreeks Zeven, waarin steeds het getal zeven centraal staat, en waarin elk deel altijd iets ontregelends heeft. Dit keer wordt het sprookje van Sneeuwwitje op een hilarische manier volledig over de kop gegooid. Alles wordt net even wat realistischer dan in het sprookje, met dramatische en hilarische gevolgen.
Zeven Dwergen – Een diepgravend verhaal over zeven mijnwerkers.
Holly’s stempelgrafiek – oktober 2018 – nummer 12 is er eentje die ik gemaakt heb in een schetsboek dat ik in de rommelmarkt vond. Iemand had er de eerste twee bladzijden uit gescheurd, maar dat was niet vanwege de kwaliteit van het papier, want dat is prima. Dit is er wel weer eentje waar je echt een beetje meer afstand moet nemen.
