Holly’s stempelgrafiek – december 2018 – nummer 12. Er was iemand die zich afvroeg waarom ik het hier “stempelgrafiek” noem en op de pagina zelf “stempelkunst” – dat heeft er onder meer mee te maken dat voor Duitsers “stempelkunst” ook gewoon een bekend woord is. En ik blijk een paar Duitse kunstliefhebbers nieuwsgierig te hebben gemaakt, vandaar. Want de titel van de betreffende pagina gaat als tweet de deur uit, dus als je op mijn twitterfeed geabonneerd bent zie je dat er weer een stukje stempelkunst hier te vinden is.
De tandarts heeft me even goed te pakken gehad, wat pas goed tot me doordrong toen de verdoving was uitgewerkt. Met extra paracetamol vroeg naar bed, en geen energie en fut meer voor dit magazine helaas. Morgen weer.
Afgelopen zondag werd in Theater Boom Chicago in Amsterdam met een mini-symposium de tentoonstelling Een dier/ een mens van kunstenaar/fotograaf Jaap de Ruig geopend. Deze tentoonstelling, waarin varkens en koeien centraal staan, kun je nog tot en met zondag bekijken, en als je deze week in de avonduren langs de Bloemgracht in Amsterdam loopt kun je daar als onderdeel van de tentoonstelling koeien zien lopen, wat al een heel bijzonder gezicht is.
Jaap de Ruig – Een dier / een mens
Holly’s stempelgrafiek – december 2018 – nummer 11 is ook weer zwart-wit, komt ook weer uit een schetsboek en zet je ook weer subtiel op het verkeerde been. Het blijft leuk, variëren op een thema, want het is net als bij Morandi – het is altijd toch net even anders. Langzame kunst voor iedereen die een heel klein beetje aandacht en tijd over heeft.
Ik heb jarenlang bijna elke dag door de polders van Haren naar Hoogezand gefietst, door een van de mooiste natuurgebieden van Nederland. Sinds ik niet meer werk in Hoogezand fiets ik daar ook niet meer geregeld en zo kwam er ook een einde aan een lange reeks foto’s die ik maakte van steeds dezelfde plek in de Kropswolderbuitenpolder, die er elke dag weer anders uitzag. Eind november ben ik er weer een keer langsgefietst, en ik ben toch weer even afgestapt om een foto te maken.
De Kropswolderbuitenpolder.
Debashish Bhattacharya is misschien wel de beste, maar zeker ook de avontuurlijkste slidegitarist die ik ken. Hij speelde onder meer al samen met Bob Brozman, John McLaughlin en Jerry Douglas, en nu ligt er een album dat hij in Polen opnam met twee jonge Poolse jazzmusici, drummer Hubert Zemler en bassist Wojtek Traczyk, en ook dat leverde weer een verbluffend en wonderbaarlijk mooi album op. Een absolute aanrader.
Debashish Bhattacharya, Wojtek Traczyk en Hubert Zemler – Joy!Guru
Holly’s stempelgrafiek – december 2018 – nummer 10 is er ook weer een die je subtiel op het verkeerde been zet, zeker als je gaat kantelen. En als je inzoomt begrijp je al helemaal niet meer waar de suggestie vandaan kwam die je van een afstandje toch duidelijk zag. Het blijft leuk.
Ruud’s aannames aflevering 6 gaat over de betrekkelijkheid van je IQ-score en de verschillende vormen van intelligentie die je zoal kunt tegenkomen. De zesde aflevering in de nieuwe reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors die we hier elke week publiceren.
Holly’s schilderijen – december 2018 – nummer 6 is ook weer geschilderd met rode, witte, zwarte en blauwe acrylverf, al is er van het blauw nog maar een zweem te zien, maar dat vind ik zelf dan juist wel weer mooi. Rood heeft hier nadrukkelijk de overhand. Afstand nemen en iets langer kijken zijn ook hier weer aan te bevelen, want het ligt er maar net aan hoe je focust wat voor schilderij je ziet.
Holly’s stempelgrafiek – december 2018 – nummer 9 is er eentje met mooie schaduwen, vind ik zelf. Daar kan ik erg van genieten, als de schaduwen mooi zijn geworden. De kleine genoegens van het maken van grafiek, haha. Afstand nemen en rustig kijken, als altijd. Slow art, dames en heren.
Ik had nog nooit van Ripoff Raskolnikov gehoord, maar deze Hongaarse Oostenrijker blijkt al zo’n tien Engelstalige bluesrockplaten te hebben gemaakt met kritische liedjes. Small World is zijn nieuwe album, en de moeite van een kennismaking meer dan waard.
Ripoff Raskolnikov Band – Small World.
Holly’s schilderijen – december 2018 – nummer 5 ziet er weer eens bedrieglijk eenvoudig uit, maar blijkt, als je even wat langer kijkt, toch geraffineerder in elkaar te zitten dan je wellicht dacht. Geschilderd met rode, witte, zwarte en dit keer ook weer eens blauwe acrylverf op hardboard. Bij het kantelen ontstaat er een totaal ander schilderij, lijkt het wel, maar zo word je dus weer subtiel op het verkeerde been gezet.
Holly’s stempelgrafiek – december 2018 – nummer 8 is een tamelijk donkere, het lijkt bijna steenkool, maar toch zit er voldoende tekening en schaduw in om hem interessant genoeg te maken, vind ik.
Louis Armstrong & Duke Ellington recording together for the first time is de titel van de plaat die Satchmo en de Duke op 3 en 4 april 1961 opnamen in New York. Twee grootheden in de jazz, die allebei op hun eigen manier de jazz een andere wending hebben gegeven door de revolutionaire manier waarop ze muziek maakten. Hun ontmoeting leverde een sublieme plaat op die elke jazzliefhebber minstens één keer in zijn leven gehoord moet hebben, daarom hebben we hem even voor je uit de archieven opgediept.
Holly’s stempelgrafiek – december 2018 – nummer 7 is er weer eentje in verschillende tinten grijs, met dank aan de verschillende zwarte stempelkussens die ik gebruik. Als je deze gaat kantelen gaat alles van hol naar bol en omgekeerd, dus diepte en perspectief liggen weer eens totaal niet vast.
Mijn productie is momenteel vrij hoog, zowel wat betreft schilderen als met de grafiek. Voor de duidelijkheid – elke stempelgrafiek wordt gemaakt met zelfgesneden stempels in een oplage van steeds één enkel exemplaar, maar ik ben meestal met zes of zeven schilderijen tegelijk bezig en ik ben in minstens vijftien schetsboeken tegelijk aan het stempelen. Daarom laat ik vandaag even een paar extra stempelgrafieken zien, dan kun je ook wat beter zien dat ze weliswaar variaties zijn op dezelfde thema’s, maar dat ze toch wel degelijk behoorlijk van elkaar verschillen. Deze golft bijvoorbeeld een beetje.
Holly’s stempelgrafiek – december 2018 – nummer 7a:
Holly’s stempelgrafiek – december 2018 – nummer 7b komt uit een iets groter schetsboek, en is iets minder toegankelijk, om het zo maar te zeggen. Je moet hier iets meer geduld hebben voor je het ziet, vrees ik, maar dan is het effect hetzelfde, je wordt namelijk gewoon weer subtiel op het verkeerde been gezet.
Nou vooruit, nog eentje dan, en dat is er een die tamelijk spectaculair verandert bij het kantelen, vind ik zelf – alsof je elke keer een totaal andere grafiek voor je neus krijgt.
Holly’s stempelgrafiek – december 2018 – nummer 7c:
Andy Warhol was een van de toonaangevende kunstenaars van de vorige eeuw, door velen voor oppervlakkig versleten, maar onder die schijnbare oppervlakkigheid ging een diepe melancholie schuil, en dat leverde kunst op die veel dieper ging dan de meeste mensen doorhadden. Warhol had een veelbewogen leven dat zich voornamelijk in New York afspeelde, en waarbij hij de spil was van een groot creatief gezelschap. Typex heeft het aangedurfd een strip-biografie te maken van Warhol, en hij is daar meer dan voortreffelijk in geslaagd. Dat komt voor een deel doordat hij zijn beeldtaal heeft aangepast aan die van Warhol, en aan de tijd. Vijfhonderdtweeënzestig pagina’s over Warhol blijkt niet te veel, al moet je gedoseerd lezen om echt voluit te genieten, maar dan is dit boek ook een absolute aanrader.
Typex’s Andy – De Vele Levens van Andy Warhol.
Ook vandaag duiken we even in de archieven om er een Ellington-pareltje uit op te diepen. Dit keer de eerste opnames die Ellington en zijn orkest in 1957 maakten met Ella Fitzgerald, misschien wel de beste jazz-zangeres die we ooit gekend hebben. Ze kon in ieder geval scatten als geen ander, en had naast een geweldige frasering en gevoel voor timing, ook gevoel voor humor. De nummers van Ellington die ze samen opnamen kun je gerust als de beste vocale uitvoeringen van die nummers beschouwen.
Ella Fitzgerald sings the Duke Ellington Songbook.
Holly’s schilderijen – december 2018 – nummer 4 is opnieuw gemaakt met rode, witte en zwarte acrylverf, en ook deze werkt het beste als je een beetje afstand neemt, al is hij van dichtbij ook wel interessant.
Holly’s stempelgrafiek – december 2018 – nummer 6 ziet er van dichtbij wat rommelig uit, maar als je afstand neemt zie je dat dat feitelijk gezichtsbedrog is en dat hij wel degelijk slim in elkaar steekt, waardoor perspectief en diepte bij het kantelen weer alle kanten opgaan, van hol naar bol en omgekeerd. Je wordt dus, zeker als je even wat afstand neemt en iets langer blijft kijken, weer mooi op het verkeerde been gezet.
Johnny Dowd is zeventig en draait al behoorlijk wat jaren mee als Amerikaans singer/songwriter met een wat zwart gevoel voor humor. Dat maakt hem wat mij betreft extra leuk, al is zijn vorm van Americana soms wel heel apart en onnavolgbaar. Op zijn nieuwe album keert hij min of meer terug naar de rootsrock van zijn debuuutalbum.
Johnny Dowd – Family Picnic.
Vandaag duik ik ook even in de archieven, want ik wil de komende tijd even wat extra aandacht besteden aan Duke Ellington, die wat mij betreft niet alleen een van de beste componisten van de vorige eeuw was, maar ook de allerbeste big band-leider, een fenomenaal pianist en een man met een subliem gevoel voor talent en kwaliteit. Dat betekende in de praktijk dat hij niet alleen een orkest samenstelde met topmusici, maar dat hij daarnaast ook regelmatig met de groten van de jazz samenwerkte, als Louis Armstrong, Coleman Hawkins, Ella Fitzgerald, en, voor velen heel verrassend, de keizer van de free jazz, saxofonist John Coltrane. Die laatste samenwerking leverde een juweel van een album op dat zeker niet vergeten mag worden.
Duke Ellington & John Coltrane.
Holly’s schilderijen – december 2018 – nummer 3 lijkt op het eerste gezicht wel erg slordig geschilderd, maar daar zit toch wat meer raffinement achter dan je wellicht zou vermoeden. Deze is zowel van een afstandje als van dichtbij redelijk fascinerend, vind ik zelf.
Holly’s stempelgrafiek – december 2018 – nummer 5 is er weer zo een die bij het kantelen totaal anders wordt – diepte en perspectief verschuiven nogal, en zelfs als je dan even rustig blijft kijken verandert alles nog een keer van perspectief. Je wordt dus weer mooi op het verkeerde been gezet.
Wassim Halal is een percussionist en componist die niet alleen Turkse, Arabische en Afrikaanse ritmes in de vingers heeft, maar die ook goed geluisterd heeft naar minimal-music grotmeesters als Steve Reich. Hij componeerde de muziek voor een driedubbel-cd waar hij met zo’n dertig gastmusici op te horen is. Volksmuziek voor een onbekend land, noemt hij het zelf, maar dat zegt niets over hoe avontuurlijk en opwindend die muziek geworden is. Drie albums lang houdt Halal de aandacht meer dan vast met dit sublieme meesterwerk, dat dan ook een absolute aanrader is.
Wassim Halal – Le Cri du Cyclop.
Mikel is de titel van een graphic novel die net iets te beklemmend was om in één ruk uit te lezen, wat mij betreft. Hij heeft hier dus iets langer gelegen dan de bedoeling was. Het is het verhaal van een Spaanse snoepverkoper die ervan droomde schrijver te worden. Omdat zijn baantje rampzalig verliep en hij vanwege dat schrijverschap wel een wat opwindender leven kon gebruiken ging hij naar Baskenland om daar als bodyguard te werken en politici te beschermen tegen de ETA. Dat pakte minder prettig uit dan verwacht, want de angst werkte uiteindelijk als motregen en doorweekte alles. Het knappe is dat tekenaar en schrijver dat zeer indringend en overtuigend weten over te brengen.
Judith Vanistendael & Mark Bellido – Mikel – Het verhaal van de snoepverkoper die een hond werd.
Holly’s schilderijen – december 2018 – nummer 2 is er eentje die van een afstandje interessant is, maar die ook nog fascinerend blijft als je er met je neus bovenop gaat staan, want de details zijn tamelijk intrigerend, vind ik zelf. Daarom zoom ik hier even wat uitgebreider in.
Holly’s stempelgrafiek – december 2018 – nummer 4 komt opnieuw uit een van mijn schetsboeken en is ook weer een variatie op een van mijn thema’s. Afstand nemen en wat langer kijken loont ook hier de moeite.
Duke Ellington staat, samen met zijn vaste componist Billy Strayhorn, in mijn top tien van Beste Componisten van de Twintigste eeuw, ruim boven bijvoorbeeld de gebroeders Gershwin. Toch wordt zijn werk, en met name zijn fenomenaal mooie suites, vrijwel nooit door anderen integraal uitgevoerd. Hij wordt misschien toch nog iets te veel in de jazzhoek gedacht. Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom de versie die er nu ligt van zijn Far East Suite, door de Franse saxofonist en fluitist Pierre Bertrand, wel erg vrij met de oorspronkelijke composities omgaat. Bertrand heeft in ieder geval iets belangrijks bereikt – ik draai nu al dagen lang niets anders dan de nog steeds fenomenaal mooie muziek van Duke Ellington.
Duke Ellington’s Far East Suite, revisited by Pierre Bertrand.
Holly’s schilderijen – december 2018 – nummer 1 is wederom een variatie op een thema, maar wel weer eentje die geraffineerder in elkaar steekt dan je op het eerste gezicht zou denken. Afstand nemen en even wat langer kijken zijn dan ook zeker weer aan te bevelen.
Holly’s stempelgrafiek – december 2018 – nummer 3 is een wat donker uitgevallen exemplaar, maar dat went snel als je even wat langer kijkt, want dan blijkt er toch weer verrassend veel diepte in te zitten.
