Flamenco, rumba en pop, dat is de mix waarmee de vijf meiden van de Spaanse band Maruja Limón hun aanstekelijke muziek maken. Hun liedjes zijn goed, ze zingen fantastisch, de arrangementen zijn subliem en de muziek is gewoon erg lekker.
Maruja Limón – Ante Mí.
Holly’s schilderijen – december 2019 – nummer 9. Giorgio Morandi schilderde het grootste deel van zijn leven enkel en alleen de potjes die hij in zijn atelier voor zijn neus neerzette. Dat leek misschien saai, maar uiteindelijk was het onvoorstelbaar boeiend en leverde het een van de intrigerendste oeuvres uit de kunstgeschiedenis op. Morandi is een van mijn inspiratiebronnen en dat kun je aan dit schilderij wel een beetje zien, vind ik zelf.
Holly’s stempelgrafiek – december 2019 – nummer 11 komt uit een A4-schetsboek en is dus een slag groter dan de meeste stempelgrafiekjes die ik je hier laat zien.
The Henrys is een Canadese band waarachter feitelijk één man schuilgaat, het muzikale genie Don Rooke, gitarist en componist extraordinaire, die om de vijf jaar met een meesterwerk van een album aan komt zetten waar ik altijd weer ademloos van bewondering naar zit te luisteren. Geraffineerd, subtiel, intelligent, humoristisch en melancholiek, en vooral ook nog eens heel erg mooi. Het nieuwe album van The Henrys is weer een absolute aanrader!
The Henrys – Paydirt.
Holly’s schilderijen – december 2019 – nummer 8 is meteen ook nummer 26 in de reeks Contemporary Sunsets, mijn serie half abstracte horizonschilderijen, waarvan dit eigenlijk een vrij traditioneel ogend exemplaar is, al is hij wel zwart-wit. Dat laatste heeft te maken met het universele karakter van deze horizonschilderijen, want ik probeer zeeschappen en landschappen te schilderen die je overal kunt vinden, maar die je tweehonderd jaar geleden ook al overal kon vinden.
Holly’s stempelgrafiek – december 2019 – nummer 10 is weer een variatie op een van mijn thema’s, ritmisch en gestructureerd opgezet als een jazzcompositie. Afstand nemen en even wat langer kijken is de beste manier om te zien wat hier nu eigenlijk gebeurt.
De muzikale Rough Guides zijn eigenlijk altijd wel interessant, zeker als ze diep de archieven induiken. The Rough Guide to Blues Divas gaat zo’n negentig jaar terug in de tijd naar de eerste grote sterren van de blues, Ma Rainey en Bessie Smith, maar weet ook nog ruim twintig onbekendere vrouwen in de spotlight te zetten. Dat levert een mooi tijdsbeeld op van vrouwen die een kleine eeuw geleden met hart en ziel de blues zongen.
The Rough Guide to Blues Divas
Een ander type Rough Guide is die waarin ze de wereld van nu exploreren, zoals Putamayo dat jaren gedaan heeft met voortreffelijke compilaties. Rough Guide lijkt dat stokje min of meer te hebben overgenomen, en The Rough Guide to a World of Guitar is een mooi voorbeeld van zo’n verrassend goede compilatie, waarin de gitaar centraal staat, maar waarin je ook een verbazingwekkende wereldreis maakt, met onder meer verschillende verbluffende wereldfusieresultaten. Van India via Afrika naar Rusland, Bulgarije, de USA en nog wat andere uithoeken van de wereld. Een geweldige muzikale avonturenreis.
The Rough Guide to A World of Guitar.
Holly’s schilderijen – december 2019 – nummer 7 is weer een stukje minimal art, al zou je dat aan de felle kleuren en de pop-art-uitstraling niet meteen zeggen. Ritmisch en snel opgezet, en daardoor wat slordig ogend hier en daar, maar dat ruwe randje wil ik er ook bewust in hebben. Wat langer kijken loont echt.
Holly’s stempelgrafiek – december 2019 – nummer 9 komt uit een A4-schetsboek en is verwarrend, omdat je er van alles in kunt zien. Iemand zag er zelfs een compleet stripverhaal in van een soort van worstelwedstrijd. Tja. Kijk zelf maar eens.
Ruud’s woorden, zinnen en verhalen aflevering 8 is geïnspireerd door het boek Hoe ik talent voor het leven kreeg van Rodaan Al Galidi en gaat onder meer over de idiote inburgeringstoets die je moet doorstaan om als Nederlander geaccepteerd te worden. De achtste aflevering in deze reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors, waarvan we er hier elke week een publiceren.
Lina is een Portugese fadozangeres die vooral bekend werd door het klassieke repertoire van Amalia te zingen. Ze schakelde de producer Raül Refree in, die nog nooit iets van Amalia gehoord had en die meteen ook maar de traditionele gitaren opborg. Met piano en synthesizers gingen ze de fado opnieuw uitvinden en het leverde zowaar een aangrijpend goed album op.
Lina – Raül Refree.
Holly’s schilderijen – december 2019 – nummer 6 is meteen ook nummer 25 in de reeks Contemporary Sunsets, de serie half-abstracte zwart-witte horizonschilderijen waar ik nu al een tijdje aan werk. Deze is minder op de zee en meer op het Groninger landschap geïnspireerd, en het is ook nog eens een echte decemberlucht die je hier te zien krijgt.
Holly’s stempelgrafiek – december 2019 – nummer 8 is er weer een die je het beste van een afstand kunt bekijken, hoewel hij juist ook fascinerend is als je gaat inzoomen.
Françoise Derissen is een jazz-violiste die in haar eentje op een muzikale avonturenreis ging, waarbij jazz, folk, klassiek en minimal music elkaar naadloos ontmoetten. Ze klinkt soms als een modern eenpersoons kamerorkest, en haar album is een subliem pareltje geworden. Een absolute aanrader.
Françoise Derissen – Cordes avides.
Holly’s stempelgrafiek – december 2019 – nummer 7 wordt bijna nog mooier als je gaat inzoomen, kijk maar eens goed. Deze heb ik gemaakt met zwarte en witte stempelinkt, waardoor de variatie aan grijzen nog iets groter is dan anders.
Holly’s stempelgrafiek – december 2019 – nummer 7a laat ik je zien omdat het de hele dag te donker was om een schilderij te fotograferen, en een grafiekje gooi ik zo even onder de scanner, dus dan kan ik mooi weer eens laten zien hoe verschillend ze af en toe uitpakken.
Voor het eerst in zes jaar komt Gerard van Maasakkers weer met nieuwe liedjes, en dat levert meteen een album op dat tot zijn allerbeste behoort. Van Maasakkers loopt al een ruim mensenleven mee in de muziek, maar weet nog steeds intieme, rake liedjes te schrijven en die ook zo te spelen dat ze je raken.
Gerard van Maasakkers – Ik loop.
Holly’s schilderijen – december 2019 – nummer 5 is ritmisch en gestructureerd opgezet, als een jazzy compositie. Van een afstand werkt hij het beste,
Holly’s stempelgrafiek – december 2019 – nummer 6 is een variatie op een thema, en als altijd weer net even anders, en voor mezelf daardoor fascinerend genoeg.
Jeff Larson is een singer/songwriter die tegen de Westcoastpop aanhangt en die in de sublieme gitarist en multi-instrumentalist John Blakeley de perfecte partner heeft gevonden – ze hebben duidelijk een klik, want er gebeurt iets waardoor hun album net een slag beter is dan de reguliere westcoastpop.
John Blakeley & Jeff Larson – Yesterday’s Dream.
Holly’s schilderijen – december 2019 – nummer 4 is een variatie op een van mijn thema’s. Hij lijkt wat los en grof geschilderd, maar hij zit toch net wat geraffineerder in elkaar dan je daardoor zou denken.
Holly’s stempelgrafiek – december 2019 – nummer 5 lijkt wel getekend met houtskool of potlood, maar ook deze is gemaakt met stempels, die ik dit keer uit een dikke Koh-i-Noor gum heb gesneden.
De beelden van de Oostenrijkse kunstenaar Manfred Wakolbinger deden me in eerste instantie net even te veel denken aan de beelden van Hans Arp, maar Wakolbinger blijkt toch een veelzijdiger kunstenaar dan ik dacht, zo blijkt uit een boek dat een overzicht biedt van zijn werk van de afgelopen zeven jaar.
Manfred Wakolbinger – Inhale Exhale.
Holly’s schilderijen – december 2019 – nummer 3 is meteen ook nummer 24 in de reeks Contemporary Sunsets, mijn serie hedendaagse zonsondergangen, zwart-witschilderijen op de rand van abstract, geïnspireerd op de zee.
Holly’s stempelgrafiek – december 2019 – nummer 4 heb ik gemaakt in een schetsboekje met papier dat is gemaakt van gerecycled katoen, oersterk, maar wel met een nadrukkelijke structuur.
Nawaris is de band van de Iraaks-Belgische ud-speler Hussein Rassim. Samen met celliste Juliette Lacroix en zangeres Laurie Batista vormt hij de kern van een sublieme wereldfusieband die Arabische muziek combineert met klassieke muziek, jazz en folk, en dat levert een onweerstaanbaar album op, waarbij ook gelachen mag worden. Een absolute aanrader.
Nawaris – Bach à Bagdad.
Holly’s schilderijen – december 2019 – nummer 2 is ook weer geschilderd op schildersdoek, met rode, witte en zwarte verf. Hij zit net even geraffineerder in elkaar dan je op het eerste gezicht zou denken, want dan oogt hij wellicht wat slordig.
Holly’s stempelgrafiek – december 2019 – nummer 3 heb ik gemaakt in een A4-schetsboek met een paar stempelkussens waar “zwarte stempelinkt” op staat, al zou je dat niet zeggen als je naar de groenige en bruine kleuren kijkt die hier tevoorschijn komen.
Céline Bonacina speelt baritonsaxofoon, en dat doet ze heel lekker en aanstekelijk. Feel-good jazz, lekker scherp gespeeld, met een fantastisch trio plus sublieme gastgitarist. Heerlijk plaatje!
Céline Bonacina – Fly Fly
Vraag mij naar mijn absolute favoriete muziek aller tijden en ik kom met één naam: Banabila. Van deze Rotterdammer wil ik eigenlijk ook alles aanschaffen wat hij uitgebracht heeft, want alles wat ik tot nu toe van hem heb gehoord is meer dan subliem. Voor iedereen die hem nog niet kent is er een fantastische compilatie beschikbaar met een aantal hoogtepunten.
Banabila – Tapu Sampler 2016
Holly’s stempelgrafiek – december 2019 – nummer 2 heb ik gemaakt met twee stempels die ik gesneden heb uit een enorme, zeer stugge rubberen gum, wat weer andere effecten oplevert als de wat soepeler gummen van de HEMA die ik meestal gebruik.
Holly’s stempelgrafiek – december 2019 – nummer 2a komt uit een wat groter schetsboek – de A4-schetsboeken waren wat onder op de stapel beland waar ik mee bezig was, maar kwamen nu weer in zicht. Licht getint papier, een paar verschillende zwarte stempelkussens en een paar nieuwe zelfgesneden stempels. En ziet elke grafiek er toch weer geheel anders uit.
