Ruud’s aannames aflevering 43 gaat over de manier waarop we soms anderen in een bepaalde rol dwingen omdat we aannemen dat ze bepaalde karaktereigenschappen of eigenaardigheden hebben. De drieënveertigste aflevering in de reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors die we hier elke week publiceren.
Caroline Herring is een bijzondere singer/songwriter – ze komt uit een welgesteld zeer rechts gezin uit het zuiden van de Verenigde Staten, maar ze schrijft liedjes die haar familie waarschijnlijk behoorlijk tegen de haren instrijken. Toen ik haar bijna vijftien jaar geleden interviewde was ze net zwanger van haar eerste kind, op haar nieuwe album zingen haar kinderen mee.
Caroline Herring – Verses.
Holly’s schilderijen – augustus 2019 – nummer 25 is meteen ook nummer 9 in de serie Contemporary Sunsets, abstracte schilderijen die zowel geïnspireerd zijn op de zee als op een cartoon van James Stevenson.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2019 – nummer 25 komt uit een ongebruikt aquarelblokje dat ik in de rommelmarkt vond – ik haal mijn schetsboekjes overal vandaan tegenwoordig, want ik kan er niet genoeg op voorraad hebben in het tempo waarin ik bezig ben.
Aan mijn lijst met beste zangeressen wordt nog steeds gewerkt – ik kwam er onder meer achter dat een van mijn favorieten na de laatste cd die ik van haar had aangeschaft nog twee albums heeft gemaakt, dus die moeten eerst nog worden beluisterd voordat ik haar definitief toevoeg aan de lijst. En van iemand als Geeta Dutt blijkt moeilijk materiaal te vinden – ik heb van haar alleen verschillende nummers op compilaties staan, die ik alleen daarom al bewaar. Maar ik wil je toch graag wat laten horen, dus… nog even geduld.
The Maes zijn twee Australische zussen die fabelachtig mooi samen kunnen zingen, prachtige liedjes schrijven en die ook nog eens magnifiek arrangeren. Het resultaat is een juweel van een album.
The Maes.
Holly’s schilderijen – augustus 2019 – nummer 24 is weer een bedrieglijk simpele, die toch ook weer vreemde dingen gaat doen als je hem gaat kantelen. Ook als je gewoon even wat langer kijkt en je je focus een beetje verlegt gebeuren er soms verrassende dingen overigens.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2019 – nummer 24 is weer een grafisch sterke, waarin de kracht van suggestie een hoop werk verzet. Met andere woorden, je kunt er een boel in zien, terwijl het feitelijk een abstracte compositie is, bedoeld om jou als kijker op het verkeerde been te zetten.
Ik ga langzaam maar zeker nog even verder met mijn persoonlijke favorietenlijstje van beste zangeressen ooit en heb er vandaag weer een toegevoegd – de Britse folkzangeres June Tabor, die me al meerdere keren kippenvelmomenten heeft bezorgd.
De beste zangeressen ooit – een persoonlijke favorietenlijst.
Holly’s schilderijen – augustus 2019 – nummer 23 – misschien komt het doordat ik gisteren bij de begrafenis van een oude vriend was, maar ik zag in dit stuk geblakerd hout ook een voltooid mensenleven. Als je gaat inzoomen, wat ik hier wat vaker doe dan anders, zie je dat er ongelofelijk veel details en grijstinten in dat enorme stuk “hout” verborgen blijken te zitten.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2019 – nummer 23 is er een op A4-formaat die ik met zwarte en witte inkt gemaakt heb, wat weer een merkwaardige blauwe kleur oplevert.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2019 – nummer 23a is weer een variatie op een van mijn thema’s, ritmisch en gestructureerd opgebouwd, en geïmproviseerd als een jazzcompositie. Langer kijken loont bij dit soort slow art.
Otava Yo is een folkband uit St Petersburg die oude Russische volksliedjes op een unieke manier tot leven weten te brengen, met oude instrumenten, maar een rock ‘n’ roll-houding, en schitterende samenzang. Muziek waar ik elke keer weer een onverwoestbaar goed humeur van krijg,
Otava Yo – Do You Love?
Holly’s schilderijen – augustus 2019 – nummer 22 is er weer een in de reeks “Escher ontmoet Schoonhoven terwijl Morandi glimlachend staat toe te kijken”. Abstracte, jazzy, minimale kunst met de bedoeling om jou als kijker subtiel op het verkeerde been te zetten.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2019 – nummer 22 komt ook weer uit een van mijn schetsboekjes, die tegenwoordig vrijwel allemaal zuurvrij papier van archiefkwaliteit bevatten. Dat werkt wel prettig, moet ik zeggen, echt goed kwaliteitspapier.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2019 – nummer 22a is er een die je echt van een afstandje moet bekijken, want dan werkt de kracht van suggestie toch echt het beste.
Hauteville House is een zogenaamde steampunkstrip, die zich anderhalve eeuw geleden afspeelt, met veel intriges, vreemde machines, rare vliegende apparaten, wezens uit de diepten van de oceaan, inmiddels uitgestorven volkeren, poorten waarmee je van continent naar continent kunt reizen en daarnaast veel echte figuren uit de geschiedenis, zoals Darwin en Davy Crockett. Een merkwaardige fantasystrip, voor iedereen die van een mix van fantasy, geschiedenis, horror en intriges houdt. Deel 15 sluit alweer de derde cyclus van de serie af.
Hauteville House 15 Kaap Hoorn
Holly’s schilderijen – augustus 2019 – nummer 21 is meteen ook nummer 8 in de serie Contemporary Sunsets die ik vorige maand begonnen ben naar aanleiding van een verzoek om een horizonschilderij en de inspiratie die daarbij kwam van een cartoon van James Stevenson. Horizonschilderijen op de rand van de abstractie.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2019 – nummer 21 is eigenlijk een oudere grafiek, nummer 14a, waar ik achteraf toch niet helemaal tevreden over was, en die ik nog even uitgebreid bewerkt heb met nog een paar lagen, onder meer met witte inkt. Ik hoop dat je het met me eens bent dat deze versie beter is, want nummer 14a bestaat nu definitief niet meer.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2019 – nummer 21a is gemaakt op glad wit papier, met zwarte en witte stempelinkt, en hij zet je weer subtiel op het verkeerde been, als je tenminste de moeite neemt even wat langer te blijven kijken.
Holly’s schilderijen – augustus 2019 – nummer 20 is de zevende in de reeks Contemporary Sunsets, de serie abstracte schilderijen die geïnspireerd zijn op de zee en op een cartoon van James Stevenson waar twee mensen zitten te genieten van een mooie hedendaagse zonsondergang.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2019 – nummer 20 heb ik met witte en zwarte stempelinkt op bruin karton gemaakt, wat altijd een bijzondere blauwe kleur oplevert.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2019 – nummer 20a is er weer een waar je met een beetje fantasie van alles in kunt zien. Ook hier heb ik overigens witte stempelinkt gebruikt.
Ik zit tegenwoordig het grootste deel van mijn tijd in mijn kleine zolderatelier, en werk daar meestal aan zeven of acht schilderijen tegelijkertijd. Als die allemaal liggen te drogen draai ik me om en ga ik aan mijn grote werktafel zitten stempelen, en dat doe ik vaak ook in tien tot vijftien schetsboekjes tegelijk, in formaat variërend van A5 tot A4. Die gretigheid zal wel nooit meer overgaan, vrees ik, maar dat betekent ook dat ik wat minder tijd aan dit magazine besteed, zoals je misschien wel zult merken. De kunst komt voorlopig even eerst.
Baba Sissoko is een West-Afrikaanse ngoni-speler en zanger die de muziek van zijn familie in ere houdt. Dat betekent in de praktijk dat hij met Amadran, waar je hem alleen met zijn stem en ngonis hoort, een prachtig tijdloos meesterwerkje heeft afgeleverd.
Baba Sissoko – Amadran.
Holly’s schilderijen – augustus 2019 – nummer 19 lijkt weer heel simpel, maar zit toch net weer even wat geraffineerder in elkaar dan je op het eerste gezicht zou denken. Even wat langer kijken is dan ook aan te bevelen.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2019 – nummer 19 is gemaakt met één sterk stempeltje, grafisch sterk bedoel ik dan. Verder niks aan toegevoegd, want ik vond de herhaling van dat ene stempel al wel sterk genoeg, en er valt genoeg in te zien, dacht ik zo.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2019 – nummer 19a is er een waar ik wel degelijk wat in verstopt heb – een mannetje, ergens in de chaos. Haha. Een zoekplaatje dus, naast de andere manieren waarop ik je meestal op het verkeerde been zet kun je hier dus op zoek naar een gezicht. Ook wel eens leuk toch?
Ruud’s aannames aflevering 42 gaat over een belangrijke regel in de psychiatrie – als je je vrijwillig laat opnemen mag je ook op elk moment weer naar buiten wandelen. Daar blijken nog wel wat haken en ogen aan te zitten. De tweeënveertigste aflevering in de reeks autobiografische en filosofische essays van Ruud Moors die we hier elke week publiceren.
Oh Susanna heet eigenlijk Suzie Ungerleider, dus je begrijpt waarom ze een pakkender naam zocht om muziek te maken. Deze Canadese singer/songwriter bracht haar debuutalbum twintig jaar geleden uit, en dat werd eigenlijk meteen een klassieker, door de donkere liedjes en de indringende zang. Het album werd opnieuw uitgebracht in een jubileum-editie, ge-remastered en met akoestische extra versies. En het album staat nog steeds als een huis.
Oh Susanna – Johnstown – 20th Anniversary Re-mastered & Extended
Holly’s schilderijen – augustus 2019 – nummer 18 is er een waarbij de manier waarop je focust tamelijk essentieel is – als je het rood als hekwerk op de voorgrond ziet, waarbij het grijs een stadsbeeld op de achtergrond wordt zie je de sterkste versie, wat mij betreft, maar sommigen zien het grijs alleen op de voorgrond en komen daar moeilijk van af.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2019 . nummer 18 is, laat ik dat meteen maar even nadrukkelijk stellen, een abstracte compositie. Okee.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2019 – nummer 18a. Het is soms verbazingwekkend wat mensen in mijn abstract opgezette grafische werk denken te zien, zoals hier, waar iemand een hele kolonie uiltjes dacht te ontwaren. Ik geef toe dat ik er soms inderdaad wat herkenbare elementen in verstop, maar in dit geval is het toch echt de fantasie van de kijker die voor de verrassing zorgt.
Benin International Musical is een bijzonder project, waarin al het beste van muzikaal Benin wordt gecombineerd met elektro, rock, jazz, hiphop en groove, met een onweerstaanbaar resultaat. De perfecte zomerplaat.
Benin International Musical – BIM #1
Mijn persoonlijke favorietenlijstje van beste zangeressen ooit is weer uitgebreid met twee namen – ook weer dames die inmiddels al overleden zijn vrees ik – Kate Wolf en Nina Simone, de een wat nadrukkelijker aanwezig in het algemeen muzikaal geheugen dan de ander, vermoed ik, maar voor mij hadden ze alle twee een even grote impact.
De beste zangeressen ooit – een persoonlijke favorietenlijst.
Holly’s schilderijen – augustus 2019 – nummer 17 is meteen ook de zesde in de reeks Contemporary Sunsets. Deze valt misschien niet helemaal binnen de reeks, omdat het hier meer om de zee bij nacht gaat, maar ook hier is iets merkwaardigs aan de hand, want als je goed kijkt zul je zien dat de maan niet één keer, maar vier keer door de wolken breekt.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2019 – nummer 17 is ook weer een variatie op een thema, maar net weer even wat anders gestructureerd, net even iets anders gespiegeld.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2019 – nummer 17a lijkt wel een rotsblokkenformatie, maar dan wel een die niet helemaal lijkt te kloppen, en als je even wat beter kijkt zelfs helemaal niet blijkt te kloppen. Kortom, je wordt als kijker weer even heerlijk op het verkeerde been gezet.
Lucilla Galeazzi is een Italiaanse zangeres en liedjesschrijver die niet alleen indruk maakt omdat ze een neus heeft waar Cleopatra jaloers op zou worden, maar een stemgeluid waar je kippenvel van krijgt. Dat was bij L’Arpeggiata, waar ik haar voor het eerst zag en hoorde, al zo, maar ook later, bij Tesi’s Bella Ciao-project en het Belgische Alegria et Liberta. Hoog tijd om deze fenomenale zangeres met terugwerkende kracht te gaan ontdekken, dacht ik zo. Ik begon met drie oudere albums.
Lucilla Galeazzi – Cuore di Terra, Lunario en Stagioni
Ik heb nog twee namen toegevoegd aan mijn lijst van beste zangeressen ooit. Naast Galeazzi is dat Nancy Jeffries.
De beste zangeressen – een persoonlijk favorietenlijstje.
Holly’s schilderijen – augustus 2019 – nummer 16 is er weer een die je volledig op het verkeerde been zet, zeker als je gaat kantelen, want dan gaan perspectief en diepte een totaal andere kant op.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2109 – nummer 16 lijkt wel weer uit steen gehakt, als ik sommigen van mijn kijkers moet geloven. Je kunt altijd vrij veel in mijn grafieken zien, heb ik al gemerkt, en dat is een goed teken, want dat betekent dat ik je op verschillende niveaus op het verkeerde been blijk te kunnen zetten.
