Danny Paisley & The Southern Grass maken samen ouderwetse, traditionele bluegrass, maar ze doen dat zo geïnspireerd en energiek dat die muziek daar volstrekt tijdloos van wordt. En je krijgt geheid een goed humeur van de pure lol waarmee ze staan te spelen.
Danny Paisley & The Southern Grass – That’s Why I’m Lonesome.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 23 is er weer eens een die je echt het beste van een afstand kunt bekijken, en dan moet je er nog even de tijd voor nemen om te zien wat er precies aan de hand is en waar je ongeveer op het verkeerde been wordt gezet.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 23a is er ook weer een die je echt van een afstand moet bekijken, en deze zit bovendien wat ingewikkelder in elkaar, waardoor je even wat langer moet kijken voordat je ziet hoe het allemaal in elkaar steekt en waar het precies niet klopt.
Kel Assouf is een powerrocktrio dat woestijnrock speelt die net een tikkeltje rauwer is dan die van de pioniers van het genre, Tinariwen. Het verhaal van de statenloze Kel Tamashek, zoals de Toeareg zelf liever genoemd worden, staat centraal in de teksten van dit indrukwekkende, energieke album.
Kel Assouf – Black Tenere.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 22 lijkt wat grof, maar dat komt voor een deel door de structuur van het papier van het schetsboekje waarin ik hem gemaakt heb, dat papier is namelijk gemaakt van textielafval, wat verbazingwekkend sterk papier oplevert, maar wel met een opmerkelijke structuur.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 22a wijkt een heel klein beetje af van de andere in deze reeks variaties op een thema omdat ik, naast de verschillende zwarte stempelkussens die ik steeds gebruik, hier ook een wit stempelkussen heb ingezet, wat weer een heel andere grijstint oplevert. Verder word je hier ook weer gewoon subtiel op het verkeerde been gezet, zoals altijd.
Donjon Monsters is misschien wel de leukste subserie in de reeks stripverhalen rond de Donjon, het kasteel dat losjes gebaseerd is op het inmiddels al bijna een halve eeuw oude en nog steeds springlevende spel Dungeons and Dragons. In de subreeks krijgt steeds een bijfiguur de hoofdrol in een verhaal, en in dit geval is dat het jonge onderwatermonstermeisje Zwemeline, die gedwongen onderduikt in het leger van de vijand. Als altijd bij Joann Sfar en Lewis Trondheim weer een fascinerend verhaal, dit keer subliem getekend door Killoffer.
Donjon Monsters – De Bewoners van de Diepten.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 21 lijkt er wel een uit een serie steentjes, want er komen er steeds meer bij die uit steen gehakt lijken te zijn, met donkere schaduwen, alsof ik ze in de schemering gefotografeerd heb. Toch word je ook hier weer subtiel op het verkeerde been gezet wat betreft diepte en perspectief. Wat langer kijken en dan blijkt er van alles niet helemaal te kloppen.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 21a heeft wat kleine onregelmatigheden die hem wat mij betreft extra charmant maken, maar het betekent wel dat je er wat extra aandacht aan moet besteden als je hem echt optimaal wil doorgronden. Dat klinkt wat zwaar, maar dit soort stempelgrafieken heeft nu eenmaal even wat meer tijd nodig. Slow art, zullen we maar zeggen.
Ruud’s aannames aflevering 12 gaan over de liefde en hoe ingewikkeld dat soms kan zijn. De twaalfde aflevering in de reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors, waarvan we hier elke zondag een aflevering publiceren.
Amber Cross is een Americana singer/songwriter die in het noorden van Californië woont, maar voor haar nieuwe album vond ze de Canadese producer, gitarist en multi-instrumentalist Ray Bonneville als producer, en die sleepte niemand minder dan Gurf Morlix en Tim O’Brien mee de studio in. Toen kon er weinig meer misgaan eigenlijk, en als je dan ook nog weet dat Cross buitengewone, aparte liedjes schrijft kun je voorstellen dat dit een aanrader van een album is.
Amber Cross – Savage on the Downhill.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 20 is opnieuw een variatie op een thema, ritmisch en gestructureerd opgezet, en ook hier word je weer subtiel op het verkeerde been gezet. Het zou bijna saai worden als het niet zo fascinerend was.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 20a ziet er weer heel anders uit, terwijl het principe feitelijk identiek is – ritmisch en gestructureerd opgezet, jazzy ingevuld. Van een afstand ziet hij er wezenlijk anders uit dan van dichtbij.
Café Noir is een strip in drie delen, door de makers van de strip Cognac, waarin een spannend verhaal werd gecombineerd met een uitleg over cognac en alles eromheen. Dat lijkt ook het uitgangspunt van Café Noir, waarin je naast een bloedstollend verhaal en passant ook alles te weten krijgt over koffie. Geweldig! Goed verhaal, goed getekend ook, met een fraaie cliffhanger aan het einde van dit eerste deel.
Café Noir – 1 – Colombia.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 19 is weer vrij donker, alsof het een foto is die in de schemering gemaakt is, met donkere schaduwen.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 19a komt uit een wat groter schetsboek dat eigenlijk bedoeld is om portretten in te tekenen (dat staat er in ieder geval op). Ook hier word je, zoals wel vaker bij mijn stempelgrafiek, weer subtiel op het verkeerde been gezet als het gaat om diepte en perspectief, want die blijken niet helemaal rotsvast te liggen.
TryTone bestaat twintig jaar, en dat wordt gevierd met een driedaags festival dat vanavond begint in Amsterdam, op drie lokaties. Als je van avontuurlijke jazzrock houdt moet je daar zeker heen! Met onder meer Spinifex Soufifex en Boi Akih.
Rob Heron en zijn Tea Pad Orchestra komen uit het noorden van Engeland, maar ze spelen muziek die western swing combineert met blues, country, rockabilly en nog het een en ander uit het begin van de Amerikaanse twintigste eeuw. Dat overgieten ze met een Brits sausje, en het resultaat is ronduit onweerstaanbaar. Hun nieuwe album staat zonder meer garant voor een uitstekend humeur. Binnenkort zijn ze te horen en te zien tijdens de R&B Night in de Oosterpoort in Groningen.
Rob Heron & The Tea Pad Orchestra – Soul of my City.
Holly’s schilderijen – januari 2019 – nummer 9 is er weer een die je echt van een afstand moet bekijken. Ik kantel hem een paar keer, omdat hij er dan steeds weer echt anders uitziet, en met name de staande versies moet je eigenlijk even wat langer op je in laten werken, want dan gaan perspectief en diepte vreemde dingen doen die niet lijken te kloppen.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 18 lijkt wel een rijtje uit steen gehakte keien, maar het zijn opnieuw in diverse tinten zwart gestempelde, gestructureerde, ritmisch opgezette stempelwerkjes die je als kijker op het verkeerde been zetten doordat diepte en perspectief niet vast lijken te liggen.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 18a is wat abstracter, maar ook hier word je weer op een vergelijkbare manier op het verkeerde been gezet doordat diepte en perspectief kunnen veranderen als je even wat langer blijft kijken.
Spinifex is wellicht de verrassendste jazzrockband die we in Nederland hebben, met een steeds wisselende samenstelling, maar altijd scherp en altijd goed. Dit keer komen ze met een album met muziek die gebaseerd is op sufimuziek uit de regio Koerdistan, Iran en Pakistan, waarin ritueel herhaalde patronen en een sterke beat centraal staan. In combinatie met de free jazz en het scherpe samenspel van Spinifex levert dat een verbluffend goed album op dat zelfs licht verslavend genoemd kan worden.
Spinifex – Soufifex.
Holly’s schilderijen – januari 2019 – nummer 8 is opnieuw een variatie op een thema, en voor de oppervlakkige kijker lijkt hij misschien wel erg veel op een van mijn voorgaande schilderijen, maar hij verschilt wel degelijk essentieel van alle andere. Ook hier is weer sprake van een buitenechtelijke relatie tussen Escher, Schoonhoven en Morandi, al noemde iemand anders het gewoon kantelkunst. Ach ja.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 17 is licht a-symmetrisch, wat je op het eerste gezicht misschien niet ziet. Ook het bruin in deze grafiek komt van een stempelkussen waar “zwart” op staat. Dat kun je bijna geen grijstint meer noemen vind ik, maar goed.
Het Hortusfestival stopt ermee na vijftien jaar. Vorig jaar moesten we het helaas in Haren al zonder dit sublieme festival doen, want ik heb er tot en met 2017 elk jaar verslag van gedaan, en ik verzette er zelfs mijn vakanties voor. Maar vorig jaar kwamen er ook in de rest van het land, waarschijnlijk door de hete zomer, te weinig mensen op af waardoor het financieel allemaal niet meer lukte. Jammer, want dit was misschien wel het leukste klassieke muziek-festival dat ons land ooit gekend heeft, met elk jaar weer een aantal fraaie verrassingen die door Maarten van Veen, pianist en artistiek leider, uit de archieven waren opgediept.
We zullen ze missen, die sublieme concerten in de kassen van de Hortus.
Holly’s schilderijen – januari 2019 – nummer 7 ziet er vrij eenvoudig uit, maar er is toch iets vreemds aan de hand met de schaduwen, waardoor je ook hier weer subtiel op het verkeerde been wordt gezet.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 16 is ook weer vrij donker en het is er weer een die van hol naar bol verandert en terug als je hem gaat kantelen, altijd een fascinerend effect, vind ik zelf.
Het Wilde Westen is eigenlijk gewoon een ouderwetse westernstrip, met een groepje mensen dat op zoek gaat naar een verborgen schat en een groep schurken die achter hun aan jaagt om de spanning wat op te voeren. Toch zit dit verhaal weer eens goed in elkaar en is de strip goed getekend. De helden zijn niet allemaal sympathiek, maar er valt toch voldoende te genieten aan deze spannende western.
Het Wilde westen – 2 – De IJzeren Brigade.
Holly’s schilderijen – januari 2019 – nummer 6 is weer een lekker los geschilderd exemplaar dat weer net wat geraffineerder in elkaar zit dan je op het eerste gezicht zou denken, waardoor je toch weer op een andere manier subtiel op het verkeerde been wordt gezet. Als je gaat kantelen veranderen ook de diepte en het perspectief vrij radicaal.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 15 laat een veld huisjes in de schemering zien, tenminste als je hem van een bepaalde kant bekijkt. Ga je hem kantelen, dan wordt het een heel ander beeld.
Xavi Reija is een Catalaanse drummer en bandleider die weer een fantastische jazzrockband opgetrommeld heeft om zijn weerbarstige vorm van intelligente jazzrock te maken. Subliem!
Xavi Reija – The Sound of the Earth – met Tony Levin, Markus Reuter en Dusan Jevtovic.
Holly’s schilderijen – januari 2019 – nummer 5 lijkt op het eerste gezicht wat slordig geschilderd, maar is toch heel gestructureerd en ritmisch opgezet. Er zitten wat interessante onregelmatigheden in, waardoor je weer op een andere manier subtiel op het verkeerde been wordt gezet.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 14 is er weer een waar je even wat langer naar moet kijken voor je precies ziet hoe hij in elkaar steekt en waar het allemaal wringt en niet helemaal klopt.
