Schrijver Koos Meinderts, illustratrice Annette Fienieg en componist, arrangeur en pianist Thijs Borsten werkten al eerder samen om liedjes van over de hele wereld aantrekkelijk te maken voor Nederlandstalige kinderen. Die “liedjesatlas” heeft nu een vervolg gekregen, en dat is al net zo’n aantrekkelijk boekje geworden. Meinderts vertaalde en bewerkte de volksliedjes, Fienieg maakte er ontzettend leuke tekeningen bij, en Borsten maakte nieuwe arrangementen die er voor zorgen dat de liedjes, die gezongen worden door Peer de Graaf en Izaline Calister, niet alleen voor kinderen leuk zijn om naar te luisteren – ze zijn zo goed dat volwassenen de cd die bij het boekje hoort ook voor hun plezier opzetten. Een absolute aanrader dus.
Liedjes zonder grenzen – 24 liedjes van heinde en verre.
Holly’s schilderijen – januari 2020 – nummer 20 is een bedrieglijk simpel schilderij, met oneffenheden en haperingen die bewust zijn aangebracht – ik hou wel van rafelrandjes.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2020 – nummer 22 is een variatie op een van mijn thema’s, ritmisch en gestructureerd opgezet als een jazzcompositie. Als je gaat kantelen veranderen het perspectief en de dieptewerking.
Een jongen woont afwisselend bij zijn gescheiden ouders – zijn moeder heeft een nieuwe vriend, zijn vader is alleen en ongelukkig en geeft hem een hond. Met die hond gaat de jongen op avontuur en beleeft hij fantasie-avonturen die hem doen ontsnappen aan zijn dagelijkse ellende. Het levert een fascinerende strip op waarin de fantasiereis puur visueel wordt verteld, zonder woorden, terwijl het echte leven des te rauwer wordt verteld. Een sublieme graphic novel.
Victor Meijer – Hondsdol.
Holly’s schilderijen – januari 2020 – nummer 19 is meteen ook nummer 32 in de serie Contemporary Sunsets, mijn reeks zwart-wit schilderijen op de rand van abstract, geïnspireerd op de horizon, de zee en het platte Groninger landschap.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2020 – nummer 21 is er een waar je weer van alles in kunt zien – een mond, een pinguinsnavel, of gewoon een abstracte compositie met vreemde perspectieven.
Pulled by Magnets is een opmerkelijk trio rond drummer en percussionist Sebastian Rochford, die al heel wat avontuurlijke muziek op zijn naam heeft staan, onder meer bij Polar Bear, en samen met David Byrne, Brian Eno en Patti Smith. Hier maakt hij samen met saxofonist Pete Wareham en bassist Neil Charles ongrijpbare muziek waarin vleugen India, grunge, jazz en rock terug te vinden zijn. Spannend, avontuurlijk en regelmatig bloedmooi.
Pulled by Magnets – Rose Golden Doorways.
Holly’s schilderijen – januari 2020 – nummer 18 is een variatie op een thema, en een schilderij dat je het beste van een afstandje kunt bekijken. Wat meer tijd en aandacht levert ook meer perspectieven op.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2020 – nummer 20 is er een waarbij hol in bol verandert als je hem gaat kantelen, een fenomeen waar ik nog altijd met lichte verbazing naar zit te kijken.
Ruud’s woorden, zinnen en verhalen aflevering 14 gaat over de manier waarop verhalen ontstaan en over mensen waarbij fantasie totaal ontbreekt. De veertiende aflevering in deze reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors.
Op Zoek naar de Tijdvogel vind ik nog steeds een van de beste fantasy-stripreeksen ooit, gemaakt door Le Tendre en Loisel en een tijdje geleden perfect integraal heruitgegeven, de vier delen in één hardcover. Inmiddels zijn Le Tendre en Loisel al aan deel zes van “Voor de Zoektocht” bezig, waarvoor ze steeds andere tekenaars hebben ingehuurd, die overigens perfect de sfeer en de kwaliteit leveren die bij het verhaal passen. We volgen hier Bolster vanaf het moment dat hij vertrekt van zijn ouderlijke boerderij om op avontuur te gaan en zien hoe hij van het ene avontuur in het andere terecht komt, waarbij de Orde van het Teken nadrukkelijk de aartsvijand is. Ook als je niet van fantasy gecharmeerd bent is deze reeks een aanrader, want de kwaliteit is zeer hoog en deze verhalen vertellen ook veel over onze tijden. Even een update over de tot nu toe verschenen delen.
Op zoek naar de Tijdvogel – Voor de Zoektocht – deel 1 tot en met 5.
Holly’s schilderijen – januari 2020 – nummer 17 is een merkwaardige, want je hoeft hem niet eens te kantelen om ineens een heel ander schilderij te zien. Je moet deze wel echt van een afstand bekijken, want als je er met je neus bovenop gaat staan lijkt het nergens naar – deze is echt gemaakt met het afstands-effect in gedachten. Maar als je dan even wat langer kijk zul je zien dat er van alles gebeurt bij dit bedrieglijk simpele schilderij.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2020 – nummer 19 heb ik gemaakt met slechts twee stempeltjes, waarvan er één een hoofd voorstelt. Dat stempeltje heb ik gesneden uit een stuk gum van 2,5 bij 2 centimeter, dat is dus vrij klein. Het grappige is, dat als je deze grafiek gaat kantelen, je meteen een abstracte compositie krijgt en dat er dan weer een spel met diepte en perspectief ontstaat. Je wordt als kijker dus weer op verschillende manieren op scherp gezet.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2020 – nummer 19a heb ik met hetzelfde hoofd en profil gemaakt als nummer 19, maar het andere stempeltje is anders en in een andere kleur zwart (eerder grijs). Eigenlijk doe ik dat nooit, een stempeltje twee keer gebruiken, ook al gaat het steeds om een oplage van één uniek exemplaar, maar in dit geval was ik benieuwd hoe een iets andere aanpak er uit zou zien.
Asaf Sirkis kennen we als een bijzonder avontuurlijke, innovatieve drummer en percussionist. Hij heeft nu samen met de Poolse zangeres Sylwia Bialas zijn eigen project en samen schreven ze werkelijk verbluffende muziek die in geen enkel hokje onder te brengen is, en dat is wat mij betreft altijd een aanbeveling. Hun band heet Sirkis / Bialas IQ en dat IQ staat hier voor International Quartet.
Sirkis / Bialas IQ – Our New Earth.
Holly’s schilderijen – januari 2020 – nummer 16 is meteen ook nummer 31 in de reeks Contemporary Sunsets, mijn serie zwart-wit schilderijen op de rand van abstract, geïnspireerd op de horizon en de zee, en soms ook, zoals in dit geval, op het platte Groninger landschap. De zee en de lucht, of dat platte land en de lucht en de horizon daartussen, meer hoeft het voor mij niet te zijn, en dan zie je meteen ook waarom minimale kunst zo aantrekkelijk kan zijn.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2020 – nummer 18 heb ik gemaakt met zowel zwarte als witte stempelinkt, en daardoor krijg je die geheimzinnige blauwe zweem. Bij het kantelen gaat hier bovendien alles wat bol is hol worden, wat ik zelf altijd weer fascinerend vind om te zien.
Holly’s schilderijen – januari 2020 – nummer 15 werkt het beste van een afstandje. Als je er met je neus bovenop gaat staan lijkt hij wel erg slordig geschilderd namelijk.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2020 – nummer 17 is opnieuw een variatie op een thema, en hier heb ik naast zwarte, ook weer witte stempelinkt gebruikt, wat toch wel weer een bijzonder effect oplevert, vind ik zelf.
Hans Baldung Grien was de beste leerling van Albrecht Dürer, en de twee zijn altijd bevriend gebleven, maar Baldung is nooit zo bekend geworden, terwijl zijn werk eigenlijk net zo fascinerend was als dat van zijn tijdgenoten, en soms nog wel intrigerender. Er zijn zojuist twee dikke boeken verschenen waarin het oeuvre van Baldung Grien uitgebreid aan bod komt, en dat was de hoogste tijd volgens mij. Beide boeken zijn zeer de moeite waard voor iedere kunstliefhebber.
Hans Baldung Grien – nieuwe perspectieven op zijn werk en heilig / onheilig.
Holly’s schilderijen – januari 2020 – nummer 14 is een bedrieglijk eenvoudig schilderij. Kijk er maar eens wat langer en wat beter naar, dan zie je wat ik daarmee bedoel.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2020 – nummer 16 heb ik gemaakt met stempels die ik uit een grote, grove, ietwat korrelige gum heb gesneden. Daarna heb ik een aantal zwarte stempelkussens gebruikt, en tenslotte ook nog een wit stempelkussen. Dat levert een speciale “lichtinval” op, als je daar bij een abstracte compositie al van kunt spreken. Kijk zelf maar.
Vila Navio is een Portugees trio dat traditionele Portugese muziek combineert met elektronica en jazz, waardoor er ongelofelijk mooie, spannende en tegelijk nog steeds intieme muziek ontstaat. Een prachtplaatje.
Vila Navio – Outra Margem.
Martin Jarrie is een Franse kunstenaar die ergens tussen strip, illustratie en kunst balanceert en die en passant bewijst dat humor en kunst heel goed kunnen samengaan. Bij zijn tentoonstelling in Museum Belvédère in Heerenveen hoort ook een fraaie catalogus, die voor iemand als ik, die dat museum per openbaar vervoer niet kon bereiken, een uitkomst is.
Martin Jarrie – Manger avec les yeux – eten met de ogen.
Holly’s schilderijen – januari 2020 – nummer 13 is een klein schilderijtje op schildersdoek. Ik neem alles mee wat ik in de rommelmarkt vind aan ongebruikt schildersdoek, ongeacht welk formaat, dus ook de hele kleintjes, hoewel die best lastig zijn, vind ik. Maar ja, dat krijg je als je met een zeer beperkt budget iets te gretig heel veel wil schilderen. Haha. Als er iemand nog een goede mecenas weet…
Holly’s stempelgrafiek – januari 2020 – nummer 15 is er weer een waar je met een beetje fantasie van alles in kunt zien. De stempel heb ik uit een hele dikke gum van het merk Koh-i-noor gesneden, die ik in eerste instantie wat te grof en te groot vond, maar zo langzaamaan weet ik hoe ik daar, met een heel scherp mesje, mee moet werken.
De eigenaar van Senor Hernandez, een stripspeciaalzaak in Nijmegen, zei tegen me dat hij Grass de indrukwekkendste strip van de laatste tijd vond, dus kocht ik die meteen van hem. En hij bleek gelijk te hebben. Het verhaal van een Koreaans troostmeisje, verteld door een Koreaanse schrijfster/tekenaar, Keum Suk Genry-Kim. Integer, terughoudend, maar tegelijk nietsverhullend en rauw. Ik kon het niet in één keer uitlezen omdat het me regelmatig echt te veel werd, maar het is een strip die ik zeker zal gaan herlezen, want hij is onvoorstelbaar indrukwekkend. Een absolute aanrader dus.
Keum Suk Genry-Kim – Grass.
Titi Robin is een Franse gitarist die al een kleine veertig jaar wereldfusie maakt. Op zijn laatste album pakt hij voor het eerst een elektrische gitaar op, en met een drummer, een elektrische bassist en een Indiase sarangispeler en een Indiase zanger maakte hij een verbluffend mooi album dat minder weerbarstig is dan het op het eerste gehoor lijkt.
Titi Robin – Rebel Diwana.
Holly’s schilderijen – januari 2020 – nummer 12 wert het beste van een afstand, al kun je de finesse van de achtergrond pas echt goed bekijken als je er met je neus bovenop gaat staan.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2020 – nummer 14 is een variatie op een thema, met de bedoeling jou als kijker subtiel op het verkeerde been te zetten. Kunst om wat langer naar te kijken.
Holly’s schilderijen – januari 2020 – nummer 11 is een abstracte compositie in rood, blauw, wit en zwart, met een merkwaardige wisselwerking tussen de achtergrond en de voorgrond, zeker als je even wat langer kijkt.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2020 – nummer 13 is wederom een variatie op een van mijn thema’s, waarin ik net als een jazzmusicus losjes en soepel probeer te variëren op een ritmische structuur. Dat levert elke keer weer verrassend andere grafieken op, met ook steeds weer verrassingen in perspectief en diepte.
Het nieuwe kunstprogramma Mondo (VPRO, afgelopen zaterdagavond voor het eerst op NPO), dat Vrije Geluiden en Boeken zou moeten doen vergeten denkt blijkbaar dat goede hedendaagse kunst, of het nu literatuur, muziek, film of beeldende kunst is, van grote maatschappelijke betrokkenheid blijk moet geven. Het lijkt er dus sterk op dat kunst met een ander soort diepgang, zoals de kunst die ik zelf maak, of de kunst die ik hier regelmatig aanprijs, ineens veel minder in aanzien lijkt te staan. Vrije Geluiden wordt daarmee ook meteen definitief bij het afval gedumpt. Op zondagmorgen kun je nog steeds naar herhalingen van de Wereld van André Rieu kijken. Alsof de netmanager wil zeggen: “waarde kijker, donder op met je elitaire muziek, luister maar naar mijn muziek”. Ik moet bekennen dat ik het een slecht begin van het televisiejaar vind, en dat ik hier alsnog even hartstochtelijk wil pleiten voor een terugkeer van Vrije Geluiden (drie kwartier avontuurlijke muziek op televisie) en Boeken (een half uur rustige één-op-een gesprekken met schrijvers). En dan mag het opgewonden geblaat van Mondo best doorgaan hoor, maar zonder mij als kijker.