Sofia is een van de oudste steden van Europa, maar het is een relatief onbekende stad. Dat zal ongetwijfeld te maken hebben met de ietwat dubieuze reputatie van Bulgarije, waar het momenteel de hoofdstad van is, maar het is toch onterecht, want Sofia is een stad met een buitengewoon interessante geschiedenis, die we ook terugzien in de architectuur van de stad, en zoals gebruikelijk bij de architectuurgidsen van uitgeverij DOM (een uitgeverij van en voor architecten) is de architectuurgids voor Sofia veel meer dan alleen maar een gids met de interessantste gebouwen en projecten van de stad – het vertelt ook de geschiedenis van de stad, doordat bij al die gebouwen ook de verhalen verteld worden.
Architectuurgids Sofia
Holly’s stempelgrafiek – mei 2019 – nummer 24 is er weer een waar je het beste van een afstandje naar kunt kijken, want als je gaat inzoomen blijft er van de suggestie weinig over. Maar van een afstandje blijkt iedereen er van alles in te zien, van een vogeltje op zijn nest tot van alles en nog wat. Kijk zelf maar eens.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2019 – nummer 24a is weer in mijn bruine schetsboekje gestempeld met witte en zwarte stempelinkt. Afstand nemen is gewenst dit keer, want dan is het effect het beste zichtbaar.
Aurélie Dorzee en Tom Theuns maken samen jazzy folk die tegen de kamermuziek aanhangt. Voor hun zesde album nodigden ze de virtuoze koperblazer Michel Massot uit en het resulterende album is magnifiek. Het Europa van nu, de zijderoute en de middeleeuwen lijken allemaal op een geheimzinnige manier samen te komen in deze betoverende muziek. Een verbazingwekkend meesterwerk.
Aurélie Dorzee, Tom Theuns en Michel Massot – Elixir.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2019 – nummer 23 verandert ook weer op een opmerkelijke manier van perspectief als je hem kantelt. Het is als met jazz – je kunt bijna eindeloos blijven variëren op thema’s, en zolang ik mezelf blijf verrassen blijf ik daar nog even mee doorgaan.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2019 – nummer 23a is weer gestempeld in mijn bruine schetsboekje, en ik ben nog steeds verbaasd over de prachtige kleur blauw die ontstaat als ik met zwarte en witte stempelinkt op dat bruine papier ga stempelen. Deze bolt ook een beetje, al wordt hij hol als je gaat kantelen.
Vandaag ben ik jarig, dus ik ben zo vrij je voor één keer alleen eigen werk te laten zien. Twee schilderijtjes en maar liefst vijf verschillende grafiekjes. Eerst de schilderijtjes, wat dit keer kleintjes zijn, want in de rommelmarkt vond ik een paar kartonnetjes van 25 x 25 centimeter die met linnen overspannen waren en geprepareerd, dus klaar om op te schilderen.
Holly’s schilderijen – mei 2019 – nummer 10
Die was geschilderd met rood, wit en zwart. Daar komt voor het volgende schilderijtje blauw bij, wat een ander soort diepte oplevert.
Holly’s schilderijen – mei 2019 – nummer 11.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2019 – nummer 22 lijkt bijna figuratief, als je er op een bepaalde manier naar kijkt. Iemand zag er al complete naaldbossen in, terwijl het feitelijk gewoon een abstracte compositie is, bedoeld om jou als kijker subtiel op het verkeerde been te zetten wat betreft diepte en perspectief. Als dat dan ook nog op een andere manier lukt is dat natuurlijk mooi meegenomen.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2019 – nummer 22a verandert redelijk spectaculair als je hem gaat kantelen. Iemand noemde mijn kunst een tijdje geleden niet voor niets “kantelkunst”. Ik maak ze ook bewust zo dat je ze allemaal kunt kantelen, en dat je dan steeds een ander kunstwerk voor je neus krijgt.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2019 – nummer 22b komt uit een bruin schetsboekje, wat betekent dat ik naast zwarte stempelinkt ook witte inkt heb gebruikt. Dat levert bijzondere effecten op, en in dit geval verandert de grafiek ook echt op een bijzondere manier als je hem gaat kantelen.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2019 – nummer 22c is er weer een waar je echt even wat langer naar moet kijken, want dan verandert hij waar je bij staat. Slow art in optima forma.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2019 – nummer 22d heeft nog een extra klein grapje – er zit namelijk een piepklein interieurtje in verwerkt. Ik vind het wel leuk om af en toe een figuratieve voorstelling uit te snijden in mijn stempeltjes, een boompje, een uiltje of, zoals in dit geval een interieurtje van 1 bij 2 centimeter groot.
Bij elk album van de Rotterdamse componist Michel Banabila denk ik weer dat het zijn beste is, en elke keer komt hij weer met een nieuw album aanzetten waarin hij net weer een andere muzikale route ingeslagen is en waarbij ik weer met open mond zit te luisteren. Uprooted heeft zelfs wat orchestraals en klinkt toegankelijker dan ooit, terwijl de muziek tegelijkertijd net zo ongrijpbaar is als anders. Een subliem meesterwerk en een absolute aanrader!
Michel Banabila – Uprooted.
Een stripboek met de titel Kutbeesten zou ik normaal gewoon negeren, maar deze kwam van uitgeverij Syndikaat, dus toch maar even een blik geworpen, en de strips van Jan-Willem Spakman bleken zo lekker politiek incorrect dat ik spontaan in de lach schoot.
Kutbeesten – de verzamelde werken.
Holly’s schilderijen – mei 2019 – nummer 9 is weer in rood, wit, zwart en blauw geschilderd en ook hier probeer ik je subtiel op het verkeerde been te zetten. Bovendien zit er een lichte verschuiving van de ene naar de andere kant die pas echt opvalt als je wat langer lijkt. Moeilijk uit te leggen, gewoon even goed kijken.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2019 – nummer 21 is weer gemaakt met vers gesneden stempels waar je van alles in kunt zien, terwijl je tegelijkertijd ook weer op het verkeerde been wordt gezet als het om diepte en perspectief gaat. Kortom, hij is wat gecompliceerder dan hij er op het eerste gezicht uit ziet.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2019 – nummer 21a is er eentje die ook als je echt gaat inzoomen nog fascinerend blijft terwijl hij ook op afstand interessant is. En mooi, vind ik zelf.
Tristan Driessens is een Belgische luitspeler die al jaren op muzikaal avontuur is en daarmee bewijst dat de multiculturele samenleving wel degelijk geslaagd is, want zijn samenwerking met musici uit diverse culturen levert unieke, prachtige muziek op die een absolute verrijking betekent voor het muzikale landschap. Zijn nieuwe album is ook weer een absoluut juweeltje dat verslavend werkt – als je het een keer gehoord hebt blijf je het draaien, en het verveelt nooit. Een magnifiek meesterwerkje.
Tristan Driessens – A Folk Dancer’s Journey.
Vorige week besteedde ik hier aandacht aan de fenomenale Limburgse roman Bitterdagen van Peter Lenssen en beloofde ik je nog meer fragmenten uit dit boek te laten lezen. De schrijver heeft me toestemming gegeven een aantal fragmenten hier te publiceren, dus deze week een stukje waarin de hoofdpersoon herinneringen ophaalt aan de periode waarin hij lesgaf, en je en passant een stukje Limburgse geschiedenis meekrijgt.
Peter Lenssen – Bitterdagen – 2
Holly’s stempelgrafiek – mei 2019 – nummer 20 is weer gemaakt met verse zelfgesneden stempels en verschillende zwarte stempelkussens, die de verschillende tinten grijs, en zelfs de verschillende kleuren, verklaren.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2019 – nummer 20a is weer in mijn bruine schetsboekje gestempeld, dat betekent dat ik naast zwarte stempelinkt nu ook witte inkt heb gebruikt, wat een merkwaardige blauwe kleur oplevert, die ik zelf eigenlijk wel mooi vind.
Ruud’s aannames aflevering 29 gaat over de huizenmarkt en onze aanname dat groei essentieel is voor een gezonde economie. De negenentwintigste aflevering in de reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors die we hier als een soort feuilleton elke zondag publiceren.
Holly’s schilderijen – mei 2019 – nummer 8 is er weer eentje die het beste werkt als je hem van een afstand bekijkt, al is hij ook fascinerend als je inzoomt. Hij verandert niet alleen tamelijk spectaculair als je hem gaat kantelen, maar ook als je anders gaat focussen. Even wat langer kijken, dan zie je misschien wat ik bedoel.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2019 – nummer 19. Voor elke grafiek probeer ik een nieuw stempeltje te snijden, dit keer is dat een klein boompje geworden, dat in verschillende houdingen ook weer een abstract beeld oplevert.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2019 – nummer 19a komt uit het andere schetscahier dat ik een tijdje geleden in Duitsland heb gekocht. Simpele schriften op A4-formaat met prima tekenpapier. Ideaal en spotgoedkoop.
Brutalisme, de stroming in de architectuur die ontstond toen architecten de ongekende mogelijkheden van beton ontdekten, en post-modernisme werden lang als typisch westerse architectuur beschouwd, maar in het boek Soviet Modernism Brutalism Post-modernism wordt in de architectuurgeschiedenis van de Oekraïne gedoken en dan blijkt dat er in de Sovjet-tijd daar ook brutalistische en post-modernistische gebouwen werden neergezet. Dat levert een fascinerend boek op, want naast overeenkomsten waren er wel degelijk ook verschillen, en blijkt de Sovjet-architectuur eindeloos veel gevarieerder dan je wellicht zou denken.
Soviet Modernism Brutalism Post-modernism
In elke stad waar ik rondwandel fotografeer ik ook altijd de “niks”-plekjes – waar duidelijk eerder iets gezeten heeft, maar waar nu even niets zit. Dat niets is vaak buitengewoon fascinerend, vind ik. Een lege vitrine, dat begrijp je nog wel, bij tijdelijke leegstand, maar andere zijn net even geheimzinniger. In Wuppertal heb ik ook een verzameling “nix” aangelegd.
Mapping the streets of Wuppertal – aflevering 11 – nix
Holly’s schilderijen – mei 2019 – nummer 7 is er een waarbij de kracht van suggestie optimaal werkt als je van een afstand gaat kijken en goed focust. Dan zie je ineens stenen vakjes en voltrekt zich het wonder. Ga je kantelen, dan zie je een totaal ander en aanzienlijk weerbarstiger schilderij dat ik zelf minstens zo interessant vind.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2019 – nummer 18 is weer met verse stempelinkt gemaakt, dat betekent dat hij er lekker grafisch uitziet, maar dat heb ik in balans gehouden door ook wat “grijzere” zwarte stempelkussens te gebruiken. Ook hier word je als kijker weer op het verkeerde been gezet. Ik blijf dat een mooie uitdaging vinden.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2019 – nummer 18a lijkt wel een uit steen gehouwn relief, maar het is toch echt gewoon een abstracte compositie, die bovendien van perspectief en dieptewerking bverandert als je hem gaat kantelen. Ook hier word je als kijker dus weer subtiel op het verkeerde been gezet.
Tom Mindte, Mason Via & Ben Somerville – drie bluegrassveteranen, oud en zeer jong, die samen onweerstaanbare muziek maken, met traditionals, zelfgeschreven nummers en nummers van Lou Reed en Dylan naast wat bluesjes die ook omgebouwd worden tot hun eigen bluegrassvariant. Een geweldig album, maar niet voor bluegrasspuristen, vermoed ik.
Tom Mindte, Mason Via & Ben Somerville – 409
Sterrenwaas is een gagstrip die de Star Wars saga vakkundig parodieert op een manier die fans ofwel woest maakt ofwel laat hikken van de lach. In beide gevallen zullen ze de Star Wars-films nooit meer op een normale manier kunnen bekijken, vrees ik.
Sterrenwaas 3
Holly’s stempelgrafiek – mei 2019 – nummer 17 lijkt op het eerste gezicht wat lomp, maar ook deze zit toch wat geraffineerder in elkaar dan je in eerste instantie denkt.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2019 – nummer 17a lijkt wel een stenen raster, maar feitelijk is ook dit gewoon een abstracte compositie die bedoeld is om jou als kijker subtiel op het verkeerde been te zetten.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2019 – nummer 17b is ook weer een variatie op hetzelfde thema, en ook hier word je dus weer op het verkeerde been gezet en staan diepte en perspectief niet helemaal vast.
Het Wilde Westen is een stripreeks in vier delen waarvan zojuist het derde deel is verschenen, waarin Kapitein Lopeman met zijn onconventionele methodes de hoofdrol speelt. Hij zit nog steeds achter de ontvluchte Indiaanse verkenner Nathanaël en de Zuidelijke, welopgevoede rebelse Shannon Granger aan, en dat leidt tot een onverwachte confrontatie. Ondertussen lopen er nog een paar verhaallijnen, en dat maakt deze strip alleen maar extra goed. Voor de liefhebbers van intelligente westerns.
Het Wilde Westen – 3 – Six Secrets
Holly’s schilderijen – mei 2019 – nummer 6 verandert opzienbarend als je even anders focust – als het witte driehoekje de achtergrond wordt verschijnen er ineens kegels in beeld die ook zomaar weer weg kunnen zijn als je focus verschuift.
Holly’s stempelgrafiek – met 2019 – nummer 16 is gemaakt met een paar nieuwe, versgesneden stempeltjes. Ik probeer wat meer grafische effecten te bereiken en nog wat meer suggestie binnen te smokkelen. Kijk zelf maar even of dat gelukt is. Een beetje afstand werkt het beste, want hoe meer je inzoomt, hoe minder er van de suggestie over blijft.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2019 – nummer 16a komt uit mijn bruine schetsboekje en is dus ook weer met zwarte en witte stempelinkt gemaakt, wat de merkwaardige blauwe kleur verklaart.
Union Duke is een stringband uit Toronto die countryrock speelt, maar daar wel wat bluegrass doorheen mengt, terwijl ze met zijn vijven schitterend meerstemmig zingen. Mooi.
Union Duke – Golden Days.
Café Noir is een driedelige strip over de nietsontziende wereldwijde wereld achter de koffie, waarbij voor niets wordt teruggedeinsd om zo veel mogelijk geld te verdienen. Zoals we in het eerste en ook dit tweede deel zien worden kleine koffieboeren daar de dupe van. Albane is een jonge vrouw met een talent voor geur die door een groot fair-trade-koffiebedrijf wordt ingehuurd om een perfecte grand cru samen te stellen, maar daar zitten nogal wat haken en ogen aan. Een buitengewoon spannende strip over koffie.
Café Noir – 2 – Brazilië
Holly’s schilderijen – mei 2019 – nummer 5 ziet er weer bedrieglijk eenvoudig en ingetogen uit, en is ook weer een mooi staaltje van “slow art” – tijd nemen en wat extra aandacht zijn aan te bevelen, dan zie je ineens meer dan je op het eerste gezicht voor mogelijk had gehouden.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2019 – nummer 15 is gestempeld in een schetsboekje met papier dat gemaakt is van gerecycled katoen, onverwoestbaar maar met een vrij nadrukkelijke structuur.
