Holly’s schilderijen – juli 2018 – nummer 4 is weer in een razend tempo geschilderd, laag over laag, opnieuw met de bedoeling om een beeld te creëren dat de kijker op het verkeerde been zet, want ook deze spot weer subtiel met de wetten van diepte en perspectief. Het is overigens een vorm van action painting die nog behoorlijk wat subtiele details oplevert, en staat haaks op de houding van “ik rotzooi maar wat aan” – ik weet precies wat ik doe en waar ik heen wil, al improviseer ik onderweg wel degelijk, als het moet.
Ulla von Brandenburg is een veelzijdig kunstenaar, die met onder meer installaties, performances, beelden en film de aandacht trok. Daarnaast blijkt ze opmerkelijke tekeningen te maken, en van die tekeningen is nu een fraaie expositie ingericht waar een magnifieke catalogus bij hoort. Dynamische tekeningen, op verschillende kleinere vellen papier gemaakt, die aan elkaar worden gelegd tot één verbluffende grote tekening. Je kijkt werkelijk je ogen uit.
Ulla von Brandenberg – tekeningen.
Holly’s stempelgrafiek – juli 2018 nummer 5 komt ook weer uit een van mijn Moleskine-schetsboekjes, en is opnieuw zwart-wit, dat wil zeggen dat ook deze is gemaakt met één driehoekig stempeltje en een zwart stempelkussen. Als je even wat langer kijkt zie je dat er weer helemaal niets lijkt te kloppen van het perspectief en dat je op de meest vreemde manieren de diepte in gaat.
Holly’s schilderijen – juli 2018 nummer 3 is opnieuw een sterk staaltje van Escher voor gevorderden, of op-art met een rafelrandje. Van een afstandje bekijken en de tijd nemen is aan te raden, maar ook als je inzoomt is deze nog leuk om te bestuderen, vind ik zelf.
Ruud’s utopische droombeeld aflevering 35 gaat over het belang van twijfel, en het feit dat tirannen en “sterke” leiders altijd elke vorm van twijfel lijken te missen, en hoe gevaarlijk dat is. De vijfendertigste aflevering van de reeks autobiografische en filosofische essays van Ruud Moors, die we hier elke zondag publiceren.
Shuggie Otis is een levende legende die bijna vergeten was. In de jaren zeventig, tussen 1970 en 1974, bracht hij een paar fenomenale platen uit waarmee hij zich de grootvader van de funk mag noemen, maar daarna verdween hij volledig uit zicht, totdat zijn meesterwerk uit 1974 een paar jaar geleden heruitgebracht werd en ineens de waardering kreeg die het vroeger niet kreeg. Nu is Otis terug met een magnifiek album, met onder meer de al even legendarische drummer Carmen Appice. Een heerlijk loom, swingend groeiplaatje met fantastische arrangementen.
Shuggie Otis – Inter-Fusion
Roald Dahl had misschien wel de krankzinnigste fantasie van alle kinderboekenschrijvers. De volwassenen in zijn boeken waren vaak onuitstaanbaar, maar de kinderen ook. Met Roald Dahl kun je echt ouderwets griezelen, want hij weet hoe je gedetailleerde beschrijvingen moet kruiden met humor. In het Griezel Luisterboek zijn op zeven cd’s de griezeligste en meest bizarre verhalen van Roald Dahl verzameld uit verschillende bundels. Dat betekent bijna zes uur lang griezelen op een perfecte manier.
Roald Dahl – Het Griezel Luisterboek – 7-CD Luisterboek
Oh, en het is natuurlijk wel vrijdag de dertiende vandaag, dus tijd voor de dertien belangrijkste zaken waar je vandaag rekening mee moet houden. Als je tenminste een beetje bijgelovig bent. Oh, dat ben jij helemaal niet? Afkloppen dan maar… De dertien dingen die je moet weten over vrijdag de dertiende
Holly’s schilderijen – juli 2018 nummer 2 – een schilderij dat op het eerste gezicht op een vlechtwerk lijkt waar niets van lijkt te kloppen, terwijl iemand met een morbide fantasie er een heel veld ogen in zag. Maar het blijft uiteindelijk gewoon een abstract schilderij in een van mijn series die probeert te spotten met de wetten van diepte en perspectief, en die probeert je als kijker op het verkeerde been te zetten. “Escher voor gevorderden”, zei iemand ooit, maar iemand anders omschreef mijn schilderijen al als “minimal art met een twist” en nog iemand anders als “op-art met een rafelrandje”. Je kunt er dus alle kanten mee op. Afstand nemen en rustig wat langer kijken is in ieder geval de beste tip die ik je kan geven.
Holly’s stempelgrafiek – juli 2018 nummer 4 is wat subtieler dan de meeste andere en lijkt wel bijna een reliëfje. Gestempeld met één driehoekig stempeltje en één zwart stempelkussen, waarbij de dieptewerking ontstond door de druk die ik uitoefende op verschillende plekken.
Five Mile Mountain Road is niet een doorsnee bluegrassband, maar een band uit de Appalachen die de oude tradities van die bergstreek hoog probeert te houden, en dat betekent bluegrass die net iets rauwer en ruiger, onbeleefder en heftiger is dan je van bluegrass gewend bent. De fiddle en de banjo spelen de hoofdrol, maar onderschat de bassist, de zangers en de gitarist niet.
