Wollodrïn is de overkoepelende titel van een tiendelige fantasy-stripreeks die waanzinnig mooi getekend is, en die je daardoor heel gemakkelijk meesleept in de meest krankzinnige verhalen, waarin orcs, mensen, dwergen, elfen, een bijzondere baby en de laatste der draken de hoofdrollen spelen. Wollodrïn is een klasse apart, en ook het negende deel in de reeks is weer een subliem juweel van een boek geworden.
Wollodrïn – De laatste helden 1/2
Vigüela is een muzikaal gezelschap uit het land van Don Quichotte, zoals ze zelf zeggen – ze spelen oude muziek, jota, fandango en seguidilla zoals die vroeger gespeeld werd, live en direct, a tiempo real. En dat is mooier dan je misschien zou verwachten.
Vigüela – A Tiempo Real – A new take on Spanish tradition.
Holly’s schilderijen – oktober 2018 – nummer 9 is een bedrieglijk eenvoudige, die toch wat meer tijd nodig heeft, merkwaardig genoeg. Hij lijkt simpel, maar het duurt toch even voordat je hem mooi gaat vinden.
Holly’s stempelgrafiek – oktober 2018 – nummer 17 is weer een redelijk ingewikkelde, dat wil zeggen, met veel laagjes over elkaar heen, en effecten die je niet meteen op het eerste gezicht ziet. Wat langer kijken loont ook hier, en een beetje afstand nemen ook.
Klarinettist Ako Karim komt uit Koerdistan, maar woont al een tijd in Duitsland. Hij besloot naast klassieke muziek ook wereldmuziek te gaan spelen en stelde een uitgebreid ensemble samen dat niet alleen muziek uit het Midden Oosten speelt, maar ook klezmer, de Balkan, latin en jazz in de mix gooit.
I Giocosi – Dasmal Harir
Holly’s schilderijen – oktober 2018 nummer 8 is er eentje waarbij niet zo heel veel effect te bespeuren valt, maar het is wel weer een ritmisch opgezet schilderij dat je kunt beschouwen als een soort variatie op een thema, alsof je jazz zit te spelen. Het mooie van deze is dat hij zowel op afstand als van dichtbij de moeite van het bekijken waard is.
Holly’s stempelgrafiek – oktober 2018 – nummer 16 is weer een variatie op een thema, en bij deze is er weer van alles aan de hand met diepte en perspectief. Escher ontmoet Schoonhoven, dus je moet goed kijken om te zien wat er nu eigenlijk niet klopt.
Als kind heb ik de boeken rond het beertje Pol allemaal verslonden. Toen had ik zelf waarschijnlijk niet goed door wat er zo onweerstaanbaar aan die boeken was, maar als ik nu Pol en de vulkaan lees zie ik dat het niet alleen de knusse avonturen waren en de maffe zaken die Pelle de pelikaan uit zijn bek kon toveren, maar vooral ook de marge-capriolen van de schildpad en de papegaai.
Pol en de vulkaan.
Van een geheel andere orde is de science fictionstrip Centaurus, waar zojuist het vierde deel van verscheen. Nadat de aarde verwoest is ging een enorm ruimteschip op zoek naar de planeet Vera in het sterrenstelsel Centaurus. Na vier eeuwen zijn ze daar aanbeland, maar het expeditieteam komt er achter dat Vera bepaald geen gewone planeet is, en waarschijnlijk zelfs niet Vera. Sabotage, moord, agressieve planten, vreemde dieren, en een merkwaardige indianenstam maken het allemaal niet eenvoudiger. Niets is wat het lijkt in deze ingenieuze sf-strip.
Centaurus 4 Het angstaanjagende land.
Holly’s schilderijen – oktober 2018 – nummer 7 – het wit is hier redelijk overheersend en heeft het rood bijna geheel aan het zicht onttrokken. Toch is er ook nog een zwart accent dat nogal nadrukkelijk zijn invloed doet gelden. Het fotograferen van schilderijen valt overigens nog niet mee, maar dat even geheel terzijde.
Holly’s stempelgrafiek – oktober 2018 – nummer 15. Deze komt uit een wat groter schetsboek, dat betekent dat je beter afstand kunt nemen, en dat je ook wat langer moet kijken om t zien hoe diepte en perspectief nu precies niet helemaal kloppen.
Ruud’s utopische droombeeld aflevering 48 gaat over goede bedoelingen en hoe die rampen kunnen veroorzaken, en hoe ingewikkeld langetermijndenken kan zijn. De achtenveertigste aflevering in de reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors, die we hier elke week publiceren.
Holly’s stempelgrafiek – oktober 2018 – nummer 14 is een bedrieglijk eenvoudige, gemaakt met slechts twee stempeltjes en één stempelkussen, maar het diepte-effect dat bereikt wordt is onontkoombaar.
Er is een nieuw album uit van De Troebadoers, en dat is goed nieuws voor de liefhebber van het betere Grunneger liedje, want de Troebadoers, dat zijn Jan Henk de Groot, Alex Vissering en Edwin Jongedijk, die solo al hebben laten horen dat ze tot de absolute top behoren, maar die samen nog een tandje bij lijken te zetten. Ook hun tweede album is weer een pareltje.
De Troebadoers – Onbekinde wegen.
Super Kaka, (oftewel superdrol) is een geweldige manga-achtige fantasystrip die voor kinderen gemaakt lijkt, maar die ik stripliefhebbers van alle leeftijden zou willen aanraden. Goed getekend, een ingenieus verhaal met veel humor en een mooie, onwaarschijnlijke held. Een heerlijke stripserie, waarvan nu net deel 2 verscheen.
Super Kaka deel 2 Dream Ball
Holly’s stempelgrafiek – oktober 2018 – nummer 13 is ook weer een variatie op een thema, en ook hier speel ik weer met diepte en perspectief. Zwartwit betekent ook hier weer een variatie aan grijstinten.
Afgelopen dinsdag was ik in het Grand Theatre voor het Basklarinet Festijn – Fie Schouten trad er op met een aantal verschillende bezettingen vóór de pauze, en Tobias Klein met zijn kwartet 37FERN na de pauze, en dat waren twee concerten die ik niet graag had willen missen. Muziek voor iedereen die graag avontuurlijke nieuwe muziek hoort. Met excuses voor de slechte foto’s van vóór de pauze.
Basklarinet Festijn – 9 oktober 2018 – Grand Theatre Groningen.
Zeven Dwergen is het eerste deel in het derde seizoen van de geweldige stripreeks Zeven, waarin steeds het getal zeven centraal staat, en waarin elk deel altijd iets ontregelends heeft. Dit keer wordt het sprookje van Sneeuwwitje op een hilarische manier volledig over de kop gegooid. Alles wordt net even wat realistischer dan in het sprookje, met dramatische en hilarische gevolgen.
Zeven Dwergen – Een diepgravend verhaal over zeven mijnwerkers.
Holly’s stempelgrafiek – oktober 2018 – nummer 12 is er eentje die ik gemaakt heb in een schetsboek dat ik in de rommelmarkt vond. Iemand had er de eerste twee bladzijden uit gescheurd, maar dat was niet vanwege de kwaliteit van het papier, want dat is prima. Dit is er wel weer eentje waar je echt een beetje meer afstand moet nemen.
De humor van Evert Kwok is slap en melig en zo flauw dat hij eigenlijk niet echt leuk meer is, maar op de een of andere manier is hij daardoor juist wel weer leuk. Moeilijk uit te leggen, maar de slechtste woordgrappen van Evert Kwok zijn zo slecht dat je ondanks jezelf in de lach schiet.
Evert Kwok – De Slechtste Woordgrappen.
Holly’s schilderijen – oktober 2018 – nummer 6 lijkt wat slordig geschilderd, en hij zet je wat minder op het verkeerde been dan mijn andere schilderijen, maar toch loont het de moeite er even wat langer naar te kijken.
Holly’s stempelgrafiek – oktober 2018 – nummer 11 komt uit een vrij groot, bijna vierkant schetsboek. Je wordt hier weer op verschillende manieren op het verkeerde been gezet, maar dat is ook de bedoeling – denk aan een abstracte variatie op Escher.
Kunst voor Architectuur is de titel van het boek dat Nini Palavandishvili en Lena Prente samenstelden om wat er nog over is van de modernistische Sovjetmozaïeken in Georgië vast te leggen. Anders dan je misschien zou denken zijn de meeste van die mozaiëken, die als kunstwerken aan architectuur werden toegevoegd, helemaal geen sovjet-propagandaplaatjes. Het leverde een boek op met bijna driehonderd pagina’s met de meest verbazingwekkende kunstwerken waar je nog nooit van gehoord had.
Art for Architecture – Georgia – Soviet Modernist Mosaics from 1960 to 1990.
Holly’s schilderijen – oktober 2018 – nummer 5. Eén schilderij per twee dagen, dat vind ik nog niet zo heel gek. Deze heb ik geschilderd op een houten spelbord voor het spel Go dat ik de rommelmarkt vond, een degelijke, dikke vierkante houten plank, en het is dan ook een mooi vierkant schilderij geworden, met veel subtiele details dit keer. Wat je ziet is geen craquelé, maar het resultaat van werken met sterk verdunde verf, waardoor de pigmentdeeltjes gaan zweven. Dat luistert tamelijk nauw, dus dat is altijd spannend om te doen, maar zo langzaamaan weet ik precies hoe ik welke effecten kan bereiken, dat scheelt.
Holly’s stempelgrafiek – oktober 2018 – nummer 10 zit net weer even wat anders in elkaar dan anders, want deze bestaat uit twee helften die elkaar spiegelen. Ook hier geldt overigens dat je het beste even iets langer kunt kijken, want het duurt soms even voordat je ziet hoe het in elkaar steekt allemaal. Afstand nemen helpt.
Tip van de dag – vanavond in het Grand Theatre in Groningen het basklarinetfestijn, waar onder meer een fantastische nieuwe cd zal worden gepresenteerd met composities van Tobias Klein voor basklarinet. Ik mag hier al een tipje van de sluier oplichten en je wat fragmenten van dat fenomenaal mooie album laten horen. De basklarinet wordt gespeeld door Fie Schouten. Snel even luisteren, en als je in Groningen woont, of in de buurt – naar het Grand Theatre vanavond!
Tobias Klein – Chambery – Chamber music for bass clarinet
Holly’s schilderijen – oktober 2018 – nummer 4. Hij lijkt op het eerste gezicht misschien wat slordig geschilderd, maar dat is eigenlijk gezichtsbedrog, want hij zit heel secuur in elkaar, ritmisch en gestructureerd, als een jazzcompositie waar maar heel licht op geïmproviseerd is. Je wordt wel weer op het verkeerde been gezet, zoals wel vaker bij mijn schilderijen.
Holly’s stempelgrafiek – oktober 2018 – nummer 9. Uit een van de vijftien schetsboeken waar ik momenteel in aan het stempelen ben. Ik gebruik alleen nog maar zwarte stempelinkt, maar dan wel verschillende zwarte stempelkussens, dus dat levert verschillende grijstinten op.
Ik heb een beetje een zwak voor Carrington MacDuffie. Ze schrijft grappige liedjes, die je gemakkelijk op het verkeerde been kunnen zetten, en ze kan veel met haar stem. Ze heeft ons de laatste jaren opgewarmd met een aantal verrassende ep’tjes, maar nu is er een volwaardig album met dertien nummers, waarvan zij er elf zelf schreef. De twee covers krijgen in de context een iets andere uitstraling dan ze vroeger hadden. Een leuk album, dat je ook kunt zien als een parodie op pop uit de jaren tachtig en negentig.
Carrington MacDuffie – Kiss Make Better
Holly’s schilderijen – oktober 2018 – nummer 3. Opnieuw geschilderd op een plaat masoniet hardboard van 40 bij 60 centimeter, dat vind ik toch wel een heel plezierig formaat om op te werken, merk ik. Rood, zwart en wit zijn opnieuw de kleuren, en deze gaat op een bepaald moment van binnenuit gloeien als je even wat langer kijkt.
Holly’s stempelgrafiek – oktober 2018 – nummer 8 – het wordt een beetje voorspelbaar, maar ook dit is weer een variatie op een thema – denk aan de potjes van Morandi – en ook hier word je weer, net als bij Escher, op het verkeerde been gezet, en wordt de verwarring alleen maar groter als ik de grafiek ga kantelen.
