Het Derde Basklarinetfestijn is eigenlijk al van start gegaan, maar het loopt nog door tot volgend jaar, dus ik wil er hier toch even uitgebreid aandacht aan besteden, want dit, door Fie Schouten georganiseerde festival, dat in verschillende steden plaatsvindt, van Maastricht tot Groningen, heeft heel veel te bieden, onder meer nieuwe composities van hedendaagse componisten als Michael Finnissy. Ik heb even een pagina aangemaakt waar je de deelnemende musici vindt en een overzicht van alle nog komende concerten. Het water loopt je in de mond en je gaat handenwrijvend kaartjes bestellen, dat weet ik zeker!
Basklarinet Festijn 2018-2019
Ana Lains is een van de nieuwe lichting Portugese zangeressen, die fado weliswaar als uitgangspunt nemen, maar die dan soepel en vrij hun gang gaan, met vaak verrassend mooie resultaten. Lains’ nieuwe album is ook weer een juweeltje, met de melancholie die bij de fado hoort, de Portugese blues, maar met een jazzy aanpak, wat middeleeuwen en andere invloeden. Prachtig.
Ana Lains – Portucalis.
Holly’s stempelgrafiek – september 2018 – nummer 19. Opnieuw een variatie op een thema, en opnieuw eentje die sterk verandert als je hem kantelt. Iemand noemde het onlangs daarom ook kantelkunst.
Yves Velter is een Belgische kunstenaar die intrigerende kunst maakt die door het onvolprezen MER Paper Kunsthalle, die al jarenlang de mooiste en beste kunstenaarsboeken ter wereld maakt, in een prachtig boek wordt gepresenteerd. Een absolute aanrader.
Yves Velter – Beïnvloeiingen.
The Weight Band bestaat uit mannen die ooit deel uitmaakten van de legendarische Band of die direct en diep betrokken zijn bij hun erfenis. The Weight Band is geen tribute band die het repertoire van de Band na probeert te spelen, maar een band die de draad probeert op te pakken waar The Band hem heeft laten liggen. En ik moet zeggen dat ze daar redelijk goed in slagen – ze zijn goed, aanstekelijk en maakten een voortreffelijk album, met nummers van onder meer Levon Helm en Colin Linden.
The Weight Band – World Gone Mad.
Holly’s stempelgrafiek – september 2018 – nummer 18 is opnieuw een ritmische variatie op een thema, op een iets groter formaat dan normaal (ik heb schetsboeken in allerlei maten tegenwoordig). Voor deze heb ik, naast verschillende zwarte stempelkussens, ook een wit stempelkussen gebruikt, wat weer een andere grijstint oplevert. Ook hier word je weer subtiel op het verkeerde been gezet.
Ik heb hier al eens eerder enthousiast aandacht besteed aan het Charivari Trio, maar ik was ze enigszins uit het oog verloren, want ik blijk drie cd’s gemist te hebben. Hun nieuwe is weer een absoluut juweeltje, dus misschien moet ik toch nog een inhaalslag gaan maken. Afijn, de sublieme wereldfusie die accordeonist Bart Lelivelt, violiste Anneke Frankenberg en bassist Gerard Schoren maken, hier samen met gast Janos Koolen op mandoline, is uniek en geweldig. Een absolute aanrader.
Charivari Trio – Melodias del Silencio
Kurt Thut was een Zwitserse architect, meubelontwerper en producent en hij verenigde zo verschillende aspecten van de Zwitserse wooncultuur in zich. Hij vormde met twee collega’s het ontwerperscollectief Swiss Design, dat streefde naar puristische, ecologische en duurzame ontwerpen en zijn eigen ontwerpen blinken bovendien uit door elegantie en aandacht voor detail. Een verrassende monografie laat je het werk ontdekken van deze protagonist van de Zwitserse wooncultuur.
Kurt Thut – Protagonist van de Zwitserse wooncultuur.
Naast grafiek en schilderijen maak ik ook regelmatig beelden. Vroeger meestal op grote formaten, maar omdat dat te duur is en ik er de ruimte niet meer voor heb maak ik tegenwoordig alleen nog maar kleine prototypes. Kijk maar eens naar dit beeldje van 27 centimeter hoog.
Holly’s beelden – september 2018 – nummer 1
Holly’s stempelgrafiek – september 2018 – nummer 17 is opnieuw een variatie op een thema, en ook hier moet je even wat langer kijken, want je wordt weer subtiel op het verkeerde been gezet. Escher ontmoet Schoonhoven.
Ruud’s utopische droombeeld aflevering 44 gaat over het terugverlangen naar plekken van vroeger, en waar die nostalgie vandaan komt. De vierenveertigste aflevering in de reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors die we hier elke week als feuilleton publiceren.
BJ Baartmans heeft een nieuw album met een verwarrende titel, want Verzamelaar is niet, zoals je misschien zou denken, een compilatie van het beste van Baartmans, maar een verzameling van dertien liedjes die tot nu toe buiten de boot dreigden te vallen. Samen vormen ze verrassend genoeg een schitterend, uitgebalanceerd album waar ik heel blij van werd.
BJ Baartmans – Verzamelaar.
Holly’s schilderijen – september 2018 – nummer 9 is een op het eerste gezicht wat slordig geschilderd schilderij, en als je inzoomt begrijp je ook helemaal niet meer hoe je van een afstandje al die rare kronkels en die vreemde diepte zag. Maar dat is het geheim van de kunstenaar. Haha.
Holly’s stempelgrafiek – september 2018 nummer 16 is opnieuw een variatie op een thema, en ook hier word je als kijker weer subtiel op het verkeerde been gezet. Dit keer heb ik naast zwarte stempelinkt bij hoge uitzondering ook een keer witte gebruikt. Dat levert weer een andere tint grijs op.
Kat Danser is een zangeres en gitariste uit Canada die gek is van de blues, en die daarom een half jaar naar Mississippi ging om daar bij Koko Taylor en Honeyboy Edwards de fijne kneepjes van de Delta Blues te leren. Voor haar vorige album schakelde ze bovendien de geweldige producer en multi-instrumentalist Steve Dawson in en dat leverde een subliem album op waarin blues, gospel en swamp perfect samengaan.
Kat Danser – Baptized by the mud
Haar nieuwe album komt pas in oktober uit, maar ik bespreek het hier nu al vast, omdat het zo’n mooi contrast vormt tot dat vorige, hoewel ze ook hier weer samenwerkt met Steve Dawson. Maar op Goin’ Gone is Kat Danser wat minder gefixeerd op de Delta Blues, en komt er ook wat folk, jazz en gypsy bij, en daar maakt ze dan haar volstrekt eigen unieke vorm van blues van, laid-back, half-akoestisch, en geweldig!
Kat Danser – Going Gone
Holly’s schilderijen – september – nummer 8. Hij lijkt wat slordig geschilderd, en dat komt voor een deel doordat ik met sterk verdunde acrylverf heb gewerkt. Toch zorgen de structuur en het dwingende ritme er voor dat hij aardig in balans is, vind ik. Afstand nemen is aan te raden, en even wat langer kijken net zo.
Holly’s stempelgrafiek – september 2018 – nummer 15 is weer iets gecompliceerder als die van gisteren, dus je moet hier misschien even wat langer naar kijken. Nou is de kunst die ik maak hoe dan ook voor de liefhebber die er wat langer bij stil wil blijven staan. Slow life is cool, zei iemand laatst tegen me, dus er is hoop. Haha.
Fritz Block was een Hamburgse architect die zich ontwikkelde tot een van de beste fotografen van de nieuwe zakelijkheid vanaf de jaren dertig van de vorige eeuw. Toch is hij vrijwel vergeten. Geheel ten onrechte, zo blijkt uit het schitterende grote boek dat verscheen met een uitgebreid overzicht van de foto’s die Block maakte in Europa en Amerika (waar hij als Jood in 1938 naar toe emigreerde).
Foto-Auge – Fritz Block – Nieuwe fotografie.
Julian Schneemann is een pianist en componist van nog geen dertig die met zijn project en kwartet Caravan op een fantastische manier klassieke muziek, jazz, folk, Arabische muziek, Ierse muziek en nog het een en ander met elkaar verbindt en daar zijn geheel eigen spannende en melancholieke muziek van maakt.
Julian Schneemann & Friends – Caravan
Margery Sharp – Het meisje in de luipaardvelbroek- deel 6 en slot. Een kort verhaal in zes korte hoofdstukjes van de Britse schrijfster Margery Sharp, uit de bundel The Lost Chapel Picnic and Other Stories, hier voor het eerst in het Nederlands te lezen.
Holly’s schilderijen – september 2018 – nummer 7 is ook weer een relatief klein schilderij, geschilderd op de achterkant van een houten broodplank. Trekt gegarandeerd niet krom, en heeft een mooi formaat voor een klein schilderijtje. Je wordt weer op een redelijk subtiele manier op het verkeerde been gezet.
Holly’s stempelgrafiek – september 2018 – nummer 14 lijkt op het eerste gezicht bedrieglijk simpel, en dat is hij ook, zeker als je inzoomt, maar hij levert wel een opmerkelijk sterk diepte-effect op.
Malcolm Holcombe is de favoriete singer/songwriter van onder meer zijn collega’s Darrell Scott, David Olney, Steve Earle en Emmylou Harris, maar het grote publiek kent deze fragiele Amerikaan nauwelijks. Misschien komt daar met zijn nieuwe album verandering in, want dat nam hij op samen met Greg Brown en Iris DeMent, en met name de samenzang met DeMent zorgt ervoor dat dit misschien wel de beste plaat is die hij tot nu toe gemaakt heeft.
Malcolm Holcombe – Come Hell or High Water.
In de jaren zestig was Robert Crumb misschien wel de opvallendste van alle zogenaamde underground-striptekenaars. Hij ging verder dan anderen, kon beter tekenen en had gevoel voor humor, zodat er ook om behoorlijk expliciete seks gelachen kon worden. Al die expliciete strips van Crumb zijn nu verzameld in een prachtig boekje dat er uitziet als een bijbeltje – zwart leer, gouden opdruk, goud-op-snee, dundruk papier, een rood leeslint. Alleen de titel verraadt iets over de inhoud en laat ook iets van Crumb’s zelfspot zien.
R. Crumb – Bible of Filth.
Ik dacht dat The Girl in the Leopard-skin Pants uit vijf kleine hoofdstukjes bestond, maar dat komt doordat er in het boek een klein foutje is gemaakt en er zowel boven het vijfde als het zesde hoofdstukje het cijfer 5 staat. Vandaag dus het voorlaatste deel van dit korte verhaal van de Britse schrijfster Margery Sharp.
Margery Sharp – Het meisje in de luipaardvelbroek – deel 5.
Holly’s schilderijen – september 2018 – nummer 6 is net als nummer 5 een kleintje, van 24 bij 30 centimeter. Een heel bescheiden schilderijtje dus.
Holly’s stempelgrafiek – september 2018 – nummer 13 is opnieuw een variatie op een van mijn thema’s, maar net weer voldoende anders om het interessant te maken, vind ik zelf. De verschillende tinten grijs komen van verschillende stempelkussens, die allemaal “zwart” op het deksel hebben staan. Afstand nemen en wat langer kijken is eigenlijk een must.
Stella Chiweshe is een Zimbabwaans icoon, een meester op de mbira die inmiddels over de hele wereld bekend is. Ze nam haar eerste single in 1974 op, in wat toen nog Rhodesië was, een Britse kolonie, en samen met andere zeldzame singles uit die tijd, die nooit buiten Afrika zijn uitgebracht staat die single nu op een verrassend tijdloos en energiek album dat een magnifieke introductie vormt tot de Mbira.
Stella Chiweshe – Kasahwa: Early singles.
Het meisje in de luipaardvelbroek – deel 4. Een verhaal uit 1969 van Margery Sharp, voor het eerst vertaald naar het Nederlands. Een kort verhaal in zes korte delen.
Holly’s schilderijen – september 2018 – nummer 5 is een kleintje, geschilderd op een plaatje linnen op karton van de Action van 30 x 24 cm. Hoe kleiner hoe lastiger, vind ik eigenlijk, hoewel deze wel een heel sterk ruimtelijk effect heeft gekregen.
Holly’s stempelgrafiek – september 2018 – nummer 12 komt uit een wat groter schetsboek dat me ook wel goed bevalt. Tijdens het stempelen ben ik meteen ook een vergelijkend warenonderzoek naar schetsboeken aan het uitvoeren, met soms merkwaardige constateringen – zo blijken sommige zaken die heel handig lijken alleen maar vreselijk irritant, bijvoorbeeld een magnetisch clipje dat het schetsboek dicht kan houden. Als het boek open is zit dat ding namelijk constant in de weg. Ik heb hem er maar rigoureus afgesneden. Dat was overigens een ander schetsboek.
De Japanse Teruhisa Fukuda bespeelt de shakuhachi, een eenvoudige bamboe fluit met slechts een paar gaten die oorspronkelijk uit China komt. Op een zojuist verschenen album speelt hij repertoire uit de zeventiende eeuw van een zenboeddhistische sekte, en het is verbazingwekkende muziek, tegelijk spannend en zeer ontspannend.
Teruhisa Fukuda – shakuhachimeester – muzikale offerande.
Margery Sharp – Het meisje in de luipaardvelbroek – deel 3. Een verhaal uit 1969 van de bijna vergeten Britse schrijfster Margery Sharp, in vijf korte delen.
Een paar dagen geleden besprak ik hier het boek Metamorphism, waarin werd geconstateerd dat er tegenwoordig ongelofelijk veel meer mogelijk is op technologisch gebied met bijvoorbeeld baksteen. Dat wordt weer eens treffend geïllustreerd in het boek Brick 18, waarin je de vijftig gebouwen vindt die genomineerd waren voor de Wienerberger Brick Award 2018. Je kijkt je ogen uit. Een buitengewoon inspirerend boek.
Brick 18 – Outstanding International Brick Architecture.
Holly’s schilderijen – september 2018 – nummer 4. Sommige schilderijen hebben even wat meer tijd en aandacht nodig dan andere. Dit is er zo eentje. Er lijkt niet veel te gebeuren op het eerste gezicht, maar als je wat langer kijkt blijkt er toch van alles aan de hand te zijn met dit schilderij. Afstand nemen en rustig de tijd nemen is bij dit schilderij absoluut aan te bevelen.
Holly’s stempelgrafiek – september 2018 – nummer 11 is ook weer een ritmische variatie op een thema, met de nadruk op schaduwen dit keer.
Tony Rose is een singer/songwriter die bij zijn collega’s al redelijk bekend is, want zijn liedjes zijn al vaak door anderen opgenomen, maar van een echt solo-album was het nog niet gekomen. Dat is er nu wel, met tien liedjes die hij begin 2017 met een band in een huis op het Franse platteland live heeft opgenomen. Het album wordt geleverd met een bonus-cd met veertien liedjes in de versies van anderen, van over verschillende continenten (Canada, USA, Brazilië, Denemarken, Tsjechië, België, Duitsland, Engeland…) Dat extra album is bijna nog leuker en beter dan de cd van Rose zelf, maar het pakket is onweerstaanbaar.
Tony Rose – Medicine Tunes + Roll High and Roll Good – Songs of Tony Rose.
Margery Sharp – Het meisje in de luipaardvelbroek deel 2. Ik ga proberen het verhaal, dat uit vijf korte hoofdstukjes bestaat, ook in vijf dagen hier te publiceren. Margery Sharp is en blijft een van de meest ondergewaardeerde schrijvers van de vorige eeuw. Ik heb al eerder geprobeerd schrijvers die ik erg goed vind en die ik graag vertaald zou zien maar zelf te vertalen, zoals Hotel Splendide van Ludwig Bemelmans. Ook heb ik De Oogst van Stijn Streuvels naar hedendaags Nederlands omgezet, wat ook een soort vertaling is, omdat ik dat ook een absoluut meesterwerk vind dat een breed publiek verdient. En dat geldt dus ook voor Margery Sharp.
Holly’s schilderijen – september 2018 – nummer 3 is er een geworden waarbij de kleur rood wel erg de boventoon voert. Deze blijft overigens ook mooi als je gaat inzoomen. Dat is ook wel eens anders.
Mijn kunst roept steeds weer andere reacties op. De laatste is van iemand die zei: “Dit is kantelkunst, want al die dingen van jou veranderen wezenlijk als je ze kantelt.” Kantelkunst dus. Het is wel iets waar ik naar streef overigens – iets maken wat je op verschillende manieren op het verkeerde been zet, en vaak is het zo dat kantelen je daarbij nog eens extra in verwarring brengt.
Holly’s stempelgrafiek – september 2018 – nummer 10.
