Bertolt Brecht bracht in 1955 het boek Kriegsfibel uit, waarin hij foto’s uit beide wereldoorlogen combineerde met vierregelige gedichten. Dat was al een indrukwekkend anti-oorlogsboek, maar Adam Broomberg en Oliver Chanarin haalden er nu ook nog eens foto’s van de War on Terror bij, die ze combineerden met de foto’s van Brecht. Die combinatie levert een ronduit schokkend en effectief anti-oorlogsboek op.
Adam Broomberg & Oliver Chanarin – War Primer 2
Holly’s stempelgrafiek dd 24 mei 2018 is wederom een bedrieglijk eenvoudige, met één driehoekig stempeltje gemaakt, en drie zwarte stempelkussens. Toch gebeurt er ook hier van alles als je een beetje afstand neemt en probeert “uncool” wat langer te kijken. Dan verschijnt er op een manier diepte die zich wat moeilijk laat vatten, maar daardoor des te fascinerender is.
Mapping the Streets of Trier aflevering 89 – sigarettenautomaten – een uitstervend verschijnsel, vermoed ik, dus voordat ze helemaal uit het straatbeeld verdwenen zijn wou ik ze toch een keer fotografisch vastleggen. Ik heb er ook nog wat andere uitstervende automaten bijgezet (kauwgomballen) en een paar nieuwe (binnenbanden voor fietsers en verantwoord voer voor de dieren van de kinderboerderij).
Hans Cogne publiceerde een fotoboek, maar hij is eerder een kunstenaar dan een fotograaf. De fotografie is gewoon het medium dat hij gebruikt om zijn ideeën vorm te geven. Het levert wel intrigerende kunst op, moet ik zeggen, vaak irritant, schurend en onbegrijpelijk, maar kunst hoeft ook niet altijd te behagen, toch?
Amazing gaze & other photographs by Hans Cogne
Holly’s stempelgrafiek dd 24 mei 2018 is weer een bedrieglijk simpele, ook weer een variatie op een van mijn thema’s, gemaakt met één driehoekig stempeltje en twee zwarte stempelkussens, maar als je een beetje afstand neemt gaat hij op een merkwaardige manier golven.
Hout wordt in de bouw van huizen al lange gebruikt, maar bij de bouw van echt hoge gebouwen wordt het pas de laatste jaren echt ontdekt, mede doordat er tegenwoordig wat creatiever met het gebruik van hout wordt omgegaan. Dat wordt pas goed duidelijk als je de handleiding bekijkt die verschenen is voor het bouwen met hout van meerdere verdiepingen. Een fascinerend boek.
Manual of Multi-Storey Timber Construction.
En als we dan toch met architectuur bezig zijn meteen ook maar aflevering 88 van Mapping the Streets of Trier, waarin ik een aantal opmerkelijke, vreemde of gewoon verbazingwekkende architectonische details laat zien die ik in Trier ben tegengekomen.
Mapping the Streets of Trier aflevering 88 – opmerkelijke architectonische details.
Vandaag ben ik jarig, dus ik vond dat ik je dan wel ongegeneerd de schilderijen mag laten zien die ik tot nu toe in mei gemaakt heb. Ik begin met een klein ovaal schilderijtje dat ik op een houten plankje schilderde.
Holly’s schilderijen – mei 2018 – nummer 1
De tweede is wat groter, op een hardboard paneel van 61 x 61 centimeter geschilderd, maar wat lastiger. De een ziet het meteen, de ander helemaal niet, maar als je focust op de grijze vlakken zie je het met een beetje geluk al snel.
Holly’s schilderijen – mei 2018 – nummer 2
Nummer 3 is ook al zo’n lastige, die, als je goed kijkt, een merkwaardige stapeling van grijze stenen in een sneeuwlandschap te zien geeft, waarbij het wit van het schilderij duidelijk de achtergrond wordt. Tegelijkertijd is het, net als de andere schilderijen, natuurlijk ook gewoon een abstract schilderij dat tegen de minimal art aanschuurt.
Holly’s schilderijen – mei 2018 – nummer 3.
Je zou het allemaal variaties op een thema kunnen noemen, maar de abstracte schilderijen die ik maak roepen soms toch onverwachte reacties op. Zo zag iemand hier een tentenkamp in een oorlogsgebied, in de sneeuw. Geen vrolijk stemmend beeld dus, maar als je het eenmaal zo ziet kom je bijna niet meer van die associatie af, vrees ik.
Holly’s schilderijen – mei 2018 – nummer 4.
Nummer 5 is ook wel een bijzondere, want hoewel het feitelijk ook een abstract schilderij is, en net zo goed als de andere schilderijen een variatie op het thema, zal vrijwel iedereen er een formatie stenen in zien die in formatie door de ruimte zweven.
Holly’s schilderijen – mei 2018 – nummer 5
Nummer zes heb ik geschilderd op een oud versleten schaakbord – het laatste, want de rommelmarkten hier in de omgeving zijn door de schaakborden heen, vrees ik. Het is wachten tot er weer wat binnenkomt. Ik vind de maat altijd wel prettig, en ook dat zo’n bord al een geschiedenis heeft. Al doet niets aan dit schilderijtje meer aan schaken denken, vrees ik.
Holly’s schilderijen – mei 2018 – nummer 6
Ik hou erg van goede flamenco, maar de passie van de oude meesters als Juanito Valderrama vind je maar zelden meer tegenwoordig. Daarom was het extra verrassend om ineens een album te horen van een jonge Belgische flamencozanger, net tweeëntwintig, die klinkt als die oude meesters, en die bovendien niet al te puristisch bezig is terwijl hij wel de pure passie van de flamenco in de vingers heeft. Esteban Murillo is de kleinzoon van een man die in de steenkoolmijnen in België kwam werken en die zijn kleinzoon zijn passie voor de flamenco wist over te brengen. Zijn album is een waar meesterwerkje.
Esteban Murillo – Mi verdad.
Holly’s stempelgrafiek dd 20 mei 2018 is gemaakt met één driehoekig stempeltje en een aantal verschillende stempelkussens die allemaal “zwart” op het doosje hadden staan. Het resultaat is een opmerkelijke variatie van tinten grijs, wat een bijzonder grafiekje oplevert, waarin de diepte zich wat minder gemakkelijk laat vangen.
Ook vandaag heb ik weer tien foto’s toegevoegd aan de reeks Stickers in Trier, de subserie van de reeks Mapping the Streets of Trier, waarmee ik nu al een paar jaar lang op mijn manier probeer de stad Trier fotografisch in kaart te brengen.
Ruud’s utopische droombeeld aflevering 27 gaat over de grote problemen in de wereld, over extreme rijkdom en de onwil van de rijken in deze wereld om de echte problemen ook daadwerkelijk op te lossen. De zevenentwintigste aflevering in de reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors, waarvan we er hier iedere week een publiceren.
Holly’s stempelgrafiek dd 19 mei 2018 ziet er op het eerste gezicht wat ruw en grof uit, wat komt doordat ik met een vers bijgevuld stempelkussen heb gestempeld. Maar doordat ik in dezelfde grafiek ook “netjes” heb zitten stempelen valt het allemaal bij nader inzien nogal mee. Als altijd word je hier ook weer op het verkeerde been gezet. Escher voor gevorderden, weet je nog?
Ik heb ook nog tien foto’s toegevoegd aan de reeks Stickers in Trier in mijn langjarige fotoserie Mapping the Streets of Trier, want ik was nog lang niet klaar met het uitzoeken van al mijn foto’s. Er komt dus nog meer in deze serie.
Exodus is de titel van een bijzonder boek – het gaat om een panoramatekening van bijna veertien meter, zesenveertig naadloos op elkaar aansluitende tekeningen, die de uittocht uit een oorlogsgebied laten zien, zonder woorden, maar zo indrukwekkend getekend dat je er vanzelf stil van wordt. De vluchtelingenproblematiek komt op deze manier wel heel dichtbij.
Jasper Rietman – Exodus.
Sinds ik weer thuis ben heb ik mijn atelierzoldertje weer intensief in gebruik genomen, dat betekent dat ik steeds met drie of vier schilderijen tegelijk bezig ben, en dat ik op passepartoutkarton aan het stempelen blijf. Van die laatste reeks laat ik je graag nu weer een voorbeeld zien, van een op het eerste gezicht buitengewoon simpele stempelgrafiek, die toch verrassende elementen blijkt te hebben, en die je toch weer op een vreemde manier op het verkeerde been weet te zetten. Minimal art á la jazz, oftewel, Escher ontmoet Schoonhoven en Morandi.
Holly’s stempelgrafiek dd 18 mei 2018.
Daniel Karlsson is een Zweedse pianist die met zijn trio inmiddels al vijf albums gemaakt heeft, waarvan het vijfde het eerste is dat ik te horen kreeg. Ik haakte bij de eerste minuten bijna af omdat ik de indruk kreeg met een oubollig jazztrio te maken te hebben, maar dat bleek een groot misverstand – het avontuur kwam pas iets verderop. Uiteindelijk blijkt het om een magnifiek groeiplaatje te gaan.
Daniel Karlsson Trio – 5
De Orde van de Drakenridders is de overkoepelende titel van een reeks fantasystrips waarvan zojuist het twintigste deel is verschenen. Laat je daardoor niet ontmoedigen, want je kunt elk deel heel goed op zich lezen, ook dit deel, en het is de moeite waard om eens in de wereld van de Drakenridders (in dit geval alleen maar maagden, want die zijn immuun voor de chaos die draken veroorzaken) te duiken.
De Orde van de Drakenridders – Boek 20 – Geboorte van een Rijk.
Mapping the Streets of Trier aflevering 87 – stickers. De stickers vormen een terugkerende subserie in de reeks over Trier, want elke keer als ik in Trier ben zijn er weer nieuwe stickers bij gekomen. Daardoor kun je goed zien wat er in de loop der jaren in de Underground verandert, zou je kunnen zeggen. De stickers worden voornamelijk op lantaarnpalen, verkeersborden en elektriciteitskastjes geplakt, en ik zie er eigenlijk nooit iemand een blik op werpen, dus wat je hier ziet is eigenlijk de onzichtbare geschiedenis van een stad.
Iain Matthews was een van de oprichters van Fairport Convention, een van de bands die de Britse folkwereld in de jaren zestig opschudden. Sandy Denny en Richard Thompson werden beroemder dan Matthews, maar met Matthews Southern Comfort, Plainsong en een hele reeks soloplaten bleef hij de afgelopen vijftig jaar gestaag muziek maken. En nu is er een tamelijk verrassende nieuwe Matthews Southern Comfort, met naast Matthews een volledig Nederlandse bezetting, en nog verrassender – Matthews heeft zijn beste plaat ooit gemaakt – een onverwacht meesterwerkje waarin alles op zijn plaats lijkt te vallen.
Matthews Southern Comfort – Like a Radio.
Holly’s stempelgrafiek Trier april 2018 nummers 47 tot en met 51, en dat zijn meteen ook de laatste vijf grafiekjes uit het eerste van de vier Moleskine schetsboekjes die ik in de maand april tijdens mijn verblijf in Trier volgestempeld heb. Beschouw het maar als schetsmateriaal, maar kijk er gerust even wat langer naar, want je wordt elke keer weer even op het verkeerde been gezet, en het duurt soms even voor je de diepte en het perspectief ziet. Voordat ik het volgende boekje pak om te laten zien kun je de komende dagen overigens eerst wat ander werk verwachten.
Yonatan Gat is een gitarist op expeditie – ooit begonnen als oprichter en gitarist van Monotonix, een rauwe rockband met een fenomenale live-reputatie, maar tegenwoordig een avontuurlijke experimentele musicus die grenzen opzoekt en onderweg een verbazingwekkend album heeft gemaakt. Een sublieme aanrader.
Yonatan Gat – Universalists.
Toen Joost Swarte’s New York Book uitkwam, met al het werk dat hij in de loop der jaren voor het Amerikaanse weekblad The New Yorker maakte, was ik bang dat we nooit meer iets nieuws van hem in het blad zouden zien, maar gelukkig lag er deze week weer een New Yorker in de brievenbus met niet alleen een prachtcover van Swarte, maar ook een serie spots en twee koptekeningen bij rubrieken.
Joost Swarte in The New Yorker van 14 mei 2018
Holly’s stempelgrafiek Trier april 2018 nummers 41 tot en met 46, weer zes variaties op hetzelfde thema, dit keer met een paar voorbeelden die er grafischer, sterker zwart/wit uitzien dan de andere. Dat komt door een vers stempelkussen waardoor de inkt nog zwarter lijkt.
