In 2006 verscheen bij Uitgeverij AFdH de eerste bundel Zeer Korte Verhalen (zkv’s) van A.L. Snijders, zojuist verscheen de elfde bundel, en het frappante is dat ik hier een verhaal las dat me eindelijk duidelijk maakte waarom ik elke bundel van Snijders een hele tijd met me meesleep, en waarom ik er zo lang over doe om al die verhaaltjes te lezen. Ik sluit mijn recensie overigens af met de zin “Veel dichter bij het perfecte boek kun je bijna niet komen”.
A.L. Snijders – Doelloos kijken.
Guo Gan bespeelt de traditionele Chinese viool, Emre Gültekin de saz, de Turkse luit. Midden-Oosten-percussie-virtuoos Levent Yildirim voegde zich bij deze twee en er ontstaat een wonder – wereldfusie van wereldklasse, tijdloze muziek die vanzelfsprekend en natuurlijk klinkt, tegelijkertijd opwindend en melancholiek. Een subliem album.
Guo Gan Trio – Gobi Desert (Cina and Turkey) – Emre Gültekin, Guo Gan en Levent Yildirim.
Holly’s schilderijen – juli 2019 – nummer 12. Ik zit met schilderen aardig in de flow, en ben momenteel zelfs met tien schilderijen tegelijk bezig, wat voor mijn doen wel extreem veel is. Dit is een relatief simpele, dat wil zeggen dat hij er bedrieglijk eenvoudig uitziet. Hij zit net iets geraffineerder in elkaar dan je zou denken, want ook hier word je toch nog subtiel op het verkeerde been gezet.
Holly’s stempelgrafiek – juli 2019 – nummer 22 is gemaakt met uit rubber zelfgesneden stempels en verschillende zwarte stempelkussens. Die verschillende stempelkussens verklaren de verschillende kleurnuances, want zwart blijkt niet altijd zwart te zijn als het om zwarte stempelinkt gaat.
Holly’s stempelgrafiek – juli 2019 – nummer 22a is weer een variatie op een thema, en ook weer ritmisch en gestructureerd opgezet met vers gesneden stempels. Ik werk sneller dan ik kan scannen, dus je krijgt hier maar een fractie te zien van wat ik tegenwoordig maak. Van de twaalf die ik vandaag maakte heb ik er vrij willekeurig twee uitgepikt.
Ruud’s aannames aflevering 38 gaat over de prijs van roem, en over het verschil tussen bewondering en waardering. De achtendertigste aflevering in deze unieke reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors, waarvan we er hier elke week een publiceren.
Holly’s schilderijen – juli 2019 – nummer 11 is gemaakt met alleen maar zwarte acrylverf, die op twee verschillende manieren in twee banen naast elkaar is opgebracht – veel simpeler kan minimal art bijna niet worden, zou je denken, al valt het nog niet mee om het toeval zo te sturen dat er iets gebeurt wat jij als kunstenaar wil. Er ontstaat hier een merkwaardig diepte-effect, en als je wat langer kijkt blijk je nog veel meer te kunnen zien.
Holly’s stempelgrafiek – juli 2019 – nummer 21 is er een waarbij je focus heel sterk bepaalt wat je ziet. Het kan zomaar dat je even wegkijkt en dan een andere grafiek ziet omdat je focus verschoven is. Raar maar waar.
Dat het dit jaar vijftig jaar geleden is dat de eerste mens voet op de maan zette zal je vast niet ontgaan zijn. Een van de opmerkelijkste en verbazingwekkendste publicaties rond dat feit is de Architectuurgids voor de maan. Dat klinkt als een grap, maar het blijkt een fascinerend boek te zijn waarin je alles kunt vinden wat ooit op de maan is achtergelaten, maar ook alle plannen voor maanstations die nooit zijn uitgevoerd, raketten, landingsgestellen enzovoorts en zo verder. Alles wat je zou willen weten over de mens en de maan en nog veel en veel meer.
Architectural Guide – Moon
Faris Nourallah is een Amerikaanse singer/songwriter wiens liedjes wel vergeleken worden met die van Ray Davies en John Lennon. Ondanks het feit dat hij niet optreedt hebben zijn zelf-opgenomen albums veel succes in het alternatieve circuit. In 2004 en 2005 stuurde hij per e-mail een aantal opnames naar de oprichter van het platenlabel Ruth Records. Die opnames bleven ergens liggen en werden pas in 2018 teruggevonden, en worden nu als album uitgebracht. Juist de niet helemaal perfecte opnames en de oneffenheden maken dit een onweerstaanbaar album, want de kwaliteit giert er aan alle kanten doorheen.
Faris Nourallah – minus one
Holly’s schilderijen – juli 2019 – nummer 10 is weer wat kleurrijker dan de schilderijen die ik je de laatste dagen heb laten zien – ik ben dan ook steeds met zeven of acht verschillende schilderen tegelijk bezig, en naast een grijze cyclus ben ik ook nog steeds met een feller gekleurde reeks bezig, waarvan dit er een is.
Holly’s stempelgrafiek – juli 2019 – nummer 20 komt uit een schetsboek met stevig bruin papier, en dat betekent dat ik twee van mijn vier nieuwe witte stempelkussens heb kunnen gebruiken. En ook hier verschijnt weer die magische blauwe kleur, die alleen maar ontstaat als je met bruin, zwart en wit werkt.
Holly’s stempelgrafiek – juli 2019 – nummer 20a is weliswaar zwart-wit, maar ik heb bij uitzondering ook weer een wit stempelkussen gebruikt. Dat deed ik tot voor kort alleen bij bruin papier, maar ik kijk nu ook af en toe wat de effecten zijn bij zwart-witgrafieken als deze.
Een van de mooiste ontdekkingen die ik in Wuppertal deed was de beeldentuin van de Britse beeldhouwer Tony Cragg, die beelden maakt waar je echt omheen moet lopen om goed te zien wat hij allemaal voor grapjes en effecten in zijn beelden heeft verstopt. Zojuist verscheen de catalogus bij een tentoonstelling van beelden in het schitterende Italiaanse Museo Nivola, waar Cragg’s beelden geweldig goed tot hun recht komen. Een mooie catalogus, al kan niks op tegen de “real thing”, wat mij betreft, als het om deze beelden gaat.
Anthony Cragg – Endless Form.
Holly’s schilderijen – juli 2019 – nummer 9 ziet er weer bedrieglijk simpel uit, maar is toch net weer een slag geraffineerder dan je zou denken. Veel grijstinten deze keer. Ik breng deze dagen overigens meer tijd in mijn atelier door dan achter mijn computer, vandaar wat minder reguliere artikeltjes en wat meer kunst.
Holly’s stempelgrafiek – juli 2019 – nummer 19. Ik heb net een paar nieuwe witte stempelkussentjes gekocht, die ik normaalgesproken alleen bij bruin papier gebruik, maar dit keer heb ik ze ook op wit papier ingezet. Het opmerkelijke is, dat wit ook in gradaties blijkt te komen, want de twee stempelkussens die ik hier heb gebruikt leveren respectievelijk een groenig en een grijzig wit op.
Holly’s stempelgrafiek – juli 2019 – nummer 19a is ook weer een ritmisch, gestructureerd opgezet voorbeeld van minimal art 2.0. Je wordt weer op een subtiele manier op het verkeerde been gezet, zeker als je wat langer en aandachtiger kijkt.
Holly’s schilderijen – juli 2019 – nummer 8 is een langwerpig schilderij. Ik vind dat formaat wel interessant, omdat je dan op een heel andere manier je spanning moet creëren. Dit is een zwart-witschilderij, wat in de praktijk betekent dat er heel veel grijstinten in te vinden zijn, al komt het in eerste instantie wel erg zwart-wit over. Toch zit het subtieler en geraffineerder in elkaar dan je op het eerste gezicht zou denken.
Holly’s stempelgrafiek – juli 2019 – nummer 18 komt uit een schetsboekje met mooi zuurvrij papier, maar het is wel bedoeld voor potloodtekeningen, en blijkt achteraf niet zo geschikt voor stempelwerk, omdat het papier net iets te veel zuigt. Toch is dit wel een geslaagd grafiekje geworden, al kun je hem het beste van een afstandje bekijken.
The Rough Guide to Blind, Black & Blue is een merkwaardige compilatie, want de bluesartiesten die je hier hoort kon je voor een deel ook al horen op de rough guides voor country blues, hokum blues en east coast blues, wat ik veel logischer vond, want blindheid en muziek, om daar nou een categorie van te maken? Afijn, het is uiteindelijk wel een erg goede verzameling geworden, met een aantal pareltjes van voor mij onbekende grootheden, naast de helden van de blues van begin vorige eeuw, dus toch een aanrader.
The Rough Guide to Blind, Black & Blue – Reborn and Remastered.
Holly’s schilderijen – juli 2019 – nummer 7 lijkt heel simpel, maar zit toch wat geraffineerder in elkaar dan je op het eerste oog zou denken, dat zie je vooral als je hem gaat kantelen, want dan zie je ineens andere perspectieven en een totaal andere diepte.
Holly’s stempelgrafiek – juli 2019 – nummer 17 is er weer een uit mijn bruine schetsboek, dus gemaakt met zwarte en witte stempelinkt, vooral ook om dat geheimzinnig mooie blauw te kunnen maken.
Holly’s stempelgrafiek – juli 2019 – nummer 17a is grafisch wat heftiger, en bij deze loont het de moeite om wat meer afstand te nemen en even wat meer tijd uit te trekken, want langer kijken helpt echt.
De strips van Don Lawrence waren, toen hij begon, baanbrekend, omdat zijn schilderachtige manier van werken uniek waren in de stripwereld. Na de Kronieken van Trigië tekende hij 25 jaar lang de avonturen van astronaut Storm en zijn metgezel Roodhaar, en na zijn dood werd die serie door tekenaar Romano Molenaar succesvol voortgezet, tot en met een spin-off, de Kronieken van Roodhaar, die de tijd bestrijken voordat ze Storm ontmoette. Als je van waanzinnige science fiction en fantasy houdt, waarbij de hoofdpersonen ineens zichzelf tegenkomen en ook de andere vijanden op zijn zachtst gezegd nogal onvoorspelbaar zijn, dan is dit de perfecte strip voor jou.
Storm – De Kronieken van Roodhaar – 5 – De Reuzen van het Gebroken Rif.
Van Romano Molenaar naar Romano Drom, dat is een vreemde overgang, want Romano Drom is een vijfkoppige Hongaarse gypsy-band die in de Olah-traditie speelt, maar in de twintig jaar van haar bestaan duidelijk heeft gemaakt dat ze geen puristen zijn, dus er kwamen Spaanse en Arabische invloeden bij en ook verder werd er avontuurlijk gemoderniseerd, terwijl de traditie toch steeds de basis bleef. Na twintig jaar maken ze nog steeds avontuurlijke, energieke, virtuoze muziek waar je geheid een goed humeur van krijgt.
Romano Drom – Give me Wine.
Holly’s schilderijen – juli 2019 – nummer 6 lijkt op het eerste gezicht wat rommelig, maar zit toch veel gestructureerder in elkaar dan je op het eerste oog zou denken. Neem er even wat meer tijd voor, zou ik zeggen, want hoe brutaal hij er ook uitziet, ook dit is weer een stukje slow art dat aandacht en tijd nodig heeft om zijn geheimen te doorgronden.
Holly’s stempelgrafiek – juli 2019 -nummer 16 lijkt nog het meeste op een verzameling kiezelstenen, terwijl het feitelijk gewoon een abstracte compositie is, bedoeld om jou als kijker subtiel op het verkeerde been te zetten, op verschillende manieren.
Holly’s stempelgrafiek – juli 2019 – nummer 16a is er weer een die bij het kantelen verandert van bol naar hol en omgekeerd. Diepte en perspectief liggen dus niet bepaald vast. En ook op andere manieren word je hier weer op het verkeerde been gezet. Kijk maar even rustig.
Johan Neefjes verraste me al eerder met een reeks gebundelde manga-horrorstrips, en nu komt hij met een manga-fantasystrip die al net zo geweldig getekend is en die bovendien opvalt doordat hij zo humoristisch is. Het verhaal gaat over een schoolmeisje dat in een suf Japans kustplaatsje woont, alleen met haar vader, een brandweerman die overbezorgd is. Twee creepy meisje achtervolgen haar op school met liedjes die over haar gaan, en er duiken regelmatig groteske monsters op die met elkaar vechtend alles tot puin vertrappen. Genoeg stof voor spannende, humoristische fantasy, ook nog eens subliem getekend, wat wil je nog meer?
Johan Neefjes – De puinhopen van Sari, deel 1
Holly’s schilderijen – juli 2019 – nummer 5 lijkt wel met slagroom opgespoten, zei iemand al voor de grap. Hmm. Maar hij is gewoon, net als al die andere schilderijen, met acrylverf geschilderd, met verdunde verf, en in dit geval heeft het wit nogal de overhand gekregen, vandaar dat merkwaardige slagroom-effect.
Holly’s stempelgrafiek – juli 2019 – nummer 15 is er een die ook nog interessant blijft als je inzoomt, wat lang niet altijd het geval is. Want meestal is afstand nemen het devies en verdwijnt het grootste deel van de suggestie als je gaat inzoomen.
Holly’s stempelgrafiek – juli 2019 – nummer 15a is ook weer gemaakt met een versgesneden nieuw stempeltje, en het gaat ook hier dus weer om een unieke met de hand gedrukte grafiek in een oplage van één enkel exemplaar. Overigens zijn ze allemaal te koop, dan krijg je ze voor een zeer bescheiden prijs, ingelijst en wel achter museumglas.
Ruud’s aannames aflevering 37 gaat over wijsheid en begint met de zin “Als Boeddha, Christus en Mohammed werkelijk wijs waren geweest dan waren hun namen allang vergeten.” De zevendertigste aflevering in de reeks prikkelende filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors die we hier elke week publiceren.
Holly’s schilderijen – juli 2019 – nummer 4 is een compositie in zwart, wit en blauw, waarbij het blauw voor de verandering eens niet als lucht gaat werken. Je wordt bij dit schilderij wel weer subtiel op het verkeerde been gezet, want perspectief en diepte verschuiven als je focus zich verplaatst.
Holly’s stempelgrafiek – juli 2019 – nummer 14. Ik snijd nog steeds voor elke unieke stempelgrafiek (oplage één enkel uniek exemplaar) aparte stempeltjes die ik niet opnieuw gebruik, dus elke grafiek ziet er ook wezenlijk anders uit, al lijken ze soms, door het ritme en de herhaling, wel op elkaar. Maar daar hou ik wel van, net zoals ik verzamelingen heb aangelegd van alle versies van Mood Indigo, Trouble in Mind of Summertime. Elke versie is toch weer wezenlijk anders dan de vorige.
Holly’s stempelgrafiek – juli 2019 – nummer 14a is ook weer gemaakt met zo’n eenmalig, uit rubber gesneden stempeltje waar ik vervolgens handmatig mee ben gaan stempelen. Grafiek in de kleinst mogelijke oplage van één uniek exemplaar, dit keer weer op bruin papier, en met zowel zwarte als witte stempelinkt.
In het meidenblad Tina staan strips die gemaakt zijn voor meisjes van 8 tot 12, maar als een man die serieus over datum is spontaan in de lach schiet bij een van die strips zegt dat wel iets over de kwaliteit. De strips over brugpieper Roos Vink zijn dan ook een aanrader voor stripliefhebbers van alle soorten en alle leeftijden.
Brugpieper Roos Vink – deel 1 – Grandioos!
Holly’s stempelgrafiek – juli 2019 – nummer 13 is opnieuw een variatie op een thema, ritmisch en gestructureerd, met de bedoeling jou als kijker subtiel op het verkeerde been te zetten. Een beetje afstand nemen en wat langer kijken helpen dan wel een beetje.
