Een klein schilderijtje in rood, zwart en wit, ook weer in vele laagjes opgebouwd met acrylverf op een houten paneeltje. Ook hier kun je het beste een beetje afstand nemen om het optimale effect te kunnen bekijken.
Ik lees al een tijdje stelselmatig alle boeken die Terry Pratchett geschreven heeft, en ben nu ongeveer op de helft van zijn serie Discworldboeken (dat zijn er meer dan veertig, en ik heb nog geen zwak deel in handen gehad). Daartussendoor lees ik alles wat hij verder schreef, onder meer ook Slip of the typewriter met zijn korte stukken, en daar staan dan weer verschillende stukken in waarin hij zo enthousiast over andere boeken en schrijvers schrijft dat je die onmiddellijk ook wil gaan lezen. Zo ben ik nu Wind in the Willows aan het herlezen, met de Pratchett-blik. Erg leuk!
Hier in Trier is het nog steeds mooi weer, het hogedrukgebied wil maar niet wijken, en volgens de verpleegkundigen van het Mutterhaus wachten alle baby’s tot het weer omslaat. Lege zalen in het ziekenhuis lijken hun gelijk te bewijzen, dus we moeten nog even geduld hebben, zo lijkt het. Straks spitsuur bij verloskunde?
Ruud’s Utopische Droombeeld aflevering 23 gaat over verschillende vormen van gelijkheid, waarbij Ruud het Carnaval in Maastricht en ‘s-Hertogenbosch als vergelijkingsmateriaal gebruikt. Verrassend verduidelijkend. De drieëntwintigste aflevering van de reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors die we hier iedere week als feuilleton publiceren.
Ik schilder meestal op stevige houten paneeltjes, maar ik zag toevallig twee lege canvas doekjes bij de rommelmarkt liggen, dus voor één keer ben ik op canvas gaan schilderen. Dat was even wennen, want het werkt echt heel anders, maar het pakte toch redelijk goed uit, het is wel een lekker fel schilderijtje geworden in rood, zwart en wit.
Holly Moors – schilderijtje in rood, zwart en wit.
We zitten nog steeds in Trier. Ik heb al veertig jaar de running gag dat ik altijd mooi weer heb als ik op reis ga, en dat is nu absurd genoeg niet anders. Toen we vertrokken zagen w dat de auto’s in Haren nog ijsvrij gekrabd moesten worden na de nachtvorst, en dezelfde avond zaten wij op een terrasje aan de Moezel te eten. We wachten hier op een baby die geboren gaat worden, dus wanneer we precies terug reizen is nog onzeker… Dat betekent dat dit magazine voor het eerst in lange tijd nog even op een laag pitje zal blijven branden.
Holly’s stempelgrafiek van 19 april 2018 is een tamelijk lompe, zo op het eerste gezicht in ieder geval. Hoewel hij een beetje bot lijkt zitten er genoeg geraffineerde grappen in verwerkt om de diepte en het perspectief toch weer op een vreemde manier te laten schuiven, als je de moeite wil nemen om een beetje afstand te nemen en een beetje langer te kijken tenminste.
Een klein schilderijtje in zwart en wit, geschilderd met acrylverf op een houten paneeltje. Afstand nemen is verstandig, net als bij mijn stempelgrafieken, want dan zie je de diepte het beste en is het effect het grootste.
Variatie op een thema is de willekeurig gekozen voorlopige titel van een schilderijtje dat ik in witte, zwarte (en een beetje rode) acrylverf schilderde op een canvas doekje van 30 bij 40 centimeter. Het is er een die niet voor iedereen is, want het is best lastig om hier de diepte in te zien, en als je het ziet is het ook zo maar weer verdwenen als je even de andere kant op kijkt, vreemd genoeg. Vreemd maar waar.
Als iemand in 2018 ineens een obscuur liedje van de Hollies uit de jaren zestig covert en hij maakt daar een mooie tweetalige versie van, dan is mijn belangstelling meteen gewekt. Het gaat in dit geval om het nummer Tell Me To My Face, dat Tony Hicks, Allan Clarke en Graham Nash schreven voor de langspeelplaat For Certain Because. Het nummer is nooit als single uitgebracht, dus Flav Martin moet de lp net als ik grijs hebben gedraaid, dat kan bijna niet anders. Singer/songwriter Flav Martin maakte samen met superdrummer Jerry Marotta en een magnifieke band, waarin onder meer bassist Tony Levin te horen is, een album met sublieme intelligente popmuziek in de geest van Steely Dan. Goede liedjes, fraaie arrangementen.
Flav Martin & Jerry Marotta – Soul Redemption
