Victoria Hanna is opgegroeid in een ultra-orthodoxe joodse familie in Jeruzalem. Ze is vernoemd naar haar grootmoeders, Victoria uit Egypte en Hanna uit Iran, allebei als jong meisje tegen hun wil uitgehuwelijkt, de een rebels en opstandig, de ander meegaand en accepterend. De muziek die Victoria Hanna maakt is volstrekt uniek, gebaseerd op het Hebreeuwse alfabet en heilige teksten, maar je hoort scherpe hiphop, rap en unieke exploraties van zang en teksten. Fascinerend en erg goed.
Victoria Hanna.
Minsk is de hoofdstad van Belarus, ook wel bekend als Wit-Rusland. De stad, die al in de Middeleeuwen bestond, was maar een onbetekenend provinciestadje tot na de Tweede Wereldoorlog, toen de Sovjet-autoriteiten er een belangrijke, grote stad van besloten te maken. In de jaren zestig en zeventig was het zelfs de snelstgroeiende stad ter wereld. Dat betekent dat je in Minsk goed kunt zien hoe men toen vond dat de perfecte Sovjetstad er uit moest zien en hoe dat idee in de loop der tijd veranderde. Een goudmijn voor architectuurliefhebbers dus. Dat blijkt ook heel goed uit de volumineuze (ruim vijfhonderd bladzijden) architectuurgids die zojuist verscheen van de stad. Een aanrader voor liefhebbers van architectuur, maar ook voor iedereen die geïnteresseerd is in geschiedenis.
Architectuurgids Minsk.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2018 – nummer 15. Het wordt bijna saai, maar ook dit is weer een variatie op een thema in verschillende tinten zwart, en ook deze komt uit de reeks die ik tijdens mijn Limburgse vakantie maakte tussen de fietstochtjes door.
Leven met de natuur is de titel van een boek over architectuur, topografie en landschap. Dat klinkt niet erg opwindend, maar de twintig projecten die je in dit boek te zien krijgt zijn heel bijzonder – je komt op extreme plekken in de wereld terecht wat natuur betreft, waar architecten heel bijzondere huizen hebben neergezet die er voor zorgen dat je, als je daar bent, je je echt volledig in die natuur waant. Een bijzonder en buitengewoon inspirerend boek, en huizen waar ik stuk voor stuk graag een tijdje zou willen wonen.
Bewohnte Natur / Living with Nature – Architectuur, topografie, landschap.
Als ik het hier over identieke tweelingen heb gaat het meestal over huizen. Ik ben namelijk gefascineerd door huizen die ooit begonnen zijn als identieke tweeling, meestal onder één kap, maar die in de loop der tijd van elkaar zijn gaan verschillen, doordat de eigenaren verschillende smaken hadden, of doordat de een geen geld had om de boel op te knappen of te verven en de ander wel. De transformaties zijn soms verbazingwekkend. In Limburg kwam ik weer drie van die drie identieke tweelingen tegen.
Drie Limburgse identieke tweelingen.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2018 – nummer 14 is er weer een uit de reeks die ik maakte tijdens mijn Limburgse vakantieweken in juli. Ik was toen behoorlijk op stoom, geloof ik.
Gung Ho is een vijfdelige stripreeks waarvan deel 3 zojuist verschenen is bij Silvester Strips. De spanning loopt geleidelijk steeds meer op in de kolonie, en ik vertel in mijn recensie iets meer dan je als stripliefhebber misschien wil weten, dus als je niet van spoilers houdt moet je dat stukje maar niet lezen. Aan het eind zie je nog wel waar je de strip kunt bestellen, en ook het voordeelpakket (de eerste drie delen zijn tijdelijk voordelig te krijgen via Silvester) en voor de echte stripfanaat de limited edition met heel veel extra’s. Daar gaan je handen echt wel van jeuken als stripliefhebber.
Gung Ho – Boek 3 – Sexy Beast
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2018 – nummer 13. Ik ga gestaag door met het iedere dag tonen van een van mijn stempelgrafiekjes, al probeer ik er wel wat variatie in aan te brengen. Ik realiseer me dat de variaties op thema’s voor mijzelf vaak interessanter zijn dan voor de gemiddelde kijker, omdat de verschillen vaak vrij klein zijn, maar voor mij intrigerend genoeg. Daarom laat ik hier wat grotere verschillen zien in grafiekjes. Deze komt weer uit de reeks die ik in de warme maand juli maakte tijdens mijn vakantie in Limburg, gemaakt met verschillende zwarte stempelkussens en zelfgesneden stempels.
Ruud’s Utopische Droombeeld aflevering 39 vertelt het verhaal van Lies en Lenie, die woonden in een psychiatrisch ziekenhuis, ruim dertig jaar geleden, en die een bijzondere relatie hadden. De negenendertigste aflevering in de reeks autobiografische en filosofische essays van Ruud Moors die we hier elke week als feuilleton publiceren.
In het tweede deel van de stripserie Gung Ho, over het Europa in de toekomst, als een groot deel van de bevolking is weggevaagd door zogenaamde rippers, witte, moordlustige beesten, volgen we het verhaal van een kleine afgelegen kolonie en de broers Zack en Archer, en hoe die twee zich in die gespannen gemeenschap moeten handhaven. Prachtig getekend, spannend en misschien wel de beste strip van het jaar.
Gung Ho – boek 2 – Onbezonnen.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2018 – nummer 12 is er ook weer uit de serie van tweehonderdzeventig die ik tijdens mijn vakantieweken in deze warme zomer maakte toen ik in Limburg was. Gemaakt met een paar stempelkussens waar allemaal “zwarte stempelinkt” op staat. Het levert een mooi arsenaal aan tinten grijs op. Ook hier word je weer op het verkeerde been gezet, al heb je dat niet meteen door.
Gung Ho is een strip in vijf ruimbemeten delen – deel 1 is alleen al vierentachtig pagina’s lang, en de strip is zo goed dat ik de komende dagen aandacht besteed aan de eerste drie delen, die bij Silvester Strips zijn uitgekomen. Gung Ho speelt zich af in het Europa van de toekomst, als de mensheid voor het grootste deel is uitgeroeid door zogenaamde rippers, grote, witte alles en iedereen verscheurende beesten. Het verhaal speelt zich af in een afgelegen kleine kolonie waar twee weesjongens met hun motoren arriveren. Deze Archer en Zack hebben moeite om hun plek te vinden in een gemeenschap die al onder spanning staat door de constante dreiging van de “witte plaag”.
Gung Ho – Boek 1 – Zwarte schapen
De Britse gitariste en zangeres Heidi Heidelberg vormt samen met de Columbiaanse fluitspeler Mauricio Valasierra het opmerkelijke duo Bitch ‘n’ Monk. Hoekig, scherp gitaarspel, fluiten die alle kanten opschieten maar ook de baslijnen mooi aangeven en muziek die on geen enkel vakje past. Ook dit duo is te zien en te horen tijdens de Zomer Jazz Fiets Tour 2018, en dat lijkt me de perfecte plek om kennis te maken met hun opmerkelijke muziek. Ik recenseer hier nog even hun album, dat eigenlijk al uit 2016 stamt.
Bitch ‘n’ Monk – We are peering over.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2018 – nummer 11. Opnieuw uit een van mijn schetsboekjes geplukt, dus gemaakt tijdens mijn Limburgse vakantie. Zwartwit, en opnieuw een variatie op een thema, waarbij je als kijker subtiel op het verkeerde been wordt gezet. Je moet wel even iets langer kijken voor je doorhebt wat er precies niet klopt, maar dat is juist wel leuk, vind ik zelf.
Michiel Braam en Frank Nielander speelden ruim dertig jaar gelden als duo al samen tijdens hun eindexamen op het conservatorium, en zeven jaar later namen ze als Penguins in the Desert samen een album op waarin ze een aantal jazz-standards verfrissend door de mangel haalden. Daarna werd het stil, want ze gingen allebei een andere kant op. Tot voor kort, want ze kregen weer de geest en namen als Penguins Too een schitterend album op met fragmenten uit soundtracks van misdaadfilms, die opnieuw op een unieke manier door de mangel worden gehaald, zodat je als luisteraar heerlijk op scherp wordt gezet. Het duo is ook te zien en te horen tijdens de Zomer Jazz Fiets Tour 2018, dus als je nog geen kaartje had geregeld zou ik dat nu toch maar als de bliksem gaan doen…
Penguins Too – Crime . Frank Nielander en Michiel Braam.
Toen ik naar de kunstacademie ging verheugde ik me erop om te leren etsen, maar dat bleek enorm tegen te vallen – steendrukken en zeefdrukken vond ik geweldig, maar etsen bleek niets voor mij te zijn. Ik heb dan ook grote bewondering voor kunstenaars die het etsen volledig onder de knie hebben en die met deze techniek ook echte meesterwerkjes weten te maken. De Amerikaanse Lynn Shaler is zo iemand – ze verhuisde al vroeg van Michigan naar Parijs, waar ze nu al meer dan dertig jaar woont en werkt en waar ze zeer fijnzinnige kleurenetsen maakt van die stad, waar ze duidelijk verliefd op is geworden. Zojuist is er een monografie van haar verschenen waarin je al haar tweehonderdvijftig prenten kunt vinden die ze tussen 1972 en 2017 maakte.
Lynn Shaler – Fine Prints 1972-2017
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2018 – nummer 10. Ik doorbreek de reeks even voor een stempelgrafiekje dat ik tussendoor maakte op passepartoutkarton. Ik heb net een nieuw flesje witte stempelinkt gekocht, dus dat wou ik weer eens even proberen. Witte stempelinkt dekt nooit goed, maar dat levert juist wel mooie effecten op, al is het even zoeken en uitproberen.
Een van de leukste, maar tegelijk ook frustrerendste festivals die ik ken is de Zomer Jazz Fiets Tour die nu al voor de tweeëndertigste keer georganiseerd wordt net even boven de stad Groningen. Leuk, omdat de concerten plaatsvinden in oude kerkjes en boerenschuren, frustrerend omdat het programma geweldig is, maar je van de lijst van concerten die je absoluut wil zien er meteen al een hele rij moet schrappen, omdat er maar een stuk of vijf in een zaterdag passen. Je mist dus veel meer dan je kunt zien. Afijn, dat zijn luxeproblemen, zullen we maar zeggen. Vandaag even een uitgebreide aankondiging met links naar musici waar ik al eerder over schreef, de komende dagen aandacht voor nog een paar namen.
De Zomer Jazz Fiets Tour 2018 – 24 en 25 augustus
Ik begin vast met mijn belangrijkste tip voor deze editie van de Zomer Jazz Fiets Tour, want twee van de interessantste musici die er in Nederland rondlopen vormen een onwaarschijnlijk maar geniaal duo waar je alles van kunt verwachten, want ze zijn allebei actief in zowel jazz, wereldmuziek als avantgarde, en ze zijn bovendien niet vies van een gezonde dosis humor. Dat levert een unieke combinatie op – hilarische muziek die toch serieus te nemen valt, want alles wat deze mannen doen zit zeer goed en geraffineerd in elkaar. Maar er mag absoluut gelachen worden.
Mark Alban Lotz en Alan “Gunga” Purves – Food Foragers.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2018 – nummer 9 lijkt wel met potlood getekend, maar ook dit is wel degelijk een gestempeld grafiekje, opnieuw uit de reeks van tweehonderdzeventig die ik in juli maakte tijdens mijn Limburgse vakantieweken. Wat langer kijken loont ook hier echt de moeite, want dan zie je ineens het perspectief iets verschuiven.
In het Dordrechts Museum is op dit moment een tentoonstelling te zien met Nederlandse schilderkunst van nu. Dat is minder vanzelfsprekend dan je zou denken, want hoewel schilderijen het op veilingen geweldig doen, en de schilder Gerhard Richter een van de bestbetaalde levende kunstenaars is, besteden musea en biënnales maar mondjesmaat aandacht aan schilderkunst. Mooi dus dat er in Dordrecht nu maar liefst 28 kunstenaars hun schilderijen laten zien.
De Meest Eigentijdse Schilderijen Tentoonstelling.
Ravi Shankar organiseerde in 1971 samen met George Harrison van de Beatles het Concert for Bangla Desh vanwege de overstromingsramp daar, en toen hij begon met zijn optreden kreeg hij na een paar minuten al een enorm applaus, waarop hij wat verbaasd opkeek en laconiek zei: “als jullie dit al mooi vinden wordt het nog wat, want ik was alleen nog maar aan het stemmen”. Maar een Indiase sitar betekende toen vooral onbekende Oosterse klanken, dus voor de finesses van de Indiase klassieke muziek was weinig echte aandacht vrees ik. Als je toch eens wat beter wil kennismaken met de klassieke Indiase muziek van Ravi Shankar, dan is er nu een mooie Rough Guide van bijna drie kwartier verschenen. Pik dan meteen ook die van tabla-grootmeester Zakir Hussain mee, want dan krijg je een nog iets breder beeld van de klassieke muziek van India.
The Rough Guide to Ravi Shankar en Zakir Hussain
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2018 – nummer 8 is er opnieuw eentje uit de reeks die ik tijdens mijn zomervakantie in Limburg maakte. Vele tinten grijs, en ook hier word je weer subtiel op het verkeerde been gezet.
Oosting Magazine heeft zijn naam niet mee, en als er dan als wervende tekst op de cover ook nog eens dit staat: “Oriëntatie op architectuur en ruimte in Oost-Nederland”, dan heb ik de neiging om zo’n blad gewoon te negeren. Dat zou in dit geval jammer zijn, want het blad gaat feitelijk om het contrast tussen randstad en randland, oftewel stad en platteland, en veel actueler kun je bijna niet worden. Het blijkt dan ook een bijzonder interessant blad te zijn, dat ik van kaft tot kaft heb gelezen, en dat komt niet zo heel vaak voor bij een tijdschrift.
Tom Mindte, eigenaar van platenlabel Patuxent, is een echte bluegrassveteraan, mandolinespeler en zanger par excellence, en voor zijn platenlabel weet hij niet alleen collega-bluegrassveteranen te strikken, maar ook piepjong talent, virtuoze jonge honden die laten horen dat de bluegrass niet alleen springlevend is maar ook nog steeds een toekomst heeft. Met een van die nieuwe talenten, gitarist en zanger Mason Via, vormt Mindte nu een magnifiek duo, waarbij de kloof van de generaties met gemak wegvalt, want de twee spelen en zingen samen alsof ze dat al een heel leven gedaan hebben. Dat maakt hun album tot een van de meest inspirerende plaatjes die ik in lange tijd gehoord heb.
Tom Mindte en Mason Via.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2018 – nummer 7 is er weer eentje uit de serie van tweehonderdzeventig die ik in mijn Limburgse vakantie gemaakt heb – opnieuw een variatie op een thema, en opnieuw word je op het verkeerde been gezet, en zie je dat eigenlijk pas als je even wat langer kijkt. Gemaakt met verschillende stempelkussens waar “zwarte stempelinkt” op staat, maar die verschillende tinten grijs blijken op te leveren.
Gitarist Tolga During en zijn kwartet OttoMani maken een soort mediterrane jazz, waarin naast Turkse invloeden ook Italiaanse folk terug te horen is, en gypsy swing. Je zou het ook hedendaagse kamermuziek kunnen noemen, of wereldfusiejazz. Muziek voor iedereen met open oren dus, in ieder geval is het muziek van een onwaarachtige, subtiele schoonheid die alleen maar mooier wordt als je er vaker naar luistert.
Tolga During – OttoMani – Gelibolu
Ik had het hier al over de Nederlandse mangastrips van uitgeverij Hanabi, die je gewoon van voor naar achter kunt lezen. Het vierde deel in de reeks had Nederlandse hoofdrolspelers, maar deel drie speelt zich af in Japan en gaat over de yokai, de ronddolende verleidelijke mooie vrouwen die mannen in het verderf proberen te storten. Johan Neefjes maakte er vier schitterende, subtiele horrorstrips van, magnifiek getekend bovendien. Een absolute aanrader voor elke stripliefhebber.
Johan Neefjes – Yúrei – Dwaallichten
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2018 – nummer 6. Ik hou het voorlopig nog even vol om hier iedere dag een stempelgrafiekje te presenteren uit de reeks van tweehonderdzeventig die ik in Neeritter maakte tijdens mijn Limburgse vakantieweken. Opnieuw een variatie op een thema, en als je niet van reeksen houdt wellicht stomvervelend om naar te kijken, maar ik hou zelf heel erg van die subtiele verschillen.
