The Vulgar Boatmen zijn bijna vergeten, maar ik vind het wel mooi om ze elk jaar weer hele even in de spotlight te zetten, want het is een band die een paar mooie, onvergetelijke albums heeft gemaakt, en op hun plaat Please Panic vind je het nummer dat ik je speciaal vandaag even wil laten horen.
The Vulgar Boatmen – 23rd of September
Holly’s stempelgrafiek – september 2019 – nummer 23 lijkt wat grof, maar is feitelijk gemaakt met een paar heel zorgvuldig uit een rubberen gum gesneden stempeltjes. Je kunt hem het beste van een afstandje bekijken, dan zie je ook hoe bij het kantelen bol hol wordt en omgekeerd.
Hier moet ik het bij laten vandaag, want de migraine laat te veel zijn sporen na – medicatie helpt weliswaar na een paar uur tegen de ergste krakende koppijn, maar mijn concentratie is ver beneden peil, muziek kan ik nauwelijks verdragen en een beeldscherm is geen goed idee. De foto’s die ik van een van mijn beelden gemaakt had om je vandaag te laten zien bleken allemaal onscherp, en dat heeft dus alles met verminderde concentratie te maken. Morgen weer fris verder, hoop ik.
Ruud’s aannames aflevering 47 gaat over de aanname dat ruzie in een relatie gezond zou zijn. De zevenenveertigste aflevering in de reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors, waarvan we hier elke week een aflevering publiceren.
Holly’s beelden – september 2019 – nummer 7 is een bedrieglijk eenvoudig beeldje, met aan de ene kant een simpele rechthoekige open doos, en aan de andere kant een schuine opening die de spanning er in brengt. Er zijn ook nog asymmetrisch twee blokjes aangebracht voor de stevigheid. Simpel, maar toch spannend.
Holly’s stempelgrafiek – september 2019 – nummer 22 is net als de meeste stempelgrafieken een variatie op een thema, ritmisch opgezet als een jazz-compositie, met de bedoeling jou als kijker subtiel op het verkeerde been te zetten.
Holly’s schilderijen – september 2019 – nummer 21 – is eigenlijk ook meteen nummer 17 in de reeks contmeporary Sunsets, de serie horizonschilderijen die ik maak op de grens van figuratief en abstract. Als je bij dit schilderij naar het eerste plaatje kijkt zie je de zee, maar ga je inzoomen, dan gebeurt er iets merkwaardigs, want dan kom je terecht in een vreemde fantasy-achtige wereld waar weer hele andere zaken fascinerend worden, net als bij het schilderij dat ik gisteren liet zien. Dit schilderij is dus wezenlijk anders van een afstand dan van dichtbij.
Holly’s beelden – september 2019 – nummer 6 is een variatie op nummer 2, het vrolijke abstracte konijn dat hoera riep, en in dit beeld kun je ook gemakkelijk een mond, oortjes of armen zien. Iemand noemde het al een heel knus beeld, wat ik voor een strak, geometrisch opgezet abstract beeld een enorm compliment vind.
Holly’s stempelgrafiek – september 2019 – nummer 21 is opnieuw een variatie op een van mijn thema’s, met een stempeltje dat er merkwaardig slordig getekend uitziet, maar dat is bewust, kan ik je verzekeren.
Holly’s schilderijen – september 2019 – nummer 20 is er voor de verandering een waarbij ik nadrukkelijk vraag om niet te veel afstand te nemen, maar juist eens uitgebreid te gaan inzoomen, want hier gebeurt alles op de vierkante centimeter. Een ietwat atypisch schilderij voor mij, want het is bijna fantasy wat hier ontstaan is, maar tegelijk blijft het toch ook een abstract schilderij.
Holly’s stempelgrafiek – september 2019 – nummer 20 komt weer uit een bruin schetsboekje, en dat betekent dat ik naast mijn zwarte stempelkussens ook de witte inkt er weer eens bij heb gepakt, want dat levert op bruin papier altijd een bijzondere kleur blauw op.
Holly’s beelden – september 2019 – nummer 5 begon als een extravagante stoel, maar dat liep al snel uit de hand, Uiteindelijk is het een abstract beeld geworden dat je op drie verschillende manieren neer kunt zetten. Dat is het voordeel van kleine beeldjes, die zijn wat dat betreft flexibel.
Hans Arp is een beeldhouwer en kunstenaar waar ik altijd een zwak voor heb gehad, eigenlijk vooral sinds ik zijn halve bollen heb ontdekt. Elk nieuw boek met werk van hem is dan ook welkom. Public Arp laat het werk zien dat hij in opdracht maakte bij architectuur – universiteiten, kerken, het Parijse UNESCO-gebouw en nog veel meer. Het blijkt verbazingwekkend tijdloze kunst te zijn, bedrieglijk simpel, maar buitengewoon mooi.
Public Arp – Hans Arp Architectuurverwant werk.
Holly’s schilderijen – september 2019 – nummer 19 is een felle, waarin rood en zwart stevig tegen elkaar aan staan, zonder veel ruimte voor subtiliteit. Een wit accent, een blauw accent en dat levert samen een sterk grafisch effect op. Iets langer kijken en je ziet dat het perspectief een beetje merkwaardig blijkt te zijn.
Holly’s stempelgrafiek – september 2019 – nummer 19 is gemaakt met een paar stempeltjes die ik uit rubber gummen gesneden heb en met een paar verschillende zwarte stempelkussens. Dus ook de onmiskenbaar bruine kleur komt uit een stempelkussen waar “zwart” op staat.
Holly’s beelden – september 2019 – nummer 4 moet het hebben van de schuine lijnen die je kijkrichting bepalen, en van de subtiele asymmetrie. Hij ziet er heel simpel uit, maar zit toch behoorlijk geraffineerd in elkaar, dat zie je pas als je er even uitgebreid omheen loopt.
Holly’s schilderijen – september 2019 – nummer 18 lijkt wel een oerhollands schilderijtje, maar dat rood, wil en blauw zo naast elkaar terecht zijn gekomen is echt puur toeval. Als overtuigd wereldburger heb ik bijna de neiging hem over te schilderen, maar dat gaat me dan net weer te ver.
Holly’s stempelgrafiek – september 2019 – nummer 18 is wederom een variatie op een thema, want als een echte jazzgeörienteerde improvisator krijg ik daar simpelweg nooit genoeg van.
Holly’s beelden – september 2019 – nummer 3 is een abstract beeldje, gemaakt van karton, beplakt met bruin papier. Vroeger was het een heel gedoe om dit soort prototypes te maken, want je had wel bruin papier met een plakrand, maar die moest je nat maken, dus je was altijd met een spons in de weer, of met lijm, terwijl ik nu met een rol zelflijmend papier in een razend tempo een prototype in elkaar zet. Heerlijk.
Regen is momenteel mijn grootste vijand – als het maar even regent laat mijn computer me onmiddellijk in de steek en valt mijn internetverbinding weg. Bij XS4ALL beweren ze dat ze daar niks aan kunnen doen, maar het wordt zo langzaamaan wel heel erg hinderlijk. Ik ben tegenwoordig soms uren bezig om een paar plaatjes op hun plek te krijgen. Dan gaat de lol er wel een beetje af, moet ik bekennen.
Joost Swarte Overal is de titel van een overzichtstentoonstelling waarin je het werk terug kunt vinden dat Joost Swarte de afgelopen vijftig jaar heeft gemaakt – dat wil zeggen, een dwarsdoorsnede van dat werk, van de allereerste undergroundblaadjes in de jaren zeventig (zijn eigen Modern Papier) tot en met The New Yorker en alles daartussen, met de opmerkelijke uitstapjes die voor een striptekenaar wellicht wat vreemd lijken, maar bij Joost Swarte bijna vanzelfsprekend erbij lijken te horen – postzegels, platenhoezen, een bril, een theater, een huis, glas-in-loodramen. Een tentoonstelling met schetsen, tussenstadia en heel veel fantastisch werk waar je niet snel op uitgekeken bent. Tentoonstelling in de Kunsthal in Rotterdam, nog tot januari volgend jaar.
Joost Swarte Overal – Kunsthal Rotterdam
Holly’s schilderijen – september 2019 – nummer 17 lijkt heel simpel, maar als je even anders focust zie je ineens een driedimensionaal schilderij met grijze peperkoeken in plaats van een rijtje landschapjes. Als je gaat inzoomen wordt het zeker niet minder fascinerend.
Holly’s stempelgrafiek – september 2019 – nummer 17 lijkt wat grof in elkaar gezet, maar je kunt hem ook “grafisch sterk” noemen. Je moet even wat langer kijken voor je de perspectivische grappen hier ziet, maar ze zijn er wel degelijk.
Holly’s schilderijen – september 2019 – nummer 16 lijkt wat grof opgezet, maar hij zit toch nog net een slag geraffineerder in elkaar dan je op het eerste gezicht zou denken.
Holly’s stempelgrafiek – september 2019 – nummer 16. Iemand zag hier meteen een wolf in die zit te huilen naar de maan. Waar een beetje fantasie al toe kan leiden. Je kunt het ook gewoon zien als een abstracte compositie en een spel met perspectief en dieptewerking.
Afgelopen zaterdag was ik bij de opening van de grote overzichtstentoonstelling met werk van Joost Swarte in de Kunsthal in Rotterdam, maar mijn computer had de afgelopen dagen merkwaardige kuren waardoor ik er even helemaal niets mee kon beginnen, dus daar heb ik het morgen uitgebreid over.
Ruud’s aannames aflevering 46 gaat onder meer over de vraag of je dood zou willen als je dement wordt. De zesenveertigste aflevering in de reeks autobiografische en filosofische essays van Ruud Moors die we hier elke zondag publiceren.
Holly’s schilderijen – september 2019 – nummer 15 lijkt wat ongestructureerd, maar zit toch tamelijk geraffineerd in elkaar. Wat langer kijken en je ziet ineens allemaal dieptes en verschuivingen die je eerst niet zag. Langer kijken loont de moeite.
Holly’s stempelgrafiek – september 2019 – nummer 15 is een variatie op een thema, en opnieuw bedoeld om jou als kijker subtiel op het verkeerde been te zetten. Dan verwacht ik wel dat je even wat langer blijft kijken.
Holly’s schilderijen – september 2019 – nummer 14 is er een waarbij afstand nemen tamelijk essentieel is, want dan ontstaan er verschillende vormen van diepte, waaronder onverwachte rondingen.
Holly’s stempelgrafiek – september 2019 – nummer 14 is gemaakt met verschillende zwarte stempelkussens, wat weer een aantal merkwaardige tint- en kleurverschillen oplevert.
