Het vorige album van The Runcible Quintet heette Five, het nieuwe heet Four. Dat lijkt verwarrend, maar er staan simpelweg vier improviserend ontstane composities op de cd. De vijf Britten maken free jazz op het allerscherpst van de snede, wat wil zeggen dat de muziek die ze maken ongelofelijk spannend is, maar tegelijk ook heel subtiel en geraffineerd. Muziek voor avontuurlijk aangelegde luisteraars, die bereid zijn echt even te gaan zitten en aandachtig te luisteren. Maar dan heb je ook wat. Een absolute aanrader.
The Runcible Quintet – Four
Me and My Friends is een Britse folkpopband waarin een cello en een klarinet het geluid vooral bepalen, naast een gitarist die Afrika in zijn vingers heeft en een drummer die alle soorten wereldmuziek soepel kan spelen, plus een voortreffelijke, stuwende, melodieuze bassist. Het levert heerlijke feel-goodmuziek op waar ik een onweerstaanbaar goed humeur van kreeg. Een absolute aanrader dus.
Me and My Friends – Look Up.
Holly’s stempelgrafiek – november 2018 – nummer 16 laat heel goed zien dat zo’n grafiek weliswaar uit verschillende vakjes bestaat, maar dat die vakjes wel degelijk een verbinding met elkaar aangaan, en dat daar voor een deel de magie ontstaat. Ook hier word je weer subtiel op het verkeerde been gezet wat betreft perspectief en diepte. Opnieuw een bedrieglijk simpel grafiekje, grafisch vrij sterk, met meer geheimen dan je zou denken.
Bassist, componist en zanger John Wetton hoorde ik voor het eerst toen hij begin jaren zeventig in de Britse band Family speelde. Daarna speelde hij in baanbrekende bands als King Crimson, Uriah Heep, Roxy Music en Asia, waar hij toetsenist Geoffrey Downes leerde kennen, ook zo’n grootheid uit de wereld van de progrock, of de symfonische rock, een stroming die een beetje een slechte reputatie kreeg toen de punk opkwam. Maar als je wat bombast en over the top-arrangementen wel kunt waarderen moet je zeker luisteren naar de drie albums die Wetton en Downes maakten tussen 2002 en 2009 onder de titel Icon. De drie albums zijn opnieuw uitgebracht en een mooiere erfenis kan de in 2017 overleden John Wetton zich nauwelijks wensen.
John Wetton & Geoffrey Downes . Icon I, II en II.
Een heel andere hoek van het muzikale spectrum – op het hoesje van zijn derde album ziet Marty Rivers er uit als een Amerikaanse cowboy of countryzanger. Hij klinkt ook als een doorgewinterde countryzanger, met liedjes als Texas Lady en Magnifico Mexico, maar hij komt van Malta, en hij begint dan ook met het titelnummer van zijn album, Maltese Falcon.
Marty Rivers – Maltese Falcon.
Holly’s stempelkunst – november 2018 – nummer 15. Iemand zag er meteen een doosje met steentjes in, maar dat werkt alleen als je echt afstand neemt, want dan gaat het spel van schaduwen en lichtval pas werken en zie je diepte en perspectief verschuiven. En als je gaat kantelen gebeuren er weer heel andere dingen en zijn de steentjes spoorloos verdwenen.
De Grote Boze Vos gaat elke dag naar de boerderij om de kippen op te eten, maar die schelden hem de boerderij af. Zelfs de wolf, waar iedereen bang voor is, kan hem niet trainen om Groot en Boos te worden, dus de vos heeft zich er al bij neergelegd om de rest van zijn leven knolletjes te eten. Maar dan verzint de wolf wat nieuws – als de vos eieren van de kippen steelt en die uitbroedt kunnen ze straks met zijn tweeën heerlijk kippetjes eten. Dat plan loopt gesmeerd, tot de vos er achter komt dat het nog niet zo eenvoudig is om een kuikentje op te eten dat “mama” tegen je zegt. Een hilarische strip, absurd en knus tegelijk.
Benjamin Renner – De Grote Boze Vos.
Holly’s schilderijen – november 2018 – nummer 9 is een bedrieglijk simpele, waar toch meer finesse in zit dan je op het eerste gezicht zou denken. Afstand nemen en wat langer kijken zijn aan te bevelen.
Holly’s stempelgrafiek – november 2018 – nummer 14 is ook weer een variatie op een van mijn thema’s, ritmisch opgezet, met de bedoeling je als kijker subtiel op het verkeerde been te zetten.
De Duitse boekbinder en fotograaf Theodor Trampler ging in 1928 naar New York, en legde daar in twee jaar zijn dagelijkse leven vast in foto’s en brieven naar zijn familie. Negentig jaar later gaat zijn kleinzoon Ulrich Balß op dezelfde plekken foto’s maken en legt zo de veranderende stad New York vast. Maar hij maakt er een boek van dat nog veel specialer is, met documenten en foto’s die ook de geschiedenis van Trampler vertellen. Bovendien levert hij er een soundtrack bij met de beste New Yorkse artiesten en bands van dit moment, onder meer Hazmat Modine en Rachelle Garniez die de liedjes van negentig jaar geleden dampend tot leven brengen. Boek en cd samen vormen een absolute aanrader.
Theodor Trampler & Ulrich Balß – New York Past & Present 1928 till now.
Holly’s schilderijen – november 2018 – nummer 8 lijkt een roostertje, maar dan wel een heel irritant roostertje, waaraan duidelijk iets niet klopt. Een hinderlijke onregelmatigheid die je als kijker een beetje blijft prikkelen, want waar zit hem dat ergerlijke nou precies in?
Holly’s stempelgrafiek – november 2018 – nummer 13 is opnieuw een variatie op een thema – het is net als met Morandi’s potjes en flesjes – hij kon daar ook niet genoeg van krijgen, en op de een of andere manier gaat daar een contemplatieve uitstraling van uit, van die lichte maar toch cruciale variaties waardoor je toch weer net even anders gaat kijken. Zolang ik het zelf fascinerend vind blijf ik ze maken.
Children of the Otter is misschien wel de verrassendste cd die ik de laatste tijd heb gehoord – een compositie van ruim zeventig minuten, geschreven door Vladimir Martynov voor boventoonzangers, een kamermuziekensemble en gemengd koor, voor een deel gebaseerd op Siberische folklore, maar met kenmerken van het beste van de minimal music van Steve Reich, Michael Nyman en Philip Glass, gemengd met Ennio Morricone en wereldmuziek. Je zit er met open mond naar te luisteren, want dit is fenomenaal mooi. Met Huun Huur Tu, de boventoonzangers uit Tuva, Opus Posth, een kamerensemble uit Moskou en Choir Mlada, een gemengd koor uit Perm, in Siberië. Als je dit jaar maar één cd zou mogen aanschaffen zou het deze moeten zijn!
Children of the Otter by Vladimir Martynov
Holly’s stempelgrafiek – november 2018 – nummer 12 ziet er weer eens bedrieglijk eenvoudig uit, maar juist deze verandert tamelijk spectaculair van perspectief als je hem een slag kantelt. Dan moet je even heel goed kijken om te zien dat je inderdaad dezelfde grafiek voor je hebt.
Ruud’s Aannames aflevering 2 is de tweede aflevering in de reeks filosofische en autobiografische essays die de reeks Ruud’s Utopisch Droombeeld opvolgen. Dit keer gaat het over God en religie.
Harouna Samake heeft jarenlang in de band van de legendarische Salif Keita gespeeld en wordt beschouwd als de beste n’gonispeler van Mali. Hij is op meer dan vijftig albums van anderen te horen en heeft nu eindelijk zijn eerste solo-album uitgebracht, en dat is een uitzonderlijk mooi juweeltje geworden, een gelaagd album waar je niet snel op uitgeluisterd bent.
Harouna Samake – Kamale Blues.
Holly’s schilderijen – november 2018 – nummer 7. Ook hier heb ik weer met blauw gewerkt, naast rood, zwart en wit, en het is daardoor een ongewoon vrolijk schilderij geworden, vind ik zelf. Een rijtje stenen, of schelpen, dat zagen anderen er al in, maar kijk zelf maar eens.
Holly’s stempelgrafiek – november 2018 – nummer 11 gaat bij het kantelen van hol naar bol, dus daar verandert het perspectief meteen al vrij radicaal, maar ook als je gewoon even wat langer kijkt zul je zien dat je subtiel op het verkeerde been wordt gezet.
Lise op Monstereiland is een strip voor heel jonge lezers, maar hij is zo leuk, en zo goed getekend dat het eigenlijk een strip voor alle leeftijden is – zo’n strip die je koopt voor je kinderen of kleinkinderen en dan stiekem zelf even genietend gaat zitten lezen. Deel 2, waarin Lise, het kleine meisje dat nergens bang voor is, weer naar Monstereiland gaat om haar kat te zoeken die na het vorige avontuur is achtergebleven, is net verschenen en ook weer een absolute aanrader voor lezers van 7 tot 77 jaar oud.
Lise op Monstereiland 2 Het Levende Land.
Holly’s schilderijen – november 2018 – nummer 5. De laatste tijd was mijn kleurenpalet bewust beperkt tot zwart, rood en wit, maar dit keer is daar blauw bijgekomen. Daar wordt het toch een tikkeltje anders van, al is het principe gelijk – je wordt ook hier weer subtiel op het verkeerde been gezet en perspectief en diepte blijken dan redelijk flexibele begrippen te zijn. Als je inzoomt begrijp je al helemaal niet meer waar de suggestie vandaan kwam, want dan lijkt het allemaal maar gerommel in de marge, maar daarom moet je ook afstand nemen bij dit soort schilderijen. Haha.
Holly’s stempelgrafiek – november 2018 – nummer 10 is iets minder symmetrisch dan andere grafiekjes, met twee verschillende vakjes die elkaar afwisselen, waardoor er een ander soort ritme ontstaat. Perspectief en diepte zijn ook hier weer flexibel, om het zo maar te zeggen.
Ali Akbar Khan is net iets minder bekend dan Ravi Shankar, die overigens zijn zwager was, maar beide mannen hebben de Indiase klassieke muziek voor het eerst naar het Westen gebracht en er hier een publiek voor gevonden. Shankar speelde de Hindoestaanse sitar, Khan de sarod, een luit met een korte nek die vooral door moslims bespeeld wordt. Door violist Yehudi Menuhin, die beide mannen naar Amerika haalde voor concerten en plaatopnames, werd Ali Akbar Khan “the greatest musician of our time” genoemd. Op de Rough Guide met ruim een uur van zijn muziek kun je dat zelf beoordelen.
The Rough Guide to Ali Akbar Khan.
Holly’s stempelgrafiek – november 2018 – nummer 9 doet op het eerste gezicht meteen denken aan een verzameling uitgehakte stenen, maar als je wat langer kijkt blijkt ook hier weer meer te zien dan je in eerste instantie dacht, zeker als je gaat kantelen.
Out of Nations is een band die vanuit Berlijn opereert. De zes leden van de band speelden al even samen toen ze ontdekten dat ze allemaal een ander paspoort hadden en zelfs van vijf verschillende continenten kwamen. Dat verklaart wellicht waarom hun mix van pop, rock, funk en jazz zo uitbundig gekruid is met elementen van over de hele wereld – grenzen bestaan niet voor deze unieke band, en de muziek is geweldig – energiek en spannend, met mooie melodieën, bijzondere ritmes en, nou ja, de hele wereld!
Out of Nations – Quest.
Het Alba Griot Ensemble bestaat uit twee Schotse gitaristen, een Belgische bassist en een Malinese n’goni-speler en percussionist. Mark Mulholland schreef de meeste liedjes, dus wat je hoort is Schotse folk met arrangementen waarin Keltische en Afrikaanse muziekstijlen met elkaar verweven worden, waardoor er toch weer iets nieuws en unieks ontstaat. Mooi plaatje.
Alba Griot Ensemble – The Darkness Between the Leaves.
Holly’s stempelkunst – november 2018 – nummer 8 komt weer uit een van mijn schetsboeken, dit keer uit een vrij grote, bijna vierkante, een Engelse. De grijstinten komen weer uit allerlei verschillende zwarte stempelkussens, en ook hier word je weer subtiel op het verkeerde been gezet wat betreft perspectief en dieptebeleving. Even wat langer kijken en afstand nemen is aan te bevelen.
Alejandro Zambra is een van de fascinerendste nieuwe schrijvers van Zuid-Amerika, en ook zijn nieuwe bundel korte verhalen, die je overigens ook heel goed als een soort van roman zou kunnen lezen, is weer een bijzonder intrigerende leeservaring.
Alejandro Zambra – Mijn documenten.
Gansan is een Belgische band die Afrikaanse muziek en jazz op een aanstekelijke manier met elkaar weet te verbinden. De multiculturele samenleving is al lang goed gelukt, dat kun je heel goed horen als je naar dit soort bands luistert, want dan hoor je de verrijking van de culturen die elkaar ontmoeten, en hoe dat fantastische nieuwe muziek oplevert.
Gansan – The African Way of Life
Holly’s schilderijen – november 2018 – nummer 5 is een bedrieglijk eenvoudige, die het vooral van de subtielere details moet hebben. Een compositie in zwart, wit en rood, waarbij het rood beperkt is gebleven tot een paar accenten. Grafisch vrij krachtig, maar met onvermoede diepgang.
Holly’s stempelgrafiek – november 2018 – nummer 7 komt ook weer uit een van mijn schetsboekjes, is gemaakt met een aantal doosjes zwarte stempelinkt binnen handbereik, wat de verschillende tinten grijs verklaart, en ook hier speel ik weer met perspectief en dieptewerking. Wat langer kijken is dan ook aan te raden.
