Leán is een uitzonderlijk trio dat elkaar vond in de liefde voor wereldmuziek. Ze weten Afrikaanse, mediterrane en Latijns-Amerikaanse gitaarmuziek om te toveren tot een bijzondere vorm van klassieke, jazzy kamermuziek. Hun tweede album is nog beter dan hun eerste, en dat was al bloedmooi.
Leán – Jarabi.
Holly’s schilderijen – februari 2019 – nummer 10 is er ook weer eentje waarbij de voorgrond achtergrond wordt als je je focus verlegt. Een vreemde gewaarwording, want je zit dan ineens naar een totaal ander schilderij te kijken.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2019 – nummer 16 is niet een van de opzienbarendste, maar als je wat langer naar dit bescheiden grafiekje kijkt zul je zien dat hij bepaalde meditatieve kwaliteiten heeft.
Er was dit jaar wat rumoer over het feit dat er zo weinig vrouwen in de Top 2000 aller tijden staan, en een paar muziekjournalisten maakten het alleen maar erger door te beweren dat ze inderdaad maar relatief weinig topvrouwen in de muziek kenden. Stront in hun oren hebben ze, werkelijk waar. En dan hebben we het niet eens alleen over de westerse popmuziek, waar je al een groot aantal namen kunt noemen, maar kijk eens wat breder om je heen, en je staat versteld over wat er aan superieure kwaliteit te vinden is. Mocht je daar toch je twijfels over hebben, begin dan eens met The Rough Guide to Women of the World, waar je vijf kwartier lang vrouwen van absolute wereldklasse vindt. Een absolute aanrader!
The Rough Guide to Women of the World
Holly’s schilderijen – februari 2019 – nummer 9 is er een die totaal verandert als je even anders focust. Dan wordt de voorgrond ineens achtergrond en andersom en zit je naar een totaal ander schilderij te kijken.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2019 – nummer 15 is wat gedetailleerder dan anders en wat ingewikkelder, maar dat betekent alleen dat je meer ontdekt als je iets langer kijkt. Verder word je ook hier weer op het verkeerde been gezet omdat diepte en perspectief niet vast blijken te liggen.
De nieuwe architectuurgids voor Rome van uitgeverij DOM richt zich voor de verandering eens niet op de overblijfselen van het grote Romeinse Rijk, waar al die toeristen altijd op af komen, maar op de architectuur van de tweede helft van de vorige eeuw tot en met nu, en dat levert honderdvijftig verrassende pareltjes op een een zeer breed spectrum aan stijlen. Rome vanuit een verrassend ander perspectief, en dat maakt de stad alleen maar leuker.
Architectuurgids Rome – Gebouwen en projecten na 1945.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2019 – nummer 14 is er weer een in de uitdijende reeks “gehakt in steen”. Bij kantelen wordt hol bol en vice versa, je wordt dus toch weer op het verkeerde been gezet.
Steve Marriott was de frontman van de Small Faces, die in de jaren zestig kort heel succesvol waren, tot de eigenwijze Marriott er genoeg van had. De Small Faces gingen succesvol verder als de Faces met Rod Stewart en Marriott richtte met Peter Frampton Humble Pie op dat een paar hits had. Frampton verliet de Pie in 1972 en daarna ging het met de band vrij snel achteruit. Toch hebben ze nog een paar goede platen opgenomen, en bleken er nog opnames te liggen uit 1974 en 75 die toen door de platenmaatschappij geweigerd waren. Je begrijpt wel waarom, want ze klinken als veredelde demo’s, maar je kunt er wel de rauwe energie van Marriott en zijn band goed in terughoren, en je hoort nog steeds hoe goed ze waren.
Humble Pie – Joint Effort.
Holly’s schilderijen – februari 2019 – nummer 8 lijkt ook weer redelijk slordig geschilderd, maar zie het eerder als een variatie op een thema dat op een jazzy manier ritmisch en gestructureerd werd ingevuld. Als kijker word je ook hier weer subtiel op het verkeerde been gezet. Afstand nemen en iets langer kijken dan je voor een beeldscherm gewend bent is aan te raden.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2019 – nummer 13 is opnieuw een variatie op een thema, dus ook weer een ritmisch en gestructureerd opgebouwde abstracte compositie, bedoeld om je als kijker op het verkeerde been te zetten.
Tristan Driessens is een avontuurlijke luitspeler die Oosterse muziek combineert met jazz en klassiek en zo tot verrassende resultaten komt. Voor een aantal van zijn composities had hij folkdansers in gedachten en daarom haalde hij percussionist Robbe Kieckens erbij. Dat leverde muziek op die voor dansers misschien wel bijna te verstild en subtiel is, maar voor elke avontuurlijke luisteraar is hun album een puur genot om naar te luisteren.
Tristan Driessens & Robbe Kieckens – Blue Silence.
Holly’s schilderijen – februari 2019 – nummer 7 lijkt wel heel erg slordig geschilderd, maar ook deze is heel gestructureerd opgezet en ritmisch en jazzy in elkaar gezet. Je moet als kijker iets meer moeite doen om deze te veroveren, vermoed ik, maar ik vind hem zelf als meditatief schilderij toch wel geslaagd. Al zou je dat op het eerste gezicht niet zeggen.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2019 – nummer 12 ziet er ook weer bedrieglijk eenvoudig uit, maar er zitten een paar merkwaardige onregelmatigheidjes in die hem intrigerend maken, en die ervoor zorgen dat je niet echt goed greep kunt krijgen op deze grafiek, vooral niet als je wat langer blijft kijken.
Dick Matena tekent al zo’n halve eeuw strips, en de laatste jaren brengt hij vooral Nederlandse literaire klassiekers in beeld, zoals Elschot, Reve of Wolkers. Daar kunnen we nu Carmiggelt aan toe voegen, want Matena maakte een ruime keus uit de Kronkels die Carmiggelt voor het Parool schreef en maakte daar melancholieke beeldverhalen van.
Carmiggelt’s Kronkels in beeld gebracht door Dick Matena
Holly’s schilderijen – februari 2019 – nummer 6 lijkt op het eerste gezicht vrij simpel, maar hij zit toch weer geraffineerder in elkaar dan je eerst zou denken. Even wat beter kijken loont de moeite.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2019 – nummer 11 is een jazzy, ritmisch en gestructureerd opgebouwde abstracte compositie waarin diepte en perspectief niet vast blijken te liggen.
Ruud’s aannames aflevering 15 gaat voornamelijk over onderzoeken en de wetenschappelijkheid van die onderzoeken. De vijftiende aflevering in deze reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors, waarvan we er hier elke week eentje publiceren.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2019 – nummer 10 is een variatie op een thema, een ritmisch opgezet, jazzy gestructureerde grafiek, uit verschillende lagen opgebouwd, met de bedoeling de kijker op het verkeerde been te zetten, want diepte en perspectief blijken niet vast te liggen.
Het zijn vreemde dagen, met al dat wisselvallige weer, dan slaat de migraine bij mij wat vaker zijn slag dan anders. Vandaar ook vandaag weer een keer een wat minder uitgebreide aflevering dan anders.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2019 – nummer 9 lijkt ook weer uit steen gehakt als je er op een bepaalde manier naar kijkt. Toch is het feitelijk een abstracte compositie waarin diepte en perspectief op losse schroeven staan en je dus als kijker op het verkeerde been wordt gezet.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2019 – nummer 9a is al net zo complex, en als je inzoomt begrijp je al helemaal niet meer waar de suggestie ook alweer vandaan kwam, want van een afstandje lijk je toch echt naar een ingewikkelde muur te kijken.
De Chocolate Watch Band was een van die obscure psychedelische garagerockbandjes van de Amerikaanse Westkust die inmiddels vrijwel vergeten zijn – je vindt ze op de compilatiebox Nuggets, samen met de 13th Floor Elevators, de Peanut Butter Conspiracy en andere bands met geweldige namen. Maar de Chocolate Watchband is terug met een nieuw album, dat dezelfde energie en hetzelfde rauwe randje heeft, waardoor de muziek bijna tijdloos lijkt te worden. Een leuke verrassing.
Chocolate Watchband – This Is My Voice.
Holly’s schilderijen – februari 2019 – nummer 5 is ook weer een ritmisch opgebouwde jazzy compositie die zich het beste van een afstand laat beoordelen.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2019 – nummer 8 is een vrij compacte, dus je moet hier echt even wat meer tijd nemen om hem te doorgronden. Gehakt uit steen, zo lijkt het, maar perspectief en diepte liggen bepaald niet vast. Als kijker word je bewust weer op het verkeerde been gezet.
FraFra is een muziekstijl uit het noordoosten van Ghana die wereldwijd bekend werd door King Ayisoba. Zijn drummer heeft een eigen studio in Bongo, het kleine plaatsje in het uiterste noordoosten van Ghana waar ze vandaan komen, en hij neemt daar regelmatig muziek op met de lokale talenten. Dat leverde een verbazingwekkend sterke compilatie van zeer diverse FraFra op, met rap, gospel, traditionele zang en nog veel meer. Een album om heel vrolijk van te worden.
This is FraFra Power – Nieuwe muziek uit Bongo, noordoostelijk Ghana.
Holly’s schilderijen – februari 2019 – nummer 4 is er eentje die je echt van een afstand moet bekijken. Als je deze van dichtbij gaat bestuderen blijft er van de magie niet heel veel over, maar dat vind ik zelf niet zo’n probleem – ik heb hem ook gemaakt met de bedoeling dat hij van een afstandje interessant en fascinerend is.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2019 – nummer 7 ziet er op het eerste gezicht eenvoudig uit, maar hoewel het een abstracte compositie is ziet de een er eenden in en de ander dakpannen. Tja.
