De laatste keer dat ik over de muziek van de Belgische pianist en componist Bernard L’Hoir schreef omschreef ik zijn muziek als filmmuziek zonder film, en dat geldt voor zijn nieuwe album eigenlijk nog steeds. Zijn muziek doet ook wel denken aan klassieke kamermuziek, maar nog meer aan Ennio Morricone en Michael Nyman, terwijl hij toch ook weer een heel eigen stijl heeft. Het resultaat is in ieder geval weer adembenemend mooi.
Bernard L’Hoir – Noachis Terra
Gisteren in het nieuws bij RTV Noord: Chantal maakt elke dag foto’s op dezelfde plek. Toen schoot ik wel even in de lach, moet ik bekennen, want dit is dan ineens coronanieuws, terwijl ik jarenlang foto’s heb gemaakt van een aantal “dezelfde plekken” waar ik elke dag langs kwam en even afstapte om die foto te maken – de Kropswolderbuitenpolder bijvoorbeeld, of een klein driehoekig akkertje langs het Winschoterdiep, of ik zette de Biks vanuit de verte op de foto, en een van mijn favorieten was ook een simpele sloot in alle seizoenen. Dus sorry Chantal, erg origineel ben je niet echt, vrees ik. Haha.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 15 heb ik een mooi gruizig oppervlak weten te geven, vind ik zelf. Het is weer een spel van licht en schaduw, waarin hoogte en diepte subtiel gaan schuiven als je gaat kantelen. Even wat afstand nemen en wat langer kijken loont ook hier weer de moeite.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 15a is een spel van optische illusies, waarbij je als kijker subtiel in verwarring wordt gebracht. Wat langer kijken helpt echt, zoals een lezer van dit magazine me onlangs tot zijn eigen verbazing en mijn grote vreugde meldde.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 15b is wat grafischer en wat organischer – het lijkt bijna of je naar wat bladeren zit te kijken. Dat verandert wel als je wat langer kijkt, vrees ik.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 15c ziet er bedrieglijk eenvoudig uit, maar ook deze gaat op een vreemde manier aan het schuiven met zijn eigen perspectief als je ook maar even een beetje je focus verlegt. Langer kijken is dus ook hier weer het devies, vrees ik.
The New Normal was een denktank die van 2017 tot 2019 op het Strelka Instituut voor Media, Architectuur en Design in Moskou de toekomst van de steden in Rusland onderzocht, en wereldwijd. Alles bij elkaar waren er negentig onderzoekers uit dertig landen bij betrokken, plus vijfentwintig faculteitsleden die uit verschillende deelgebieden kwamen – architectuur, stadsplanning, computerwetenschap, filosofie, kunst, film en nog meer. Het leverde in ieder geval een fascinerend en prikkelend boek op dat je als lezer behoorlijk aan het denken zet over steden en wat normaal is in een stad.
The New Normal.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 14. Hier ben ik wat aan het goochelen gegaan met stenen, en met licht en schaduw. Hoe je precies de diepte in kijkt lijkt hier niet helemaal vast te liggen. Wat langer kijken loont de moeite.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 14a is er een waar je wat minder gemakkelijk greep op krijgt, maar ook hier geldt dat als je de moeite neemt om even wat langer te kijken, je ineens veel meer ziet dan je in eerste instantie voor mogelijk had gehouden. De stille geheimen van de langzame kunst.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 14b heb ik gemaakt op bruin-beige papier, met zwarte en witte stempelinkt, waardoor er een bijzondere vorm van diepte ontstaat waar je het beste van een afstandje naar kunt kijken, dan werkt hij het beste.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 14c is er een van de weerbarstige soort, zo een waar je als kijker echt even wat meer moeite voor moet doen (wat? nog meer?). Hij lijkt heel slordig in elkaar getimmerd, maar in feite zit hij heel geraffineerd en doordacht in elkaar. Ik kan je alleen maar aanraden iets meer afstand te nemen en even wat langer te blijven kijken. Ik moet eerlijk bekennen dat dit soort weerbarstige grafieken eigenlijk mijn persoonlijke favorieten zijn.
De Oostenrijkse singer/songwriter Georg Altziebler en zijn echtgenote, toetseniste Heike Binder vormen samen het merkwaardige duo Son of the Velvet Rat, en sinds 3013 wonen en werken ze in Joshua Tree, in de Californische Mojave woestijn. Voor elk nieuw album nodigen ze andere gastmusici uit, waardoor ook elk album weer net even anders klinkt. Melancholieke liedjes, met af en toe een sterk vrolijk nummer om de “folk noir” wat te doorbreken.
Son of the Velvet Rat – Solitary Company.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 13 heb ik gemaakt met verschillende zwarte stempelkussens die allemaal een andere tint zwart leveren, want het merkwaardige kleurenpalet verklaart dat je hier ziet. In deze grafiek zitten een paar gezichten verstopt, al zul je goed moeten kijken om ze te vinden. Of juist niet – als je gewoon van een afstandje kijkt zie je ze soms zomaar.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 13a is er een die op een vreemde manier golft, en er zitten nog wat andere subtiele optische illusies in verstopt die je niet zo bewust zult zien maar die wel doorwerken als je wat langer kijkt, want dan ga je twijfelen aan wat je ziet. Altijd leuk.
Fotograaf Mäddel Fuchs is een ouderwetse straatfotograaf die een goed oog heeft voor absurde en humoristische situaties. Dat leverde een heerlijk boek op waar ik bijzonder blij van werd. Een echt feel-good boek, met diepere lagen ook nog. Een aanrader.
Mäddel Fuchs – ergens en overal.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 12 is een combinatie van optische illusies en zoekplaatje, waarin je, met een beetje visuele fantasie, verschillende dieren kunt ontdekken.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 12a is een tikkeltje weerbarstiger, maar als je een beetje afstand neemt begint hij helemaal te glimmen en ontstaat de merkwaardige diepte met het 3-d-effect bijna vanzelf. Dat verdwijnt bijna als je gaat inzoomen, zo zie je goed hoe sterk de kracht van suggestie kan zijn.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 12b is wat hoekiger, en lijkt wel wat op een ongepolijste diamant. Een beetje afstand nemen en wat langer kijken loont de moeite, en ook hier heb ik weer verschillende gezichten in de grafiek verstopt. Alles om je als kijker op scherp te zetten.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 12c is een subtiel spel van licht en schaduw, met vreemde perspectieven en diepte-effecten tot gevolg. Afstand nemen en wat langer kijken is ook hier weer het devies, want dan zie je echt meer.
Alles kwam hier vandaag even volledig tot stilstand, dankzij het vreemde weer dat onverwacht van hoge- naar lagedruk ging en daardoor een hevige migraine-aanval in gang zette. En dan is er verder niet veel meer te doen dan kalm blijven de zaak uitzitten. Geen aflevering van dit magazine dus vandaag, dankzij de migraine.
Maar kijk rustig nog eens even rond in de archieven van dit magazine, want er is nog veel te vinden dat ook bij een tweede keer kijken nog leuk is, zoals bij de curieuze tekenfilmpjes in de onderafdeling de alfabetfilmpjes.
Of bekijk nog eens het fotografische portret dat ik maakte van mijn dorp – Mapping the Streets of Haren.
De twee mannen die de kern vormden van de geweldige Ierse folkband The Young Folk gaan verder onder de naam Elgin, samen met producer, percussionist en bassist Scott Halliday. De muziek is er zeker niet minder van geworden. Hun album komt pas eind deze maand uit, maar er zijn al wel wat singles van verschenen, dus we gaan je vast even opwarmen.
Elgin – Weightless / still
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 10 lijkt wel een verzameling keien, maar ook hier geldt dat als je wat zorgvuldiger kijkt alles anders is dan het op het eerste gezicht lijkt. Ik weet het, in deze haastige tijden is het wat veel gevraagd om even wat langer bij simpel ogende kunst stil te staan, maar het is net als met yoga of mediteren – het levert je wel wat op.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 10a heb ik gemaakt op zwart papier met witte en zwarte stempelinkt, waardoor er een merkwaardige blauwige kleur ontstaat.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 10b is vooral een spel met optische illusies, waarbij perspectief en dieptewerking volledig op losse schroeven staan, maar het is ook weer een vreemd zoekplaatje waarin in ieder geval een paar gezichten te vinden zijn, en nog wat andere herkenbare zaken.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 10c is een zoekplaatje waar je waarschijnlijk al snel een mond met volle lippen in zult zien. Daar kom je dan waarschijnlijk niet zo snel meer van af, en dan mis je helaas de andere associatie, die iemand anders meteen had, namelijk die van tulpenblaadjes. Ach ja.
Kijk vandaag eerst even naar de twee klassieke moederdagcartoons die George Price heel lang geleden maakte – Gently sir, it’s mother’s day.
Hong Yingming’s Diepziniinge woorden die zich voeden aan de bron nummer 226 tot en met 230. Vijf aforismen zoals die een paar eeuwen geleden door een Chinese filosoof werden opgetekend, rechtstreeks uit het klassieke Chinees vertaald door Ruud Moors en hier elke week voor het eerst te lezen. Ze blijken elke keer weer verrassend tijdloos en zelfs actueel te zijn.
Andrea Garbald was een fotograaf die zijn hele leven in een Alpenbergdal heeft gewoond. Er is een boek verschenen met de portretten die hij van de vrouwen maakte in dat dal, en het lijkt er sterk op dat hij op al die vrouwen stilletjes verliefd was, want elke foto straalt dat uit. Het boek is dan ook een intiem portret geworden van de vrouwen van Bergell, zo’n honderd jaar geleden.
Andrea Garbald – Album
.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 9 is een variatie op een thema, en hij werkt het beste als je er van een afstandje naar kijkt, hoewel hij ook juist wel merkwaardig intrigerend is als je gaat inzoomen.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 9a is een combinatie van optische illusie en zoekplaatje, waarin de een een kudde olifanten ziet en de ander juist piepkleine botjes. Vreemde gezichten zijn ook al gesignaleerd, dus dit blijkt weer eens een multi-interpretabel grafiekje te zijn.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 9b is ook een vreemd zoekplaatje, want wat zie je nu eigenlijk? Een grote neus, een molletje, een vogel, een hondje? Ze werden allemaal genoemd, en als je deze grafiek kantelt heb je kans dat je ze ook allemaal ziet,
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 9c ziet er bedrieglijk eenvoudig uit, als een verzameling gladde ronde stenen waar het licht mooi op valt. Maar als je even wat beter kijkt zie je dat er toch iets merkwaardigs aan de hand is met die stenen.
Dune is een van de klassiekers in het science fictiongenre. Het boek van Frank Herbert kwam in 1965 uit en was meteen een groot succes. Een jonge man wordt met zijn familie aan het hoofd gesteld van een woestijnplaneet, waar ze bepaald niet welkom zijn – integendeel zelfs, ze zijn hun leven geen moment zeker. Toen vond ik de Dune-boeken niet geweldig, maar ik moet zeggen dat ik de graphic novel die er nu van gemaakt is wat meer kan waarderen. Daar knapt het boek zowaar van op.
Frank Herbert’s Dune – De graphic novel – boek 1
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 8 is weer met verschillende stempels en in meerdere lagen opgebouwd, waarbij ik altijd probeer de verschillende vlakjes nadrukkelijk met elkaar te laten communiceren, om het zo maar te zeggen. Bij deze is het ook wel de moeite waard om even in te zoomen naar één zo’n vakje.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 8a is wat hermetischer, en ook wat geheimzinniger, want het is absoluut niet duidelijk wat je hier ziet, maar hoe langer je kijkt hoe meer je gaat ontdekken. Dat hoef je niet te geloven natuurlijk, maar probeer het gewoon eens – kijk er eens wat langer naar dan je voor een beeldscherm gewend bent en je zult verbaasd zijn.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 8b is een spel van licht en schaduw dat toch iets minder simpel is dan het op het eerste gezicht lijkt. Dat zie je hier pas echt goed als je inzoomt, denk ik, hoewel dan wel de wisselwerking met de andere vakjes wegvalt, en juist daar gebeurt ook wat fascinerends. Kijk maar eens goed.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 8c is een spel met optische illusies en een vreemd zoekplaatje, want als je die rare ogen eenmaal gezien hebt kun je ze bijna niet meer niet-zien, om het zo maar te zeggen. Maar als je gaat inzoomen denk je ineens: waar zijn die ogen ineens gebleven? Suggestie op afstand dus.
Als je je overigens afvroeg waarom je hier gisteren alleen grafiekjes te zien kreeg – dat komt doordat internet er hier vanaf vier uur ’s middags uitlag. Toen stonden de grafiekjes al klaar, maar de rest nog niet. Ik kreeg geen verbinding tot de volgende ochtend (had dus ook geen tv, wat wel lekker rustig was). Vandaar die wat magere aflevering.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 7 is een abstracte compositie, bedoeld om jou als kijker subtiel op het verkeerde been te zetten, want perspectief en diepte liggen bepaald niet vast, en dat wordt nog erger als je gaat kantelen, want dan wordt alles wat hol is ineens bol en omgekeerd, Een beetje afstand nemen en rustig wat langer kijken en je zult zien dat het wel meevalt allemaal.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 7a is een spel van optische illusies, zeker als je hem van een afstandje bekijkt, en een merkwaardig zoekplaatje, waarin je zowel een wijzende vinger als een zwaan zou kunnen zien.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 7b is een spel met licht en schaduw, en ook met optische illusies, hoewel dat spel subtiel gespeeld wordt, maar je wordt als kijker wel op scherp gezet, want je moet echt even goed kijken om te zien hoe alles in elkaar steekt hier.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 7c heb ik gemaakt met zowel zwarte als witte inkt. Hij werkt het beste als je hem van een afstandje bekijkt, dan zie je goed wat voor diepte-effect ik in gedachten had. Net als bij impressionistische schilderijen valt die suggestie weg als je er met je neus bovenop gaat staan.
De Italiaanse klarinettist Luca Luciano speelt solo, en dan speelt hij vooral hedendaagse serieuze muziek. Vaak schreef hij zelf stukken voor soloklarinet, maar dit keer heeft hij composities opgenomen die de grote twintigste–eeuwse componisten als Stravinsky, Berio, Messiaen en John Cage schreven voor soloklarinet. Daar voegde hij nog een paar wat onbekendere, maar zeker niet mindere componisten aan toe en dat leverde een album op dat voor iedere liefhebber van hedendaagse serieuze muziek een aanrader is. En luister dan ook eens wat hij met Gershwin’s Summertime deed – zelfs als je een hekel hebt aan dat nummer ga je dan nog overstag.
Luca Luciano – XX-ste eeuwse muziek voor soloklarinet
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 6 lijkt wel een verzameling glimmende metalen bollen. Heerlijk toch altijd weer, die kracht van suggestie. Kijk maar eens even wat beter, dan zie je misschien wel wat ik bedoel.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 6a is er eentje waar je toch even wat langer naar zult moeten kijken voor je er greep op krijgt, vrees ik, maar goed, er is genoeg kunst voor luie kijkers, dus het is maar goed dat je af en toe iets te zien krijgt waar je nog een beetje moeite voor moet doen als kijker. Haha.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 6b is iets minder hoekig, maar bijna net zo weerbarstig, al kun je hier gemakkelijker van alles in vinden, als gezichten, maskers en zelfs eenden. Onze vaste zoekplaatjesfanaat vond deze in ieder geval allemaal zeer vlot. Je moet er wel oog voor hebben.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2021 – nummer 6c heb ik gemaakt in een schetsboekje dat ik vier jaar geleden kocht in een kantoorboekhandel in Maaseik, toen we op vakantie waren en ik geen ander schetsboekje kon vinden. Het is een Spaans boekje, gemaakt in Barcelona, met net iets te dun papier, dat wel van uitstekende kwaliteit is. Ik heb er drie jaar lang met ontzettend veel plezier in gewerkt en er vandaag de laatste bladzijde in gevuld. Dat betekent dat ik nu een glimmend zwart Journal heb met maar liefst 98 grafiekjes.
