We gaan ook vandaag nog even door met de vele bands waarin de Portugese Rotterdammer Gonçalo Almeida schittert, en dit keer is dat een band waarvoor hij ook de meeste composities levert. LAMA is een trio, dat naast bassist Almeida bestaat uit de Canadese drummer Greg Smith en de Portugese trompettiste Susana Santos Silva, voor deze keer aangevuld met de Belgische klarinettist Joachim Badenhorst. Dat laatste was een gouden greep, want die twee blazers bij elkaar, dat is een match made in heaven. Compositie en improvisatie zijn ook hier weer mooi in evenwicht, en dit kwartet maakte een subliem plaatje met titels die allemaal verwijzen naar literaire meesterwerken.
LAMA + Joachim Badenhorst – The Elephant’s Journey.
Holly’s schilderijen – februari 2019 – nummer 12 is er weer een die verandert als je even je focus verlegt. Dan zit je ineens naar een compleet ander schilderij te kijken. Ik heb wel meegemaakt dat iemand even wegkeek en weer terugkeek en dacht dat ik het schilderij vervangen had door een ander schilderij, maar dit is toch een iets andere vorm van tovenarij.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2019 – nummer 21 is er weer een die de ene keer uit steen gehakt lijkt terwijl als je even iets anders focust, je een totaal andere grafiek ziet. Je wordt dus weer eens ouderwets op het verkeerde been gezet als kijker.
De Nederlandse jazz is meer dan springlevend en waaiert ook alle kanten op, wat ik ook heel mooi vind. Dat heeft voor een deel ook te maken met onze multiculturele samenleving, die veel beter geslaagd is dan veel mensen blijkbaar denken. Als je ziet hoeveel verschillende culturen succesvol en harmonieus samen muziek maken kun je niet anders dan dat als een verrijking zien. Deze week bekijken we het Nederlandse jazzlandschap aan de hand van de Portugese Nederlander Gonçalo Almeida, die niet alleen in Spinifex de contrabas speelt, maar zoals je eerder deze week hier kon lezen, ook in het Belgisch-Portugees-Nederlandse Bulliphant en in het Portugese trio The Selva. Vandaag aandacht voor het Duits-Portugees-Nederlandse akoestische trio Almeida Duynhoven Klein, met Tobias Klein, die we ook van Spinifex kennen, en veteraandrummer (al ruim een halve eeuw actief) Martin van Duynhoven. Hoe de jazz steeds weer stapjes vooruit doet, en hoe dat magnifieke muziek oplevert.
Almeida Duynhoven Klein – Vibrate in Sympathy.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2019 – nummer 20 moet je ook beslist van wat dichterbij bekijken, want dan zie je pas goed hoe geraffineerd hij eigenlijk in elkaar zit. Als je de hele galerie even doorloopt zoom je vanzelf in, dan zie je wel wat ik bedoel.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2019 – nummer 20a is een slag gecompliceerder, en hij verandert ook nog eens sterker als je langer kijkt. Afstand nemen helpt, maar als je inzoomt zie je pas hoe mooi hij in elkaar zit, vind ik zelf.
Vandaag ga ik even verder met een van de vele projecten van de in Rotterdam wonende Portugese bassist Gonçalo Almeida. Dit keer het quintet Bulliphant, waarin we ook trompettist Bart Maris weer tegenkomen, die we ook kennen van Spinifex, maar ook van Jaune Toujours en nog veel meer andere bands. De Belgische saxofonist Ruben Verbruggen leverde de meeste (en kortste en compactste) composities voor hun album Hightailing, Thijs Troch zorgt voor synth en elektronica en de Nederlandse hardmetaldrummer Friso van Wijck bewijst zich hier als subtiele, energieke jazzdrummer. Composities worden vrij opgepakt, wat heel spannende muziek oplevert, en het album is een perfecte staalkaart van een superieure band.
Bulliphant – Hightailing.
Holly’s schilderijen – februari 2019 – nummer 11 lijkt slordig geschilderd, maar als je gaat inzoomen zie je pas goed hoe gestructureerd en systematisch hij gemaakt is. Hij is vervolgens wel los en jazzy geschilderd, waardoor er een spannend geheel ontstaan is waarbij er als kijker wel extra aandacht van je gevraagd wordt, of een beetje meer tijd, want als je op een contemplatieve manier een tijd gaat zitten kijken ga je onverwacht ook veel meer zien dan je zou verwachten.
Holly’s stempelkunst – februari 2019 – nummer 19 komt uit een anoniem schetsboek dat ik in de rommelmarkt vond met getint houthoudend papier, dus bepaald niet voor de eeuwigheid. Maar ik werk ook niet voor de eeuwigheid, dus ach. Afstand nemen en iets langer kijken zijn ook hier aan te raden.
JP Soars is een bluesman met een brede belangstelling, waardoor hij in zijn blues ook reggae, gypsy swing, country, surf en nog zo het een en ander binnensmokkelt. Dat maakt het wat mij betreft alleen maar leuker.
JP Soars – Southbound I-95
Spinifex presenteerde haar laatste album Soufifex een week of wat geleden in het BIMhuis in Amsterdam en gaat zometeen op tournee door Europa, maar ik zag dat ze daar tussenin nog een concert gaven in een garage in het Limburgse dorp Neeritter. Dat vond ik fascinerend, dus daar moest ik bij zijn. Het werd niet alleen een fantastisch concert, maar ook een volstrekt unieke ervaring om zo’n wereldklasse-band te zien optreden voor dertig mensen in een goed geïsoleerde garage.
Spinifex Soufifex live in een garage in Neeritter.
Ik maak meteen even een zijsprongetje, want Spinifex-bassist Gonçalo Almeida speelt ook in een Portugees trio, samen met drummer en percussionist Nuno Morão en cellist Ricardo Jacinto, en samen maken ze muziek die op een bepaalde manier wel doet denken aan die van Spinifex – de combinatie van free jazz en gecomponeerde muziek bijvoorbeeld, en de toevoeging van wereldmuziek-elementen. Hun titelloze debuutalbum is een spannend juweeltje voor iedereen die van avontuurlijke nieuwe muziek houdt.
The Selva – The Selva
Holly’s stempelgrafiek – februari 2019 – nummer 18 is een variatie op een thema, en hij lijkt wel weer een reliëf dat uit steen gehakt is, als je op een bepaalde manier kijkt. Maar ook bij deze abstracte compositie word je weer op het verkeerde been gezet, want diepte en perspectief liggen niet vast.
Ruud’s aannames aflevering 16 gaat over dementie en hoe we daar tegenwoordig naar kijken. De zestiende aflevering in deze reeks autobiografische en filosofische essays van Ruud Moors, die we hier elke zondag publiceren.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2019 – nummer 17 is er eentje waarbij focussen belangrijk is. Focus je op de witte vormen of op de zwarte? Dat maakt een groot verschil uit in wat je ziet.
Leán is een uitzonderlijk trio dat elkaar vond in de liefde voor wereldmuziek. Ze weten Afrikaanse, mediterrane en Latijns-Amerikaanse gitaarmuziek om te toveren tot een bijzondere vorm van klassieke, jazzy kamermuziek. Hun tweede album is nog beter dan hun eerste, en dat was al bloedmooi.
Leán – Jarabi.
Holly’s schilderijen – februari 2019 – nummer 10 is er ook weer eentje waarbij de voorgrond achtergrond wordt als je je focus verlegt. Een vreemde gewaarwording, want je zit dan ineens naar een totaal ander schilderij te kijken.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2019 – nummer 16 is niet een van de opzienbarendste, maar als je wat langer naar dit bescheiden grafiekje kijkt zul je zien dat hij bepaalde meditatieve kwaliteiten heeft.
Er was dit jaar wat rumoer over het feit dat er zo weinig vrouwen in de Top 2000 aller tijden staan, en een paar muziekjournalisten maakten het alleen maar erger door te beweren dat ze inderdaad maar relatief weinig topvrouwen in de muziek kenden. Stront in hun oren hebben ze, werkelijk waar. En dan hebben we het niet eens alleen over de westerse popmuziek, waar je al een groot aantal namen kunt noemen, maar kijk eens wat breder om je heen, en je staat versteld over wat er aan superieure kwaliteit te vinden is. Mocht je daar toch je twijfels over hebben, begin dan eens met The Rough Guide to Women of the World, waar je vijf kwartier lang vrouwen van absolute wereldklasse vindt. Een absolute aanrader!
The Rough Guide to Women of the World
Holly’s schilderijen – februari 2019 – nummer 9 is er een die totaal verandert als je even anders focust. Dan wordt de voorgrond ineens achtergrond en andersom en zit je naar een totaal ander schilderij te kijken.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2019 – nummer 15 is wat gedetailleerder dan anders en wat ingewikkelder, maar dat betekent alleen dat je meer ontdekt als je iets langer kijkt. Verder word je ook hier weer op het verkeerde been gezet omdat diepte en perspectief niet vast blijken te liggen.
De nieuwe architectuurgids voor Rome van uitgeverij DOM richt zich voor de verandering eens niet op de overblijfselen van het grote Romeinse Rijk, waar al die toeristen altijd op af komen, maar op de architectuur van de tweede helft van de vorige eeuw tot en met nu, en dat levert honderdvijftig verrassende pareltjes op een een zeer breed spectrum aan stijlen. Rome vanuit een verrassend ander perspectief, en dat maakt de stad alleen maar leuker.
Architectuurgids Rome – Gebouwen en projecten na 1945.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2019 – nummer 14 is er weer een in de uitdijende reeks “gehakt in steen”. Bij kantelen wordt hol bol en vice versa, je wordt dus toch weer op het verkeerde been gezet.
Steve Marriott was de frontman van de Small Faces, die in de jaren zestig kort heel succesvol waren, tot de eigenwijze Marriott er genoeg van had. De Small Faces gingen succesvol verder als de Faces met Rod Stewart en Marriott richtte met Peter Frampton Humble Pie op dat een paar hits had. Frampton verliet de Pie in 1972 en daarna ging het met de band vrij snel achteruit. Toch hebben ze nog een paar goede platen opgenomen, en bleken er nog opnames te liggen uit 1974 en 75 die toen door de platenmaatschappij geweigerd waren. Je begrijpt wel waarom, want ze klinken als veredelde demo’s, maar je kunt er wel de rauwe energie van Marriott en zijn band goed in terughoren, en je hoort nog steeds hoe goed ze waren.
Humble Pie – Joint Effort.
Holly’s schilderijen – februari 2019 – nummer 8 lijkt ook weer redelijk slordig geschilderd, maar zie het eerder als een variatie op een thema dat op een jazzy manier ritmisch en gestructureerd werd ingevuld. Als kijker word je ook hier weer subtiel op het verkeerde been gezet. Afstand nemen en iets langer kijken dan je voor een beeldscherm gewend bent is aan te raden.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2019 – nummer 13 is opnieuw een variatie op een thema, dus ook weer een ritmisch en gestructureerd opgebouwde abstracte compositie, bedoeld om je als kijker op het verkeerde been te zetten.
Tristan Driessens is een avontuurlijke luitspeler die Oosterse muziek combineert met jazz en klassiek en zo tot verrassende resultaten komt. Voor een aantal van zijn composities had hij folkdansers in gedachten en daarom haalde hij percussionist Robbe Kieckens erbij. Dat leverde muziek op die voor dansers misschien wel bijna te verstild en subtiel is, maar voor elke avontuurlijke luisteraar is hun album een puur genot om naar te luisteren.
Tristan Driessens & Robbe Kieckens – Blue Silence.
Holly’s schilderijen – februari 2019 – nummer 7 lijkt wel heel erg slordig geschilderd, maar ook deze is heel gestructureerd opgezet en ritmisch en jazzy in elkaar gezet. Je moet als kijker iets meer moeite doen om deze te veroveren, vermoed ik, maar ik vind hem zelf als meditatief schilderij toch wel geslaagd. Al zou je dat op het eerste gezicht niet zeggen.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2019 – nummer 12 ziet er ook weer bedrieglijk eenvoudig uit, maar er zitten een paar merkwaardige onregelmatigheidjes in die hem intrigerend maken, en die ervoor zorgen dat je niet echt goed greep kunt krijgen op deze grafiek, vooral niet als je wat langer blijft kijken.
