In een land als Duitsland gaan er gemiddeld veertig mensen meer naar een dierentuin dan naar een museum, dat geeft wel aan hoe populair dierentuinen nog steeds zijn. Toch was er tot voor kort nauwelijks aandacht voor de architectuur in dierentuinen, terwijl de gebouwen waar de dieren in wonen toch aan bijzondere eisen moeten voldoen, zeker tegenwoordig, nu we willen dat dieren zo natuurlijk mogelijk leven in een dierentuin. Natascha Meuser maakte een inspirerend boek voor architecten die dierentuingebouwen willen gaan maken, maar het is voor de geïnteresseerde leek zeker zo interessant, want je krijgt niet alleen een geschiedenis van de dierentuin, maar ook een overzicht van de beste dierentuingebouwen wereldwijd sinds de jaren zestig, met tekeningen, verhalen en foto’s. Een geweldig boek!
Dierentuingebouwen – een constructie- en ontwerphandleiding
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 17 is er eentje die zelfs als je gaat inzoomen nog interessant blijft, en dat is toch wel vrij zeldzaam, want meestal zijn ze vooral van een afstandje fascinerend, maar verdwijnt de magie zodra je te dichtbij komt.
Ruud’s aannames aflevering 33 gaat over vernederen en hoe het komt dat de een zich wel kan laten vernederen en de ander niet of nauwelijks. De tweeëndertigste aflevering in de reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors, waarvan we er hier elke zondag eentje publiceren.
Mapping the streets of Wuppertal 13 – Beeldenpark Waldfrieden. Gisteren liet ik hier al een groot aantal van de beelden van Tony Cragg zien die in het schitterende beeldenpark Waldfrieden in Wuppertal te vinden zijn, vandaag een selectie van het werk van andere beeldhouwers, waaronder Henry Moore en Juan Miro.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 16 lijkt uit en bepaalde hoek wel te bestaan uit eindeloze rijen merkwaardige piramides, maar op andere momenten wordt het een totaal andersoortige perspectivisch vreemde abstracte compositie.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 16a bevat verschillende tinten grijs in allerlei subtiele kleurenvariaties, wat het extra leuk maakt, vind ik. Allemaal “zwarte” stempelinkt.
In Knokke-Heist, een Belgische kustplaats, vindt al sinds 1962 een internationaal cartoonfestival plaats, waaraan een wedstrijd gekoppeld is. Bijna zevenhonderd cartoonisten uit meer dan 85 landen stuurden dit jaar 2325 cartoons in. Je kunt aan de selectie die gemaakt werd uit de genomineerden zien dat er ook in landen waarvan je dat niet meteen zou verwachten, zoals Iran of Israel en Taiwan, pittig gelachen kan worden. Humor van over de hele wereld, verbazingwekkend grappig.
Cartoons 2019 – Beste cartoons wereldwijd – geselecteerd door Cartoonfestival Knokke-Heist.
Tony Cragg is een Britse beeldhouwer die een halve eeuw geleden in de Duitse stad Wuppertal terecht kwam en daar is blijven wonen en werken. Een paar jaar geleden heeft hij een oude villa met omliggende grond gekocht om daar een beeldenpark te realiseren, waar zijn eigen beelden prominent aanwezig zijn, maar ook beelden van mensen als Henry Moore of Juan Miro. Vandaag laat ik je de verrassende en humoristische beelden van Cragg zelf zien.
Mapping the streets of Wuppertal 12 – de beelden van Tony Cragg
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 15 komt uit een klein, bijna vierkant schetsboekje met papier dat is gemaakt van gerecycled katoen. Onverwoestbaar, maar wel met een nadrukkelijk structuurtje.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 15a is weer gemaakt in een van mijn nieuwe bruine schetsboekjes. Deze zijn wat groter dan de vorige, en wat donkerder, maar de witte en zwarte stempelinkt leveren samen wel opnieuw een bijzondere kleur blauw op.
Corky Siegel was de eerste mondharmonicaspeler die de blues wist te combineren met klassieke muziek. Zijn band Chamber Blues blijft daarin volstrekt uniek, maar de pianist en componist Karim Maurice komt nu met een compositie van ruim een uur waarin het verhaal van Odysseus instrumentaal verteld wordt door een strijkorkest, een jazztrio, een harpist en een chromatische mondharmonica. Het swingt misschien net iets minder dan Chamber Blues, maar het is wel erg leuk om de mondharmonica weer eens te horen schitteren in een klassieke bezetting.
Karim Maurice, Will Galison en La Camerata – Odysseus Fantasy – fantasy for chromatic harmonica, jazz trio, string orchestra & harp, composed by Karim Maurice.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 14 is vooral interessant vanwege het schaduwwerk. De verschillende tinten grijs hebben daar alles mee te maken.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 14a is ook weer in een van mijn nieuwe schetsboekjes van Talens gemaakt. Die bevallen eigenlijk nog beter dan de Moleskineboekjes waar ik altijd gek op was. Perfect, licht getint zuurvrij papier dat stevig genoeg is. En dit boekje is ook nog eens oblong, en dat liggende formaat bevalt me ook erg goed.
Hoogbegaafdheid wordt vaak als een gave gezien. Maar dat hoogbegaafdheid ook problematisch kan zijn, is niet altijd bekend. Ik vind het zelf bijvoorbeeld moeilijk om er voor uit te komen dat ik hoogbegaafd ben omdat ik ervaren heb dat ik bij veel mensen dan arrogant overkom. Daardoor heb ik het er ook met weinig mensen over. Ook over de problemen die hoogbegaafdheid met zich meebrengt. Vandaar dat ik op zijn zachtst gezegd prettig verrast was door het boek Uitzonderlijk talent van Frans Corten, dat als ondertitel heeft “Gids voor hoogbegaafden, uitvinders en andere vreemde vogels”. Het was een feest der herkenning, en er vielen onverwacht heel wat puzzelstukjes op hun plaats. Een inspirerend boek waarin elke hoogbegaafde volwassene zich zal herkennen.
Uitzonderlijk talent – gids voor hoogbegaafden, uitvinders en andere vreemde vogels.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 13 is er weer een waar je van alles in kunt zien, terwijl het feitelijk ook weer gewoon een abstracte compositie is, gestructureerd en ritmisch opgebouwd.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 13a is ook weer een variatie op een van mijn thema’s, ritmisch en gestructureerd opgezet, als een jazzcompositie, met de stiekeme bedoeling jou als kijker subtiel op het verkeerde been te zetten.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 13b kijkt je bijna aan, maar feitelijk is ook dit weer een abstracte compositie die op een merkwaardige manier van karakter verandert als je gaat kantelen.
Op ieder Nederlands station is wel een kunstwerk te vinden – soms als decoratie in een bestaand gebouw verwerkt, soms indrukwekkend autonoom aanwezig in een stationshal of op een stationsplein. De complete collectie van ruim driehonderd kunstwerken vind je nu in een fraai boek, met foto’s en verhalen. Erg leuk, want een groot deel ervan had ik nog nooit gezien, en je gaat dan toch wat beter om je heen kijken in een station, want kunst verrijkt, en deze collectie is wel heel veelzijdig en fascinerend.
Kunst op Nederlandse stations
Holly’s schilderijen – juni 2019 – nummer 10 doet me zelf op de een of andere manier denken aan familiebladen uit het begin van de vorige eeuw – de Panorama en de Katholieke Illustratie met name – die gebruikten zwart-wit foto’s en daarnaast gebruikten ze heel vaak rood als steunkleur. Die sfeer komt een beetje terug in dit schilderij.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 12 zit weer vol met suggestieve diepteperspectieven die veranderen als je even wat langer blijft kijken.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 12a lijkt wel weer uit steen gehouwen, maar ook dit is feitelijk gewoon een abstracte compositie, ritmisch en gestructureerd opgezet.
Ik kwam een oud krantenknipsel tegen met een column van Karel van het Reve over het herlezen van boeken. Hij verbaast zich er over dat vrijwel niemand boeken lijkt te herlezen, terwijl iedereen muziek opnieuw beluistert en favoriete kunst steeds opnieuw bekijkt. Hij laat ook het buitengewoon gevarieerde lijstje zien van de boeken dij hij zelf elk jaar herlas, en dat zette mij er weer toe om een boek dat mijn vader vroeger elk jaar herlas ook weer eens opnieuw te gaan lezen. Dat bleek verrassend beter te zijn dan ik me herinnerde.
De Heer van Jericho van Edmond Nicolas herlezen
De column van Karel van het Reve is van 1995, maar nog steeds erg leuk om te lezen, dus ik heb hem hier integraal geplaatst, met een stukje van mij ernaast met mijn eigen lijstje van boeken die ik wel eens herlezen heb, want zo werkt het dan ook nog eens.
Karel van het Reve over het herlezen van boeken.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 11 komt uit mijn nieuwe bruine schetsboekje, iets groter en iets donkerder bruin dan mijn vorige bruine boekje, dus de effecten zijn ook wat anders, al gebruik ik ook hier witte en zwarte stempelinkt, die samen een bijzondere blauwe kleur opleveren.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 11a is weer geheel zwart-wit, al kun je in de tinten grijs ook wat bruin en groen terugvinden. Dat heeft alles te maken met de verschillende zwarte stempelkussens die ik gebruik, want zwart blijkt een bijzonder rekbaar begrip, dat loopt van donkergrijs naar paars, groen, blauw en bruin. Maar op de doosjes staat steevast dat het om zwarte stempelinkt gaat.
In het noorden van Wales bouwde Thomas Telford meer dan tweehonderd jaar geleden een spectaculair aquaduct dat onlangs is opgenomen in de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Paul Lynn maakte er een schitterend, fraai geïllustreerd boek over waardoor je de neiging hebt meteen naar Wales af te reizen om dat kanaal zelf te gaan bevaren en dat aquaduct zelf te bekijken.
Werelderfgoedkanaal – Thomas Telford en het Pontcysyllte aquaduct.
Holly’s schilderijen – juni 2019 – nummer 9 is er echt een die je van een afstandje moet bekijken, want als je dichterbij komt denk je “wat is dit?” Dat is de kracht van suggestie. Hij is gemaakt om van een afstand bekeken te worden, en de ruwe randjes horen erbij dit keer.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 10 komt weer uit een van de merkloze schetsboekjes die ik regelmatig in de rommelmarkt vind. Het lijken soms meer dummy’s dan schetsboekjes, maar het papier is vaak heel redelijk.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 10a lijkt bijna doorzichtig, maar hij zit redelijk geraffineerd in elkaar, en als je even de moeite neemt wat langer te kijken en even wat afstand te nemen zul je zien dat er van alles gebeurt met de diepte en de schaduwen.
Ruud’s aannames aflevering 32 gaat vooral over de kern van passie. De tweeëndertigste aflevering in de reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors waarvan we hier elke week een deel publiceren.
Holly’s schilderijen – juni 2019 – nummer 8 is een langwerpig schilderij, geschilderd op een schildersdoek van 40 bij 120 centimeter dat ik bij de Action vond. Een bijzonder formaat. Een schilderij in zwart en wit en veel grijzen, en op het eerste gezicht simpel, maar de schaduwen werken soms op een vreemde manier. Iets langer kijken en hij wordt steeds vreemder.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 9 heb ik gestempeld op papier dat is gemaakt van gerecycled katoen. Onverwoestbaar papier, maar wel met een aparte structuur.
Dr John is op zijn zevenenzeventigste aan een hartaanval overleden. John “Mac” Rebennack, zoals hij eigenlijk heette, nam zijn eerste album in de jaren zestig op in studiotijd die Sonny & Cher overhadden. Dat werd het onvergelijkelijke album Gris Gris, en vanaf dat album heb ik alle platen van Dr John aangeschaft, van de meesterwerkjes tot de iets mindere, tot en met de platen die hij met anderen maakte. Hij was zijn leven lang verslaafd aan verboden middelen, dus het is bijna een wonder dat hij nog zo oud is geworden, maar we zullen hem missen, want hij heeft tot op het laatst fantastische muziek gemaakt. Lees mijn stukje over een van zijn laatste albums, Tribal, er maar eens op na.
Mauro Palmas maakte een geweldig album rond een tekst van Maria Gabriela Ledda over de zeevaart op de Middellandse Zee. Dat leverde prachtige, meeslepende, weelderige, lyrische muziek op, met wortels in de Italiaanse folk, maar met een groot orkest plus strijkkwartet uitgevoerd. Een juweel van een album.
Mauro Palmas – Palma de sols
Holly’s schilderijen – juni 2019 – nummer 7 is er weer een die er bedrieglijk eenvoudig uitziet, maar die toch net even wat geraffineerder in elkaar steekt dan je op het eerste gezicht zou denken. Afstand nemen is weer aan te raden, want dan werkt hij het beste.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 8 is weer een zwart-witgrafiekje, ook weer bedoeld om jou als kijker subtiel op het verkeerde been te zetten. Er blijken ook mensen te zijn die alleen maar ontwerpjes voor stoffen in mijn grafiekjes zien, of die ze als “postzegelvellen” omschrijven. Dat kan, maar dan denk ik dat je toch wat oppervlakkig hebt gekeken.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 8a heeft eigenlijk een ruime afstand nodig, omdat hij van dichtbij vrij grof lijkt. Als je verder weg staat zie je pas hoe subtiel hij eigenlijk in elkaar zit. Dat klinkt vreemd, maar het is wel echt waar.
