Barnill Brothers is een Brussels duo dat weliswaar klinkt als een stel zingende broers, maar dat verder puur een muzikale zielsverwantschap met elkaar deelt. Maar dat blijkt meer dan voldoende om een subliem Americanaplaatje te maken waar je stil van wordt. Goede liedjes, van intiem tot uitbundig, met fraaie arrangementen, met hart en ziel gezongen. Mooi.
Barnill Brothers – a better place.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2020 – nummer 10 is een mooi voorbeeld van hoe de witruimte bepalend kan zijn voor het eindresultaat – de kunst van het weglaten, zal ik maar zeggen.
Ruud’s Woorden, zinnen en verhalen aflevering 17 gaat dit keer over de omtrekkende bewegingen die filosofen soms bewandelen om met vage termen te verhullen dat ze zelf niet goed weten wat ze nu eigenlijk willen zeggen. De zeventiende aflevering in deze reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors, waarvan we er hier elke week een publiceren.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2020 – nummer 9 heb ik gedrukt op papier dat gemaakt is van gerecycled katoen, oersterk maar wel met een nadrukkelijke structuur, waar je altijd een beetje rekening mee moet houden.
Als je nog een mooie soundtrack wil voor vandaag, bij de storm die voorspeld is, kun je wat mij betreft het beste luisteren naar Stormy Weather.
Simone Kappeler ging in 1981 een road trip maken door Amerika, met een Hasselblad, een 35 mm camera en een polaroidcamera, maar daar kwamen in de loop van de reis nog heel wat goedkope camera’s bij, want Kappeler wou heel veel snelle foto’s nemen, en die gretigheid zie je na vijfendertig jaar nog steeds terug in de reeks die ze maakte, en dat maakt het boek dat werd samengesteld van de verzameling foto’s ook zo fascinerend – die gretigheid en de levenslust die er vanaf straalt.
Simone Kappeler – America 1981
Holly’s stempelgrafiek – februari 2020 – nummer 8 is opnieuw een variatie op een thema, als een jazz-compositie ritmisch en gestructureerd opgezet, met de bedoeling jou als kijker subtiel op het verkeerde been te zetten en daardoor scherp te houden.
Holly’s schilderijen – februari 2020 – nummer 4 werkt het beste als je afstand neemt en even wat langer kijkt. Slow art heeft wat meer tijd nodig, vrees ik. Als er nog weer eens een tentoonstelling van mijn werk komt wil ik ook graag bankjes voor mijn schilderijen, zodat je echt op je gemak een tijdje kunt gaan zitten kijken, want dat werkt echt het beste.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2020 – nummer 7 is een variatie op een thema, gestempeld met stempels die ik met een scherp breekmesje uit rubber gummen heb gesneden. Verschillende zwarte stempelkussens zorgen voor de diverse tinten zwart.
Migraine werkt als een sluipschutter – hij overvalt me elke keer weer als ik er niet op verdacht ben, zoals vandaag ook weer. Ik heb dan de neiging om boos op mijn eigen lichaam te worden, maar dat heeft weinig zin, maar een tikje sjaggerijnig word ik er wel van, moet ik bekennen.
Kyo Shin Do is een vijfkoppige band die de Japanse Taiko-drumtraditie op een eigenzinnige manier nieuw leven inblaast. Niet alleen zijn de vijf bandleden inmiddels ervaren Taiko-drummers, ze zijn ook karate-experts, en dat zie je bij hun spectaculaire optredens goed. Wat ook opmerkelijk is – het gaat hier om een Italiaanse band van twee vrouwen en drie mannen.
Kyo Shin Do – Taiko Do – Echo van de Ziel.
Holly’s schilderijen – februari 2020 – nummer 3 heb ik geschilderd op een klein schildersdoekje van 30 bij 40 centimeter dat ik in de rommelmarkt vond. Af en toe is er iemand die blijkbaar wat te enthousiast aan een nieuwe hobby is begonnen en die dan ineens wat doeken naar de rommelmarkt brengt. Dan sla ik altijd weer even mijn slag, al vind ik die hele kleine doekjes niet ideaal om op te schilderen.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2020 – nummer 6 zit wat merkwaardig in elkaar, met krullen en bochten die op een vreemde manier ontstaan lijken te zijn. Je wordt als kijker ook hier weer op een bijzondere manier subtiel op het verkeerde been gezet. Altijd leuk, toch?
Magnumfotograaf René Burri kende ik eigenlijk alleen van zijn indrukwekkende reeks foto’s van de stad Brasilia, dat hij tijdens het ontstaan een groot aantal jaren heeft gevolgd. Uit een tentoonstelling en een boek blijkt dat de man behoorlijk wat veelzijdiger was dan ik dacht, en daardoor werd ik aangenaam verrast.
René Burri – Explosie van het kijken.
Holly’s schilderijen – februari 2020 – nummer 2 ziet er bedrieglijk eenvoudig uit, maar zit toch net even geraffineerder in elkaar dan je zou denken. Wat langer kijken en je ziet hoe je hier toch weer subtiel op het verkeerde been wordt gezet.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2020 – nummer 5 is gemaakt op licht getint papier met stempels die ik gesneden heb uit een enorme gum van Koh-i-noor, waarvan ik nu met de laatste brokken bezig ben. Kijken of ik nog ergens zo’n gum kan kopen.
Ook vandaag duik ik weer in de back catalogue van Michel Banabila, en hou ik twee albums uit 2000 en 2001 omhoog die opnieuw zijn uitgebracht. Op VoizNoiz en VoizNoiz 2 gaat Banabila op een bijzondere manier met de menselijke stem om, en dat levert weer bijzonder avontuurlijke en ongehoord spannende muziek op, die bovendien volstrekt tijdloos blijkt te zijn.
Michel Banabila – VoizNoiz – urban sound scapes.
Holly’s schilderijen – februari 2020 – nummer 1 is er een die je echt van een afstandje moet bekijken, en bij deze raad ik je ook nog eens aan om er echt even wat langer naar te kijken, want dan zul je zien dat hij van perspectief verandert waar je bij staat.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2020 – nummer 4 heb ik met zwarte en witte stempelinkt gemaakt en met stempels die ik gesneden heb uit een enorme gum van Koh-i-noor, die ik zo langzaamaan helemaal in kleine brokken heb opgesneden.
Fotograaf Fridolin Walcher en tekenaar en etser Martin Stützle komen uit het Zwitserse kanton Glarus in de Alpen en zien daar hoe de gletsjers elk jaar meer smelten. Ze gingen in 2018 naar Groenland om te kijken hoe het daar met de gletsjers ging, en dat leverde een bloedmooi en tegelijkertijd schokkend boek op.
Walcher en Stützle – De Essentie van de Gletsjer – Groenland Glarus – Klimaat wetenschap en kunst
Holly’s stempelgrafiek – februari 2020 – nummer 3 is een variatie op een thema, ritmisch en gestructureerd opgezet als een jazzcompositie, met de uitdrukkelijke bedoeling jou als kijker subtiel op het verkeerde been te zetten.
Ruud’s woorden, zinnen en verhalen aflevering 16 gaat over sprookjes en zoomt in op Roodkapje, een verhaal dat al in vele variaties is opgeschreven. De geschiedenis van Roodkapje blijkt fascinerender dan je zou denken. De zestiende aflevering in deze reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors, waarvan we er hier elke week een publiceren.
Ik heb nog weer twee meesterwerkjes uit Michel Banabila’s back catalogue aangeschaft – de twee albums Spherics uit 2001 en 2003 die hij onlangs heeft toegevoegd aan zijn bandcampsite. Dat betekent dat twee bijna vergeten juweeltjes nu weer voor iedereen beschikbaar zijn. Spannende, avontuurlijke muziek, die nu nog net zo goed is als toen, en misschien zelfs nog wel beter.
Michel Banabila – Spherics en Spherics II
Holly’s stempelgrafiek – februari 2020 – nummer 2 heb ik gemaakt op bruin karton met zwarte en witte stempelinkt, maar ook hier word je als kijker weer subtiel op het verkeerde been gezet. Denk aan MC Escher, maar dan abstract, en wat minder strak in het pak.
De Australische singer/songwriter Carus Thompson kwam voor zijn zevende album naar Engeland om daar samen met Sean en Seth Lakeman opnames te maken. Nu heb ik al heel lang een zwak voor Seth Lakeman, dus ik spitste meteen mijn oren, en terecht, want dit is een fraai plaatje geworden.
Carus Thompson – Shakespeare Avenue
Holly’s stempelgrafiek – februari 2020 – nummer 1 heeft wel erg zware slagschaduwen, maar als je even wat langer en beter kijkt zie je dat er toch nog wat meer aan de hand is.
