Holly’s globebeeld nummer 6 is wat groter uitgevallen dan de vorige beelden in deze reeks. hij is namelijk anderhalve meter hoog, waardoor ik er in mijn eigen huis geen plek voor kon vinden. Die heb ik gevonden ergens in mijn dorp. Als je de foto’s bekijkt die ik van het beeld gemaakt heb zie je aan het eind van de serie foto’s waar het beeld terechtgekomen is. Ik ben benieuwd hoe lang hij het daar volhoudt.
Holly’s schilderijen – september 2021 – nummer 1 – contemporary sunset nummer 89. Ik zag tot mijn grote schrik dat ik al een jaar niet meer geschilderd heb, dankzij een pijnlijke voet die me nog steeds verhindert lang te staan. Ik begin nu voorzichtig met een collage van restmateriaal die ik tot een schilderij heb gecomponeerd.
Holly’s stempelgrafiek september 2021 – nummer 8. Ik weet het, je krijgt vandaag een beetje een overdosis van mijn kunst, maar het excuus is dat het allemaal heel verschillende dingen zijn. Dit is een spel met optische illusies waar je steeds meer in ziet als je wat langer kijkt.
Holly’s stempelgrafiek – september 2021 – nummer 8a is vooral een kwestie van focussen – zie je het witte stukje als een gat of als een hoogtepunt? Dat maakt alle verschil van de wereld.
Holly’s stempelgrafiek – september 2021 – nummer 8b is weer de meest weerbarstige van de drie. Van een afstandje golft deze heel mooi, en als je inzoomt gebeuren er weer heel andere dingen. De weerbarstige exemplaren zijn, als je wat beter en langer kijkt, toch ook meestal de meest intrigerende.
En verder hadden we de halve dag mannen over de vloer die zonnepanelen op ons dak kwamen installeren – de stroom van mijn computer moest er natuurlijk een groot deel van de tijd af, dus erg veel heb ik verder niet voor dit magazine kunnen doen – maar we hebben nu wel tien zonnepanelen!
Holly’s stempelgrafiek – september 2021 – nummer 7 lijkt wel uit steen gehakt, en als je goed kijkt kun je er ook een gezicht in terugvinden. Verder is het ook een spel van optische illusies, met perspectief dat gaat schuiven als je je focus een beetje verplaatst.
Holly’s stempelgrafiek – september 2021 – nummer 7a zit aanzienlijk geraffineerder in elkaar dan je op het eerste gezicht zou denken, dus ook hier geldt weer dat een beetje extra tijd en aandacht wenselijk zijn. Dan zie je ineens veel meer onverwachte verbanden en wisselwerkingen.
Holly’s stempelgrafiek – september 2021 – nummer 7b is de eenvoudigste van de drie van vandaag, maar ook hier zitten een paar hele subtiele addertjes onder het gras, waardoor je toch niet helemaal ziet wat je in eerste instantie denkt te zien.
Ella & Her man heten gewoon Ella en Herman en zijn rasechte Friezen die sublieme wereldmuziek maken. Zij zingt en speelt trompet, hij speelt gitaar en componeert en dat doen ze al bijna tien jaar samen, met geweldige resultaten. Hun nieuwste project heet Pianohuis en is gebaseerd op jeugdherinneringen – onder de piano van mem luisteren naar Mozart, een huis vol muziekinstrumenten, troost en verbinding. Het levert een mooi melancholiek album op dat nieuwsgierig maakt naar de theatertour die nog volgt.
Ella & Her man – Pianohuis.
Lewis Trondheim is een van mijn favoriete stripmakers – hij is onder meer voor een groot deel verantwoordelijk voor de Donjon-reeks, en in zijn eentje maakte hij een hele reeks strips rond het vreemde menskonijn Kobijn, strips die over alles en niets gaan, over vriendschap, liefde, het gewone dagelijkse leven vooral eigenlijk. Humor en diepgang komen in deze strips perfect samen. Na de Kobijnreeks maakte Trondheim nog drie delen zonder Kobijn, die nu, met enige vertraging, alsnog door Silvester Strips worden uitgebracht. Gelukkig, want het gaat echt om stripklassiekers die je je niet mag laten ontgaan.
De ongelofelijke avonturen zonder Kobijn – @ infinitum
Holly’s stempelgrafiek – september 2021 – nummer 6 is een variatie op een thema, gemaakt met stempels die ik uit verschillende grote gummen heb gesneden. Ik heb ook een tamelijk grote verzameling stempelkussens opgebouwd met voornamelijk zwarte stempelinkt, vooral omdat elk stempelkussen weer een andere tint zwart blijkt op te leveren. Dat kun je hier ook weer mooi constateren.
Holly’s stempelgrafiek – september 2021 – nummer 6a is een tikkeltje weerbarstiger, maar als je de moeite neemt om even wat langer te kijken valt er ook aanzienlijk meer in te ontdekken, en word je op nog meer verschillende manieren op het verkeerde been gezet als bij nummer 6. Slow Art noemde iemand het laatst opnieuw, en daar zit wel wat in – je moet er iets meer tijd en aandacht aan besteden dan je gewend bent.
Holly’s stempelgrafiek – september 2021 – nummer 6b heb ik gemaakt in mijn grootste schetsblok, een A3-blok van de Action van prima kwaliteit met zuurvrij papier. Hij is alleen iets te groot voor mijn A4-scanner, dus je krijgt hem hier niet helemaal te zien.
Hong Yingming’s Diepzinnige woorden die zich voeden aan de bron nummer 311 tot en met 315. Vijf aforismen zoals die een paar eeuwen geleden door een Chinese filosoof zijn opgetekend, rechtstreeks uit het klassieke Chinees vertaald door Ruud Moors en hier voor het eerst in die vertaling te lezen. Eeuwenoude wijsheden die elke keer weer tijdloos en zelfs actueel blijken te zijn.
Holly’s stempelgrafiek – september 2021 – nummer 5 kun je het beste van een afstandje bekijken – als je dichtbij komt verdwijnt de magie als sneeuw voor de zon, maar je kunt dan wel mooi even stilstaan bij je verbazing hoe het kan dat die simpele stempels op een afstand zoveel diepte en perspectief kunnen suggereren.
Holly’s stempelgrafiek – september 2021 – nummer 5a is volgens een van mijn vaste lezers beslist een zoekplaatje, want hij zag er meteen een vogel op een stokje in. Toch was deze vooral bedoeld als een spel met optische illusies, waarbij perspectief en diepte kunnen schuiven als je focus verschuift.
Holly’s stempelgrafiek – september 2021 – nummer 5b is de meest weerbarstige van de drie van vandaag, maar als je even inzoomt krijg je er misschien wat gemakkelijker greep op. Ik heb deze weer eens gemaakt met zowel zwarte als witte stempelinkt.
Ik had het eerlijk gezegd niet voor mogelijk gehouden, maar het blijkt echt te kunnen – jazzrock met een klavecimbel in de hoofdrol. De klavecimbel, de wat suffe voorloper van de piano, blijkt in de handen van Jane Chapman een instrument te zijn dat energiek kan swingen en waarmee je fantastisch kunt improviseren. Chapman maakte samen met de Britse supergitarist Mark Wingfield en de Braziliaanse meesterpercussionist Adriano Adewale een subliem album rond composities van Wingfield. Verbluffend goed.
Wingfield, Chapman & Adewale – Zoji.
Hans Vervoort is een bijzondere Nederlandse schrijver die ik zeer waardeer. Hij blijkt eerder dit jaar dankzij een financiële meevaller een prijs te hebben ingesteld – de Hans Vervoort-prijs voor proza van neerslachtige en toch opbeurende aard. Dat sprak mij meteen aan, dus ik heb het complete persbericht overgenomen, zodat je precies kunt lezen waar het om gaat, waar je je kunt aanmelden en wie je kunt nomineren.
Hans Vervoort-prijs voor proza van neerslachtige en toch opbeurende aard.
Holly’s stempelgrafiek – september 2021 – nummer 4 is vooral een spel van optische illusies, een kruising tussen Escher en Schoonhoven, waarbij diepte en perspectief steeds op de helling staan. Afstand nemen en even wat langer kijken, en rustig afwachten wat er gebeurt.
Holly’s stempelgrafiek – september 2021 – nummer 4a is de meest weerbarstige van de drie die ik je vandaag laat zien. Hij lijkt op het eerste gezicht veel rommeliger dan hij feitelijk is, maar als je even de moeite neemt om wat langer te kijken zie je dat ook wel vrij snel, denk ik.
Holly’s stempelgrafiek – september 2021 – nummer 4b is er een waarbij je al snel het gevoel hebt dat je weet wat je ziet, maar toch kan hier ook alles snel gaan kantelen – je hoeft zelfs maar een keer met je ogen te knipperen om een totaal ander beeld te zien doordat je focus verschoven is.
De Zwitserse beeldhouwer Werner Ignas Jans heeft in 1987 een aantal maanden voor zijn vader gezorgd toen duidelijk werd dat die aan het sterven was. In die periode heeft hij een groot aantal tekeningen gemaakt waarmee hij het stervensproces van zijn vader heeft vastgelegd. Dat leverde uiteindelijk een indrukwekkend, vuistdik boek op met 169 tekeningen, maar ook houtsnedes en andere grafiek en beelden.
Werner Ignaz Jans – Ouders – tekeningencyclus.
De Senegalese korameester Seckou Keita en de Cubaanse virtuoze pianist Omar Sosa hebben elkaar gevonden, en dat levert sublieme, avontuurlijke, licht melancholieke muziek op waar je na één keer luisteren al verslaafd aan kunt raken.
Omar Sosa & Seckou Keita – Suba.
Holly’s stempelgrafiek – september 2021 – nummer 3 lijkt, zeker als je gaat inzoomen, wel een stukje neo-kubistische kunst. Tegelijkertijd is het ook weer een zoekplaatje waar van alles in verstopt zit en een spel met optische illusies, die het beste werken als je een beetje afstand neemt.
Holly’s stempelgrafiek – september 2021 – nummer 3a is van een geheel andere rode, maar ok bij deze is het aan te raden even in te zoomen, want daarna bekijk je de totale grafiek toch net even anders.
Holly’s stempelgrafiek – september 2021 – nummer 3b is een subtiel spel van schaduwen, waarin je verschillende lichaamsdelen zou kunnen herkennen, maar je kunt er ook gewoon naar kijken als een puur abstract spel van optische illusies.
De drie albums van de jong gestorven Britse singer/songwriter Nick Drake hebben in de loop der tijd een bijna legendarische status bereikt, maar de muziek is tot mij nooit echt goed doorgedrongen. Te kabbelend, te veel fluisterzang, geen haakjes voor mij. Maar nu heeft de Britse pianist Demian Dorelli van het laatste album van Drake een instrumentale pianoversie gemaakt, en die blijkt verbluffend mooi te zijn, tot mijn grote verrassing.
Nick Drake’s Pink Moon – a journey on piano – Demian Dorelli
Holly’s stempelgrafiek – september 2021 – nummer 2 is een spel van optische illusies, waarbij een beetje afstand nemen en wat langer kijken het enige advies is dat ik je kan geven.
Holly’s stempelgrafiek – september 2021 – nummer 2a kun je benaderen als een optische illusie of als een zoekplaatje, en bij deze is het dan misschien wel slim om even in te zoomen, dan valt alles waarschijnlijk net even wat gemakkelijker op zijn plek. Alhoewel – van een afstand is het wat gemakkelijker griezelen, haha.
Holly’s stempelgrafiek – september 2021 – nummer 2b is meer zoekplaatje dan optische illusie, hoewel je van een afstandje eerder het omgekeerde zou denken. Gekke koppen, varkens en andere beesten, van alles zit er in, en zoom vooral ook even in, want dan zie je weer andere dingen.
Vanaf het moment dat ik in Groningen woon ben ik fan van Rooie Rinus en Pé Daalemmer, een duo dat ik voor het eerst zag optreden in de Herestraat, op de hoek bij de HEMA. Ze trokken meteen veel publiek met eigen liedjes, rockers en ook Huilen is voor jou te laat, waarbij Rinus voluit op de knieën ging voor een meisje in het publiek. Superieur geouwehoer van de hoogste kwaliteit, en dat houden ze nu al bijna een halve eeuw vol. Ik begon dus handenwrijvend aan de biografie van Pé en Rinus die Herman Sandman heeft geschreven. Ik heb dat boek met stijgende verbazing, zeg maar verbijstering, gelezen, want deze “vriend” van het duo brandt ze hier effectief in 450 bladzijden volledig af. Kortom, met zulke vrienden heb je geen vijanden meer nodig. Een beschamend slecht boek, dat meer over Sandman gaat dan over Pé en Rinus, en dat dan ook als ondertitel zou moeten krijgen: Herman Sandman, zelfportret van een narcist.
Pé & Rinus – De Biografie.
Holly’s stempelgrafiek – september 2021 – nummer 1 is een spel van schaduwen en optische illusies, en er zitten ook wat vreemde hoofden in verstopt, dus het is ook nog eens een merkwaardig zoekplaatje, waardoor je als kijker op verschillende niveaus aan het werk wordt gezet. Altijd leuk, toch?
Holly’s stempelgrafiek – september 2021 – nummer 1a is meer zoekplaatje dan optische illusie, hoewel het dat wel degelijk ook is. De eerste die ik dit liet zien zag hier vooral bloemen in, maar als je goed naar het grijze deel kijkt kun je er toch ook vrij gemakkelijk een vrouwengezicht in terugvinden.
Holly’s stempelgrafiek – september 2021 – nummer 1b is een variatie op een thema, en ook hier word je als kijker weer subtiel op het verkeerde been gezet, want perspectief en diepte lijken niet echt vast te liggen. Kijk maar eens wat langer en het perspectief kan zomaar gaan schuiven waardoor je op een andere manier de diepte in kijkt.
In de strip Ze noemden hem Rooie was ze pas twaalf jaar oud, maar in de spin-off strip waarin ze de hoofdrol speelt is Juliette de Sainteloi, oftewel Mademoiselle J eenentwintig, afgestudeerd en klaar voor een leven als journalist. Ze is de dochter van een scheepsmagnaat die onder druk gezet wordt om zijn bedrijf te verkopen aan de nazi’s (we hebben het hier over Parijs in 1938). Juliette is op haar 21ste erfgename van haar moeder, dus ze beslist mee en wil niets met de nazi’s te maken hebben, en dat levert een boel intriges en ellende op, want de Duitsers en de Russen hebben er bijzonder veel belang bij dat de schepen van Sainteloi in handen van de Duitsers komen. Een geslaagde spin-off waarin de Rooie alleen als schim af en toe opduikt.
Mademoiselle J 1938 – Ik zal nooit trouwen.
Ik werd vandaag geveld door een ouderwets hevige migraine, waarbij mijn omgeving steeds ging flakkeren. Mijn atelier heb ik dus niet gezien vandaag, en mijn computer alleen om je deze strip te laten zien. Morgen weer meer.
Het Orchestre International de Vetex is een van mijn favoriete blaasorkesten aller tijden – een Vlaams-Waals-Frans orkest dat min of meer bij toeval ontstond maar dat zich tot een van de opwindendste wereldfusieorkesten van Europa ontwikkelde. Verdomme Veerboot van hun album Flamoek Fantasy draai ik altijd als ik even een oppepper nodig heb (zoek het maar eens op Spotify, draai het helemaal en je bent fan voor het leven). Elk nieuw album levert weer nieuwe opwindende, avontuurlijke muziek op, waarin de Balkan, tarantella’s en nog veel meer een plek gevonden hebben. De pandemie hebben ze gelukkig ook overleefd, al konden helaas niet alle bandleden aan het album meewerken, maar als je je zomer op een vrolijke en energieke manier wil verlengen is dit album een absolute aanrader.
Orchestre International de Vetex – Plaza Mayor.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2021 – nummer 30 lijkt wel met potlood of krijt getekend, maar ook deze heb ik gemaakt met stempels die ik uit gummen heb gesneden, en met inkt uit zwarte stempelkussens. Bij deze moet je beslist ook even inzoomen, want daar wordt hij zeker niet minder intrigerend van.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2021 – nummer 30a is een spel van optische illusies, waarbij perspectief en diepte zomaar kunnen gaan schuiven en veranderen. Een beetje afstand nemen en even wat langer blijven kijken, dan zie je vanzelf wat ik daarmee bedoel.
