Architecten van tegenwoordig zijn brutale honden die hun gebouwen het allerbelangrijkste vinden en zich niets aantrekken van de oude omgeving waar hun nieuwe gebouw komt te staan. Dat betekent dat meestal de balans volledig verdwenen is, en dat zo’n iconisch gebouw alle aandacht opeist. Sergei Tchoban en Vladimir Sedov pleiten daarom voor een architect die zich meer als een evenwichtskunstenaar gaat gedragen en pleiten voor een stadsbeeld dat bepaald wordt door een “harmonie van contrasten”, waarbij de iconische nieuwbouw en de achtergrondarchitectuur weer meer in balans komen. Hun pleidooi leverde een fascinerend en dankzij de vele schitterende tekeningen van Tchoban ook prachtig boek op.
Sergei Tchoban en Vladimir Sedov – 30:70 Architecture as a Balancing Act
Kongero zijn vier Zweedse meiden die werkelijk adembenemend mooi a capella zingen, en die een nieuw album maakten waarbij je van de eerste tot de laatste minuut op het puntje van je stoel zit – mooi, geraffineerd, subtiel, spannend en humoristisch ook nog.
Kongero – Kom.
Heinz is de leukste stripkat ooit, en het bewijs is nu verzameld in vijf dikke hardcovers met alle krantenstroken van Heinz, met de hand ingekleurd door tekenaars René Windig en Eddie de Jong. Deel Z, met al het werk van juli 1997 tot januari 2006 is zojuist verschenen bij Scratch Books, en het is het dikste deel van de reeks geworden. Ook nu weer aangevuld met een hilarisch notenapparaat dat al net zo absurdistisch en gortdroog is als de strip zelf. Superieur geouwehoer van het allerhoogste niveau. Leuker zal het niet gauw worden.
René Windig en Eddy de Jong – Heinz van H tot Z – deel Z
Een nieuw album van accordeonist Riccardo Tesi en zijn superband Banditaliana is altijd iets om naar uit te zien, maar toen ik de gastenlijst zag van dit nieuwe album zat ik helemáál handenwrijvend klaar. En terecht, want de zangeressen van Bella Ciao, trompettist Paolo Fresu, de Baskische accordeonist Kepa Junkera en nog een paar grootheden zorgden met hun inbreng voor een album dat de hoge verwachtingen alleen maar oversteeg. Een subliem album en een absolute aanrader.
Riccardo Tesi & Banditaliana – Argento
Vandaag twee stempelgrafiekjes, allebei dezelfde maat en met dezelfde stempeltjes gemaakt in dezelfde kleuren en met dezelfde opbouw, dat wil zeggen – eerst stempelde ik de rode reeks, daarna drie keer een zwarte reeks eroverheen. toch zien ze er totaal anders uit en leveren ze ook allebei een toaal ander diepte-effect op. Hier de eerste:
Holly’s stempelgrafiek dd 12 juni 2018 nummer 1
Nummer 2 ziet er echt totaal anders uit, wat komt doordat ik niet precies dezelfde zwarte stempelkussens heb gebruikt en doordat ik op iets andere plekken heb gestempeld, waardoor er nu ineens een rood driehoekje overblijft in plaats van een scheef rechthoekje.
Holly’s stempelgrafiek dd 12 juni 2018 nummer 2
Invisible System is de artiestennaam van bassist en producer Dan Harper, die bekend werd met zijn Ethiopische fusie-albums, maar die nu naar het land ging waar hij drie jaar als hulpverlener had gewerkt en waar hij zijn vrouw had leren kennen – Mali. In de hoofdstad Bamako heeft hij daar een maand lang opnames gemaakt met de beste musici van die stad, met als resultaat een verbluffend mooi wereldfusie-album.
Invisible System – Bamako Sessions.
Allemaal onderweg is de titel van een prentenboek over migratie, dit keer eens niet van mensen, maar van dieren. Vijfentwintig dieren die in hun leven enorme afstanden afleggen worden in dit magnifieke boek prachtig geportretteerd met schitterende tekeningen en mooie, korte teksten Een absolute aanrader.
Laura Knowles en Chris Madden – Allemaal onderweg
Ik laat ook vandaag weer een van de schilderijen zien die ik deze maand heb gemaakt, dit keer een die mensen in verwarring blijkt te brengen, omdat dit abstracte schilderij blijkt te werken als de befaamde schapenwolkjes waar iedereen wel wat in lijkt te zien – dat is hier ook zo. Kijk zelf maar eens wat jij er in ziet.
Holly’s schilderijen – juni 2018 – nummer 7
Epilogue is een tribute-album met een verhaal dat begint in de jaren zestig in Japan, met een paar jonge jongens die verslingerd zijn aan bluegrass, en een van hen, Akira Otsuka, is helemaal gek van het mandolinespel van John Duffey van de Country Gentlemen, de band die feitelijk de bluegrass uit het isolement van de Appalachen haalde en naar de grote stad bracht. Het levert een paar jaar later een mooi beeld op – vijf Japanse jongens die nauwelijks Engels praten zitten in juni 1971 in de huiskamer van John Duffey met hem te jammen en de man komt tot de ontdekking dat die vijf alles wat hij ooit heeft opgenomen perfect kunnen spelen. Duffey overleed in 1996, maar het zal je wellicht niet verbazen dat Akira Otsuka meer dan vijftig van zijn vrienden en collega’s heeft opgetrommeld voor een tribute-album, en dat is dan ook een klein goudmijntje geworden en een waardig eerbetoon aan Duffey.
Epilogue – A Tribute to John Duffey
Ik ga vandaag nog even door met de presentatie van de schilderijen die ik tot nu toe in juni gemaakt heb. Nummer 4 is opnieuw een variatie op de nummers 1 en 2, met iets meer rood, en een net iets subtielere gelaagdheid, hoewel je dat niet zou zeggen als je ziet hoe los en “slordig” het geschilderd is. Dat is zeer bewust, want ik wil een bepaald effect bereiken, dat je goed kunt zien als je een beetje afstand neemt en even iets langer blijft kijken.
Holly’s schilderijen – juni 2018 – nummer 4
Nummer vijf heb ik geschilderd op een klein, dik plankje dat ik in de rommelmarkt had gevonden. Ik schilder wel vaker op materiaal dat ik daar vind, van schaakborden tot dienbladen en andere houten planken. Dat krijg je als je weinig geld hebt, dan moet er op alle fronten geïmproviseerd worden.
Holly’s schilderijen – juni 2018 – nummer 5
Nummer zes is een onverwachte, eentje die zich wat minder makkelijk laat grijpen. Hij lijkt op het eerste gezicht scheef, maar dat is puur en onvervalst gezichtsbedrog. Of, zoals iemand al eens zei over mijn kunst: Escher voor gevorderden. Fascinerend voor iedereen die bereid is even iets langer te kijken.
Holly’s schilderijen – juni 2018 – nummer 6
Ruud’s Utopische Droombeeld aflevering 30 is alweer de dertigste in de reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors die we hier iedere week publiceren.
Mapping the Streets of Trier aflevering 101 – stickers in april 2018 deel 2. Ik had je al zo’n negentig stickers laten zien die ik was tegengekomen in de maand april in Trier, op lantaarnpalen, elektriciteitskastjes, verkeersborden en andere onmogelijke plaatsen, maar hier zijn er nog eens ruim zestig, al net zo intrigerend. Voorlopig is dit de laatste aflevering in de serie Mapping the Streets of Trier, maar ik vermoed dat ik Trier niet voor het laatst bezocht heb, dus er komt ongetwijfeld nog een uitbreiding van de reeks in de toekomst.
Tijd om even wat schilderijen te laten zien die ik deze maand gemaakt heb. Ik heb een paar platen masoniet in stukken laten zagen tot plaatjes van 40 bij 61 centimeter, dus je kunt een aantal rechthoekige schilderijen verwachten, steeds variaties op thema’s, soms wat slordig geschilderd op het eerste gezicht, zoals de eerste, maar dat lijkt vooral zo, want hij zit behoorlijk gestructureerd in elkaar, en die slordige “look” wou ik in dit geval precies zo bereiken.
Holly’s schilderijen – juni 2018 – nummer 1
Nummer 2 is een variatie op nummer 1, en lijkt dus net zo “los” geschilderd. Iemand noemde wat ik maak wel eens “op-art met een rafelrandje” – dat gaat hier wel aardig op, denk ik. Iemand anders had het inmiddels ook al over “het nieuwe minimalisme” – dat vind ik iets te veel eer, alsof ik in mijn eentje een nieuwe stroming aan het uitvinden ben, maar op een bepaalde manier klopt het wel – ik probeer op mijn manier het minimalisme in de kunst een stap verder te helpen. Maar dan met de rare twist van Escher eraan toegevoegd.
Holly’s schilderijen – juni 2018 – nummer 2
Nummer 3 is nog van de vorige partij vierkante hardboard platen, maar deze had nog een paar lagen nodig voor hij af was. In mei begonnen met schilderen aan deze, in juni afgemaakt. Een afwijkende, want wat onregelmatiger dan de meesten, en hoewel hij abstract van opzet is ziet iedereen er wat anders in, van vliegende hoedjes en zwevende kleding tot stenen.
Holly’s schilderijen – juni 2018 – nummer 3
Hayahisa Tomiyasu woonde in 2011 op de achtste verdieping van een studentenflat in Leipzig, met uitzicht op een sportpark met onder meer een voetbalveld, een renbaan en een pingpongtafel. Op een ochtend zag hij een vos die heel rustig over het terrein liep, stil bleef staan bij de pingpongtafel, er even naar keek en weer doorliep. Tomiyasu ging vanaf dat moment regelmatig bij zijn raam staan kijken of hij de vos weer zag, maar die vertoonde zich nooit weer, wel begon Tomiyasu nu de pingpongtafel te observeren en te fotograferen, en dat leverde een fascinerend boek op. Het leven rond een pingpongtafel, waar van alles gebeurt, behalve, verrassend genoeg, pingpongen.
Hayahisa Tomiyasu – TTP
I See Hawks in L.A. is een countryrockband van de westkust van Amerika, dus je kunt mooie meerstemmige zang verwachten in de stijl van de Eagles, CSNY, Poco en dat soort bands. Alleen is er één groot verschil – de Hawks zijn net wat avontuurlijker en net wat humoristischer dan al die andere Westcoastbands, en dat laten ze met hun achtste album ook weer horen – intelligente, grappige teksten, fantastische samenzang en verrassende arrangementen – een absolute aanrader.
I See Hawks in L.A – Live and Never Learn
Mapping the Streets of Trier aflevering 100 – huisnummers. Als ik had geweten dat dit nummer honderd zou worden had ik nog wat beter gespeurd naar huisnummer 100, maar helaas zit die er niet bij dit keer.
Meinrad Schade is een fotograaf die al eerder indruk op me maakte met een boek over de naweeën van oorlogen. Dit keer ging hij naar Israel en de Palestijnse gebieden om te kijken wat een langdurig conflict doet met steden, dorpen, landschappen en mensen. Het werd een boek om stil van te worden.
Meinrad Schade – Unresolved – Onopgelost.
Toko Telo is een supertrio uit Madagaskar, dat traditionele muziek op een opwindende, spannende manier weet te mixen met hedendaagse jazz en funk. Dat leverde een bijzonder aanstekelijk album op.
Toko Telo – Diavola
Mapping the Streets of Trier aflevering 99 – muren. Muren komen in deze serie regelmatig terug, want Trier is een stad met werkelijk fantastische muren, van eeuwenoud tot modern. Ik heb weer een reeks foto’s gemaakt van de opmerkelijkste of verbazingwekkendste muren die ik dit keer tegenkwam.
Holly’s stempelgrafiek dd 7 juni 2018 bestaat uit zestien losstaande vakjes, die toch een lichte verbinding met elkaar aangaan. Verschillende stempels, verschillende zwarte stempelkussens, afstand nemen gewenst.
Als je aan performancekunst denkt kom je al snel bij Marina Abramovic uit, die het verst ging van alle performancekunstenaars wat betreft uitputting, pijn en zelfs de grenzen van de dood opzoeken. Wat haar beweegt intrigeerde ook psychoanalyticus Jeannette Fischer, die met Abramovic bevriend raakte en die van haar gesprekken met de kunstenares een fascinerend boek maakte.
Psychoanalyst meets Marina Abramovic
Daniel Greeson is een jonge bluegrass-fiddler die niet alleen op een energieke en frisse manier de klassiekers van het genre speelt, maar die bijvoorbeeld ook een aartsmoeilijk stuk van David Grisman aandurft. Een jonge virtuoos waar je heel blij van wordt.
Daniel Greeson – Done Gone.
Mapping the Streets of Trier aflevering 98 bestaat uit twee korte series – verpakte scooters, brommers of motoren, die altijd iets komisch krijgen met zo’n hoes, en lege flessen en bekers die op willekeurige plekken werden achtergelaten, terwijl er soms een meter verderop een afvalbak stond.
Holly’s stempelgrafiek dd 6 juni 2018 is wederom een bedrieglijk simpele, hoewel hij er op het eerste oog ook een tikkeltje chaotisch uitziet. Eén stempeltje, één stempelkussen, maar toch redelijk wat effect.
Mapping the Streets of Trier aflevering 97 – onbedoelde kunst – als ik ergens kettinkjes zie, net als in een museum, ga ik al beter kijken, maar ik zag in Trier nog veel meer staaltjes van onbedoelde kunst.
Toen ik Brennen Ernst voor het eerst hoorde was het nog een piepjonge gitarist die jazz en bluegrass mooi bij elkaar bracht. Nu speelt hij ook al fantastisch banjo en zingt hij met een overtuigende tenor magnifieke bluegrass. En zijn band is ook subliem.
Brennen Ernst – Had a Big Time Today
Patrick Ruffino is een bassist en zanger uit Benin en hij mixt West-Afrikaanse muziekstijlen met onder veel meer jazz, funk, soul, cubaanse muziek, rock en voodooritmes. Het swingt, het rockt en het is funky – de toekomst van de West-Afrikaanse rock!
Patrick Ruffino – Agoo.
Neon3rd is de artiestennaam van de Vlaamse liedjesschrijver en musicus Kevin van Staeyen, die humoristische en intelligente liedjes schreef over het bestaan van nerd, de liefde, de absurditeit van het leven en andere lichte ongemakken. Verrassend leuk.
NeoN3rd – Bijna willekeurig.
Mapping the Streets of Trier aflevering 96 grijpt even terug naar de eerste zeven afleveringen in deze langlopende reeks – die eerste afleveringen heetten Mapping the Bridge, en daar fotografeerde ik het wegdek van de Kaiser Wilhelm Brug. Diezelfde brug bekijk ik dit keer van een paar andere kanten.
Holly’s stempelgrafiek dd 4 juni 2018 is een bedrieglijk eenvoudige, ook weer opgebouwd uit driehoekjes, en met vier verschillende zwarte stempelkussens gestempeld, waardoor je verschillende grijstinten krijgt die de dieptewerking ook weer beïnvloeden. Afstand nemen en even wat langer blijven kijken, dat is het enige dat ik kan zeggen.
