De Argentijnse klarinettist en tenorsaxofonist Natalio Sued woont al bijna twintig jaar in Amsterdam. Sinds kort leidt hij zijn eigen supertrio, met drummer Tristan Renfrow en bassist Matt Adomeit, en kiest hij steeds meer voor de tenorsax. Pop, jazz en rock, maar vooral dat heerlijke sax-geluid. Hun debuutalbum is zojuist verschenen en is een opwindend en spannend feestje, en je kunt eind deze maand live met ze kennismaken tijdens de Zomer Jazz Fiets Tour.
Native Speaker – Natalio Sued, Matt Adomeit en Tristan Renfrow
Holly’s schilderijen – augustus 2019 – nummer 8 is wat weerbarstiger dan de meeste andere schilderijen die ik maak, al is hij net zo ritmisch en gestructureerd opgezet. Ik ben momenteel met drie verschillende reeksen schilderijen bezig, waarvan dit er een uit de minst toegankelijke serie is, dat wil zeggen dat hij net even wat meer van jou, als kijker, vraagt, aan tijd en aandacht. Maar maak je geen zorgen, morgen laat ik je weer een eenvoudige hedendaagse zonsondergang zien.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2019 – nummer 8 is er een die je het beste van een afstandje kunt bekijken. Als je er dan even de tijd voor neemt zie je ook de spiralen die licht gaan bewegen.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2019 – nummer 8a ziet er van een afstandje bijna uit als een kistje bloemkolen, maar als je wat beter gaat kijken wordt het toch een heel ander verhaal.
Muziek voor gevaarlijke tijden, noemt Osman Murat Ertel, oprichter van de Turkse band BaBa ZuLa, de muziek die hij met zijn band maakt. Turkse psychedelica, gemengd met een flinke dosis krautrock en doe er dan ook nog maar wat elektro-dub bij. De combinatie werkt verrassend goed en levert energieke, spannende, unieke muziek op.
BaBa ZuLa – Derin Derin
Holly’s schilderijen – augustus 2019 – nummer 7 is een compositie in rood, zwart en wit, met veel grijstinten die bijna een zilveren gloed hebben, en daardoor bijna doen denken aan een maanlandschap. Een bijzonder merkwaardig maanlandschap, dat dan weer wel.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2019 – nummer 7 is met verschillende zelfgesneden stempels gemaakt en met verschillende zwarte stempelkussens, wat de diverse grijstinten verklaart, want hoewel er op elk zwart stempelkussen “zwart” staat, blijken er behoorlijk wat nuances te zitten in dat zwart.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2019 – nummer 7a zit in principe wat simpeler in elkaar, want het is eenvoudigweg de herhaling van één stempel die ik gesneden heb, zonder toevoegingen.
De laatste zaterdag van augustus is het Reitdiepdal in Groningen het Walhalla voor jazzliefhebbers, want dan vindt daar elk jaar de Zomer Jazz Fiets Tour plaats. Je moet dan kiezen tussen vijf verschillende fietsroutes en maar liefst dertig concerten in boerenschuren en middeleeuwse kerkjes. Actuele jazz en geïmproviseerde muziek uit Nederland, Duitsland, België, Engeland, Noorwegen, Oostenrijk, Griekenland en de Verenigde Staten. De ellende is het luxeprobleem dat je niet alles kunt zien, dus je zult van tevoren keuzes moeten maken. Ik heb al een beetje een eerste selectie en een kleine introductie voor je gemaakt:
Zomer Jazz Fiets Tour 2019
Om je vast een beetje op weg te helpen lichten we er vandaag ook vast een Noorse band uit, een supertrio rond de geweldige drummer Paal Nilssen-Love, met een trombonist en een tubaspeler. We laten wat stukjes horen van hun verse album.
Fish & Steel – Mats Äleklint, Per-Ake Holmlander & Paal Nillsen-Love
Holly’s schilderijen – augustus 2019 – nummer 6 is er eentje waar ik een streep van heb moeten afzagen doordat er een ongelukje mee gebeurde waarbij een hoek van het schilderij afbrak. Gelukkig kon deze het goed hebben en blijft er nog een goed schilderij over – een abstracte Escher voor gevorderden, zal ik maar zeggen.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2019 – nummer 6 is er weer een waar je met een minimum aan fantasie al een heleboel verschillende dingen in kunt zien, en dan heb ik het nieteens over het verschil in perspectief en diepte als je gaat kantelen.
Een nieuw album van Delbert McClinton is altijd een absolute aanrader – McClinton is met grote voorsprong de allerbeste blanke soulzanger die er is, en op zijn negenenzeventigste heeft hij opnieuw een klein meesterwerk afgeleverd met zijn band Self-Made Men + Dana. Dampende, ruige, stomende rock, met een ruime hoeveelheid blues en jazz erdoorheen geroerd, uniek en absoluut geweldig. De man kan gewoon geen slechte platen maken. Een absolute aanrader dus.
Delbert McClinton and Self-Made Men + Dana – Tall, Dark & Handsome.
Holly’s schilderijen – augustus 2019 – nummer 5 is een bedrieglijk simpele, met heel veel tinten grijs. Deze moet je vooral ook een paar keer kantelen, want dan gaan er vreemde dingen gebeuren met diepte en perspectief.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2019 – nummer 5 komt weer uit een van mijn bruine schetsboeken, waar ik steeds met zowel zwarte als witte inkt in stempel, wat een bijzondere blauwe kleur oplevert.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2019 – nummer 5a is er ook weer een die je op het verkeerde ben kan zetten, en deze wentelwiekt ook nog een beetje uit een bepaalde hoek. Afstand nemen en iets langer kijken is aan te bevelen.
Ruud’s aannames aflevering 40 gaat over geloof en hoe het komt dat ware gelovigen zo intolerant kunnen zijn. De veertigste aflevering in de reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors die we hier elke week publiceren.
Een nieuwe cd van de New Yorkse singer/songwriter Annie Keating is altijd welkom. Goede liedjes, goed gezongen, met altijd weer een geweldige band erbij, dit keer die van songwriter Dan Mills, die ook een aantal liedjes samen met Keating schreef. De zaak rockt stevig af en toe, en de energie knalt er af. Een relatief kort album, maar alle zes de nummers zijn juweeltjes.
Annie Keating – Can’t stand still.
Holly’s schilderijen – augustus 2019 – nummer 4 is er een in wat een reeks dreigt te worden die ik Contemporary Sunsets noem. Het begon met een horizonschilderij dat voor een deel geïnspireerd was op een klassieke cartoon van James Stevenson uit The New Yorker waarin een hedendaagse zonsondergang te zien is, en ik vond die hedendaagse zonsondergang à la Rothko eigenlijk wel geslaagd. Vandaar.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2019 – nummer 4 is ook weer gemaakt met een zojuist uit rubber gesneden stempeltje. Als je goed kijkt kun je op een gegeven moment een zittende Don Quichotte zien, dus het is ook nog eens een zoekplaatje voor gevorderden.
Als je van de combinatie kunst en papier houdt kun je elk jaar in Nederland naar een interessante tentoonstelling. Vorig jaar was dat de Papierbiënnale in Rijswijk, dit jaar kun je in Apeldoorn terecht voor CODA Paper Art, een absolute aanrader. Papier is kwetsbaar, dus kunstenaars die met papier werken weten dat ze niet voor de eeuwigheid werken, en dat maakt hun werk op de een of andere manier onweerstaanbaar. Het niveau is erg hoog, en als je überhaupt van kunst houdt is dit een tentoonstelling die je eigenlijk niet mag missen.
CODA Paper Art 2019.
Holly’s schilderijen – augustus 2019 – nummer 3 lijkt weer bedrieglijk eenvoudig, maar als je ook maar even anders focust zie je een ander schilderij, en dat geldt ook als je gaat kantelen.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2019 – nummer 3 is opnieuw gemaakt met een vers uit rubber gesneden stempeltje waar je met een beetje fantasie van alles in kunt zien. Dat betekent dat je ook hier als kijker weer op verschillende manieren op het verkeerde been wordt gezet, zeker als je even een beetje de tijd neemt en rustig kijkt.
Ik kwam er vandaag achter dat er in de digitale New Yorker nog een interview met Joost Swarte stond naar aanleiding van zijn omslagtekening, over zijn vakantie-ervaringen. Ik heb de schetsen die daarbij getoond werden (voor dat omslag, maar ook een paar tekeningen uit zijn vakantieschetsboeken) bij het stukje gevoegd dat ik gisteren hier publiceerde. Dus als je Swarte-liefhebber bent – even kijken!
Joost Swarte, The New Yorker en vakantie.
Holly’s schilderijen – augustus 2019 – nummer 2 ziet er in eerste instantie uit als een losse verzameling gekleurde driehoekjes. Het duurt even voor ze in je hoofd de verbinding aangaan en je diepte en perspectief gaat zien, maar dan krijg je ook het volledige Escher-effect.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2019 – nummer 2 is wederom een variatie op een thema, en eentje waarin iemand meteen al veel natuur terug zag, blaadjes en nog van alles. Je moet wel gezegend zijn met wat visuele fantasie, vermoed ik, want het is allemaal pure suggestie.
Een tijd geleden verscheen er een mooi overzichtsboek waarin alle tekeningen en omslagen die Joost Swarte voor het weekblad The New Yorker maakte werden verzameld. Er zal ongetwijfeld ooit een aangepaste en uitgebreide versie van dat boek verschijnen, want Swarte tekent rustig door voor het blad. Deze week verscheen er een nummer met een schitterend omslag en een tekening bij een vaste rubriek.
Joost Swarte voor The New Yorker van 29 juli 2019.
Holly’s schilderijen – augustus 2019 – nummer 1 lijkt eenvoudig en vrij grof, maar dit is er juist een waar je even wat meer tijd voor moet nemen, want hij is verrassend gecompliceerd. Zeker als je gaat kantelen zie je dat, want dan verandert hij wezenlijk. Maar ook als je er gewoon naar zit te kijken verandert hij als je je focus ook maar even een beetje verlegt.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2019 – nummer 1 heb ik gemaakt met twee vers uit rubber gesneden stempeltjes die ik steeds ritmisch herhaald heb. Met een beetje fantasie kun je er van alles in zien. Kijk vooral even naar de ingezoomde versie, waar je de twee stempeltjes puur naast elkaar ziet, al zal het moeilijk zijn te zien waar de een ophoudt en de ander begint.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2019 – nummer 1a is wederom een variatie op een van mijn thema’s, ritmisch en gestructureerd opgezet met de bedoeling om jou als kijker subtiel op het verkeerde been te zetten.
John McDonough is een singer/songwriter die al een hele tijd meedraait, maar die pas in 2011 zijn praktijk als psychotherapeut opgaf om volledig voor de muziek te kiezen. De afgelopen twee decennia heeft hij zeven albums zelf geproduceerd en in eigen beheer uitgebracht en zijn nieuwste is zojuist verschenen, met opnieuw tien mooie verhalende liedjes.
John McDonough – can you see me now
Holly’s schilderijen – juli 2019 – nummer 21 lijkt ogenschijnlijk simpel, maar ik zou je toch aanraden even wat langer te kijken, want er zit onder meer een subtiele onregelmatigheid in, en de diepte en het perspectief veranderen als je focus verandert of als je gaat kantelen. Door het warme weer heb ik een hogere productie dan ooit, want de acrylverf droogt wat sneller dan anders, dus ik kan sneller doorwerken. Eenentwintig schilderijen in één maand. Niet slecht.
Holly’s stempelgrafiek – juli 2019 – nummer 31 is weer een variatie op een thema, ritmisch en gestructureerd opgezet, met de nodige ruwe randjes en voldoende om je als kijker op verschillende manieren op het verkeerde been te zetten. Even wat langer kijken en je ziet wat ik bedoel.
Toen ik de cd opzette met het verhaal van de dame Sugyeong had ik geen idee wat ik kon verwachten, maar ik was meteen gefascineerd aan het luisteren. Eén bijzondere zangeres en een al net zo bijzondere percussioniste die met haar ingewikkelde ritmes de muziek nog intrigerender maakte. Het blijkt te gaan om een eeuwenoude Koreaanse traditie, waarbij een acteur een lang verhaal vertelt, maar vooral zingt, alleen begeleid door spaarzame percussie, met een heel bescheiden decor en alleen een waaier als attribuut. Maar zelfs als je er geen woord van verstaat is dit muziek die binnenkomt. Een absolute aanrader voor iedereen met open oren.
Pansori – Het Verhaal van Dame Sugyeong – Min Hye-sung zang en Gyun Eun.kyung, tambour.
Holly’s schilderijen – juli 2019 – nummer 20 is een wat merkwaardig geval, want het lijkt wel een zwart-wit schilderij met wat opmerkelijke felle kleuraccenten in blauw en rood. Ik werk steevast aan zeven of acht schilderijen tegelijkertijd, en die willen vaak ook nogal behoorlijk van elkaar verschillen, vandaar dat je de ene dag een ingetogen zeeschapje te zien krijgt en nu een schreeuwend felle tegenpool.
Holly’s stempelgrafiek – juli 2019 – nummer 30 lijkt wat slordig in elkaar te steken, maar dat is gezichtsbedrog, want feitelijk is hij toch net wat geraffineerder dan je op het eerste gezicht zou denken.
