Mark Sultan is een Canadese garagepunkrocker die in de bossen buiten Berlijn in zijn eigen studio in zijn eentje zijn nieuwe album opnam, dat charmeert doordat het doet denken aan de garagebands van de jaren zestig, met lullige orgeltjes en surfgitaren en al.
Mark Sultan – “let me out”
Holly’s schilderijen – februari 20189 – nummer 3 ziet er nog een slag ongepolijster uit als anders, dat komt doordat ik een complete laag heb weggeschuurd en bijgewerkt om een bepaald effect te bereiken. Maar ook hier staan diepte en perspectief niet vast en word je als kijker op het verkeerde been gezet. Wat langer kijken loont ook hier zeker weer.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2019 – nummer 6. Er zijn mensen die het eindeloos variëren op thema’s zoals ik dat doe in mijn grafiek en schilderijen dodelijk saai vinden, maar er zijn er gelukkig ook die het net als ik eindeloos fascinerend vinden. Zolang ik het spannend vind om deze abstracte composities te maken, waarbij je als kijker steeds op een iets andere manier subtiel op het verkeerde been wordt gezet blijf ik het doen. Bij deze spelen de schaduwen een doorslaggevende rol.
De nieuwe architectuurgids voor New York van uitgeverij DOM beperkt zich tot de periode 1999 tot 2020, dus de afgelopen twintig jaar, eigenlijk vanaf de opkomst van de starchitect, maar samensteller Vladimir Belogolovsky beperkte zich niet tot alleen maar buitengewone gebouwen, hij laat bijvoorbeeld ook een spectaculair stadspark van ruim twee kilometer lang zien dat gemaakt is op de plek waar ooit een verhoogde spoorrails lag. En zo zijn er meer verrassingen te vinden in deze fantastische gids.
Architectuurgids New York – 100 iconische gebouwen in New York van 1999 tot 2020.
Holly’s schilderijen – februari 2019 – nummer 2 is een felle die op het eerste gezicht heel simpel lijkt, maar waar je dankzij een subtiel onevenwichtig ritmespel toch moeilijk vat op kunt krijgen, wat het voor mij juist weer leuk maakt. Kijkertje pesten? Nee hoor, maar we hoeven het je niet altijd even gemakkelijk te maken toch?
Holly’s stempelgrafiek – februari 2019 – nummer 5 lijkt er weer een uit de reeks “uit steen gehakt”, terwijl het in feite ook hier weer gaat om een abstracte compositie waarbij het gaat om verwarring te scheppen rond diepte en perspectief.
Holly’s schilderijen – februari 2019 – nummer 1 is weer eens een echt kantelschilderij, en dit keer een die wel erg spectaculair van karakter verandert op het moment dat je hem gaat kantelen. Afstand nemen is altijd aan te raden bij deze schilderijen, maar deze is in close-up ook wel redelijk fascinerend, vind ik zelf.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2019 – nummer 4 is ook weer een variatie op een thema en ziet er weer bedrieglijk simpel uit, maar ook hier word je weer subtiel op het verkeerde been gezet. Het wordt bijna saai, maar kijk toch eens wat langer, dan levert het toch weer verrassende perspectieven op.
Ruud’s aannames aflevering 14 gaat vooral over geld, beloningen en de scheefgegroeide verhoudingen in de wereld. De veertiende aflevering in deze reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors waarvan we hier elke week een deel publiceren.
Mike Centeno vluchtte bijna tien jaar geleden uit Venezuela weg omdat de situatie voor hem en zijn familie daar toen al onhoudbaar was geworden. Hij woont sinds die tijd in Chicago en heeft zich daar ontwikkeld tot een geweldig goede striptekenaar waar ik al eerder aandacht aan heb besteed. Nu heeft hij voor het eerst persoonlijke strips gemaakt over Venezuela, en die zijn indrukwekkend, vooral omdat ze zo genuanceerd zijn. Ik laat een paar fragmenten zien en geef je de link naar de complete strip, zodat je een kleine geschiedenisles kunt volgen bij Mike.
Mike Centeno – Wat er gebeurde in Venezuela is niet zo simpel.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2019 -nummer 3 is opnieuw een variatie op een van mijn thema’s, en het lijkt ook hier weer alsof er stenen uitgehakt zijn. Als je even wat langer kijkt zul je zien dat diepte en perspectief minder vast liggen dan je eerst dacht, zeker als je gaat kantelen.
Ialma is een groep van vier Galicische meiden die tegenwoordig in Brussel wonen die magnifiek vierstemmig kunnen zingen. De Italiaanse zangeres Lucilla Galeazzi is een veterane die al vele jaren meedraait, en samen klinken deze vrouwen meer dan fantastisch. De kippenvelverwekkende liedjes over de kracht van vrouwen die ze zingen worden ondersteund door drie virtuoze mannelijke muzikanten, Didier Lanoy op accordeon, Maarten Decombel op gitaar en Carlo Rizzi op Tamburetto. Het leverde een van de meest inspirerende en opwekkende albums op die ik in lange tijd gehoord heb.
Lucilla Galeazzi, Didier Laloy, Ialma, Carlo Rizzi & Maarten Decombel – Alegria e Liberta.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2019 – nummer 2 is, zoals je inmiddels wel zult vermoeden, opnieuw een variatie op een van mijn thema’s, en ook hier word je weer subtiel op het verkeerde been gezet, waarbij onder meer hol bol wordt bij het kantelen en omgekeerd. Maar er is meer te zien als je wat langer kijkt.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2019 – nummer 2a is net nog een slag geraffineerder, dus iets meer afstand nemen en even wat langer kijken loont hier absoluut. Eigenlijk zijn deze grafiekjes nog het meest geschikt om in een toilet op te hangen, waar je er contemplatief een tijdje naar kunt kijken. Haha.
Stephan Thelen is een Amerikaans-Zwitserse gitarist en componist die samen met een aantal bevriende gitaristen een verbazingwekkend solo-album heeft gemaakt waarin de elektrische gitaar en wat je daar tegenwoordig mee kunt doen centraal staat. Veel effecten, maar zonder dat dat tot effectbejag leidt, om het zo maar te zeggen – de muziek staat centraal, en het avontuur.
Stephan Thelen – Fractal Guitar.
Ik ben erg gesteld op de architectuurgidsen van uitgeverij DOM, omdat ze je altijd meer geven dan alleen maar een opsomming van interessante gebouwen – je krijgt er ook de geschiedenis van een stad of een land bij, en door de verhalen en de samenhang van de presentatie heb je het gevoel dat je een stad ook echt veel beter leert kennen. Dat geldt zeker ook weer voor de gids die ze maakten voor de kleinste van de Scandinavische hoofdsteden, die vroeger alleen bekend stond om zijn natuurschoon, maar die nu ook echt als architectuurstad op de kaart staat.
Architectuurgids Oslo.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2019 – nummer 1 is gewoon weer een variatie op een thema, maar zolang dat verrassende variaties oplevert, die voor mijzelf interessant genoeg zijn ga ik daar nog wel even mee door. Minimal art? Misschien, maar je wordt ook op het verkeerde been gezet, dus illusionaire abstracte kunst, zoals een wijsneus laatst tegen me zei? Tja.
Holly’s stempelgrafiek – februari 2019 – nummer 1a is net even wat onregelmatiger, waardoor je nete even wat langer moet kijken voor je doorhebt wat er hier dan precies niet helemaal klopt, als je begrijpt wat ik bedoel…
Rudy Kousbroek is, met een beetje pech, zo’n schrijver die net iets te snel vergeten wordt, terwijl zijn essays nog steeds erg leuk zijn om te lezen, al zitten ze dan verstopt in bundels met onaantrekkelijke titels als Anathema’s. Kousbroek was ook een liefhebber van een subtiele vorm van practical joking waar ik zelf ook erg van hou, en daarom laat ik je vandaag een stukje van hem lezen dat gaat over het maken van sporen in de sneeuw, dat ik illustreer met een klassieke cartoon van Charles Addams.
Rudy Kousbroek speelt verder…
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 31 is weer een vrij grote en gelaagde, wat betekent dat je echt wat langer moet kijken om te zien hoe hij precies in elkaar steekt. Je wordt uiteraard ook hier weer subtiel op het verkeerde been gezet, maar dat blijft leuk, vind ik zelf.
Een paar dagen geleden had ik het hier over de samenwerking tussen de twee Rotterdamse avantgardisten Michel Banabila en Rutger Zuydervelt aka Machinefabriek. Dat blijkt ook geweldige muziek om bij te werken voor mij, dus ik draaide ook hun eerdere samenwerkingsalbum uit 2013 Travelog weer eens, en zag toen dat ik daar nog nooit wat over geschreven had – dat haal ik nu dan even in, want het gaat hier om een tijdloos meesterwerkje dat zeker niet vergeten mag worden.
Banabila & Machinefabriek – Travelog.
Holly’s schilderijen – januari 2019 – nummer 14 lijkt op het eerste gezicht heel simpel, maar ook deze zit net even wat geraffineerder in elkaar dan je zou denken. Kijk maar eens iets langer, en ga vooral ook even kantelen. Iemand verbaasde zich over de telling van de schilderijen en de grafieken, maar dat is eigenlijk heel eenvoudig – ik ben met zo’n zeven schilderijen tegelijk bezig, en een keer in de twee, drie dagen is er een af, en die presenteer ik dan hier. Bij de grafieken is het zo dat ik er meerdere per dag maak en dat ik daarvan slechts een selectie presenteer, dus die nummering gaat gelijk op met de datum, met af en toe een toevoeging (a, b of c, ligt er aan hoeveel tijd ik heb om de boel te scannen).
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 30 komt uit een dummy die ik in de rommelmarkt vond, maar die ik ook gewoon als schetsboek voor mijn stempelwerk gebruik. De bruinen, grijzen en zwarten die je ziet komen allemaal van verschillende zwarte stempelkussens. Kijk wat langer, dan zie je hoe je subtiel op het verkeerde been gezet wordt.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 30a is er ook weer een die wat meer tijd en aandacht nodig heeft, en je moet vooral niet te snel doorklikken als je de galerie gaat bekijken, want bij elke kanteling moet je weer even wat langer kijken voor je hem ziet settelen.
Birdsong at Morning is een Amerikaans progrocktrio rond singer/songwriter Alan Williams. Hun inspiratie komt vooral van Britse bands als Supertramp, Yes en King Crimson, maar ze hebben toch hun volstrekt eigen geluid en soms, als ze intiemer spelen, zijn ze ook echt heel goed.
Birdsong at Morning – Signs and Wonders.
Holly’s schilderijen – januari 2019 – nummer 13 is een abstracte compositie in rood, wit en zwart met subtiele verrassingen zoals in dit geval een lichte golfbeweging. Afijn, kijk zelf maar eens rustig.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 29 is met verse stempelkussens gestempeld, en dat levert grafisch wat sterkere beelden op, met wat minder subtiele schaduwen. Iets meer afstand nemen en even wat langer kijken is ook hier weer aan te bevelen.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 29a heeft weer wat subtielere schaduwen, maar ook hier word je als kijker weer subtiel op het verkeerde been gezet, want diepte en perspectief blijken nergens echt vast te liggen. Afstand nemen en wat langer kijken dan je gewend bent kan verrassingen opleveren.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2019 – nummer 28 lijkt wel weer uit steen gehakt, en deze verandert bij het kantelen weer op een tamelijk spectaculaire manier. Maar dan moet je wel even wat langer blijven kijken, want dan zie je pas echt wat er allemaal raar is aan deze grafiek.
