Michiel Braam en Frank Nielander speelden ruim dertig jaar gelden als duo al samen tijdens hun eindexamen op het conservatorium, en zeven jaar later namen ze als Penguins in the Desert samen een album op waarin ze een aantal jazz-standards verfrissend door de mangel haalden. Daarna werd het stil, want ze gingen allebei een andere kant op. Tot voor kort, want ze kregen weer de geest en namen als Penguins Too een schitterend album op met fragmenten uit soundtracks van misdaadfilms, die opnieuw op een unieke manier door de mangel worden gehaald, zodat je als luisteraar heerlijk op scherp wordt gezet. Het duo is ook te zien en te horen tijdens de Zomer Jazz Fiets Tour 2018, dus als je nog geen kaartje had geregeld zou ik dat nu toch maar als de bliksem gaan doen…
Penguins Too – Crime . Frank Nielander en Michiel Braam.
Toen ik naar de kunstacademie ging verheugde ik me erop om te leren etsen, maar dat bleek enorm tegen te vallen – steendrukken en zeefdrukken vond ik geweldig, maar etsen bleek niets voor mij te zijn. Ik heb dan ook grote bewondering voor kunstenaars die het etsen volledig onder de knie hebben en die met deze techniek ook echte meesterwerkjes weten te maken. De Amerikaanse Lynn Shaler is zo iemand – ze verhuisde al vroeg van Michigan naar Parijs, waar ze nu al meer dan dertig jaar woont en werkt en waar ze zeer fijnzinnige kleurenetsen maakt van die stad, waar ze duidelijk verliefd op is geworden. Zojuist is er een monografie van haar verschenen waarin je al haar tweehonderdvijftig prenten kunt vinden die ze tussen 1972 en 2017 maakte.
Lynn Shaler – Fine Prints 1972-2017
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2018 – nummer 10. Ik doorbreek de reeks even voor een stempelgrafiekje dat ik tussendoor maakte op passepartoutkarton. Ik heb net een nieuw flesje witte stempelinkt gekocht, dus dat wou ik weer eens even proberen. Witte stempelinkt dekt nooit goed, maar dat levert juist wel mooie effecten op, al is het even zoeken en uitproberen.
Een van de leukste, maar tegelijk ook frustrerendste festivals die ik ken is de Zomer Jazz Fiets Tour die nu al voor de tweeëndertigste keer georganiseerd wordt net even boven de stad Groningen. Leuk, omdat de concerten plaatsvinden in oude kerkjes en boerenschuren, frustrerend omdat het programma geweldig is, maar je van de lijst van concerten die je absoluut wil zien er meteen al een hele rij moet schrappen, omdat er maar een stuk of vijf in een zaterdag passen. Je mist dus veel meer dan je kunt zien. Afijn, dat zijn luxeproblemen, zullen we maar zeggen. Vandaag even een uitgebreide aankondiging met links naar musici waar ik al eerder over schreef, de komende dagen aandacht voor nog een paar namen.
De Zomer Jazz Fiets Tour 2018 – 24 en 25 augustus
Ik begin vast met mijn belangrijkste tip voor deze editie van de Zomer Jazz Fiets Tour, want twee van de interessantste musici die er in Nederland rondlopen vormen een onwaarschijnlijk maar geniaal duo waar je alles van kunt verwachten, want ze zijn allebei actief in zowel jazz, wereldmuziek als avantgarde, en ze zijn bovendien niet vies van een gezonde dosis humor. Dat levert een unieke combinatie op – hilarische muziek die toch serieus te nemen valt, want alles wat deze mannen doen zit zeer goed en geraffineerd in elkaar. Maar er mag absoluut gelachen worden.
Mark Alban Lotz en Alan “Gunga” Purves – Food Foragers.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2018 – nummer 9 lijkt wel met potlood getekend, maar ook dit is wel degelijk een gestempeld grafiekje, opnieuw uit de reeks van tweehonderdzeventig die ik in juli maakte tijdens mijn Limburgse vakantieweken. Wat langer kijken loont ook hier echt de moeite, want dan zie je ineens het perspectief iets verschuiven.
In het Dordrechts Museum is op dit moment een tentoonstelling te zien met Nederlandse schilderkunst van nu. Dat is minder vanzelfsprekend dan je zou denken, want hoewel schilderijen het op veilingen geweldig doen, en de schilder Gerhard Richter een van de bestbetaalde levende kunstenaars is, besteden musea en biënnales maar mondjesmaat aandacht aan schilderkunst. Mooi dus dat er in Dordrecht nu maar liefst 28 kunstenaars hun schilderijen laten zien.
De Meest Eigentijdse Schilderijen Tentoonstelling.
Ravi Shankar organiseerde in 1971 samen met George Harrison van de Beatles het Concert for Bangla Desh vanwege de overstromingsramp daar, en toen hij begon met zijn optreden kreeg hij na een paar minuten al een enorm applaus, waarop hij wat verbaasd opkeek en laconiek zei: “als jullie dit al mooi vinden wordt het nog wat, want ik was alleen nog maar aan het stemmen”. Maar een Indiase sitar betekende toen vooral onbekende Oosterse klanken, dus voor de finesses van de Indiase klassieke muziek was weinig echte aandacht vrees ik. Als je toch eens wat beter wil kennismaken met de klassieke Indiase muziek van Ravi Shankar, dan is er nu een mooie Rough Guide van bijna drie kwartier verschenen. Pik dan meteen ook die van tabla-grootmeester Zakir Hussain mee, want dan krijg je een nog iets breder beeld van de klassieke muziek van India.
The Rough Guide to Ravi Shankar en Zakir Hussain
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2018 – nummer 8 is er opnieuw eentje uit de reeks die ik tijdens mijn zomervakantie in Limburg maakte. Vele tinten grijs, en ook hier word je weer subtiel op het verkeerde been gezet.
Oosting Magazine heeft zijn naam niet mee, en als er dan als wervende tekst op de cover ook nog eens dit staat: “Oriëntatie op architectuur en ruimte in Oost-Nederland”, dan heb ik de neiging om zo’n blad gewoon te negeren. Dat zou in dit geval jammer zijn, want het blad gaat feitelijk om het contrast tussen randstad en randland, oftewel stad en platteland, en veel actueler kun je bijna niet worden. Het blijkt dan ook een bijzonder interessant blad te zijn, dat ik van kaft tot kaft heb gelezen, en dat komt niet zo heel vaak voor bij een tijdschrift.
Tom Mindte, eigenaar van platenlabel Patuxent, is een echte bluegrassveteraan, mandolinespeler en zanger par excellence, en voor zijn platenlabel weet hij niet alleen collega-bluegrassveteranen te strikken, maar ook piepjong talent, virtuoze jonge honden die laten horen dat de bluegrass niet alleen springlevend is maar ook nog steeds een toekomst heeft. Met een van die nieuwe talenten, gitarist en zanger Mason Via, vormt Mindte nu een magnifiek duo, waarbij de kloof van de generaties met gemak wegvalt, want de twee spelen en zingen samen alsof ze dat al een heel leven gedaan hebben. Dat maakt hun album tot een van de meest inspirerende plaatjes die ik in lange tijd gehoord heb.
Tom Mindte en Mason Via.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2018 – nummer 7 is er weer eentje uit de serie van tweehonderdzeventig die ik in mijn Limburgse vakantie gemaakt heb – opnieuw een variatie op een thema, en opnieuw word je op het verkeerde been gezet, en zie je dat eigenlijk pas als je even wat langer kijkt. Gemaakt met verschillende stempelkussens waar “zwarte stempelinkt” op staat, maar die verschillende tinten grijs blijken op te leveren.
Gitarist Tolga During en zijn kwartet OttoMani maken een soort mediterrane jazz, waarin naast Turkse invloeden ook Italiaanse folk terug te horen is, en gypsy swing. Je zou het ook hedendaagse kamermuziek kunnen noemen, of wereldfusiejazz. Muziek voor iedereen met open oren dus, in ieder geval is het muziek van een onwaarachtige, subtiele schoonheid die alleen maar mooier wordt als je er vaker naar luistert.
Tolga During – OttoMani – Gelibolu
Ik had het hier al over de Nederlandse mangastrips van uitgeverij Hanabi, die je gewoon van voor naar achter kunt lezen. Het vierde deel in de reeks had Nederlandse hoofdrolspelers, maar deel drie speelt zich af in Japan en gaat over de yokai, de ronddolende verleidelijke mooie vrouwen die mannen in het verderf proberen te storten. Johan Neefjes maakte er vier schitterende, subtiele horrorstrips van, magnifiek getekend bovendien. Een absolute aanrader voor elke stripliefhebber.
Johan Neefjes – Yúrei – Dwaallichten
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2018 – nummer 6. Ik hou het voorlopig nog even vol om hier iedere dag een stempelgrafiekje te presenteren uit de reeks van tweehonderdzeventig die ik in Neeritter maakte tijdens mijn Limburgse vakantieweken. Opnieuw een variatie op een thema, en als je niet van reeksen houdt wellicht stomvervelend om naar te kijken, maar ik hou zelf heel erg van die subtiele verschillen.
Ruud’s Utopische Droombeeld aflevering 38 gaat vooral over het belang van twijfelen, en het merkwaardige feit dat hoe meer kennis je opdoet, hoe minder je van de wereld blijkt te begrijpen. De achtendertigste aflevering in de unieke reeks autobiografische en filosofische essays van Ruud Moors die we hier iedere zondag publiceren.
Hanabi is een vrij nieuwe stripuitgeverij die Nederlandse mangastrips uitgeeft. Hun derde en vierde strip zijn net uitgekomen, en het vierde deel is eigenlijk vooral een hele goede horrorstrip met twee Nederlandse hoofdrolspelers, die zich afspeelt in een naargeestig hotel in een Belgische badplaats.
Sabrina Kooijmans – De Laatste Halte.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2018 – nummer 5. Ik probeer je deze maand elke dag een van mijn stempelgrafieken te laten zien. Dat moet haast wel lukken, want ik heb er in juli alleen al tweehonderdzeventig gemaakt, dus ik heb genoeg te kiezen, en ik ben ondertussen al weer vrolijk met nieuwe series bezig. Maar deze komt nog uit de Limburgse reeks, en is opnieuw een variatie op een thema.
De Zwitserse fotograaf Luca Zanetti wist al heel jong dat hij geen oorlogsfotograaf zou worden nadat hij in de loop van het kanon van een tank had gekeken, maar een aantal jaren later werd hij door een vriend overgehaald om samen naar Columbia te gaan, ondanks de burgeroorlog, kidnappings, de guerrilla’s, de paramilitairen, cocaïnebaronnen en de landmijnen. De liefde voor Zuid-Amerika gaf de doorslag, en hij ontdekte een paradijs met ruwe randjes dat hij niet had willen missen. Hij maakte er een fascinerend boek van dat een mooi veelzijdig beeld geeft van een land dat we hier eigenlijk alleen maar kennen als het land waar al die drugs vandaan komen.
Luca Zanetti – Colombia on the brink of paradise.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2018 nummer 4 is er opnieuw eentje uit de reeks van 270 die ik maakte tijdens mijn zomervakantie in Limburg vorige maand. Deze is grafisch vrij sterk, en als ik inzoom kun je goed zien hoe simpel hij feitelijk in elkaar steekt, maar dat is soms juist het leuke aan kunst – het lijkt af en toe bedrieglijk simpel, terwijl het effect toch heel bevreemdend kan zijn.
Emre Gültekin werd geboren in België en leerde daar van zijn Turkse vader Lütfü de saz te bespelen. Hij is momenteel een virtuoos op dat instrument, en bovendien een van de avontuurlijkste musici van België en wijde omgeving. In India ontmoette Gültekin het duo BrahmaKyapa, dat traditionele Baulmuziek speelt, die perfect bleek aan te sluiten bij de muziek die Gültekin van zijn vader geleerd had – de poëzie, het nomadische karakter, alles klopte. Samen met een paar gastmusici maakten ze een adembenemend mooi album dat weer eens laat horen dat er in de muziek geen grenzen bestaan. Een magnifiek, melancholiek album en een absolute aanrader voor iedereen met open oren.
Baul meets Saz – Namaz.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2018 nummer 3 is er opnieuw eentje uit de reeks die ik vorige maand tijdens mijn Limburgse zomervakantie maakte. Voorlopig kun je hier elke dag wel een grafiekje uit die serie verwachten, want van de tweehonderdzeventig die ik gemaakt heb zijn er verrassend weinig mislukt. Wat langer kijken dan je gewend bent is aan te raden, want dan gaat het perspectief er onverwacht anders uitzien.
Mary Battiata begon haar loopbaan als journaliste en versloeg onder meer de oorlog in Kroatië – misschien dat ze daardoor nu zulke sterke liedjes schrijft. Dat haar liedjes zo goed zijn valt in eerste instantie nieteens zo op, doordat ze ontspannen en vrij laconiek zingt, maar als je even wat beter luistert raak je al snel in de ban van deze fantastische singer/songwriter en haar sublieme band, die elk liedje van het perfecte arrangement weet te voorzien.Hun nieuwe album is een schitterend groeidiamantje.
Mary Battiata & Little Pink – The Heart, Regardless
Uitgeverij DOM is een uitgeverij van en voor architecten, en dat kun je merken. Elk DOM-boek is met liefde voor de architectuur gemaakt, en dat betekent ook dat al hun architectuurgidsen altijd de moeite waard zijn. Dat is niet alleen omdat de keuzes zo goed zijn, want dat zijn ze – ze kiezen altijd de interessantste en fascinerendste architectuur van een stad of een land uit – maar je krijgt ook altijd, dankzij de voortreffelijke achtergrondverhalen, de geschiedenis van die stad mee, op een onnadrukkelijke manier. Dat betekent dat ik zelfs de architectuurgidsen over steden die ik nauwelijks of niet ken, altijd geïnteresseerd oppak, en ik raak nooit teleurgesteld. De nieuwe gids voert je naar het noordoosten van Mexico, naar een stad die ik alleen van liedjes en strips kende.
Architectuurgids Monterrey.
Holly’s stempelgrafiek – augustus 2018 nummer 2 komt ook weer uit de serie van tweehonderdzeventig die ik tijdens mijn vakantie in Neeritter maakte in de maand juli. Escher ontmoet Schoonhoven, terwijl Morandi glimlachend toekijkt. Ik weet het, voor kunstliefhebbers is dat duidelijke taal, maar als die namen je niets zeggen is het misschien wel leuk om die drie kunstenaars toch eens op te zoeken.
Hokum Blues is een tamelijk a-typische vorm van blues, waarbij niet zozeer de melancholie overheerst, maar eerder een soort ondeugende vrolijkheid. Op de voortreffelijke compilatie The Rough Guide to Hokum Blues vind je het ene dubbelzinnige liedje na het andere, en na een half uurtje heb je zowat de slappe lach, want de variatie in suggestieve omschrijvingen is ongehoord, en dan heb je nog drie kwartier te gaan. De liedjes zijn bijna honderd jaar oud, maar volstrekt tijdloos, en kwalitatief verbazingwekkend goed. Een absolute aanrader voor wie wel eens vrolijk wil worden van de blues.
The Rough Guide to Hokum Blues – Reborn and Remastered
Vandaag opnieuw een stempelgrafiekje uit de reeks van tweehonderdzeventig die ik in juli maakte tijdens mijn vakantie in Neeritter, in Limburg. Ik nummer hem gewoon als nummer één van augustus, anders wordt het me te ingewikkeld allemaal, en ik leg kort uit waarom ik mijn grafiekjes “stempelkunst” noem.
Holly’s stempelgrafiekjes – augustus 2018 – nummer 1
