Wolfgang Strassl maakte in de Londense Underground foto’s van de mensen die tegenover hem zaten, maar hij liet daarbij hun gezichten weg. Het merkwaardige effect is dat je daardoor bijna nog beter de mens bekijkt die op dat metro-bankje zit, want doordat je niet naar het gezicht kijkt zie je wel alle andere details. Een fascinerend boek, en een ongewone portrettengalerij.
Wolfgang Strassl – Underground Portraits.
Holly’s schilderijen – januari 2020 – nummer 8 oogt heel wat minder strak dan de meeste andere schilderijen die ik maak, maar toch ligt hier net zo’n strakke gestructureerde planning onder dan onder al die andere. Rood en zwart, en hij werkt het best van een afstand.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2020 – nummer 10 heb ik met zwarte en witte stempelinkt gemaakt op bruin papier, wat altijd weer bijzonder kleurschakeringen oplevert.
Michel Banabila vind ik de interessantste componist van deze tijd, en als je kennis wil maken met zijn intrigerende muziek is Movements een mooi startpunt – de muziek die hij componeerde voor Nederlandse en Amerikaanse dansgezelschappen is namelijk net iets toegankelijker dan veel van zijn andere werk. Bovendien heeft hij het ook nog eens als dubbel-lp uitgebracht, waarbij je de digitale versie er gratis bij krijgt. Een absolute aanrader voor iedereen met avontuurlijke oren.
Michel Banabila – Movements – Music for Dance
Angel Wings is een stripreeks rond een Amerikaanse pilote in de Tweede wereldoorlog, en het is eigenlijk een combinatie van een geschiedenisstrip, een avonturenstrip en een detective, want Angel McCloud probeert in dit zesde deel van de reeks er eindelijk achter te komen hoe haar zus Maureen, die ook pilote was, aan haar einde is gekomen. Een goed verhaal, mooi getekend, prima strip.
Angel Wings 6 Atomic
Holly’s schilderijen – januari 2020 – nummer 7 ziet er bedrieglijk eenvoudig uit, maar zit toch net wat geraffineerder in elkaar dan je zou denken. De blauwe en bruine kleuren die je ziet zijn ontstaan doordat ik verschillende zwarten heb gemengd. De achtergrond vind ik overigens minstens zo belangrijk als de meer in het oog springende elementen van mijn schilderijen.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2020 – nummer 9 is een variatie op een thema, en tegelijk is het minimal art die bedoeld is jou als kijker subtiel op het verkeerde been te zetten. Dat werkt overigens alleen als je als kijker bereid bent wat langer te kijken.
De Canadese tekenaar Seth is twintig jaar bezig geweest met een verhaal rond twee broers en hun bedrijfje in ventilatoren, Clyde Fans. Hij publiceerde het in afleveringen in zijn tijdschrift Palookaville, waar ik het al die tijd gevolgd heb, en nu het verhaal afgerond is heeft hij er een ronduit schitterend boek van gemaakt, waardoor je pas echt ziet dat we hier te maken hebben met een van de absolute hoogtepunten in de geschiedenis van de strip. Een fraaie hardcover van bijna vijfhonderd bladzijden en een must voor iedere stripliefhebber.
Seth – Clyde Fans – a picture novel.
Van de Rotterdamse componist Michel Banabila schaf ik niet alleen blind elk nieuw album aan, ik grasduin tegenwoordig ook regelmatig in zijn enorme oeuvre, dat sinds kort vrijwel volledig via bandcamp te verkrijgen is. Zo vond ik ook de drie delen Feedback + Modular + Radiowaves die hij eind 2015, begin 2016 uitbracht, een subliem drieluik waar ik nog lang niet op uitgeluisterd ben.
Michel Banabila – Feedback + Modular + Radiowaves 1, 2 en 3
Holly’s schilderijen – januari 2020 – nummer 6 ziet er bedrieglijk eenvoudig uit, maar het is bij nadere beschouwing toch wel een merkwaardig schilderij als je het over diepte en perspectief hebt. Hij werkt het beste van een afstand, al zoom ik wel even in, want ik werk altijd met opgestroopte mouwen, dus je mag ook de details bestuderen.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2020 – nummer 8 heb ik gemaakt met een aantal verschillende zwarte stempelkussens, dat verklaart de verschillende grijstinten en ook de verschillende kleuren, want het ene zwart is het andere niet bij stempelkussens.
Conquests is de overkoepelende titel van een reeks van vijf science fictionstrips die er allemaal van uitgaan dat de aarde onbewoonbaar is geworden, en dat de laatste bewoners in vijf armada’s van ruimteschepen op weg zijn naar vijf exoplaneten om die te veroveren en daar een nieuw leven op te bouwen. Vijf aparte verhalen, vijf scenarioschrijvers, vijf tekenaars, maar feitelijk één groot verhaal. De eerste twee delen kwamen net uit, en die zijn al fascinerend genoeg. Waar de overlevingsdrang van de mensheid toe zou kunnen leiden.
Conquests deel 1 en 2 – Islandia en Deluvenn.
Holly’s schilderijen – januari 2020 – nummer 5 is weer een gevalletje minimal art. Wat donker op het eerste gezicht, maar als je even wat langer kijkt blijkt dat donkere grijs toch nog heel wat details te bevatten.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2020 – nummer 7 is een variatie op een van mijn thema’s en hier zie je goed hoe kantelen er soms voor kan zorgen dat hol bol wordt en omgekeerd.
Paris Texas is de naam van een Antwerpse band die akoestische Americana maakt van absolute wereldklasse. Lekker fel, lekker gedreven, altijd goed.
Paris Texas – When you’re gone.
Holly’s schilderijen – januari 2020 – nummer 4 is meteen ook nummer 29 in de reeks Contemporary Sunsets, mijn serie half abstracte zwart-witschilderijen, geïnspireerd op de zee en op de horizon. Hier lijkt het van een afstand net of je door een natgeregend raam naar een Gronings landschap zit te kijken. Afstand nemen werkt bij dit schilderij het beste.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2020 – nummer 6 lijkt wel een reliëfje, en deze blijft ook intrigerend als je gaat inzoomen. Terwijl het toch om piepkleine stempels gaat die ik gesneden heb, van 1,5 x 2 centimeter. Grootte van het complete grafiekje is 12 x 20 centimeter.
Ruud’s woorden, zinnen en verhalen aflevering 12 gaat over het schrijven van brieven. De twaalfde aflevering in deze reeks autobiografische en filosofische essays van Ruud Moors, waarvan we er hier elke week eentje publiceren.
Holly’s schilderijen – januari 2020 – nummer 3 is een knallende compositie in zwart, wit en rood, bedoeld om jou als kijker op het verkeerde been te zetten. Hoewel hij er nogal uitknalt is het feitelijk toch een gevalletje minimal art. Slow art ook. Haha.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2020 – nummer 5 heb ik gemaakt in een nieuw A4-schetsboek met stevig bruin kraftpapier, waardoor ik naast mijn zwarte stempelkussens ook de witte stempelinkt weer eens heb ingezet. Dat levert altijd weer bijzondere kleuren op.
Een van de dingen waar we aan moeten wennen in dit nieuwe jaar is dat we twee televisieprogramma’s moeten missen waar ik de week graag mee begon – Vrije Geluiden en Boeken, op de zondagmorgen. Ik dacht een leeg gat te vinden, maar ze hebben het net een slag erger gemaakt – de liefhebbers van nieuwe, andere, avontuurlijke muziek die nu per ongeluk op NPO1 afstemmen krijgen in plaats van Vrije Geluiden nu een herhaling van de Wereld van André Rieu met zijn opgewarmde muzikale fruitmand. Daar word ik dus echt boos van.
De Vlaamse filmmaker Marc Didden is ook journalist, scenarioschrijver, docent , columnist en nog veel meer. Een redelijk leven is de titel van zijn autobiografie in stukjes en columns, waarin hij alles langsloopt waarover hij in zijn leven enthousiast is geweest, en dat levert een verrukkelijk boek op.
Marc Didden – Een redelijk leven.
Holly’s schilderijen – januari 2020 – nummer 2. Ik ben soms bijna langer bezig met het schilderen van de ondergrond dan met het maken van de uiteindelijke partij die het beeld gaat bepalen, en dat was hier ook weer het geval. Laagje op laagje ontstaat dan de ondergrond zoals ik hem hebben wil, en dan ga ik pas echt aan de slag. Tijdrovend, maar zeer de moeite waard, vind ik zelf.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2020 – nummer 4 heb ik gemaakt in een klein schetsboekje met papier dat gemaakt is van gerecycled katoen, oersterk, maar met een nadrukkelijke structuur. Daar moet je dan toch een beetje rekening mee houden.
Het heeft heel even geduurd, maar er is weer een nieuwe bundel Boontjes verschenen, en daar ga ik toch elke keer weer handenwrijvend voor zitten, moet ik je bekennen. In 1972 ging Louis Paul Boon in maart met pensioen, maar gelukkig bleef hij zijn dagelijkse column, de Boontjes, wel schrijven, en dat leverde ook dit jaar weer heel veel verschillende pareltjes op. Eigenlijk zit er bijna geen zwak stukje tussen, ook doordat Boon over werkelijk alles kon schrijven. Bijna vijfhonderd pagina’s puur genieten.
Louis Paul Boon – Boontjes 1972
De muziek van Issa Sow is de muziek van de eensnarige peulh-viool. In combinatie met de westerse folkviool van de Vlaming Wouter Vandenabeele levert dat een bijzondere combinatie op van klankkleuren en stijlen. Oude westafrikaanse muziek op avontuur. Prachtig.
La musique d’Issa Sow – Aynaabe.
Holly’s schilderijen – januari 2020 – nummer 1 is een variatie op een thema, geschilderd met rode, witte en zwarte acrylverf. Het is een abstracte compositie, bedoeld om jou als kijker subtiel op het verkeerde been te zetten.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2020 – nummer 3 is er weer een waar je van alles in kunt zien, tenminste als je met een beetje visuele fantasie gezegend bent. De stempels zijn weer gesneden uit grote gummen, de stempelkussens waren allemaal zwart.
De Canadees Seth beschouw ik als een van de beste striptekenaars ooit. Zijn tijdschrift Palookaville is een wonder van subtiele stripkunst met een vervolgstrip die me niet lang genoeg kan duren. Luc Chamberland maakte een documentaire over Seth, en die werd als dvd verpakt in een dubbele hardcover – een deel met foto’s en een deel met werk van Seth – strips en ander werk. Alles klopt hier weer, ook de documentaire, met fraaie animaties die de sfeer van Seth’s werk perfect pakken, compleet met de melancholie en het heimwee. Een absolute aanrader voor iedere stripliefhebber.
Seth’s Dominion – een film van Luc Chamberland.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2020 – nummer 2 heb ik met een aantal zwarte stempelkussens en een witte gemaakt. Dat levert verschillende grijstinten en ook nog wat andere kleuren op.
Ik kom nog even terug op het album 20/20 van de Beach Boys uit 1968, omdat daar toch nog wat meer over te vertellen was.
Ook dit jaar zal ik proberen je met enige regelmaat wat avontuurlijke muziek te laten horen die ik ben tegengekomen. Ik begin met een ongewone combinatie – een jazzpianist en een flamencogitarist die samen zijn gaan spelen en componeren. Ze haalden er nog een fenomenaal goede percussionist bij, en het resultaat is een verbluffend mooi album dat zowel voor liefhebbers van avontuurlijke flamenco als die van avontuurlijke jazz een absolute aanrader is.
Chicuelo & Marco Mezquida met Paco de Mode – No Hay Dos Sin Tres.
Holly’s stempelgrafiek – januari 2020 – nummer 1. Een dag niet geschilderd of gestempeld is een dag niet geleefd, dus dat gaat allemaal heerlijk door. Hoezo goede voornemens?
