Ruud’s utopische droombeeld aflevering 47 gaat over deugen en niet deugen, over agressie en geweld. De zevenenveertigste aflevering in de reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors die we hier iedere zondag als feuilleton publiceren.
Het Belgische trio Leán draait vooral om de klassieke gitaar van Silke Clarysse. Bassist Otto Kint en percussionist Gielis Cautaers deelden haar passie voor klassieke wereldmuziek, dus op hun debuutalbum vind je composities van klassieke componisten die vaak tegelijk gitaristen zijn, uit het Middellandse zee-gebied, Oost-Europa, Zuid-Amerika en België. Het levert, mede dankzij de jazzy aanpak, een magnifiek album op.
Leán – Pangea.
Holly’s stempelgrafiek – oktober 2018 – nummer 7 is een aparte, want ik ben dit keer verder gegaan met eentje die ik eigenlijk eerder al “af” vond en die ik hier op 30 september ook al gepresenteerd heb. Die versie bestaat dus nu niet meer, alleen nog deze nieuwe, met dat extra laagje, dat een wezenlijk andere grafiek oplevert.
Accordeonisten hebben allemaal hun eigen manier om op avontuur te gaan. Gertie Bruin, die we zagen optreden tijdens het 4 Huizen Muziekfestival, bracht alweer tien jaar geleden een cd uit met werk van hedendaagse Nederlandse componisten, die allemaal speciaal voor de accordeon een stuk hadden geschreven. Vier van die stukken waren zelfs speciaal voor Bruin geschreven. Dat leverde een bijzonder album op, want je hoort de accordeon zoals je hem eigenlijk zelden of nooit hoort.
Gertie Bruin accordeon – Dutch Touch
Holly’s schilderijen – oktober 2018 – nummer 2 is een kleintje dat ik tussendoor gemaakt heb op een met canvas overtrokken kartonnetje dat ik bij de Action heb gekocht. Grafiek op de vierkante centimeter vind ik prima, maar als ik ga schilderen heb ik toch wat moeite met de kleinere formaten, merk ik. Toch is deze nog best aardig geworden, en dat valt vooral op als je gaat inzoomen.
Holly’s stempelgrafiek – oktober 2018 – nummer 6 is vrij donker uitgevallen, maar toch zit er nog voldoende aan subtiel grijs in om hem spannend te houden, vind ik. Bij het kantelen gebeurt er weer van alles met het perspectief en het gevoel voor dieptewerking, dus je wordt opnieuw stevig op het verkeerde been gezet.
Accordeonist Peter Pot en bassist Philip Baumgarten spelen al meer dan twintig jaar samen en hebben een vorm van jazzfolk ontwikkeld die volstrekt uniek is. Ze hebben in de loop der tijd een aantal juweeltjes van albums opgenomen als “Pot, Baumgarten & Friends”, maar omdat drummer René van Astenrode de laatste tijd toch wel een vast lid van het trio is geworden staat hij op hun magnifieke nieuwe album nu in plaats van Friends vermeld. Een absolute aanrader.
Pot, Baumgarten & Van Astenrode – Home
Holly’s stempelgrafiek – oktober 2018 – nummer 5 is gemaakt in een schetsboekje met papier dat gemaakt is van gerecycled katoen. Merkwaardig sterk papier, met een mooie structuur, dat erg lekker werkt.
Adolf Dietrich was als kunstenaar autodidact, en toch is hij een van de interessantste Zwitserse kunstenaars van de vorige eeuw. Hij tekende eindeloos in schetsboekjes en daaruit ontstonden dan schilderijen die dan weer gekopieerd en gevarieerd werden. Die tekeningen en schilderijen blijken nog steeds een bijzondere aantrekkingskracht te hebben, zo is te constateren in het forse boek dat over de man verschenen is.
Adolf Dietrich – De tekenaar schildert.
Young Waters is een jonge Britse folkband met relatief veel strijkers (van de vijf is er een violist, een violaspeler en een contrabassist), en dat maakt dat ze een bijzonder geluid produceren, dat soms tegen de klassieke kamermuziek aanzit, met Keltische invloeden en een jazzy bassist. En vooral schitterende meerstemmige zang. Hun debuutalbum is een juweeltje.
Young Waters.
Holly’s stempelgrafiek – oktober 2018 – nummer 4 komt uit een iets groter schetsboekje, en dat betekent dat je in dit geval echt beter afstand kunt nemen, omdat je dan de finesses beter ziet. Je wordt hier op verschillende manieren op het verkeerde been gezet, want van perspectief en dieptewerking blijkt niet heel veel te kloppen, lijkt het wel. Afijn, kijk zelf maar.
Joann Sfar is een van de interessantste stripmakers van Europa. Naast de Donjonreeks die hij samen met Lewis Trondheim opzette en die inmiddels al uit zo’n veertig delen bestaat, maakte hij onder meer ook twee stripreeksen over zijn eigen roots – zijn vader was een sefardische jood uit Algerije, zijn moeder kwam uit de Oekraïne. Over de Sefardische joden in Algerije aan het begin van de twintigste eeuw maakte hij de reeks De Kat van de Rabbijn, waar ik het later nog een keer over zal hebben, en over zijn atheïstische Oekraiense Joodse grootvader de reeks Klezmer, waarvan alleen het eerste deel in het Engels vertaald is en helemaal niets in het Nederlands helaas. Mijn Frans is helaas ver onder de maat, dus ik steek hier toch even die Engelse vertaling van het eerste deel omhoog om je lekker te maken.
Joann Sfar – Klezmer – Book One: Tales of the Wild East.
Holly’s stempelgrafiek – oktober 2018 – nummer 3 is volledig uit driehoekjes opgebouwd, al zou je dat niet zeggen als je er zo naar kijkt. De kracht van suggestie is hier wel redelijk sterk aanwezig, en je wordt weer aardig op het verkeerde been gezet.
Het Wojtek Justyna Treeoh! bestaat, anders dan je zou verwachten, uit vier man – de Poolse gitarist Wojtek Justyna, de Oostenrijkse bassist Daniel Lottersberger, de Duitse drummer Alex Bernath en de Portugese percussionist en bespeler van de Moog synthesizer Diogo Carvalho. Samen vormen ze een sublieme funky wereldfusie-jazzrockband. Hun tweede album is net verschenen.
Wojtek Justyna Treeoh! – Get That Crispy
Holly’s schilderijen – oktober 2018 – nummer 1 is een weerbarstige, eentje die zich niet zomaar gewonnen geeft. Wat langer kijken is hier een must, anders zie je echt niet wat dit schilderij nu zo bijzonder maakt. Even inzoomen en dan weer afstand nemen kan ook wel een beetje helpen. Een schilderij voor de liefhebbers van slow life. Haha.
Holly’s stempelgrafiek – oktober 2018 – nummer 2 is opnieuw een variatie op een thema, dit keer met vrij veel grijstinten en schaduwen. Je wordt hier ook weer subtiel op het verkeerde been gezet, zoals wel vaker bij de stempelgrafiek die ik maak.
Gisteren werd voor de negende keer het 4 Huizen Muziekfestival gehouden in de wijk Hoornse Meer in Groningen – een gouden formule: vier huiskamers van vier musici, vier concerten op een zondagmiddag in de intiemste setting die je je maar kunt wensen. En elk jaar zorgen de musici weer voor andere verrassingen, waardoor ook dit jaar weer een topjaar was.
Het 4 Huizen Muziekfestival 2018
Holly’s stempelgrafiek – oktober 2018 – nummer 1. Deze zet je iets minder op het verkeerde been dan anders, maar zelf heb ik wel een beetje een zwak voor deze.
Ruud’s Utopische Droombeeld aflevering 46 gaat over het verschil tussen kennis en inzicht, en het probleem dat opleidingen te veel gericht zijn op vaardigheden en kennis en te weinig op het ontwikkelen van nieuwsgierigheid en kritisch denken. De zesenveertigste aflevering in de reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors, die we hier elke week publiceren.
Rudie Kagie is een veelzijdige journalist die ook veel over jazz schrijft. In Jazzvogels staan dertien verhalen over opmerkelijke musici uit de Nederlandse jazzscene, van Willem Breuker, Kid Dynamite en Mischa Mengelberg tot onbekendere grootheden als Cees See en Joop Korzelius tot en met Chet Baker en Nina Simone, die langere tijd in Nederland woonden. Een ontzettend leuk boek!
Rudie Kagie – Jazzvogels – De sterkste story’s uit de swingpolder.
Holly’s schilderijen – september 2018 – nummer 15. Geschilderd op een oud schaakbord dat ik in de rommelmarkt gekocht heb. De vakjes heb ik als uitgangspunt gebruikt, en nu waren wit, zwart en rood aan zet. Haha. Heiligschennis voor de waarachtige schaker waarschijnlijk, maar sinds een docent op de kunstacademie ooit tegen ons zei dat een schilderij er nooit als een schaakbord mocht uitzien ben ik schaakborden blijven beschilderen.
Holly’s stempelgrafiek – september 2018 – nummer 30 heb ik gemaakt in een schetsboek van een vrij groot formaat, dus hij is 27 x 27 centimeter. Afstand nemen is gewenst voor het optimale effect, en als je inzoomt snap je helemaal niet meer waar die suggestie van diepte nu helemaal vandaan kwam eigenlijk.
Annie Keating is een singer/songwriter uit New York die prachtige, poëtische, melancholieke liedjes schrijft. Als ze de studio induikt om ze op te nemen neemt ze altijd een paar uitstekende musici mee, zodat die liedjes ook mooi verpakt worden, om het zo maar te zeggen. Zo speelt op haar nieuwe korte album ook weer de onvolprezen Steve Mayone mee, altijd een genot om naar te luisteren.
Annie Keating – Ghost of the Untraveled Road.
Holly’s schilderijen – september 2018 – nummer 14. Ik zit aardig in de flow, zoals ze dat zeggen. Ritmisch opgezette, strak gestructureerde schilderijen, losjes geschilderd met sterk verdunde acrylverf, waardoor het wat blijft swingen allemaal. Hier komt er zelfs een beetje sneeuw bij. Haha.
Holly’s stempelgrafiek – september 2018 – nummer 29. Soms is het bijna ongelofelijk dat ik voor een bepaalde stempelgrafiek alleen maar zwarte stempelkussens gebruikt heb, zoals in dit geval, want hier neigt het zwart op sommige plekken naar groen, en de tinten grijs zijn hoe dan ook altijd verschillend. Ik koop ook elk nieuw stempelkussen waar “zwart” op staat, want het levert gegarandeerd weer een andere tint grijs op.
Yale Strom is een van de avontuurlijkste klezmerviolisten die ik ken, en dat terwijl hij toch vooral heel veel in de archieven duikt, voornamelijk van het Wilde Oosten van de klezmer. Dit keer heeft hij een album gemaakt met oude en nieuwe liedjes over Hanukkah, of chanoeka, het joodse lichtfeest dat aan het begin van de winter wordt gehouden en dat acht dagen duurt. Strom ontdekte dat dit feest over de hele wereld net even anders gevierd wordt, en dat levert een mooi arsenaal aan vurige liedjes op. Vijf kwartier gepassioneerde klezmer. Een absolute aanrader.
Yale Strom’s Broken Consort – Shimmering Lights – Hanukkah Music.
Het 4 Huizen Muziekfestival blijkt niet het enige huiskamerfestival in Nederland te zijn – in Zeist wordt nu al voor het derde jaar door Mark Alban Lotz samen met anderen Jazz on the Sofa georganiseerd, in zes huiskamers in Zeist, met deelnemers uit Japan, Cuba, India, Duitsland, Italië en Nederland, waaronder Lotz zelf, Ernst Reijseger en Steven Kamperman, namen die vaste lezers van dit magazine bekend zullen voorkomen. Noteert u dus maar, zondagmiddag 4 november in Zeist: Jazz on the Sofa.
Holly’s schilderijen – september 2018 – nummer 13 is een klein schilderijtje, dat ik heb geschilderd op een stukje canvas dat op karton geplakt zit. Die kun je voor een euro kopen bij de Action, dus ik wou wel eens kijken of dat een beetje wou. Nu zijn kleine formaten altijd wat lastig als je schildert, vind ik, maar deze is, dankzij een los ritme, toch wel spannend geworden.
Holly’s stempelgrafiek – september 2018 – nummer 28 komt uit een groot schetsboek op A4-formaat, wat de grafiek meteen ook wat gecompliceerder maakt. Alhoewel, door de structuur en de ritmische opbouw valt dat ook wel weer mee. Iemand vroeg waarom ik elke dag een grafiekje presenteer hier, en niet elke dag een schilderij – dat is heel eenvoudig – ik maak meerdere grafieken per dag, en die schilderijen kosten wat meer tijd, al ben ik altijd met zes of zeven schilderijen tegelijk bezig. Dat betekent dat je van mijn stempelkunst eigenlijk maar een zeer klein deel te zien krijgt.
