Ruud’s aannames aflevering 5 gaat onder meer over hoogopgeleide prutsers en laagopgeleide vaklui. De vijfde aflevering van de nieuwe reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors die we hier elke week publiceren.
Eugene is zo langzaamaan uitgegroeid tot een van de leukste Nederlandse gagstrips, en tekenaar Jan Dirk Barreveld gaat steeds soepeler met zijn helden om, waardoor de strip alleen maar leuker en leuker wordt. De tiende verzamelbundel is dan ook een echte aanrader als je van heerlijke ongecompliceerde humor houdt in goedgetekende strips.
Eugene deel 10 – Nepnieuws
Holly’s stempelgrafiek – december 2018 – nummer 2 is opnieuw een variatie op een van mijn thema’s, en opnieuw word je subtiel op het verkeerde been gezet. Deze blijft wat mij betreft overigens ook interessant als je gaat inzoomen, wat lang niet altijd zo is – meestal zijn ze alleen echt goed als je afstand neemt.
December! Zoals trouwe lezers zich misschien nog kunnen herinneren ben ik al enkele decennia lang voorzitter van het Anti-december-comité. Dat betekent in de praktijk onder meer dat kerst-cd’s die me ter recensie worden toegestuurd simpelweg genegeerd zullen worden en dat ik hier verder ook geen woorden vuil zal maken aan alle zaken die december voor de decemberhaters onder ons zo onaangenaam maken. Het is maar dat u het weet.
Ik heb helemaal niets met de muziek van André Hazes, maar het eerste deel van zijn stripbiografie, Bloed, heb ik toch geboeid zitten lezen. Deel 2, dat uiteraard Zweet heet, is eigenlijk al net zo goed, al wordt Hazes hier langzaamaan steeds minder sympathiek. Kon je voor het jongetje Hazes nog wel sympathie opbrengen, voor de oudere Hazes met zijn drankproblemen en korte lontje lukt dat steeds minder goed. De helft van de tijd zit je je te ergeren aan de man, maar dat betekent waarschijnlijk dat de schrijver en tekenaar van de strip hun werk goed gedaan hebben.
Hazes – de stripbiografie – 1977-1990 – Zweet
Holly’s stempelgrafiek – december 2018 – nummer 1 is er weer eentje die uit heel veel laagjes is opgebouwd. Ik heb niet zoveel verschillende stempelkussens gebruikt, maar wel een aantal verschillende bewerkte stempeltjes. Je wordt weer op een subtiele manier op het verkeerde been gezet, maar dat merk je pas als je even wat langer kijkt, dan gaat het perspectief ineens onverklaarbaar schuiven.
De Britse saxofonist Adrian Northover is lekker op dreef – de laatste week heb ik het al eerder over zijn projecten gehad, maar er lag nog een album, met muziek waar ik ook al weer heel erg vrolijk van werd. Alleen al bij de eerste minuut van de tweede improvisatie zit ik weer breed te grijnzen van genoegen. Northover is hier aan het improviseren met drummer en percussionist Steve Noble en akoestisch gitarist Daniel Thompson. Het is bepaald geen achtergrondmuziek, maar als je van uitdagende muziek op het scherpst van de snede houdt, met een vleug humor, dan vind je dit waarschijnlijk net zo leuk als ik.
Steve Noble, Adrian Northover, Daniel Thompson – Ag.
Holly’s schilderijen – november 2018 – nummer 17. Eén schilderij in de twee dagen vind ik al een erg goede score, moet ik bekennen, dus dat betekent dat november een goede maand was. Dit is een lekker fel schilderij, dat merkwaardige dingen gaat doen als je gaat kantelen. Hij lijkt heel slordig geschilderd, en ik heb in dit geval zelfs op een bepaald moment staan schuren en krabben, en ook daar zie je de sporen van. Maar daarom kun je hem ook het beste van een afstandje bekijken.
Holly’s stempelgrafiek – november 2018 – nummer 30. Ik zit nog steeds goed in de flow met schilderen en stempelen, en met name deze manier van grafiek maken, waarbij ik steeds een grafiek in een oplage van één produceer, bevalt me heel goed, omdat ik zo in hoog tempo mijn eigen pad kan volgen. Want, voor de duidelijkheid: ik laat hier elke dag één grafiekje zien, en dat is maar een fractie van alles wat ik maak.
Jazzfluitist Joce Mienniel bespeelt fluiten van over de hele wereld en heeft een internationale band om zich heen verzameld met musici uit België, Frankrijk, Macedonië, Italië, Syrië en Pakistan. Het album dat deze unieke samenwerking opleverde heet Babel, maar het is een heel wat voorspoediger en soepeler samenwerking geworden dan in het oorspronkelijke Babylon. Een bijzondere avontuurlijke muzikale wereldreis van een sublieme band.
Joce Miellien – Babel.
Drakenbloed is al de tweede reeks fantasy- en avonturenstrips met de merkwaardige piraat Hannibal Meriadec in de hoofdrol. Deze piraat met de houten poot is volstrekt niet geïnteresseerd in goud, maar wil alleen maar de elfen redden van hun ondergang. Daarvoor moeten wel de Spaanse troepen in de jungle van Venezuela worden uitgeschakeld bij de Gouden Stad. Spannend, maar ook grappig.
Drakenbloed – 12 – Een andere weg.
Holly’s stempelgrafiek – november 2018 – nummer 29 is er eentje uit een wat groter, bijna vierkant schetsboek, en bij deze geldt echt dat je afstand moet nemen en wat langer moet kijken, want dan veranderen diepte en perspectief echt terwijl je zit te kijken, hoe vreemd dat ook mag klinken.
De Britse saxofonist Adrian Northover is een druk baasje – we kenden hem al van de Remote Viewers en het Runcible Quintet, maar hij doet nog veel meer. Zo heeft tussen de bedrijven door nog drie andere grootmeesters bij elkaar gebracht om als kwartet een magnifiek geïmproviseerd album op te nemen waar je de bek bij openvalt. Phil Gibbs op gitaar en banjo, Marcello Magliocchi op drums, Maresuko Okamoto op cello en stem en Northover zelf op sopraan- en altsaxofoon. Subtiele, intelligente, humoristische en op de een of andere nauwelijks te benoemen manier onmiskenbaar Britse free jazz. Een subtiel meesterwerkje.
Phil Gibbs, Marcello Magliocchi, Adrian Northover, Maresuko Okamoto – Sezu.
Holly’s stempelgrafiek – november 2018 – nummer 28 komt uit een eenvoudige dummy met houthoudend papier. Eigenlijk moet je daar helemaal niks in doen behalve wegwerpschetsjes in maken, maar toch werkt deze wel lekker, dus ik kon het niet laten om er toch weer een grafiekje in te maken. Afijn.
In de jaren vijftig en zestig stonden er relatief veel instrumentale hits in de hitparades, vaak van gitaarbandjes als The Ventures, Tornados en de Shadows, maar ook van gitaarpioniers als Les Paul, Dick Dale en Duane Eddy. Gitarist BJ Baartmans laat, samen met drummer Sjoerd van Bommel en bassist Gerco Aarts de tijden van toen op een fenomenale manier herleven, waarbij blijkt dat onder meer surfpop eigenlijk tijdloze muziek is.
The Space Age Travellers – Adventures in the Shadows.
.
De bijbel is door een paar Fransen verstript, waarbij ze dicht bij de originele Bijbelteksten bleven. Dat levert eigenlijk tamelijk verbijsterende strips op, want als strip dringen de ongerijmdheden nog wat sterker tot je door dan wanneer je alleen de tekst leest. In het tweede deel van Exodus volgen we Mozes en zijn volk, die uit Egypte vertrokken zijn en nu veertig jaar door de woestijn dwalen. Ondertussen krijgt Mozes de tien geboden van god, met als een van de belangrijkste, wat mij betreft, “gij zult niet doden”, maar als zijn volk even later een gouden kalf opricht laat hij zijn aanhangers een groot deel van zijn eigen volk uitmoorden. Afijn, het boek levert in ieder geval een ontluisterend portret van Mozes, waarin ik alleen maar een volstrekt gestoorde godsdienstwaanzinnige sekteleider kan zien.
De bijbel – Het oude testament – Exodus – tweede deel.
Holly’s schilderijen – november 2018 – nummer 16 is een aparte, want je moet hem eigenlijk van een afstandje bekijken, maar als je gaat inzoomen vallen je pas de diepte-effecten op de vierkante centimeter op, om het zo maar te zeggen. Het craquelé-effect ontstaat doordat ik de verf heel dun opbreng, waardoor de pigmentdeeltjes op een bepaalde manier gaan zweven. Dat luistert nogal nauw, want ik wil het wel precies zó hebben en niet anders, en als je de verf iets te dik of iets te dun maakt ga je al de mist in.
Holly’s stempelgrafiek – november 2018 – nummer 27 komt weer uit een van mijn Moleskine-schetsboekjes. Die zijn eigenlijk nog steeds het fijnste, moet ik bekennen, al zijn ze relatief wat aan de prijzige kant. De grijstinten komen weer van verschillende zwarte stempelkussens en je wordt ook hier weer subtiel op het verkeerde been gezet, tot en met een ronding die er helemaal niet is.
Yagull is een bijzonder jazzduo – pianiste Kana Kamitsubo en gitarist Sasha Markovic weten op een intelligente en subtiele manier akoestische gitaar en piano zo met elkaar te verweven dat je met open mond zit te luisteren. Ze hebben over hun nieuwe album twee jaar gedaan en dit keer geen gastmusici uitgenodigd en het is een juweel van een album geworden.
Yagull – Yuna.
Holly’s schilderijen – november 2018 – nummer 15 is er weer eentje waarin ik aan de kleuren rood, wit en zwart blauw heb toegevoegd. Toch bepaalt met name het witte accent hoe je de diepte en het perspectief ziet bij dit schilderij. En je wordt toch stiekem weer op het verkeerde been gezet.
Holly’s stempelgrafiek – november 2018 – nummer 26 is weer op een stuk karton gestempeld, en dit keer ook nog eens met wat gekleurde stempelkussens erbij, met name rood, blauw en wit, en dat geeft toch weer wat bijzondere effecten, bijna alsof het licht door de grafiek heen schijnt.
Ruud’s aannames aflevering 4 gaat over stemmen in je hoofd en hallucinaties, en hoe we daar tegenaan kijken. Deel 4 van de nieuwe reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors waarvan we hier elke week een aflevering publiceren.
Holly’s stempelgrafiek – november 2018 – nummer 25 is voor de verandering weer eens op een stuk passepartoutkarton gestempeld. Ik heb nog een doos vol met afvalkarton, stukken die te klein zijn om nog als passepartout te gebruiken maar voor mij groot genoeg om op te werken, en die leveren weer andere mogelijkheden op dan het papier van een schetsboekje , bijvoorbeeld doordat er een ribbeltje in het karton zit, waardoor je automatisch een structuurtje krijgt.
Na de Eerste Wereldoorlog werd de Franse luchtpost serieus op poten gezet, en in de stripserie Aeropostale worden de legendarische piloten van deze luchtpost geportretteerd. Dat levert schitterende verhalen op over luchtvaartpioniers die onder moeilijke omstandigheden complete lijndiensten opzetten over de hele wereld. In deel 3 zien we hoe Paul Vachet in Zuid-Amerika voor Aeropostale de zaak op poten zet. Een fascinerende, schitterend getekende strip, die in mooie verhalen en anecdotes een stuk vergeten geschiedenis levend weet te maken.
Aeropostale – Legendarische Piloten – Deel 3: Vachet
Holly’s schilderijen – november 2018 – nummer 14. Dit is er wel weer eentje die je echt van een afstand moet bekijken, en die je daarna ook gekanteld moet zien, want dan verbaast hij je het meest. Als je inzoomt ben je vooral verbaasd over de op het oog nogal slordige manier van schilderen. Pas als je afstand neemt zie je wat mijn bedoeling was, en dat juist die oneffenheid en die ruwe randjes het schilderij zijn kracht geven.
Holly’s stempelgrafiek – november 2018 – nummer 24 is een vrij donkere, en lijkt wel een verzameling steenkool, waarbij de vorm van de steenkooltjes verandert als je even wat langer zit te kijken of als je de grafiek gaat kantelen. Je wordt dus weer subtiel op het verkeerde been gezet, net als bij Escher of Vaserely.
Prins Valiant is een strip die met recht een klassieker kan worden genoemd – Hal Foster schreef en tekende van 1936 tot 1971 de avonturen van Prins Valiant, een van de ridders van de Ronde Tafel van Koning Arthur. Met vaart en humor verteld, en geweldig, met veel oog voor detail getekend. Silvester Strips brengt alle vijfendertig jaargangen gerestaureerd, opnieuw vertaald en perfect geletterd in fraaie hardcovers uit en ze zijn inmiddels aangeland bij 1967, en tot mijn bewondering is Foster dan nog steeds even inventief in het verzinnen van avonturen als dertig jaar eerder. Een terechte klassieker en een puur genot om te lezen.
Hal Foster – Prins Valiant – Jaargang 1967.
Dede Wyland is een bluegrass-zangeres die in de jaren tachtig onder meer bij de band van Tony Trishka zong, en die nu een magnifiek solo-album heeft opgenomen waarop allerlei nummers een perfecte bluegrassbehandeling krijgen, te beginnen bij Joni Mitchell’s Urge for Going.
Dede Wyland – Urge for Going.
Holly’s schilderijen -november 2018 – nummer 13. Een wat lastig schilderij om als kijker te pakken te krijgen dit keer, want je kunt hem op twee manieren zien – met het blauw aan de voorkant en met het blauw als achtergrond, als helderblauwe lucht om het zo maar te zeggen. Als je dat ziet heb je hem echt goed te pakken, want dan wordt het verrassend genoeg een veel lichter schilderij dan wanneer je het blauw op de voorgrond ziet. Maar soms duurt het even voordat je het ziet.
Holly’s stempelgrafiek – november 2018 – nummer 23 is er opnieuw eentje uit een van mijn vele schetsboekjes – ik ben momenteel in vijftien boekjes tegelijk aan het werken. Werken met zwarte stempelinkt van verschillende stempelkussens bevalt me heel goed, dat verklaart ook de verschillende grijstinten in mijn stempelgrafieken.
