Dirk Herten is een Belgische pianist, en ik was erg gecharmeerd van zijn Brahms-album, dus mijn verwachtingen waren hooggespannen voor zijn nieuwe project, de pianosonates van Beethoven, een doosje met tien cd’s, bijna elf uur muziek. Helaas ben ik verslingerd aan de uitvoeringen van Evgeny Kissin, die van Beethoven’s pianomuziek sprankelende, spannende juweeltjes weet te maken. Herten’s uitvoeringen vielen een beetje tegen, en werden al snel bijna achtergrondmuziek.
Ludwig van Beethoven – Klaviersonaten – Dirk Herten, piano
Holly’s schilderijen – juni 2019 – nummer 6 is weer een bedrieglijk simpele. Iemand noemde het laatst “minimal art twee punt nul”. Tja. Afstand nemen is gewenst, dan krijg je bijna het gevoel dat je naar een zwart-wit foto zit te kijken. Maar een foto van wat? Haha.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 7 lijkt wat chaotisch op het eerste oog, maar hij zit gestructureerd in elkaar, en je kunt er meer in zien dan je op het eerste gezicht zou denken. Hij komt uit een van mijn nieuwe Talens-schetsboekjes.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 7a komt ook uit een van mijn nieuwe Talensboekjes, maar deze komt uit een oblong boekje (liggend formaat), en op de een of andere manier werkt dat soms nog prettiger dan het staande formaat. Het is in ieder geval plezierig om te kunnen afwisselen.
Le Vent du Nord is een vijfkoppige Franstalige Canadese band die muziek maakt in de stijl van de onovertroffen La Bottine Souriante, waarbij de voeten als drumstel worden gebruikt en er aanstekelijk en gepassioneerd traditionele muziek wordt gemaakt met fenomenaal mooie samenzang. Een subliem nieuw album waar ik heel blij van werd.
Le Vent du Nord – Territoires
Holly’s schilderijen – juni 2019 – nummer 5 ziet er bedrieglijk simpel uit, maar vooral als je even inzoomt zie je dat er iets merkwaardigs aan de hand is met de schaduwen en het perspectief. Als je even hebt ingezoomd kun je het totale schilderij ook niet meer gewoon bekijken, maar zie je steeds de vreemde dieptewerking die wel en ook weer niet klopt.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 6 is weer een zwart-wit exemplaar waar je met een gezonde fantasie van alles in kunt zien.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 6a heb ik gestempeld in een nieuw bruin schetsboekje. Het vorige bruine boekje dat ik had was een fijn A5-boekje van Hahnemühle, maar dat bleek nergens in Nederland te krijgen, en ook niet naar Nederland verzonden te worden, maar Artway maakt ze een maat groter (A4), met iets dikker papier en nog goedkoper ook. Het is wel iets donkerder en iets grover papier, dat wat meer zuigt, dus het is even wennen, maar ik kan weer met zwarte en witte stempelinkt aan het werk voor de bijzondere effecten.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 6b laat goed zien waarom ik zoveel verschillende zwarte stempelkussens gebruik – dat levert namelijk onder meer mooiere schaduwen op. Verschillende tinten grijs, maar ook verschillende kleurnuances, als je goed kijkt.
Marcel Khalife is een Libanese oud-speler en componist die voor zijn nieuwe album samenwerkte met de dertig jaar jongere zangeres en musicologe Abeer Nehme. Ze zetten hedendaagse Arabische poëzie op muziek en arrangeerden die op een opmerkelijke filmische manier waar ik even aan moest wennen. Maar als deze muziek eenmaal bij je binnen komt laat hij je ook niet meer los.
Abeer Nehme & Marcel Khalife – Sing a Little
Koloman Moser was een veelzijdig kunstenaar en ontwerper die rond de vorige eeuwwisseling in Wenen woonde en werkte, waar hij onderdeel uitmaakte van de Wiener Secession en de Wiener Werkstätte oprichtte samen met een architect en een industrieel, met de bedoeling hoogwaardige gesamtkunstwerke te maken. Zelf schilderde hij niet alleen, hij ontwierp onder meer lampen, stoelen, kasten, bankbiljetten, affiches en nog veel en veel meer. Je krijgt een goed beeld van zijn indrukwekkende oeuvre in het boek dat onlangs is verschenen naar aanleiding van een grote tentoonstelling,
Koloman Moser – Universeelkunstenaar – tussen Gustav Klimt en Josef Hoffmann
Holly’s schilderijen – juni 2019 – nummer 4 is weer eens een bedrieglijk simpele, die ook niet eens mooi geschilderd is, maar die je als kijker wel mooi subtiel op het verkeerde been zet, en laat dat nu net de bedoeling zijn..
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 5 komt uit een goedkoop schetscahier dat ik een tijd geleden in Duitsland heb gekocht, gewoon goed papier dat met een paar nietjes aan elkaar is gezet. Werkt prima.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 5a is weer gemaakt met een paar vers gesneden stempeltjes. Ik snijd een stempeltje steeds speciaal voor één grafiekje, dat vervolgens in een oplage van één enkel exemplaar door mij gedrukt wordt. Je kunt er van alles in zien, en ik probeer bewust er van alles aan suggestie in te stopen, maar feitelijk gaat het toch steeds om abstracte composities.
Holly’s schilderijen – juni 2019 – nummer 3 is een zwart-witschilderij, met veel grijstinten. Van een afstand kijken en even de tijd nemen is aan te bevelen, maar deze kun je ook heel goed van dichtbij bekijken, dan kun je zien hoe hij laagje voor laagje is opgebouwd, terwijl ik probeerde het toeval te sturen en in de hand te houden.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 4 is er weer eentje die voor een deel wel uit steen gehakt lijkt, als je er van een bepaalde hoek naar kijkt. Toch blijft het uiteindelijk gewoon een abstracte compositie die vooral bedoeld is om jou als kijker subtiel op het verkeerde been te zetten.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 4a is gestempeld op papier dat is gemaakt van gerecycled katoen, onverwoestbaar maar met een nadrukkelijk structuurtje waar je toch een beetje rekening mee moet houden als je stempelt.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 3 is, net als al de andere stempelgrafieken in mijn schetsboekjes, zwart-wit, wat in de praktijk verschillende tinten grijs betekent. Dat heeft te maken met de uitgebreide verzameling stempelkussens die ik inmiddels verzameld heb. Elk stempelkussen waar “zwart” op staat levert weer een andere tint zwart op namelijk. Ik vind dat fascinerend.
Ruud’s aannames aflevering 31 gaat over de vraag of iemand die maatschappelijk mislukt lijkt te zijn toch gelukkig kan zijn. De eenendertigste aflevering in de reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors, waarvan we hier elke week een deel publiceren.
Te Paard! lijkt op het eerste gezicht een strip die gemaakt is voor paardenminnende pubermeisjes, maar als je, net als ik, een zwak hebt voor pretentieloze, humoristische, goedgetekende strips, is deze beslist een aanrader voor alle leeftijden, want de wereld van manegepaarden wordt hier gezien vanuit het paard, en dat levert hilarische situaties op.
Te paard! 5 Manen in de wind
Holly’s schilderijen – juni 2019 – nummer 2 heb ik geschilderd op de achterkant van een simpel houten dienblaadje. Ik gebruik alles wat me maar geschikt lijkt als ondergrond om op te schilderen, en vrijwel vierkante vlakken zijn erg aantrekkelijk, omdat je de spanning er dan echt zelf in moet brengen.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 2 lijkt op sommige plekken wel met een krijtje getekend. Dat heeft voor een deel met het papier van het schetsboekje te maken. Dit keer is dat een mooi hardcover boekje van Boesner met papier dat net niet helemaal glad is.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 2a is er weer eentje waar je met een beetje fantasie van alles in kunt zien, van bomen en struiken tot gezichten.
Holly’s schilderijen – juni 2019 – nummer 1 lijkt wel heel slordig geschilderd, zeker als je hem dichtbij gaat bestuderen, maar van een afstand zie je pas goed hij gestructureerd hij in elkaar steekt, en dan zie je ook dat dat ruwe randje juist een bepaald effect oplevert waar ik naar op zoek ben. De balans tussen geplande opzet en toeval.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 1. Ik ben met mijn stempelgrafieken lekker op stoom, want elke dag maak ik er wel een stuk of tien, allemaal in een oplage van één. Daarvan kan ik er hier maar een paar laten zien, en ik kies er willekeurig een paar uit die redelijk veel van elkaar verschillen, zodat je goed kunt zien wat de mogelijkheden zijn van variëren op een thema.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 nummer 1a lijkt wel een verzameling zombies, vanuit een bepaalde hoek gezien, maar als je gaat kantelen wordt het meteen weer een abstracte compositie.
Holly’s stempelgrafiek – juni 2019 – nummer 1b is wat aan de donkere kant, maar als je het beschouwt als een schemer-impressie valt er een hoop te ontdekken, dit keer vooral ook als je gaat inzoomen. The twilight zone.
Makja is een typisch Franse zanger, die met zijn soms bijna fluisterende spreekzang een bijna samenzweerderige intimiteit weet te creëren die door de arrangementen, waarin veel ruimte is voor strijkers, blazers en elektronica nog extra wordt benadrukt. Een fascinerend mooi plaatje.
Makja – Ne te retourne pas.
Holly’s schilderijen – mei 2019 – nummer 16 is er weer een die het beste van een afstand werkt. Als je gaat inzoomen verdwijnt de magie van de suggestie vrijwel geheel.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2019 – nummer 31 is de laatste die ik in mijn bruine schetsboekje heb gemaakt, want dat is nu definitief vol. Het was maar een cahier met twintig bladen, maar het beviel me goed, werken op bruin papier met witte en zwarte stempelinkt. Zo langzaamaan kreeg ik de smaak steeds meer te pakken, ook doordat ik de kleuren er steeds mooier uit kreeg. Op een bepaald moment, zoals hier, ontstaat er niet alleen een bijzondere kleur blauw, maar ook een gouden gloed die speciaal is.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2019 – nummer 31a is door de lente geïnspireerd, met een stempel van een gestileerd bosje bloemen, al blijft ook dit feitelijk toch ook weer een abstracte compositie die jou als kijker zoals hier gebruikelijk weer subtiel op het verkeerde been probeert te zetten.
De architectuurgidsen van Uitgeverij DOM zijn altijd bijzonder omdat ze via de gebouwen van een stad of een land meteen ook de geschiedenis laten zien van die stad of dat land. Dit keer brachten ze de gids voor een compleet continent uit, en als ik aan Australië denk, kan ik eigenlijk maar één gebouw bedenken, namelijk het operahuis van Sydney, maar dat laat meteen ook zien hoe iconisch architectuur kan zijn. Australië blijkt nog veel meer verrassende gebouwen te hebben, ook doordat het vochtige tropische klimaat voor nogal wat uitdagingen zorgt en zon en schaduw altijd een rol spelen in het ontwerpen van gebouwen.
Architectuurgids Australië
Holly’s schilderijen – mei 2019 – nummer 15. Ik ben met zes of zeven schilderijen tegelijk bezig, want groter is mijn zolderateliertje niet, en dan kan ik aan de grote tafel daar ook nog in zo’n vijftien schetsboekjes stempelgrafieken maken. Dat gaat aanzienlijk sneller, want bij de schilderijen moet ik steeds wachten tot er weer een laag droog is voor ik verder kan. Daardoor ben ik soms wel een paar weken met één schilderij bezig, ook doordat ik met sterk verdunde verf werk, en ik steeds veel geduld moet hebben tot alles echt droog is voor ik verder kan.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2019 – nummer 30 is net als nummer 29 van gisteren geïnspireerd door het lentelicht dat door de ruisende bomen valt die ik vanuit mijn zolderateliertje kan zien als ik met de deur open zit te werken. Het ruisen van de bladeren in de lichte lentebries moet je er maar even bij denken.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2019 – nummer 30a is van een geheel andere orde – hier kun je van alles in zien, van een complete beeldengalerij tot verborgen mannetjes. Als je inzoomt zie je nog wat verrassende details, maar deze werkt wat mij betreft het beste van een afstandje, al is niet iedereen het daarmee eens.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2019 – nummer 30b is er een die spectaculair van perspectief verandert als je gaat kantelen. Hol wordt bol en omgekeerd, Glad en ruw gecombineerd, maar vreemd genoeg wel in balans.
Banda Jorona komt uit Rome en deze band combineert Italiaanse folk (accordeon, contrabas, mandoline) met elektronica, elektrische rockgitaren en piano. Dat levert een energiek, veelzijdig album op waarin je de bruisende metropool Rome met veel humor tot leven hoort komen.
Banda Jorona – Io so’ me
Holly’s schilderijen – mei 2019 – nummer 14 is een bedrieglijk simpel zwart-wit schilderij met veel grijstinten, dat ik dit keer eens niet ga kantelen, omdat er zo al voldoende te zien is. Hij golft heel lichtjes, de banen zijn niet even breed en er klopt van alles niet aan, maar dat zie je pas als je even wat langer kijkt. Een schilderij waar je niet snel op uitgekeken bent, al zou je dat op het eerste gezicht niet zeggen.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2019 – nummer 29 is licht geïnspireerd op de bomen die ik vanuit mijn zolderateliertje kan zien met dit mooie weer. De deur staat open en het zonlicht schijnt door de bladeren die ruisen in de wind. Dat levert een speciaal licht op dat moeilijk te vangen is, zeker in een abstracte compositie, maar ik doe mijn best.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2019 – nummer 29a is weer een op het oog tamelijk wilde, maar als je even wat beter kijkt valt dat erg mee en zit er veel structuur in en staan er zelfs schelpen opgesteld, lijkt het wel.
Holly’s stempelgrafiek – mei 2019 – nummer 29b komt uit een notitieboekje met blanco 80 grams papier, dat is eigenlijk net te dun om op te werken, maar het is wel heel mooi papier, en ik werk niet voor de eeuwigheid, dus ik stempel ook hier met veel plezier mijn grafiekjes in. Het basisstempeltje dat ik hier gebruik heb ik net gesneden en er zit meer detail in dan je op het eerste gezicht zou denken.
