The Carnivaleros is de band rond zanger, liedjesschrijver en accordeonist Gary Mackender, en hun vorige album bleek al een geweldig groeiplaatje te zijn van merkwaardige Americana – een mix van country, folk, zydeco en van alles en nog wat, met onder meer fantastische blazers. Hun nieuwe album is minstens zo goed en gegarandeerd voor een goed humeur. Aanstekelijke Amerikaanse basismuziek, zou je kunnen zeggen.
The Carnivaleros – Tallsome Tales.
Variatie op een thema, in rood, zwart en wit, dat zou zomaar de titel kunnen zijn van dit schilderijtje dat ik maakte met acrylverf op een houten paneeltje. Bedrieglijk simpel en ogenschijnlijk bijzonder slordig geschilderd, maar wel met een sterk grafisch effect, en je gaat onmiddellijk de diepte in.
Holly’s stempelgrafiek van 10 april 2018 is opnieuw een staaltje Escher voor gevorderden, waarbij het perspectief en de dieptewerking telkens kunnen verschillen, niet alleen bij het kantelen van de grafiek, maar ook als je even anders focust, dan kan de voorkant ineens de diepte in verdwijnen en andersom. Op-art met een rafelrandje, het blijft leuk.
Mapping the Limits of Space vond ik een intrigerende titel voor een fotoboek, en de landschapsfotografie van Dan Holdsworth is inderdaad fascinerend en grensverleggend, al is het dan op een geheel andere manier dan mijn eigen “mapping”-fotoseries.
Momenteel zit ik even een tijdje in Trier, waar ik weer wat foto’s hoop te maken voor de reeks Mapping the Streets of Trier. Het betekent ook dat dit magazine even op een lager pitje gezet wordt. Ik laat af en toe een schilderij zien, en het feuilleton van Ruud verschijnt gewoon op zondag, maar verder zal het even wat stiller zijn dan je gewend bent.
Ruud’s utopische droombeeld aflevering 21, de eenentwintigste in de reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors die we hier elke week publiceren gaat dit keer over het feit dat bedrijven in onze maatschappij een sterkere rechtspositie hebben als gewone mensen.
Vandaag even een schilderijtje dat ik al in maart heb geschilderd. Fotograferen is nog niet zo eenvoudig, want kunst op de foto zetten is echt een vak apart, maar goed, ik neem er maar genoegen mee dat ik niet een echt begaafd technisch fotograaf ben, en presenteer mijn schilderij maar op zijn bijna best.
Holly Moors – abstracte improvisatie.
Alleen op de Wereld is met recht een klassiek kinderboek, dat na een kleine anderhalve eeuw nog niets aan zeggingskracht verloren blijkt te hebben, zeker niet als je het voorgelezen krijgt door acteur Gijs Scholten van Aschat. Dan zijn zeven cd’s en acht uur luisteren bepaald geen straf te noemen, want Scholten van Aschat blijkt de perfecte voorlezer voor Hector Malot’s meesterwerk.
Hector Malot – Alleen op de Wereld – voorgelezen door Gijs Scholten van Aschat.
Holly’s stempelgrafiek dd 4 april 2018 is weer een totaal andere dan die van gisteren. Wat fijnzinniger, en een wat vreemdere kleurencombinatie. Maar je wordt ook hier weer op het verkeerde been gezet, want als je een beetje afstand neemt en je kijkt even wat langer, dan zul je zien dat dieptewerking en perspectief vreemde dingen gaan doen.
De architectuurgidsen van uitgeverij DOM zijn altijd de moeite waard, of het nu om eeuwenoude steden gaat met vooral heel oude architectuur of om gigantische wereldsteden met vooral ultramoderne high-tech gebouwen, zoals Tokio, de complexe hoofdstad van Japan, met bijna tien miljoen inwoners een van de grootste en modernste steden ter wereld. De architectuurgids van DOM laat je op een fascinerende manier kennis maken met deze stad.
Architectuurgids Tokio.
Holly’s stempelgrafiek dd 3 april ziet er op het eerste gezicht redelijk chaotisch uit, maar hij zit behoorlijk geraffineerd in elkaar en gaat op een merkwaardige manier in rondingen de diepte in. Escher voor gevorderden, dus wat afstand nemen en even wat langer kijken dan je gewend bent als je voor een beeldscherm zit.
Dewa Budjana is een Indonesische gitarist die de wereld van de jazzrock behoorlijk op zijn grondvesten heeft doen schudden, want hij weet op een subtiele manier de grenzen van het genre te ondermijnen, en dat levert buitengewoon intelligente, spannende jazzrock op waar je niet snel op uitgeluisterd bent. Dit keer werkte hij samen met onder meer Tony Levin, JackDeJohnette, Gary Husband en het Tsjechisch Symfonie Orkest.
Dewa Budjana – Zentuary.
Holly’s stempelgrafiek dd 2 april 2018 is een heel gelaagde, gedempt van kleur, maar wel weer met een sterk diepte- en perspectivisch effect – Escher voor gevorderden, zoals iemand een tijd geleden al opmerkte. Afstand nemen en wat langer kijken is niet gebruikelijk als je voor een beeldscherm zit, maar is in dit geval wel aan te bevelen.
