We hadden op een zaterdagmorgen ineens geen internetverbinding meer. Nu gaat er wel vaker iets mis met kabeltjes, dankzij een rigoureuze stofzuiger bijvoorbeeld, maar na alles uitgebreid te hebben nagelopen hadden we nog steeds geen internet. Het vierde lampje van ons modem (wij hebben een modem van Motorola dat door @home geleverd is) knipperde, terwijl het niet hoort te knipperen.

Normaalgesproken ga je dan even op internet zoeken, maar nu moest er gebeld worden. Dat kostte nogal wat moeite, want @home is niet zomaar te vinden in het telefoonboek. Gelukkig heb je ook een speciaal telefoonnummer waar ze je meteen doorverbinden, en zo kwam ik eerst terecht bij een bandje dat me mechanisch uitlegde dat er in mijn omgeving geen onderhoudswerkzaamheden plaatsvonden. Als ik een storing wou doorgeven kon ik een ander nummer bellen, en uiteraard was dat niet gratis.

Het andere nummer gaf geen gehoor – ik kreeg een tekst waaruit bleek dat de klantenservice elke dag bereikbaar was van acht tot acht en op zaterdag van negen tot één. Het was toen half vijf. Later bleek dat je wel degelijk nog tot vrij laat contact kunt krijgen met een levende helpdeskmedewerker, maar toen was het al te laat. Op zondag zou er weer iemand paraat zitten om tien uur.

Zondagmorgen om kwart over tien zat ik aan de telefoon. Eerst moet je dan wat cijfers intoetsen na een vraag (“bij telefonieproblemen toets een één, bij internetproblemen toets een twee”), maar de knoppen staan blijkbaar niet helemaal goed afgesteld, want ik kwam steeds bij telefonie terecht, waar ze me dan weer doorverbonden met internet, wat in de praktijk betekende dat ik een kwartier naar suffe muziekjes zat te luisteren, onderbroken door een verveelde damesstem “heeft u nog héél even geduld?”.

De man die ik uiteindelijk aan de telefoon kreeg had een zeer zwaar Surinaams accent waardoor het erg veel moeite kostte hem te volgen, maar het kwam er op neer dat hij een knopje ging omzetten en dat ik de stekker van het modem er uit moest halen en pas twee uur later er weer in mocht steken. Tweeëneenhalf uur later (het zekere voor het onzekere) had ik nog steeds hetzelfde probleem en dus geen internetverbinding.

Via de telefoniehelpdesk kwam ik na wederom een klein half uurtje blikkerige muziek bij een aardige dame terecht die me uitlegde dat haar collega keurig gedaan had wat hij moest doen, maar dat het waarschijnlijk te druk geweest was. Of ik zo vriendelijk zou willen zijn de stekker er weer uit te halen en hem er vier uur later weer in te stoppen. Ik mocht hem er om kwart voor zes weer instoppen, dan kon ik eventueel nog net bij de helpdesk terecht, die tot zes uur open is (dat die dame niet weet dat je ook nog wat tijd voor die blikkerige wachtmuziekjes moet rekenen neem ik haar niet kwalijk). Tot mijn grote verbazing was om kwart voor zes alles weer in orde.

Ik heb nog steeds geen flauw idee wat er nu precies aan de hand was, maar ik vind wel dat @home een paar dingen beter moet regelen, want ik vermoed dat de mensen die een probleem met hun telefoon hebben automatisch bij de internethelpdesk terecht komen. Bovendien vind ik een duidelijke vermelding in het telefoonboek voor een bedrijf als dit vrij essentieel. Afijn, ik kan me weer over het wereldwijde web bewegen gelukkig. Want ik heb wel in de gaten dat ik ongemerkt behoorlijk internetminded ben geworden – ik voel me echt wat onthand als ik even geen aansluiting heb.

(hm, 6 augustus 2006)