Een waargebeurd verhaal
Een bejaarde dame staat op de bus te wachten aan de rand van het centrum van een middelgrote stad. Het schemert en het is stil op straat. Er komen twee Marokkaanse jongens aanlopen en de dame houdt onwillekeurig haar tasje wat steviger vast. De jongens zeggen vriendelijk “Goedenavond” en lopen door. Twintig meter verder komen twee giechelende zestienjarige blonde Hollandse meiden aangelopen. In het voorbijgaan grissen ze de tas uit de handen van de vrouw en rennen naar de overkant van de straat.
Als reactie op de schreeuw van schrik van de dame draaien de Marokkaanse jongens zich om, bedenken zich geen seconde, gaan achter de meiden aan en pakken de tas af. Terwijl de ene jongen de meiden uitscheldt en ze met boze gebaren wegstuurt komt de ander de dame de tas terugbrengen.

Onbekende verhalen
Het opmerkelijke aan dit verhaal en soortgelijke verhalen is niet alleen dat ze niet in de krant komen. Het opmerkelijke is dat je ze verder ook nauwelijks hoort. Dat is niet omdat dit soort situaties niet voorkomt, maar vooral vanwege de reacties van degenen die het verhaal te horen krijgen, waardoor de vertellers wat terughoudender dreigen te worden. Bovenstaand verhaal ken ik uit de eerste hand, dus ik weet dat het uitermate betrouwbaar is. Ik was verbluft door de reacties die ik kreeg als ik het vertelde.

De reacties
Ik vertel dit verhaal wel eens op verjaardagen of op andere momenten waar meer mensen in een informeel moment bij elkaar zijn. Het bijzondere is, dat er altijd, maar dan ook altijd, wel iemand is die vraagt: “Zat alles nog wel in de tas?”, of “Was het een opzetje?”
Zo diep zit het dus al ingekankerd in onze maatschappij. Wilders hoeft helemaal geen haat meer te zaaien, dat is al lang en breed gebeurd. Elke Marokkaanse jongen wordt met argwaan bekeken, door vrijwel iedereen. En daar is geen kruid tegen gewassen, lijkt het wel.

Het vervolg
De oude dame in kwestie kwam in de buitenwijk waar ze woont de volgende dag de twee jongens tegen in de supermarkt. Ze heeft ze uitgenodigd voor een kop koffie met een stukje gebak in het buurtcafé, en het bleken buitengewoon aardige jongens te zijn, die tegenwoordig, omdat ze wat slechter loopt, regelmatig even een boodschapje voor haar doen terwijl ze in ruil daarvoor boeken van haar lenen.

Een kantelmoment
Voor die oude dame was die tasjesroof een kantelmoment – haar wereldbeeld veranderde van de ene minuut op de andere. Haar buren moesten eerst wennen aan de Marokkaanse jongens die af en toe bij haar aanbellen, maar die zijn inmiddels ook helemaal om, zeker nadat ze even hielpen met het aanduwen van een auto. Kortom: er is nog hoop. Ik hoop alleen dat deze kleine verhalen wat vaker verteld worden.