De Amerikanen noemen het “one-upmanship”. De kunst jezelf boven de ander te verheffen. Merkwaardig genoeg nog een witte vlek op de kaart van managementkursussen. Terwijl toch aangenomen moet worden dat iedereen die het managen van anderen begerenswaardig vindt, diep in zijn hart belangrijker wil lijken dan zijn medemensen. Bijgaand enkele tips.

Wees in het kontakt met anderen vormelijk. Goede manieren zijn vanouds een prerogatief van de bovenliggende klasse. “Duid me niet euvel dat ik een kort beslag leg op je kostbare tijd”. Vermijd “u” en “jij”. Wacht tot de ander die keuze maakt. Wanneer hij verkiest je met u aan te spreken tutoyeer dan terug, wanneer hij jij zegt spreek hem dan met enige nadruk aan met u. In het eerste geval behandel je hem als personeel, in het tweede als een sociale klungel.

Vraag altijd als eerste hoe het met de ander gaat. Wanneer je weet hebt van een gezondheidsprobleem van de ander, informeer daar dan indringend naar. “Zo kerel, ik hoorde dat je onder het mes bent geweest, hoe is het nu met de rug ?” Toon medelijden. De ander wordt daarmee in de patiëntenrol gedrongen, een ondergeschikte positie bij uitstek.

Het suggereren dat de ander het ergens moeilijk mee heeft, is goed one-upmanship. “Dat zal niet meevallen steeds maar van die zwaarwegende beslissingen te moeten nemen”. Het geeft je namelijk de mogelijkheid empathie, begrip, te tonen. Empathie is een notie uit de psychotherapie. Een spel dat per definitie uitgaat van ongelijke spelers. De één heeft een probleem en de ander helpt hem daarbij. “Ik kan me goed voorstellen dat je daar weleens wakker van ligt”.

Verwijten dienen onmiddellijk geheretiketteerd te worden als problemen van de ander. “Ik begrijp dat je er een probleem mee hebt dat ik elk jaar vier maanden op de Bahama’s verblijf. Stort je hart maar eens uit kerel.” Wacht nooit, je tijd is kostbaar. Wanneer je in geval van een telefoongesprek verzocht wordt te wachten, weiger dat verbaasd en verzoek de ander jou terug te bellen. Vervolgens laat je hem wachten.

Deel zoveel mogelijk loftuitingen en complimenten uit. Lof en prijs maakt mensen zenuwachtig. Prijzen is namelijk evalueren en niemand wordt graag beoordeeld, zelfs niet positief. Door iemand te prijzen plaats je jezelf in de positie van rechter. “Ik moet toegeven dat je dat verdomd listig hebt opgelost, Jansen, ik verwacht in de toekomst nog grote dingen van je”. Laat niet na te vermelden dat de andere partij van jou afhankelijk is. “Toen we alle gegadigden voor deze opdracht eens op een rijtje zetten kwamen we in eerste instantie bij jullie uit”.

Ook denigreren past in deze rij. “Lijkt me interessant zo’n specialisatie, dat je alles van vrijwel niets weet, reuze belangwekkend.” Humor is van groot belang. Je kunt ermee laten zien dat je boven de problemen van de ander staat. “Waarom neem je geen hond, Jansen, twee weten meer dan één”.

De geschetste benaderingswijze staat borg voor een situatie waarin duidelijk is wie de baas is en wie de ondergeschikte. De strategie is minder geschikt om jezelf populair te maken. Geliefd willen zijn bij het personeel is overigens de grootste valkuil voor de manager in spe. Het de mensen naar de zin maken is het omgekeerde van one-upmanship, het is meer wat voor de dienstbode. Wanneer je uitblinkt in alle genoemde vaardigheden kan het tenslotte geen kwaad een lijfwacht aan te stellen.