We leven in een mannenwereld. Het duidelijkst is dat te zien in gevangenissen. Meer dan negentig procent van de bewoners is man. Of de hormonen of de opvoeding schuldig zijn is nog steeds onderwerp van discussie. Vast staat dat negen van de tien moordenaars man is en driekwart van alle frauduleuze handelingen door heren wordt verricht.

De Amerikaanse psychologe June Stephenson schreef een boek over deze stand van zaken, getiteld: “Men are not Cost Effective”. Ze benadert het probleem op economische wijze. Misdaad kost Amerika, wanneer je alleen gevangenissen en proceskosten rekent, zo’n driehonderd miljard dollar per jaar. Mevrouw Stephenson vindt het oneerlijk dat vrouwen daaraan mee moeten betalen. Om dit grove onrecht te bestrijden stelt ze een speciale belasting voor. Een mannenbelasting.

De samenleving wordt door mannen op kosten gejaagd, daar moeten ze dan ook maar voor dokken, is haar serieuze voorstel.De gedachtengang lijkt een hoog politically correctnessgehalte te hebben. Een combinatie van de vervuiler betaalt en feminisme. Waarom zouden we moeten betalen voor de zonden van een omschreven groep anderen? De emoties die gepaard gaan met dit gevecht tegen mannen hebben de psychologe echter kennelijk verblind. De prijs die de samenleving moet betalen voor respectievelijk dames en heren wordt door meer factoren bepaald dan de kosten van misdaad.

Het mag dan zo zijn dat gevangenissen vooral mannenclubs zijn, wanneer we eens in de bejaardenzorg rondkijken zien we nauwelijks meer heren. Ook in de wachtkamer van de dokter verkeert de man in een minderheidspositie. Het meest kosteneffectief is het natuurlijk om zo snel mogelijk na je pensionering de pijp aan Maarten te geven en mannen slagen daar doorgaans beter in dan vrouwen.

Een konsekwente doorwerking van de denkwijze van Stephenson leidt tot tal van interessante uitkomsten. Zo zou bijvoorbeeld belasting geheven moeten worden op sportbeoefening omdat de sportblessures de samenleving jaarlijks miljarden kosten. Andere activiteiten zoals roken, zouden juist gesubsidieerd moeten worden omdat die aantoonbaar leiden tot een substantiele vermindering van het aantal arbeidsloze seniorjaren. Wijn zou daarentegen weer hoog belast moeten worden omdat je daar ouder van wordt.

Echtscheiding zou ook met overheidsgeld kunnen worden aangemoedigd. Recent onderzoek heeft aangetoond dat kinderen van gescheiden ouders zes jaar minder oud worden dan kinderen uit een intact huwelijk. Een interessante ontwikkeling is in dit verband het onderzoek van de Amerikaanse psycholoog Friedman die het verband tussen persoonlijkheidseigenschappen en levensduur onderzocht.

Karaktertrekken als impulsiviteit, egocentrisme en onbetrouwbaarheid blijken een negatieve invloed te hebben op gezondheid en levensduur. Men zou er dus goed aan doen te bevolking te testen op deze eigenschappen en betrouwbare altruistische types extra belasting te laten betalen. Wellicht dat een eenheidsmaat gevonden kan worden voor het risico op een lang leven. Men zou die bijvoorbeeld ‘geluk’ kunnen noemen.

Hoe hoger de geluksscore hoe groter het risico op een lang en dus kostbaar leven. Door geluk te belasten worden twee vliegen in een klap geslagen: de uitvreters betalen zelf voor hun beslag op de gemeenschapsgelden en zij worden daarvan vast minder gelukkig zodat hun arbeidsloze jaren verminderen. Een en ander vergt natuurlijk wel een grondige kosten-baten analyse.

Gelukkig hebben we een surplus aan nutteloze economen die zich hierop kunnen storten. Niet dat June Stephenson daar gelukkig mee zou zijn: het zijn allemaal mannen.