De Regering beslist voor maart of we in Afghanistan blijven. Daarom is een kleine analyse wellicht op zijn plaats. Een medische parabel kan behulpzaam zijn. Wanneer een vreemd iets ons lichaam binnendringt wordt in potjeslatijn gesproken van een corpus alienum. Te denken valt aan een splinter, of erger een granaatscherf. Deze vreemde indringer wordt door het lichaam aangevallen. Het zet witte en andere bloedcellen in om de indringer naar buiten te werken of af te breken. Deze bloedcellen zijn zelfmoordcommando’s. Zij sterven bij hun aanval en veranderen in een witte smurrie: etter. Wanneer het vreemde lichaam op zijn plaats blijft neemt de strijd in hevigheid toe. Meer en meer zelfmoordcommando’s worden aangevoerd en de omgeving van het voorwerp verandert in een stinkende wond. Als het corpus alienum er uit zweert geneest de patiënt. Blijft het zitten dan is de kans groot dat de patiënt ziek wordt en zelfs sterft aan bloedvergiftiging. De afweer richt zich dan ook op de lichaamseigen cellen.

Een Engelse generaal wiens taak in Irak er op zat zei dat zijn troepen vooral bezig waren verzet te bestrijden dat zij zelf genereerden. Net als het corpus alienum zijn wij niet welkom in de verre vreemde landen van het Midden Oosten. De buitenlandse troepen veroorzaken geweld dat ze vervolgens gaan bestrijden. De Nederlanders in Afghanistan wonen in versterkte burchten in gebieden die in toenemende mate vijandig worden. Af en toe rijden ze zwaar bepantserd rondjes, zogenaamde patrouilles. Als ze dan aangevallen worden waarschuwen ze de luchtmacht die dan op de plaatselijke bevolking gaat schieten of er bommen op gooit. To win their minds and hearts.

Wanneer ze niet op de bevolking schieten, trachten de militairen met hen samen te werken. Dat gaat niet goed.

Opperhoofd Karzai, toevallig afkomstig uit de olie-industrie, boert goed. Zijn clan werkt samen met de buitenlanders en genereert momenteel de meeste opiuminkomsten. Andere clans zijn daar niet zo blij mee. Die moeten we straks ook gaan bombarderen. Afghanistan bevindt zich nu in de eerste fase van het afstotingsproces, Irak in het laatste. Wanneer we de parallel doortrekken is de enige remedie terugtrekking van het vreemde lichaam nu het nog zin heeft. Wanneer het afstotingsproces een fatale wending heeft genomen zoals in Irak zijn alle interventies verder zinloos en is terugtrekking te laat.

Inmiddels begint de berichtgeving over de oorlog Sovjettrekken te vertonen. In 1979 voerde de Sovjet-Unie een invasie uit in Afghanistan. In de Pravda (Waarheid) stond te lezen dat dit was op verzoek van de wettige regering en in overeenstemming met het charter van de VN. Het moest gezien worden als een vredesmissie. De bedoeling was volgens het legertijdschrift Krasnaya Zvezda (Rode Ster) het beschermen van de burgerbevolking tegen de islamfundamentalisten en tegen externe agressie. Voordat het Sovjetleger er was zouden burgers op grote schaal zijn vermoord door de mujahadin, maar nu kon de eenvoudige boer weer in vrede ploegen. Het ging volgens de Isvestya vooral om het teruggeven van de vrijheid aan de bevolking, die nu zuchtte onder de infiltraties uit Pakistan en Iran. Bovendien schreven de Russische kranten dat het veiliger was de moslimfundamentalisten te bestrijden in Afghanistan dan in de Sovjet-Unie. Terugtrekking van de troepen zou leiden tot een bloedbad van ongekende omvang.

In 1989 trokken de Sovjetlegers zich terug. Het bloedbad bleef uit. De tienjarige bezetting kostte anderhalf miljoen Afghanen het leven.