In 1986 publiceerden onderzoekers van de Amerikaanse universiteiten Harvard en Yale een studie waaruit zou blijken dat dertigjarige vrouwen met een universitaire opleiding een kans van twintig procent hadden op een huwelijk

, vijfendertigjarige vrouwen nog maar een kans van vijf procent en bij de veertig was de kans gedaald tot een rampzalige 1,3 procent.

De studie was een ogenblikkelijke hit. Zij kwam in kranten, op het televisienieuws, er werden films over gemaakt en in tijdschriften werd er uitvoerig over geschreven. De boodschap was duidelijk. Goed opgeleide vrouwen konden maar beter uitkijken, de kans oude vrijster te worden was niet gering. Een ouder Frans onderzoek waaruit gebleken zou zijn dat werkende vrouwen vaker onvruchtbaar waren werd in dit verband graag geciteerd.

De Amerikaanse journaliste Susan Faludi nam het onderzoek grondig onder de loep en beschrijft de resultaten van haar research in “Backlash:The Undeclared War against Women”.

Het bleek dat het Harvard-Yale onderzoek voorbijgegaan was aan eenvoudige volkstellinguitkomsten. In de huwbare leeftijdscategorie van 24 tot 34 konden 119 mannelijke vrijgezellen geteld worden tegen 100 vrouwelijke ongehuwden. Tevens bleek het aantal blijvend ongehuwde vrouwen nog nooit zo klein te zijn geweest. Het hele onderzoek bleek een wel of niet bewuste falsificatie.

Wat zat daar achter bij deze mannelijke onderzoekers? Volgens Faludi de niet onterechte angst dat vrouwen als ze economisch zelfstandig zijn helemaal niet zo’n behoefte aan het instituut huwelijk meer hebben.

Een onderzoek uit 1986 waar gedurende 15 jaar de lotgevallen van tienduizend vrouwen gevolgd waren had uitgewezen dat vrouwen meer en meer het huwelijk probeerden uit of zelfs af te stellen. Hoe economisch onafhankelijker hoe minder attractief het huwelijk leek te worden.

Niet geheel ten onrechte. Gezondheidsonderzoek wijst uit dat vooral mannen van het huwelijk profiteren. Alleenstaande mannen hebben vaker last van gekte, plegen vaker zelfmoord en worden al met al significant minder oud dan hun getrouwde collega’s.

Bij vrouwen ligt dit precies andersom. Geestelijke en andere gezondheidsproblemen komen het minst voor bij nooit getrouwde vrouwen. In de media wordt dit gewoonlijk andersom voorgesteld zo meldt ons Faludi. Dat gaat zelfs zo ver dat de heren machthebbers series waarin competente gelukkig ogende ongetrouwde vrouwen voorkomen zo snel mogelijk proberen te beëindigen of veranderen.

Als voorbeeld beschrijft ze de martelgang van de politieserie “Cagney and Lacey”, dia pas na zeer grootschalige protesten weer werd voortgezet. Wel diende het karakter van Cagney door de schrijvers “kwetsbaarder” gemaakt te worden, zij diende gestrest, bang en alcoholisch te worden van het harde leven alleen.

Het industriële complex doet volgens de schrijfster niet anders dan met veel geweld vrouwen onzeker, hulpeloos, futloos zwak en ijdel, dom en ontevreden over eigen lijf te maken zodat ze maar wat graag trouwen. Camille Paglia heeft met haar werk: “Sexual Personae”, waarin ze de man als slachtoffer schildert en de vrouw als de werkelijke machthebber nog geen verlichting gebracht. Terwijl toch duidelijk zou moeten zijn dat ons reilen en zeilen vooral bestierd wordt door mevrouw Obama en mevrouw Poetin, na het opmerkelijke tijdperk van mevrouw Bush en mevrouw Bos.