“Gaat heen en vermenigvuldigt u” is de enige Goddelijke opdracht waar de mensheid zich enthousiast van kwijt. Het gaat bovendien steeds beter. De kerk mag zich in deze aanwas van zielen verheugen. Niet alleen de kerk, ook de biologische wetenschap moet deze ontwikkeling tot tevredenheid stemmen. Een duidelijker illustratie van de belangrijkste biologische theorie is nauwelijks denkbaar.

Ik doel hier uiteraard op het streven van elke soort het eigen voortbestaan veilig te stellen. Alle moderne biologische theorieën postuleren impliciet of expliciet dat dit de belangrijkste drijfveer is van alles dat bloeit en groeit. En het kan natuurlijk ook niet anders. Wanneer planten en dieren zich zouden gedragen op een wijze die hun voortplanting in de weg zou staan, dan zouden ze al snel van het toneel verdwijnen.

We kunnen dus stellen dat alles wat nu leeft, dat doet omdat het een succesvolle overlevingsstrategie aan de dag gelegd heeft. Daar valt evident geen speld tussen te krijgen. Door sommige theoretici wordt deze denkwijze opgerekt. Met name sociobiologen en evolutionaire psychologen maken zich daaraan schuldig. Zij claimen bijvoorbeeld dat elk menselijk gedrag bestaat, omdat het bijdraagt aan de overleving en voortplanting. Het vereist niet zelden nogal wat creativiteit om dit aannemelijk te maken.

Een onderwerp dat in dit verband vaak besproken wordt is de menselijke partnerkeuze. Partnerkeuze is bij uitstek gedrag dat evolutionair geduid moet kunnen worden. Mensen die partners kiezen waarmee zij zich niet goed kunnen voortplanten hebben het nakijken in de struggle for life. Veel biologisch onderzoek bevestigt deze stelling. Zo is internationaal onderzocht welke vrouwen door mannen attractief worden gevonden.

De uiterlijke kenmerken bleken universeel en bovendien bleken ze allemaal symptomen van vruchtbaarheid. Jeugd was belangrijk, zodat kinderlijke gezichten met grote ogen, een kleine neus, volle lippen en een kleine kin mooi werden gevonden. Een gave huid wees op gezondheid en viel ook in de prijzen. Veel vrouwelijke hormonen als oestrogeen hadden grote borsten en een typerende “hip-waist-ratio” tot gevolg, die universeel aantrekkelijk werden gevonden. Het is eigenlijk onbegrijpelijk dat er na een miljoen jaar selectie op deze kenmerken nog vrouwen rondlopen die er anders uitzien.

Evolutionair bezien is het type man waar vrouwen op vallen gemakkelijk samen te stellen. Veel testosteron geeft behalve goed sperma ook een gemakkelijk te herkennen zware bottenstructuur. In het gelaat vallen de massieve kin en de zware wenkbrauwboog snel op. Dunne lippen en zware beharing vervolmaken het beeld. Wanneer dit juist zou zijn, zouden bijna alle mannen momenteel het uiterlijk van Arnold Schwartzenegger moeten hebben. Hoe is het mogelijk dat dit niet het geval lijkt te zijn?

Een onderzoek van de Schotse psycholoog David Perrett werpt hier licht op. Hij digitaliseerde foto’s van Schotse en Japanse mannen en maakte daar gemiddelde gezichten van. Vervolgens gebruikte hij een special effects-techniek waarmee met de muis veranderingen in de gezichten kon worden aangebracht in mannelijke en vrouwelijk richting. Vervolgens vroeg hij vrouwen de getoonde gezichten zo aantrekkelijk mogelijk te maken.

Tot zijn verrassing veranderden zowel de Schotse als de Japanse vrouwen de gezichten in vrouwelijke richting. Ze maakten de kinnen en wenkbrauwen kleiner, de lippen voller en de voorhoofden ronder. Een slag voor de evolutionaire biopsychologen zou je denken. Niet zo, een bijpassende evolutionaire verklaring was al snel gevonden. Zulke mannen zijn liever voor de kinderen.