Jaren geleden was ik in Goa, een vroegere Portugese enclave in India, toen daar opeens onlusten uitbraken. De ruiten van hotels werden ingegooid, de elektriciteit viel uit en daarmee de berichtgeving over wat er nu precies aan de hand was. In plaats daarvan kwam een geruchtenmachine op gang die repte van een pogrom tegen toeristen, reden waarom alle westerlingen geadviseerd werd in hun hotelkamer te blijven.

Op straat zwierven groepjes wild ogende autochtonen rond, op zoek naar intacte hotelramen en andere interessante objecten. Op een geleende fiets reed ik rond, op zoek naar mogelijkheden dit paradijselijke oord te ontvluchten. Tenslotte vond ik een visser die voor een niet geringe som geld bereid bleek ons te verschepen.

Wat me daar, en sindsdien overal waar gedonder is opviel, was de leeftijd en het geslacht van de contestanten. Zonder uitzondering leken ze mij ruwweg te vallen tussen de vijftien en vijfentwintig jaar en allen waren van het mannelijk geslacht. Wat ook onmiddellijk in het oog sprong was de energie en het enthousiasme waarmee de diverse groepen zich van hun activiteiten kweten. Nergens viel een chagrijnig gezicht te bespeuren.

Dit keten van jongelui in deze leeftijdsklasse lijkt vrij universeel. In het gehele midden oosten is deze categorie momenteel in groten getale aanwezig. Grimmiger wordt het naarmate de jongelui meer religieus of nationalistisch geïnspireerd zijn.

Het lijkt erop alsof bij genoemde groep mannen een zekere behoefte aan sensatie aanwezig is. Wanneer de kans zich voordoet om er met een groepje kornuiten liefst met geweren en bommen op uit te gaan, treffen we in deze leeftijdsgroep een groot aantal dat de geboden kans met beide handen aangrijpt. Televisiebeelden uit getroffen gebieden spreken voor zich. Doden, rouwende vrouwen, ravage, maar altijd weer: jongens die trots hun wapen vasthouden en de indruk maken zeer in hun element te zijn.

De klassieke manier van oorlogvoeren was eigenlijk heel functioneel. De jongelui konden in veldslagen hun leven of hun energie kwijt, terwijl thuis de boel heel bleef. Door de zegeningen van de technologie is dit niet meer mogelijk. In onze regio’s is er alleen nog voetbal. Zoals Rinus Michels lang geleden al opmerkte: “voetbal is oorlog”. De boel blijft hierdoor thuis niet meer heel, integendeel.

Uiteraard heeft zich een leger deskundologen op het probleem van de hooligans gestort. Niet zelden zien zij des Pudels Kern over het hoofd: de natuurlijke aard van de jonge mannelijke homo sapiens. De behoefte aan opwinding, spanning en sensatie, gevoelens van kameraadschap en het streven naar status in het stamverband van de peer group.

Er zou veel voor te zeggen zijn dit gedrag niet zozeer te bestrijden alswel te kanaliseren en legitimeren. Men zou na een voetbalwedstrijd legertjes supporters, die even groot zijn, en bestaan uit grondig gefouilleerde jongelui, tegen elkaar kunnen laten uitkomen op de grasmat. Ook voor de oudere toeschouwers kan dit een aardige aanvulling op de wedstrijd zijn.

Welke partij gewonnen heeft is vrij gemakkelijk na te gaan door de blessures te tellen. Verwondingen die wellicht minder ernstig zijn dan die, waarmee de echte spelers van voetbalwedstrijden doorgaans van het veld gedragen worden.