
babygotchi - door peter bügel
Na de geboorte van hun kind zijn nogal wat moeders somber. Deze zwaarmoedigheid kan varieren van een lichte bedruktheid tot een heuse depressie met zelfmoordneigingen. Biologisch georienteerde dokters geven in zo’n geval de schuld aan de hormonen. Tijdens de zwangerschap is de hormonale gesteldheid anders dan daarna en die verandering zou resulteren in treurnis. Vrouwen bestaan echter niet alleen uit hormonen. Het kan zijn dat de dingen die ze meemaken ook van invloed zijn op hun stemming.
Nederland is als enig rijk land geporteerd voor de zogenaamde natuurlijke bevalling. Daarbij is pijnbestrijding uit den boze. Dit heeft als resultaat dat de jonge moeder voor het eerst in haar leven echte pijn voelt. Daarvoor meende ze dat kiespijn erg was. Deze pijnbeleving, gecombineerd met de onverschilligheid daarvoor van de medische begeleiding, kan leiden tot een gevoel van ontreddering. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er een duidelijke correlatie is tussen moeilijke bevallingen en zogenaamde postpartum depressies. Het zou daarom aanbeveling verdienen de keuze voor pijnstilling bij de aanstaande moeder te deponeren, zonder indoctrinerende praatjes van medische begeleiders die vaak ongevraagd melden dat zulks riskant zou zijn voor de boreling.
Een tweede ervaring die zou kunnen bijdragen aan gevoelens van gedeprimeerdheid, is het verschil tussen de situatie die negen maanden lang blijde verwacht werd en de rauwe werkelijkheid. Sommige zuigelingen maken namelijk de sterke indruk dat hun ongewilde bestaan op deze planeet niet tot hun genoegen is. Vanwege de nog rudimentaire expressiemogelijkheden moet het ongelukkige wezentje zijn toevlucht nemen tot gedurig zo hard mogelijk huilen. Toen de evolutie van de mens nog in zijn kinderschoenen stond, kon de zuigeling op deze manier een einde maken aan zijn korte bestaan. Sabeltandtijgers en holenberen stonden al snel in de rij voor dit lekkere hapje, dat noodgedwongen door moeder in de steek gelaten was. Tegenwoordig zou alleen infanticide door een ouder het kennelijk gewenste resultaat kunnen zijn van dit onrustbarende gedrag. Dit komt weinig voor, zodat moeder ten prooi raakt aan gevoelens van onmacht, woede en ontreddering, die samen met een cumulatief slaapgebrek, een desastreuze uitwerking op de stemming heeft.
Wanneer daarbij ook nog het besef groeit dat dit krijsende wezen niet even te logeren is, maar dat men daarmede de rest van het leven zit opgescheept, zijn ernstige gevoelens van radeloosheid niet denkbeeldig. Maar ook meer normale baby’s maken een tijdsinvestering noodzakelijk die groter kan zijn dan men tevoren verwacht had. Het gevoel geen baas meer te zijn over het eigen leven is onder jonge moeders niet uitzonderlijk. Tien jaar geleden schreef ik dat de techniek sinds kort de mogelijkheid bood dit hiaat tussen verwachting en feitelijk moederschap te dichten. Ik doelde hier op de toen populaire Tamagotchi. Een elektronisch huisdiertje, dat piepte wanneer hij gevoerd, verschoont of geinjecteerd moest worden. Deze handelingen worden door middel van knopjes verricht. Ik meende dat het mogelijk moest zijn deze technologie te gebruiken voor de productie van een babypop die echt de fles moest, echt verschoond moest worden en die bovendien, dat was het belangrijkste, heel hard kon huilen. Ziekte en dood dienen bij onvoldoende verzorging tot de mogelijkheden te behoren.
Ruim voor de conceptie zouden paren met kinderwens deze nepbaby op proef enkele weken in huis moeten nemen. Wanneer zij na enige tijd machteloos staan tegenover de aandrang het computerspeeltje met het hoofdje tegen de deurpost te slaan, zou een beter gebaseerde voortplantingsbeslissing tot de mogelijkheden behoren. En ziet, wat zag ik laatst op tv: precies zo´n pop, die aan tienermeisjes gegeven werd met de bedoeling te laten zien dat een baby minder leuk is dan ze dachten. Ik hoop dat het helpt. En geen dank voor het idee.