Ons nieuwe kabinet wil de arbeidsparticipatie van vrouwen verhogen. Dat gaat niet lukken.
Het belangrijkste ideaal van vrouwen is namelijk een leven zonder werk of verantwoordelijkheid. In de rijke westerse landen slagen ze daar vaak in. De manier waarop ze dat doen werd 35 jaar geleden beschreven door Esther Vilar in haar boek “The manipulated man”. Dat werd haar niet in dank afgenomen. Met name feministen waren des duivels. Ze werd zelfs diverse malen met de dood bedreigt. Dapper is het dus dat ze ondanks deze fatwa een herziene versie van dit opzienbarende werkje heeft uitgebracht.

Mannen, schrijft ze, zijn de slaven van vrouwen. Ze moeten in militaire dienst en in oorlogen vechten. Ze kunnen, ondanks hun geringere levensverwachting meestal pas later met pensioen. Ze kunnen alleen maar de kinderen krijgen die hun vrouwen willen en bij scheiding worden die gewoonlijk aan de vrouw toegewezen; de man moet immers werken. Ze moeten namelijk hun vrouwen onderhouden. Vrouwen onderhouden vrijwel nooit, of slechts kort hun mannen. Mannen werken hun hele leven, vrouwen in het geheel niet, parttime of tijdelijk. Niettegenstaande deze gang van zaken geven vrouwen gemiddeld veel meer geld uit dan mannen. Hoe krijgen vrouwen dit voor elkaar? Door een dressuur vanaf de geboorte.

Jongetjes worden van kindsbeen af anders opgevoed dan meisjes. Al het speelgoed dat ze krijgen is bedoeld als voorbereiding op een werkzaam leven. Daarbij worden ze steeds geprezen als ze zich mannelijk gedragen. Op de keeper beschouwd is dit zogenaamde mannelijk gedrag niets anders dan niet klagen maar dapper de slavenrol vervullen. Zoals in alle dienende beroepen worden mannen in uniforme kledij gestoken. Liefst met veel zakken, zodat allerlei werktuigen nodig voor de broodwinning mede genomen kunnen worden. Het meeste werk dat mannen moeten verrichten voor hun vrouwen is van een vreselijke saaiheid. Elke dag is hetzelfde. Dat is om te huilen, maar dat hebben de moeders er al snel uit gekregen. Mannen huilen niet. Vrouwen worden niet door mannen onderdrukt. Het zijn de vrouwen die de man tot op het bot uitbaten.

Vrouwen zijn weliswaar afhankelijk van mannen, maar op dezelfde manier waarop een toerist afhankelijk is van een luchtvaartmaatschappij. Vrouwen zijn in het geheel niet geïnteresseerd in mannen. Van mannen is slechts het vermogen geld te verdienen interessant. Jongetjes worden door hun moeder steeds geprezen voor hun ondernemendheid. Later komt daar een tweede dressuurmethode bij: seks. Het is voor vrouwen heel gerieflijk dat mannen daaraan een onverzadigbare behoefte hebben en het bovendien heel belangrijk vinden. Daardoor kan het ingezet worden als beloning voor goed gedrag. Vrouwen vinden seks veel minder belangrijk. Wanneer ze moeten kiezen tussen een paar nieuwe schoenen en een potje neuken is twijfel niet aan de orde.

De kinderwens van vrouwen heeft niets te maken met liefde voor kinderen. Wanneer vrouwen van kinderen zouden houden, namen ze wel uitgehongerde weesjes uit de derde wereld in hun huis op. Kinderen fungeren als gijzelaars, die er mede voor moeten zorgen dat de vader een reden heeft om zich kapot te werken. Het liefst hebben ze er twee of drie zodat ze elkaar kunnen vermaken. De training van mannen is zo goed dat ze blind zijn voor deze overduidelijke stand van zaken. Hoewel ze alles doen om indruk op vrouwen te maken, zijn deze schepsels volstrekt ongeinteresseerd in alles wat ze uitvinden en bedenken.

Volgens Vilar zou de wereld er heel wat beter uit zien wanneer mannen hun intelligentie niet meer zouden gebruiken om magnetrons en nieuwe wasmiddelen te bedenken maar zich zouden bezighouden met werkelijk interessante zaken. Enige reflectie zou hen dan wellicht ook doen inzien wat vrouwen werkelijk zijn: onbarmhartige slavendrijvers.