De Amerikaanse schrijver Michael Crichton is beroemd geworden door de verfilming van zijn boek Jurassic Park. De prehistorische dino´s die er in voorkomen zijn vervaardigd door middel van vergevorderde genetica. Uit fossielen is DNA gewonnen en daarmee zijn de Tyrannosaurus Rex en zijn kleinere maar niet minder gevaarlijke collegaatjes gefabriceerd. In een later boek, Prey, beschrijft hij gevaarlijke uitwassen van de nanotechnologie. De onvoorstelbaar kleine apparaatjes vormen zwermen die de natuur kopiëren en niet meer van echte wezens of zelfs van mensen te onderscheiden zijn. In beide gevallen week hij nogal af van de echte wetenschap. Dieren maken uit DNA of apparaatjes ter grootte van een molecuul bouwen is nog science fiction.

In zijn laatste boek wil Crichton kennelijk wetenschappelijk serieus genomen worden.
State of Fear gaat over de milieumafia. Alle voetnoten en tabellen komen uit bestaande peer reviewed wetenschappelijke tijdschriften. Uit deze artikelen moet blijken dat het broeikaseffect niet bestaat. Het zijn de grote milieuorganisaties als Greenpeace en het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC), die deze mare steeds maar blijven verspreiden omdat zij daarvan voor hun voortbestaan afhankelijk zijn. Uit de door Crichton aangehaalde artikelen blijkt onder andere dat metingen van opwarming vooral tot stand komen doordat de apparaten in stedelijke gebieden staan opgesteld. Alle wereldsteden zijn de laatste eeuw ontzettend gegroeid waardoor de temperatuur ter plekke opgelopen is. Metingen op onbewoonde plaatsen laten een daling van de temperatuur zien. Geen enkele meting heeft tot nu toe bewezen dat de zeespiegel stijgt. Bovendien is wel aangetoond dat het ijs op de Zuidpool dikker wordt. Dat laatste is van belang omdat 95 procent van al het ijs op aarde daar ligt. Antarctica is veel groter dan de Verenigde Staten. In één baai kalven ijsbergen af, maar dat is een plaatselijk verschijnsel.

De gletschers in Europa smelten, maar in Groenland en andere landen groeien ze. Het verdwijnen van de witte kap van de Kilimandjaro is te wijten aan ontbossing, waardoor de lucht droger is geworden. Dat het eigenlijk kouder wordt is niet verwonderlijk. We zitten aan het einde van een interglaciaal, een korte warmere periode in een grote ijstijd. Binnen nu en duizend jaar zal er weer een kilometersdikke laag ijs over onze contreien komen. De titel van het boek, Staat van angst, verwijst naar de politiek. Regeringen hebben er belang bij dat de bevolking bang is. Na de verwording van de Sovjet Unie moest daarvoor iets in de plaats komen. Het broeikaseffect was daarvoor heel geschikt. Momenteel het opgeblazen gedoe over moslimterreur. Te onzent worden daarvoor dommige pubers berecht die eerst door de AIVD voorzien zijn van wapens en handgranaten en woningen kregen aangeboden volgepropt met afluisterapparatuur.

In het boek van Crichton probeert een misdadige milieuorganisatie de natuurrampen te veroorzaken waartegen ze het publiek steeds waarschuwt. Het idee dat milieuactivisten niet altijd aardig zijn is ook bij ons na de moord op Fortuin niet meer absurd. In het boek trachten ze een enorm stuk ijs van Antarctica los te exploderen en een tsunami te veroorzaken waar de hele westkust van Amerika door zal worden weggespoeld. Dit alles natuurlijk voor het goede doel. De bevolking zal hierdoor meer milieubewust worden. Bovendien zal het de fondsenwerving ten goede komen. Het doel heiligt de middelen en het is vijf voor twaalf. Een absurd plot. De referenties kloppen echter. Enige twijfel aan het broeikasgeloof lijkt me gerechtvaardigd. Niet onzinnig is te kijken wie er van profiteert.