“Ik herinner me het moment dat ik op het lumineuze idee kwam, dat de grondslag zou vormen van mijn huidige positie in de financiële wereld, nog goed. Het was aan het einde van de vorige eeuw, toen ik in de krant las dat ze een schaap gekloond hadden. Dolly Parton, of nee Dolly, was de naam.

Onmiddellijk ontstond de voorspelbare discussie of dit ook bij mensen mocht. Ondernemers als ik zijn echter altijd meer geinteresseerd in de markt dan in modieuze ethische vragen. Het was duidelijk dat de mogelijkheid bestond het product mens te positioneren. Nu zou men kunnen zeggen dat het product mens aan overaanbod laboreerde. Er waren weliswaar kinderloze ouders die de meest bizarre experimenten met have en lijf toestonden om maar net als de buren krijsend kroost te bekomen. Dat was een aanzienlijke markt, één procent van alle kinderen in die tijd werd zo op de wereld geschopt, maar ook toen al was deze helemaal in handen van de medische en farmaceutische mafia. Het gevaar was levensgroot aanwezig dat ook het klonen gemonopoliseerd zou worden door de medici. Toch wist ik dat hier voor mij als ondernemer kansen lagen.

Het was zaak snel te handelen voordat ook deze techniek door politici kapot geregeld zou zijn. Ik vestigde mijn onderneming in een zakenvriendelijk lage lonenland. Mijn redenering was simpel. Alle mensen zijn gelijk, maar sommige zijn meer gelijk dan andere. Dit uit zich uiteraard in de prijs. Ook in de vorige eeuw was er één categorie mannen waarvoor men goud geld betaalde. De vervaardiging daarvan kon niet anders dan uiterst winstgevend zijn. Ze zeggen wel dat regeren vooruitzien is, maar daarvan merkt men gewoonlijk niet veel. Ondernemen is vooruitzien. Wanneer het zestien tot achttien jaar duurt voordat men een goed product op de markt kan brengen, moet men, om in leven te blijven in de tussentijd naar andere middelen van bestaan omzien.

Mijn bedrijf, Ark BV, deed zoals bekend decennia goed werk met het klonen van bedreigde diersoorten. Van al deze soorten legden we een ingevroren archief aan. Ook ons werk met dekhengsten en andere vooraanstaande dieren heeft verdiende publiciteit gekregen. Intussen waren wij echter in het verborgene bezig met onze kernwerkzaamheden in de M. Shelley-afdeling. Een belangrijk onderdeel was ons vormingsinternaat. Een genetische aanleg komt immers optimaal tot ontplooiing door totale controle over de omgevingsfactoren. Ook onze afdeling voor plastische chirurgie slaagde erin toptalent aan te trekken, zodat we de klonen een onderling verschillend, individueel uiterlijk konden meegeven. Om ons internaat te beschermen tegen ongewenste publiciteit, namen we getalenteerde weeskinderen uit de hele wereld aan voor een opleiding, zodat het oogde als een liefdadigheidsinstelling.

Deze constructie maakte het ook acceptabel dat wij de miljoenen die onze pupillen al snel op de wereldmarkt opbrachten, goeddeels aan de eigen financiële reserve konden toevoegen. Dit uiteraard om door te gaan met ons charitatieve werk. De identiteit van de donors, die allen enkele mondslijmvliesstrijksels aan ons verkochten kunnen wij niet openbaar maken. Gezien de bedragen die wij daarvoor over hadden was hun medewerking niet verwonderlijk. Puur zakelijk gezien was bij de beloning the sky the limit, omdat de hoeveelheid klonen van één donor theoretisch oneindig is.

Laat ik volstaan met te zeggen dat wij op dit moment van alle vooraanstaande voetballers uit het einde van de vorige eeuw klonen hebben spelen op de internationale velden en daarnaast een grote hoeveelheid hier op sap hebben staan.”