In de beginperiode van Facebook, jaren geleden, kreeg ik een aardig mailtje van een vriendin waarin ze me vertelde dat ze “op Facebook zat”, en dat ze dacht dat het ook wel wat voor mij was. Of ik het niet ook eens wilde proberen? Omdat het iemand was die ik blindelings vertrouwde klikte ik op “ok” en er werd meteen volautomatisch een Facebook-account voor me aangemaakt.

De volgende dag kwamen er verontrustende, boze mailtjes bij me binnen van vrienden die net zo’n mailtje hadden gekregen, maar nu geschreven door mij. Huh? Die had ik niet verstuurd! Hoe kon dit?

Wat bleek? Facebook was direct na mijn onnozele jawoord mijn complete mailbox gaan afgrazen en had iedereen een mailtje gestuurd namens mij om meer Facebook-klanten te ronselen. Dat was voor mij voldoende. Hoe haal je het in vredesnaam in je botte hersens om namens iemand anders zulke mailtjes te gaan versturen?

Ik heb meteen iedereen in mijn mailbox een excuusmail gestuurd en ze geadviseerd om, net als ik, het Facebook-account ongedaan te maken en zo ver mogelijk uit de buurt te blijven van dit stelletje agressieve, brutale honden. Sinds die tijd blijf ik ver uit de buurt van Facebook.

“Ja maar, je moet wel!” – dat hoor ik regelmatig, want er loopt tegenwoordig zoveel via Facebook…
Ik moet helemaal niks, dames en heren. Met onbeschofte schurken voor wie privacy een lachertje is wil ik helemaal NIETS te maken hebben, en als ik voor de een of andere actie of leuke site perse via Facebook moet, dan is dat erg jammer, maar helaas. Facebook komt er bij mij NOOIT meer in.

Holly Moors, 18 mei 2012 (vandaag beursgang van Facebook – de schurken gaan cashen…)