Ik werk al een hele poos als freelancer, en als mensen me vragen waarom ik dan toch steeds op zoek bleef naar een gewone baan legde ik uit dat ik als freelancer elke dag in mijn eentje achter de computer zat. Dat beviel me heel slecht, want ik ben er al een tijd geleden achter gekomen dat ik het liefst met mensen werk. Levende mensen, wel te verstaan.

Toch vond ik de freelance klussen die ik deed altijd erg leuk. Het varieerde van het bouwen van websites tot beeldredactie, maar tijdens een beeldredactieklus besloot ik dat ik niet echt geschikt ben voor het freelancewerk. Het werk zelf vind ik nog steeds ontzettend leuk, maar alles eromheen niet. Ik zal het uitleggen.

Beeldredactie betekende in mijn geval dat ik illustraties verzon voor studieboeken. Taalboeken voor de basisschool, of vreemde talenboeken voor de middelbare school. Ik kreeg een kale tekst aangeleverd en moest dan illustraties bedenken die iets aan die tekst toevoegden en bovendien aantrekkelijk waren voor de doelgroep. In de praktijk zat ik voor zo’n boek twee weken lang visuele grappen te verzinnen. Leuk werk dus. Als beeldredacteur moet je niet alleen beeldend kunnen denken maar ook goed kunnen formuleren, want een tekenaar moet goed met jouw opdracht uit de voeten kunnen. En de humor moet in de tekening terug te vinden zijn.

Op een dag kreeg ik een paniekerig telefoontje van iemand waar ik al een tijd niet voor gewerkt had. Ze zat omhoog, en of ik binnen twee weken de beeldredactie voor een boek kon doen. Dat was even een kwestie van schuiven, maar het lukte, en iedereen was zeer tevreden, tot en met de uitgever toe. Maar toen begon er een naar spel. Ik was namelijk zo dom geweest niet vantevoren over de prijs te onderhandelen. Noodgeval, dacht ik, dus dat komt wel goed. De opdrachtgever deed toen een bod waar mijn mond van stomme verbazing van open viel. Voor zo’n klus is een honorarium van 3400 euro gebruikelijk, zij bood mij duizend euro. Toen ik belde om mijn verbazing uit te spreken bleek ze binnen de grote uitgeverij waar dit zich afspeelde aan de collega waar ik normaal voor werk gevraagd te hebben hoeveel zij me betaalde. “Ik dacht, dat deel ik doormidden en dan ga ik daar onder zitten, dan is er nog wat onderhandelingsruimte”.

En er was nog een klein probleem – ze had mijn opdracht niet helemaal goed voorbereid, en daardoor had ik teveel tekeningen aangeleverd, of ik uit elk hoofdstuk wel drie tekeningen wou schrappen. En ik begreep zeker wel dat ze me dan alleen kon betalen voor de tekeningen die daarna over bleven?
Kijk, dat soort spelletjes, daar ben ik niet goed in, en daar heb ik ook helemaal geen zin in. Ze heeft me uiteindelijk 1500 euro betaald, en ik heb haar dringend verzocht mij nooit meer te bellen. En vanaf dat moment was de lol van het freelancen er voor mij voorgoed af.