De Britten hebben gekozen voor het verlaten ven Europa, Trump gaat voor de Republikeinen de Amerikaanse verkiezingen in – twee schrikbarende voorbeelden van de onstuitbare opkomst van nationalisme en racisme, gevoed door populisten. Het opmerkelijke aan het succes in beide situaties vind ik dat grote groepen ontevreden mensen, die overigens vaak terecht ontevreden zijn, de oorzaak van hun ongenoegen zo gemakkelijk door populisten laten aanwijzen: het zijn dan met name de immigranten die het probleem zijn.

Het probleem is dat daar het probleem niet zit – de banken vormen een veel groter probleem, maar die worden nog steeds met rust gelaten. De grote internationals die overal belastingen ontduiken vormen een probleem, maar die komen ook nog steeds overal mee weg. De kloof tussen de inkomens van de kleine groep zeer rijken en de grote groep die onder de armoedegrens leeft is wellicht het grootste probleem. En dan hebben we nog de farmaceutische industrie die ervoor zorgt dat de zorg zo onbetaalbaar is geworden.

Die laatste categorie kwam in een bijzin langs in een artikel in The New Yorker over baanbrekend onderzoek naar bacteriën door twee onderzoekers die grote moeite hebben om hun onderzoek verder gefinancierd te krijgen, zelfs nadat ze de eerste resultaten gepubliceerd hebben. Lees het fragment, en je weet meteen waar het grote probleem van onze tijd zich bevindt.

Waarom zouden we als bedrijf geld investeren in een medicijn dat miljoenen mensen in tien dagen kan genezen, terwijl we ook kunnen investeren in ziektes waarbij mensen de rest van hun leven medicijnen moeten blijven slikken?

Hoe cynisch kun je worden? En dan stemt Groot Brittanië in al haar domme wijsheid om uit een Verenigd Europa te stappen zodat ze de grenzen wat gemakkelijker kunnen sluiten. Wat een treurigheid. Nu Trump nog aan de macht, dan is de crisis echt compleet, wat mij betreft.

(HM, 25-06-2016)