Het lijkt wel of er niemand meer op de iets langere termijn wil of kan denken. Dat geldt voor de politici die momenteel aan de macht zijn in Nederland, maar ook voor Bush en consorten. Het wordt ook pijnlijk duidelijk als er iets ingrijpends gebeurt, zoals de moord op Theo van Gogh. Dan blijkt iemand als van Aartsen zich zelfs met terugwerkende kracht alleen maar de korte-termijnoplossingen te herinneren. In de Volkskrant van 6 november 2004 stond in een artikel met de kop Van Aartsen: ‘Meedogenloze aanpak is nodig’ door Marc Peeperkorn en Frank Poorthuis de volgende tekst:

“Je moet redelijk meedogenloos zijn om deze meedogenlozen te bestrijden. Duitsland is er na jaren van harde maatregelen in geslaagd de Rote Armee Fraktion uit te roeien. In de jaren zeventig hadden we in eigen land te maken met een groep gedepriveerde Molukkers. Hun gijzelingen hebben doden gekost. Strikt en hard optreden heeft daar een eind aan gemaakt.”

Dat strikt en hard optreden een eind heeft gemaakt aan die gijzelingen is waar. Maar daarmee was het probleem van de achtergestelde Molukkers niet opgelost. Gelukkig waren er toen toch wat langetermijndenkers in de politiek te vinden die ervoor gezorgd hebben dat er een beleid van positieve discriminatie werd gevoerd, waardoor er bijvoorbeeld meer Molukkers in overheidsdienst werden aangenomen. Ik heb het sterke vermoeden dat dit beleid (en de daaropvolgende verbetering van de positie van de Molukkers in onze samenleving) er op den duur voor gezorgd heeft dat de Molukkers sinds die tijd geen terroristische acties meer hebben ondernomen.

Misschien lijkt het in eerste instantie makkelijker om alle Turken en Marokkanen als potentiële terroristen te bestempelen, maar ik denk dat we er beter aan zouden doen de jonge allochtonen een betere toekomst te bieden. Zorg ervoor dat ze niet op de onderste bodem van de arbeidsmarkt blijven hangen met zijn allen, maar bied ze beter onderwijs en zorg voor volwaardige banen. Dan is integratie ineens een heel stuk makkelijker.

En op wereldniveau kunnen we hetzelfde verhaal afsteken – geef de derde wereldlanden bijvoorbeeld eindelijk eens een echte kans door ze realistische prijzen voor hun produkten te bieden, en behandel ze verder ook als volwaardige mensen.