In het Noorden werd de OV-chipkaart wat later ingevoerd, waardoor wij hem voor het eerst gingen gebruiken in Limburg, tijdens een week vakantie in Schin op Geul. We hadden onze NS-kortingskaart tot OV-chipkaart laten opwaarderen, er stond twintig euro op, dus we waren er klaar voor.

In de lokale treinen, die in Limburg door de maatschappij Veolia Transport gerund worden, was chippen zo’n beetje verplicht, want de NS-kaartautomaat bleek geen retourtje Heerlen te willen afgeven. Vreemd, want overal in het land kun je met kaartjes uit NS-automaten ook regionale treinen reizen.

Goed. Chippen dus. De heenreis bleek 2,65 te kosten. Dat was al meer dan de NS-automaat voor een retourtje met korting zou rekenen, namelijk 2,60. Misschien zou er een verrekening plaatsvinden als we later die dag weer terug zouden reizen? De verrassing was groot toen bleek dat de terugreis zelfs nog duurder was – 2,75.

Een dag later wilden we heen en terug naar Maastricht en liepen we tegen hetzelfde probleem op: de NS-kaartjesautomaat weigerde een kaartje af te geven, en chippen bleek meer dan twee keer zo duur te zijn. Netto resultaat van twee dagen reizen met twee personen (twee keer twaalf minuten in de tein, twee keer een kwartier) was dat we maar liefst twaalf euro méér hadden betaald dan normaal met onze NS-kortingskaart. En dat terwijl juist die kaart als OV-chipkaart gebruikt werd.

Los van het feit dat je bij Veolia blijkbaar niet van NS-korting gebruik kunt maken vind ik het ook vreemd dat twee enkeltjes ineens behoorlijk veel duurder blijken uit te pakken dan het vroegere retourtje. Het lijkt er zo sterk op dat de OV-chipkaart, die gepresenteerd wordt als handig en goedkoop, in feite een verkapte semi-legale roofoverval inhoudt op mensen die van het openbaar vervoer gebruik moeten maken.

Ik ben er eentje van een uitstervend ras, zo’n belachelijk ouderwetse idealist die nooit een rijbewijs heeft gehaald en dus nooit een auto heeft gehad, omdat ik op zo’n manier dacht minder te vervuilen en bij te dragen aan een betere en schonere wereld. En belachelijk, ja, dat voel ik me inderdaad een beetje zo langzaamaan, als ik zie hoe er in dit land met het openbaar vervoer wordt omgesprongen. Naïef voel ik me overigens nog steeds niet, maar ik vind de schurkenstreken van dit kabinet, dat alles voor de auto overheeft en helemaal niets voor het openbaar vervoer, beneden alle peil.

(HM, april 2011)