Een reünie is een merkwaardig fenomeen. Ik was in Maastricht, waar ik al meer dan dertig jaar geleden vertrokken ben om uiteindelijk een echte Groninger te worden, en zag daar een aantal jaargenoten die net als ik een paar jaar hebben doorgebracht op de Sociale Academie in Sittard. Vijfendertig jaar geleden, jawel. Ik had het er maar twee jaar volgehouden. Toen was ik er achter dat het voor mij niet de goede opleiding was. Veel geleerd, dat wel, maar dat kwam vooral doordat het allemaal plaatsvond in onze vormende jaren, vlak na de middelbare school. Ik herken nu bijvoorbeeld heel snel een hypocriet of een saloncommunist. Dat klinkt cynisch, maar het is een feitelijke constatering.

Het merkwaardige is, dat ik de meeste mensen nooit herkend zou hebben als ik ze gewoon op straat was tegengekomen. De mannen zijn vrijwel zonder uitzondering wat steviger geworden, terwijl de vrouwen vrijwel net zo slank zijn als toen. In de meeste gevallen herkende ik iemand eerst aan de stem, en na goed kijken kwam de rest weer terug in de herinnering. Een andere constatering is dat de mensen die ik toen aardig vond nog steeds sympathiek zijn.

Een van de bijkomende effecten van zo’n bijeenkomst is dat je gedwongen bent stil te staan bij je eigen leven van de afgelopen vijfendertig jaar. Doordat mensen vragen wat je nu doet, en wat je allemaal in de tussentijd gedaan hebt word je gedwongen na te denken over je levensloop. Ik realiseerde me dat ik dat eigenlijk niet vaak doe. Ik ben toch meer het “hier-en-nu”-type, geloof ik. En het is absoluut niet zo dat ik er niet over wil praten – ik ben altijd juist heel open – als iemand een vraag stelt krijgt hij of zij altijd een eerlijk antwoord. Maar het is net als met schrijven – als je gaat zitten om een stuk te schrijven word je gedwongen je gedachten goed te formuleren, en dat is meestal heel plezierig. Het houdt je scherp.

In dit geval realiseerde ik me weer eens dat ik altijd in mijn leven stevige keuzes heb gemaakt waar ik ook achteraf nooit spijt van heb gehad. Als ik dan van iemand anders hoor dat hij is blijven hangen in hetzelfde baantje waar hij na de academie inrolde denk ik dat ik het nog niet zo heel slecht heb gedaan.
Wat ook aardig is aan een reünie – allerlei verhalen die vergeten leken komen ineens bovenborrelen, ook verhalen die maar zijdelings met die bepaalde schoolperiode te maken hadden.

• Lees ook de gedachten voorafgaand aan de reunie, en de reacties daarop.

PS Op de foto bovenin zie je het Huis op de Jeker – vroeger woonde er een docente van me. Vlak achter dat huis vond de reünie plaats.