Het lijkt zo’n onschuldige vraag, maar ik ben er in de loop der jaren behoorlijk allergisch voor geworden. Het is een vraag die eigenlijk niet als vraag bedoeld is, en tegelijk een vraag die de start van een neergaande spiraal in zich draagt. Want waarom zouden we het dan morgen ook niet even rustig aan doen? En voor je het weet laat je in het verzorgingshuis waar je werkt de oude mensen die zeggen “Laat mij nog maar even liggen” inderdaad liggen, en leidt de houding die in de vraag “zullen we het maar even rustig aan doen?” besloten ligt tot apathische verzorgingshuisbewoners.

Het doet wat denken aan die avond dat je doodop bent en denkt: “kom, laat ik even ter ontspanning voor de tv gaan hangen”. Je kijkt naar wat domme series en een derderangsfilm en aan het eind van de avond ben je nog uitgebluster dan aan het begin. Als je een goede film had uitgekozen, of je was even een eindje gaan fietsen was je waarschijnlijk juist opgepept, en was je tegen het eind van de avond voldaan moe geweest.

Het verraderlijke van de vraag zit ook in de veronderstelling dat iedereen als vanzelf wel met je meegaat. En dat gebeurt dan ook vaak. Eén collega die de vraag te vaak stelt en een groot deel van je collega’s gaat het ook met grote regelmaat “even rustig aan doen”. En dan heb je daarnaast ook nog eens de rokers die met een zekere vanzelfsprekendheid een hele reeks van pauzes inlassen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben er erg vóór dat er op het werk regelmatig even geouwehoerd wordt en een kop koffie en zelfs de krant tussendoor hoeft geen probleem te zijn, maar zogauw de vraag “Zullen we het vandaag maar even rustig aan doen?” te vaak klinkt moet je je zorgen gaan maken.