
over verveling
In het Amerikaanse blad The Believer stond een interview met Björk waarin ze zegt dat ze niet alleen gedreven wordt door haar nieuwsgierigheid en haar honger, maar ook door het feit dat ze zich nogal snel verveelt. Toen ik dat las voelde dat als een Aha!-erlebnis. Ja natuurlijk, dat was het, dat verklaart alles, nu begrijp ik het. Ik begrijp nu waarom de muziek van Björk en haar soortgenoten me zo irriteert – het is de muziek (en de kunst, en de literatuur, en de films) van mensen die zich snel vervelen, gemaakt voor een publiek dat zich ook snel verveelt. En dáárom is het altijd enigszins hysterisch en overdramatisch. Stel je voor dat je publiek zich zou gaan vervelen.
Laat duidelijk zijn dat ik geen enkele voeling heb met dat soort kunst (in de breedste zin des woords). Sterker nog – van mensen die zich snel vervelen begrijp ik stomweg niets. Ik denk dat ik me in mijn hele leven eigenlijk nog nooit verveeld heb. Dat komt, denk ik, ook door de aandacht voor kleine dingen, aandacht voor details. Ik hou niet zo van grote gebaren en dramatische verhalen. Daarbij wordt voor mijn gevoel veel te veel over het hoofd gezien. En in het leven zijn juist de details, de kleine dingen, van wezenlijk belang. Mensen die daar geen oog voor hebben missen de kern van waar het in het leven om draait, en het gevolg daarvan is uiteindelijk verveling.