de vieze nasmaak van arjen lubach of waarom ik zo'n pesthekel aan hypocrieten heb
Ooit zat ik op de Sociale Academie, en daar is mijn levenslange allergie voor hypocrieten begonnen. Daar liepen wat figuren rond die met een grote bek uiterst linkse praatjes verkondigden en die altijd vooraan liepen bij demonstraties, maar tegelijkertijd waren zij de meest rabiate seksisten, hadden zij als eerste een auto onder de kont terwijl ze daarvoor de grootste mond hadden over milieuvervuiling, enzovoort. Met andere woorden: het geluid dat uit de monden kwam stond haaks op de dagelijkse daden.
Later zag ik ze overal terug – Wim Kok, begonnen als felle vakbondsman, die later als premier alle sociaaldemocratische principes overboord gooide en nog later ongegeneerd voor het grote geld koos, Jack Spijkerman die een kritisch programma bij de Vara maakte en vervolgens gelokt door het grote geld naar de commerciële televisie vertrok en al zijn kijkers kwijtraakte. En zo waren er heel veel meer.
En nu is daar Arjen Lubach, alom geprezen voor zijn kritische televisieprogramma’s voor de VPRO. Ook hij kiest voor een grote zak geld bij RTL. En dan heb ik dus meteen een vieze smaak in mijn mond, en kan ik geen enkel programma van hem terugkijken zonder te denken dat dat dus allemaal alleen maar gelul voor de bühne was. Schijnheilig geleuter. Bah.
Ik weet niet of Lubach al zijn kijkers zal kwijtraken, maar mij is hij in ieder geval zeker kwijt – zeker ook omdat hij de publieke omroep juist nu, in deze moeilijke tijden, in de steek laat.