Amede Ardoin werd ergens aan het eind van de negentiende eeuw geboren in Louisiana, als kleinzoon van slaven. Je zou hem met een beetje goede wil de Robert Johnson van de cajun en zydeco kunnen noemen. Ook hij was een genie op zijn instrument, al was dat niet de gitaar maar een kleine diatonische accordeon, ook van hem zijn alleen wat 78-toerenplaten overgeleverd en ook van hem is maar één foto bekend. De passie en de intensiteit waarmee deze mannen zongen en speelden blijven ongeëvenaard. Het voornaamste verschil is dat de naam Amede Ardoin nog vrijwel onbekend is. Alleen cajun- en zydeco-artiesten zullen hem waarschijnlijk kennen en bewonderen.

In de Long Gone Sound Series van het platenlabel Tompkins Square kwam een dubbel-cd uit met alle opnames van Amede Ardoin, en dat blijkt een goudmijn te zijn van ruwe diamanten die hun glans na een kleine eeuw nog lang niet verloren hebben. De pure kracht en energie, de passie en overgave waarmee deze muziek gespeeld wordt komen nog net zo krachtig binnen als toen. Die opnames werden gemaakt tussen 1929 en 1934. Toen was Ardoin behoorlijk populair, en werd hij nog voor zijn veertigste het slachtoffer van een paar zuidelijke racisten. Het verhaal gaat dat hij optrad tijdens een gemengd bal in een van de ontspannen gebieden van Louisiana waar de verschillende rassen vrij relaxed met elkaar omgingen, en dat een blanke dame hem tijdens een pauze een zakdoek aanreikte om zijn bezwete voorhoofd te deppen. Een paar mannen uit een andere hoek van het racistische Zuiden vonden dat van een stuitende informaliteit en volgden Ardoin die nacht naar huis en sloegen hem half dood. De rest van zijn leven bracht hij zwaar gehandicapt in een instelling door en hij stierf daar begin jaren veertig.

Wat je hier kunt horen is zijn indrukwekkende muzikale erfenis.

• Amede Ardoin – Mama, I’ll Be Long Gone – The Complete Recordings – Long Gone Sound Series – Tompkins Square Records

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.