Hilde’s klassieke hoekje. Een hoek is altijd vrij lastig, omdat je altijd een dode hoek hebt waar je weinig mee kunt. De deursponning die in een boog lijkt te staan staat ook echt in een boog, dat is geen gezichtsbedrog. En doordat je met het vastschroeven van plankjes altijd van boven naar beneden moet werken, omdat je er anders met je schroefmachine niet meer bij komt, leverde de onderste plank boven de verwarming een probleem op. Er moest een metalen hoekje aan te pas komen om het plankje weer enigszins omhoog te krijgen, want de verwarming zat stevig in de weg. De planken rechts zijn extra stevig bevestigd, zodat er ook zware tijdschriften op kunnen worden gezet (Classic CD en Sing Out bijvoorbeeld).

Het kamertje heeft een enorm dikke muur waarin een rond raampje zit waar ik de kast omheen zal moeten bouwen. Er staat ook een dikke paal tegen de muur die aan alle kanten enorm scheef is. Ik heb er een cd-kast tegenaan gebouwd, en de tekortkomingen zie je hopelijk niet meer als de kast vol staat. Kijk maar eens hoe de plank rechts van de paal wijkt naar boven toe. De bovenste plankjes zijn dan ook nog bijna een centimeter breder dan de onderste.

We zoomen even in om te laten zien dat de paal naar boven toe niet alleen schuin loopt maar ook behoorlijk terugwijkt. Daardoor lijkt het bovenaan alsof de plank los van de paal staat.

Rechts van het nog maagdelijk lege cd-kastje op de paal zie je de speciale groteboekenkast, waar fotoboeken, kunstboeken en ander onhandelbaar grote boekwerken terecht zullen komen. Steeds als er weer een stukje van de kast klaar is probeer ik er vast wat in te zetten, waardoor mijn studeerkamertje eindelijk verlost raakt van de driedubbele stapels die daar het zicht op de boekenkasten ontnemen (je dacht toch niet serieus dat al mijn boeken hier komen te staan?)

De kast rechts was de enige die er al was in dit kamertje. Ik probeer hier alle egodocumenten bij elkaar te zetten, dus dagboeken, biografieën, autobiografieën, brievenboeken, dat soort werk. Nu staan ze voor een groot deel nog tussen de normale literatuur, maar die kast (in de huiskamer) barst ook al uit zijn voegen, en dan is zo’n onderverdeling best handig.

De bovenste plank bevat science fiction, een genre dat de laatste jaren al aardig uitgedund was doordat ik vrij veel heb weggegeven. Naast Asimov, Heinlein en Lem is er niet echt veel overgebleven, vrees ik. De rest van de kast is spanning, van René Appel tot en met Minette Walters.

Werk in uitvoering dus, want er is nog één wand helemaal leeg, en een wand half leeg. Ik ga gestaag door, en vul ondertussen de kasten weer, wat overigens een bijzonder leuk werkje is, want je hebt al je boeken weer eens even in handen. Daar kan ik erg van genieten.