Erik van Oijen schreef acht liedjes om het overlijden van van zijn broer te verwerken en nam die op met zijn band Dix. Het is voor een luisteraar een ietwat bevreemdende ervaring, moet ik bekennen. Van Oijen schreef zijn liedjes in het Engels, wat voor een Nederlander, als het over zulke intieme zaken gaat, eigenlijk niet echt een goed idee is, want je blijft altijd toch wat meer aan de oppervlakte. En dan is er ook nog de merkwaardige opgewektheid van sommige liedjes, zoals de fijne meezinger Damned, waarin hij feitelijk zingt: “Verdomme, jongen, eigenlijk mis ik je nu de hele tijd, terwijl ik voor die tijd toch echt niet elke minuut aan je dacht”.

Bevreemdend dus, maar ook schrijnend, want je begrijpt hel goed wat van Oijen probeert duidelijk te maken, en je begrijpt ook heel goed dat sommige dingen nauwelijks gezegd kunnen worden. Maar hier heb je toch een beetje het gevoel dat iemand met de moed der wanhoop vanuit een gesloten kartonnen doos wat naar de buitenwereld probeert te roepen, ondertussen gebarend: let maar niet op mij!  De band klinkt overigens prima, in de beste Americanatradities, en van Oijen heeft een uitstekende stem. Maar de tweeslachtigheid blijft intrigerend.

• Dix – Sayonara

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.