Ik had altijd wel een zwak voor de Ierse zanger en liedjesschrijver Gavin Friday, zeker voor zijn soloplaten, omdat hij altijd net aan de goede kant van de bombast wist te blijven. Muziek op het randje, dat was het wel altijd, maar hij wist het toch ook altijd scherp en goed te houden. Zestien jaar na zijn laatste soloplaat komt hij met catholic – de c is bewust geen hoofdletter, als provocatie naar de katholieken toe, en de hoesfoto, waar Friday ligt opgebaard als Ierse verzetsheld met een groot kruis op de met vlag bedekte borst, is ook duidelijk shockerend bedoeld.

Friday heeft het in zijn teksten over zijn eigen wankelende geloof en zijn hekel aan de kerk, over gebroken liefdes, over de moeizame relatie met zijn overleden vader en ander persoonlijk geworstel met het leven. Het levert een donkere, sombere en vaak wat bombastische, iets te dramatische plaat op, waarbij de gerafelde stem van Friday wel érg treurig klinkt. Sombermans op zijn donkerste momenten. De arrangementen zijn fraai, maar ook erg statisch en donker. Geen album om vrolijk van te worden dus.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.