Robert Burton Hubele maakt zijn volstrekt eigenzinnige eigen versie van de blues. Tijdens het openingsnummer, tevens titelnummer van zijn cd I get lonely dacht ik even dat ik met een dronken parodie op Frank Sinatra te maken had, maar het werd me na twee of drie nummers wel duidelijk dat de ietwat slordige manier van zingen gewoonweg bij Hubele hoort, en dat het gitaarspel van Hubele en Brad Steckel de zaak op een merkwaardige manier weer rechttrekt, waardoor je toch gefascineerd blijft luisteren. Want er wordt door Hubele en zijn medemuzikant en -producer Brad Steckel fantastisch gespeeld, steeds op het scherpst van de snede en toch relaxed. En dan die licht zwalkende stem die probeert te zingen (en het lukt ook nog, meestal…).

Als luisteraar weet je soms niet helemaal zeker of je toch niet voor de gek wordt gehouden, maar daarvoor zijn ze dan toch weer te geconcentreerd en goed aan het spelen steeds. Het blijft daardoor wel een buitengewoon spannend plaatje.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.