Jude Davison’s vorige album heette Circo de Teatro, en ik schreef daarover dat de Engelse Canadees Jude Davison met deze gevarieerde cd het sfeertje van een ouderwets Mexicaans circus probeerde te grijpen. De muziek varieerde van americana tot mariachi, van Tom Waits tot Los Lobos, met af en toe een scheut blues en een vleug soul erdoorgeroerd. Lekker scherp en fel op het ene moment, heerlijk weemoedig en melancholiek op het andere. De Canadees wist er een meeslepend werelds plaatje van te maken, dat zelfs voor een circushater als ik onweerstaanbaar was.

En nu ligt er de dubbel-cd Outskirts of Eden, dat al net zo veelzijdig en net zo breed uitwaaierend is als de voorganger. We bevinden ons hier opnieuw aan de grens van de States en Mexico. Davison schrijft hier soms hallucinerende teksten die af en toe doen denken aan Dylan ten tijde van Highway 61 Revisited, Dylan op zijn best dus, tekstueel gezien. Davison is, naast een uitstekende en intelligente tekstschrijver, een alleskunner, want hij bespeelt hier vrijwel alle instrumenten, heeft alle liedjes geschreven en gearrangeerd, produceerde en mixte het album, tekende voor de prachtige verpakking en heeft daarmee niet minder dan een meesterwerk afgeleverd.

Want de muziek, waar het toch vooral om draait, is superieur, van gepassioneerde ballades tot verschroeiende rock, gekruid met vlammende blazers, melancholieke accordeons, meeslepende slidegitaren, maar ook met opgewekte countryklanken (banjo, pedalsteel), alles steeds in dienst van de liedjes. Magnifiek. Een absolute aanrader.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.