Pianist Alex Wilson ontmoette in 2004 de virtuoze koraspeler Madou Sidiki Diabaté en zangeres Kandia Kouyaté en werd zo volledig weggevaagd door hun Mandémuziek dat hij meteen alles aan de kant zette om met hun samen te werken. Ze namen toen één nummer op en maakten afspraken om meer samen te gaan doen. De afstand Mali – Engeland was een probleem, en het geld. In de tussentijd ontmoette Wilson Ahmed Fofana, die de perfecte derde man bleek te zijn. Fofana speelt balafon, gitaar, djembé, keyboards, foulafle en zingt.

Geld bleef nog steeds een probleem, ondanks een geldschieter die zich op het laatst weer terugtrok uit het project. Muzikanten uit Mali in Engeland laten opnemen in een Britse studio leverde ook wat problemen op, in de woorden van Wilson: “the indignities and uncertainties endured by the Malian musicians in procuring legal entry to the UK were a shocking eye opener for us all”.

Uiteindelijk is er toch een wonderlijk mooi album uit deze worsteling geboren. Wilson en zijn vrienden (drie muzikale genieën bij elkaar, wat mij betreft) noemen het resultaat Mali Latino, en het is een verbluffend mooie vorm van wereldfusie met Jazz, Afro-Latin en Mandé als basiselementen. Je hoort Alex Wilson uiteraard op piano, keyboards en hammond orgel (hij zorgt feitelijk voor het westerse element), een aantal gastzangers en zangeressen, twee Britse blazers en een gevarieerd repertoire. We moesten de neiging om heel veel fragmenten te laten horen onderdrukken en hebben het tot vier korte fragmenten moeten beperken, maar je krijgt zo wel een indruk van dit magnifieke, swingende wereldmuziekfeestje.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.