Pee Wee Ellis is een geweldige tenorsaxofonist die onder meer met James Brown en Van Morrison gewerkt heeft, maar die hier, op een nieuwe dubbele cd, laat horen dat hij ook het jazz- en funkvak volledig in de vingers heeft. Hij speelt niet alleen jaloersmakend gemakkelijk, maar ook met gevoel, hij weet alles te doordrenken van  pure melancholie – je kunt echt zwelgen bij zijn langzame nummers. Maar hij kan ook voluit gaan, en irriteert dan niet, zoals te veel andere saxofonisten, door te hoog te gaan knijpen. Ellis kan moeiteloos overal bij en weet zijn band continu op te zwepen.

En die band is ook een geweldige club – op de eerste, de meer funky cd, waar je hier fragmenten van de door Ellis zelf geschreven nummers Bon Bonn en Zig Zag hoort, hoor je Dan Moore op keyboards, Tony Remy op gitaar, Patrick Scales op bas en Guido May op drums en percussie, en op de tweede cd, die wat ouderwetser klinkt, hoor je Gareth Williams op grand piano, Laurence Cottle op bas en weer Guido May op drums. Overigens, wat is ouderwets? Op de tweede cd hoor je jazz die inmiddels bijna klassiek klinkt, maar als hij zo goed en gedreven gespeeld wordt als hier, klinkt er niets meer gedateerd, dan is het gewoon verrekte goed. Punt.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.