Pianiste en zangeres Robin Holcomb is van Seattle, het jazzkwartet Talking Pictures is van over de grens en over het water, uit Vancouver, Canada. Samen met organist Wayne Horvitz maakten ze een adembenemend mooi album dat op de grens van de jazz, kamermuziek, singer/songwriter, americana en avantgarde zit. Een nummer duurt soms tien minuten en kent veel verrassende wendingen, waarbij wringende en spannende Thelonious Monk-achtige akkoorden niet uit de weg worden gegaan, terwijl alles steeds weer terugkeert naar mooie melancholieke liedjes.

Toen Joni Mitchell op de jazztoer ging glipte ze me eerlijk gezegd door de vingers – ik vond het mooi, en knap, en intelligent, maar het deed me verder weinig. Wat Holcomb met dit gezelschap doet is zeker zo virtuoos, intelligent en subtiel, maar het komt ook nog eens stevig bij me binnen. Dit is kippenvelmuziek, brok-in-de-keelmuziek. Dat komt voor een deel ook door de fenomenaal mooie cellopartijen van Peggy Lee, maar feitelijk is iedereen hier subliem aan het spelen. Fragmenten trekken de zaak alleen maar uit zijn verband, maar ik laat toch een paar stukjes horen, onder meer uit de cover die ze spelen van Neil Young’s After The Goldrush, dat hier ineens een diepte en een kracht krijgt dat het bij Young nog niet had (terwijl ik het toen al een mooi liedje vond). Dat is knap, als je dat voor elkaar weet te krijgen. Holcomb zelf speelt soms weerbarstig maar geniaal piano en zingt eigenlijk verrassend terughoudend en ingetogen en weet daardoor juist onder de huid te kruipen.

Niet alleen de liedjes, ook de instrumentals groeien per draaibeurt, en maken dit album tot een ouderwets groeiplaatje dat alleen maar beter en beter wordt. Subliem. Een absolute aanrader.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.