De treurberk snoeien.

Treurberken bestaan, niet treurig genoeg.
In april vraagt de treurberk om een handsnoei.

Maar eerst over het bestaan.

De treurwilg is een prachtige ingeburgerde boom.  Als ik een rivier bezat, bezat ik ook een treurwilg.  Zelfs een vijver of een plas zouden me tot het aanplanten ervan uitlokken.
Als ik een laan had, in een stad van enige betekenis, een boulevard, een avenue, dan zou de treurbeuk echt de boom zijn van mijn keus.

Als je zijn naam noemt word je meewarig aangekeken.  Door lezers van de tuindamesbladen.[gek dat de spellingcorrectie van ‘Word’ tuinliefhebbersbladen niet en tuindamesbladen wel accepteert ]

De treurwilg, ja, dat wil nog wel.  Maar de betulus pendulus ?

En in mijn tuin staat een boom die in 2007 zal zijn afbetaald.  Hij leeft ook van een hypotheek en loopt dus minstens over 20 jaar.  Groot is hij niet en ook niet klein gebleven.  De oppervlakte ervan zie je en je ziet ze niet.  Al gauw toch wel zeven bij zeven. Maar handzaam hoog voor mijn gestalte.

En nu pas  de snoei van de treurberk. 

Stap onder de kruin.  Trek aan de uiteinden van de takjes die het plafond vormen van de kruin van de boom waaronder of waarin je staat.  Zij zijn iets korter dan de takken erboven.   Als zij aan vervanging toe zijn werken ze spontaan mee, en breken af.

Na afloop gaat het regenen.
Soms een bui, soms gestaag, soms niet.
In ieder geval regent de treurberk zelf.
Elk twijgje waar nog enig leven in zat doet er aan mee.

Hans Van Ryssen
oktober 04– maart 05