Dat was de kop boven een artikel in het Parool eind februari 2005. Outplacementbureau Lee Hecht Harrison beweert dat uit onderzoek blijkt dat vijftigplussers die op de juiste manier zoeken wel degelijk weer snel een baan krijgen. Het magische woord is netwerken. Solliciteren via de gebruikelijke route, dus via CWI, advertenties in kranten of op internet is zinloos voor ouderen. Dat klopt, zoals we uit ervaring weten, maar dat heeft ook met een aantal andere feiten te maken. Zo ben je, als je een ww-uitkering krijgt, verplicht elke week (!) minstens één sollicitatiebrief te versturen. Doe je dat niet, dan word je meteen op je uitkering gekort. Het gevolg is dat je, simpelweg omdat het moet, gaat solliciteren op banen aan de andere kant van Nederland, of op banen waarvoor je niet helemaal aan de gestelde eisen voldoet.

Een voorbeeld van dat laatste – als je altijd communicatieadviseur bent geweest kun je feitelijk niet meer solliciteren op banen waar je perfect geknipt voor bent. Waarom? Sinds kort bestaat er een HBO-opleiding Communicatie, en het diploma van die opleiding wordt bij elke communicatiebaan gevraagd, uiteraard met daarnaast de nodige jaren ervaring. Een onmogelijke eis, want als je die ervaring hebt heb je dat diploma niet, en als je dat diploma hebt kun je die ervaring nog niet hebben, want die diploma’s worden pas sinds een jaar of twee uitgereikt. Toch gaat de voorkeur altijd uit naar de jonge, goedkope mensen met dat diploma en zonder enige ervaring, en niet naar de ervaren oudere rot in het vak.

Elke week verplicht solliciteren is uiteraard niet alleen frustrerend voor de werkzoekende, maar ook voor de werkgever die een vacature open heeft staan. Je ziet dan ook dat een groot deel van de brieven niet gelezen wordt. Zelf krijg ik in tachtig procent van de reacties een brief terug die gericht is aan “mevrouw”. Dan weet ik, zonder de brief te hoeven openen, dat het een afwijzing is, én dat ze mijn brief niet gelezen hebben. Veel vacatures zijn namelijk al intern opgelost, of er is via-via al iemand gevonden. Maar formeel dient een vacature opengesteld te worden, wat een hoop geld kost en volstrekt zinloos is, en frustrerend voor alle partijen.

Toch blijf ik zelf druk solliciteren en netwerken, niet omdat die eindige ww-uitkering nou zo belangrijk is, maar omdat ik graag weer eens een baan zou hebben waarin ik dagelijks met echte mensen kan werken in plaats van alleen achter mijn computer te zitten. Als freelancer ben ik tegenwoordig tot dat laatste veroordeeld, en dat bevalt me maar matig. Maar als vijftigplusser is het me ondanks mijn netwerk nog steeds niet gelukt een reguliere baan te bemachtigen. Dus als je iets leuks weet? Als je moors magazine doorspit weet je een beetje wat ik in mijn mars heb.