Ik ben de vijftig al gepasseerd, en ik ben vandaag officieel werkeloos geworden. Ik had een vast contract bij uitzendbureau Randstad, maar omdat ze al sinds november vorig jaar geen werk meer voor me kunnen vinden hebben ze me ontslagen. En ja, dat kan inderdaad zomaar. Als ze maar kunnen aantonen dat ze voldoende inspanning hebben gepleegd om me aan het werk te krijgen gaat de rechter met een ontslagaanvraag akkoord. Het ontslag is aangevraagd, een advocaat van mijn vakbond heeft, zoals dat dan hoort, een verweerschrift geschreven en nu is het wachten op de post die de beschikking van de rechter brengt, waardoor ik per 1 juni 2003 echt zonder werk zit.

Werkzoekend…
Pas als die beschikking binnen is kan ik naar het CWI om me in te laten schrijven als werkzoekende, en pas dan kan ik een ww-uitkering aanvragen. Daar heb ik dan driekwart jaar lang recht op, en dan verdwijn ik in de bijstand. Die krijg ik alleen niet, omdat mijn partner ook een inkomen heeft. Ik heb dus negen maanden om een baan te vinden, of om als freelancer voldoende klussen bij elkaar te sprokkelen om een gezin met vier pubers draaiende te kunnen houden.

Freelance
Een baan vinden blijkt lastig, dat heb ik het afgelopen half jaar wel gemerkt. Een vacature levert regelmatig meer dan honderd brieven op, en mijn leeftijd speelt bij de selectie ongetwijfeld een negatieve rol. Dus probeer ik free lance-klussen te vinden in alle gebieden waarin ik talenten heb. In het eerstvolgende nummer van het “popblad voor volwassenen” Heaven vind je bijvoorbeeld een vrij groot artikel van mij. Beloning: nul komma nul. Ik kan vanaf de komende week cd-recensies schrijven voor het Belgische radio en tv-blad Humo. Ik doe voor een educatieve uitgeverij af en toe de beeldredactie voor een studieboek. Ik maak een website voor een boomkwekerij. Van alles en nog wat dus. Ik sta ook open voor vertaalwerk vanuit het Engels of Amerikaans, voor het schrijven van een column of andere artikelen en stukjes, voor het maken van een huisstijl, voor fotografie-opdrachten. Verder kun je voor tekeningen bij me terecht.

Communicatie
Bij de Kamer van Koophandel ga ik me inschrijven onder de bloedeloze, maar lekker vage naam Holly Moors Communicatie, omdat je al mijn activiteiten en werkzaamheden er onder kunt vangen, en dat is toch wel handig. Ik ga dus een tamelijk onzekere tijd tegemoet. Op deze plek zal ik regelmatig verslag doen van mijn ervaringen met de verschillende instanties waar ik mee te maken krijg.

Vragen?
We beginnen maar even met de Kamer van Koophandel, die middagen organiseert voor beginnende freelancers. Vorige week ben ik naar zo’n middag geweest, en eerlijk gezegd kwam ik er niet veel wijzer vandaan. Een vrij vaag verhaal over de verschillen tussen freelancers en loondienstwerkers, met veel belastingtechnische details, en op de specifieke vragen werd niet ingegaan. Eén van mijn vragen was bijvoorbeeld of het werken voor een buitenlandse opdrachtgever nog speciale problemen op kan leveren. Omdat ik stukjes voor Humo ga schrijven leek me dat wel handig om te weten. Het antwoord was: ja, dat ligt wel erg moeilijk. En daar bleef het bij; ook bij enig doorvragen draaide men er omheen, en gaf geen antwoord. Ik weet nu dus alleen dat het “erg moeilijk” ligt, maar waarom en hoe? Geen idee.

Vorige baan
In mijn vorige baan werkte ik zeven jaar voor de IB-Groep. Ik begon er als uitzendkracht met het maken van het wekelijkse personeelsblad voor een grote afdeling. Na een half jaar werd mijn contract verlengd met nog een half jaar, en toen moest ik weg. Dat had te maken met de zogenaamde draaideurconstructie; als de IB-Groep me drie keer achter elkaar via een uitzendbureau in dienst had moesten ze me een vast contract aanbieden. Exit dus. Na een half jaar werd ik gebeld met de vraag er weer te komen werken. De IB-Groep zat in een reorganisatie en de verschillende communicatie-afdelingen waren gecentraliseerd. Ik kreeg een reorganisatiecontract en zat binnen een maand drie verschillende krantjes te maken. De nieuwe media rukten op, en ik ging de kant van Intranet op. De papieren krantjes werden op termijn allemaal opgeheven, er kwam een dagelijkse krant op Intranet. Ontzettend leuk werk. Bovendien was het de bedoeling dat alle teams ook hun eigen website op dat intranet zouden krijgen, en ze werden daar door de afdeling communicatie bij geholpen.
Maar ook een reorganisatie is eindig, en mijn contract liep af. Nu was de directeur van de afdeling waar ik het meeste werk voor verrichtte niet ontevreden over mijn verrichtingen, dus ik werd door hem weer ingehuurd om voor zijn afdeling (de grootste afdeling, met zo’n twaalfhonderd medewerkers) te blijven werken. Ik maakte een dagelijkse intranet krant en hielp de teams van die afdeling met het opzetten van webs.  Dat kon helaas alleen via een uitzendbureau, dus Randstad nam mij in dienst en plaatste me bij de IB-Groep. Het ging om een contract van een jaar, dat nog een keer met een jaar verlengd werd. Mijn directeur was inmiddels onverwacht overleden, en er moest weer dringend bezuinigd worden. Dus ik werd wegbezuinigd.

Adhesie
Toen gebeurde er iets waar ik niet op verdacht was. In de intranetrubriek “Wat ik zeggen wil”, een soort zeepkist voor medewerkers, kwam een enorme ondersteuningsactie voor mij op gang. Mijn krant bleek populairder dan iedereen op managementniveau vermoed had. In de weken voor mijn vertrek verscheen er een gestage stroom aan adhesiebetuigingen in die rubriek. Het hielp me niet om mijn baan te houden, maar ik wist nu wel zeker dat ik mijn werk goed gedaan had. Dat was uiteraard heel plezierig om te merken. En ik mis dat werk nog steeds. Een dagelijkse krant maken doe ik nu ook al een poos, maar ik spreek niet meer elke dag mensen, en dat stukje, de dagelijkse omgang met collega’s door het hele bedrijf heen, mis ik echt. Ik ben toch wel echt een “mensen-mens”. Afijn, ik heb er zeven jaar met erg veel plezier gewerkt.

Maar nu nieuw werk vinden…
We zullen zien.