The Station Agent is een hartverwarmende film over vriendschap. Dat de hoofdpersoon een dwerg is doet er eigenlijk niet wezenlijk toe. Fin is één meter vijftig en is de ongewenste aandacht van zijn omgeving beu (“Hee, waar is Sneeuwwitje?”). Als zijn baas, de eigenaar van een modelspoorwinkel, overlijdt erft hij een treindepot ergens op een dooie plek in het midden van nergens, en besluit hij erheen te verhuizen. De jongen (Joe) die vlakbij de rijdende snackbar voor zijn zieke vader beheert zit verlegen om een praatje, en een getraumatiseerde vrouw (Olivia) wiens kind is overleden rijdt hem bijna ondersteboven. Tussen deze drie ontstaat een onwaarschijnlijke vriendschap. Dat wil zeggen – op papier onwaarschijnlijk, want het mooie van de film is dat er met veel humor aannemelijk wordt gemaakt dat die vriendschap ontstaat zoals ze ontstaat, wat de valkuilen zijn, en dat vriendschap dan wel niet zo spectaculair mag lijken als een liefdesrelatie, maar dat ze wel essentieel is in een mensenleven.

We zien hier drie mensen die behoorlijk deugen, maar die alledrie moeite hebben hun draai in het leven te vinden. Op een onnadrukkelijke manier, door aandacht voor elkaar, wordt duidelijk dat vriendschap een enorme meerwaarde kan hebben op een manier die je normaalgesproken veel te gemakkelijk over het hoofd ziet.

Er zitten behoorlijk wat sterke details in deze film, zoals het moment dat Joe, de snackbarwagenhouder, aan Fin vraagt “Heeft jouw soort mensen ook speciale clubs?” Als Fin vraagt “Hoe bedoel je?” denk je als kijker al dat het hier weer eens helemaal fout zal gaan, maar Joe antwoordt gewoon “nou, modeltreinbouwersclubs, of treinspottersclubs”. En zo blijkt telkens weer op een onnadrukkelijke manier dat ze alledrie echt wezenlijk geïnteresseerd zijn in de ander. En daar draait het tenslotte toch om.

Een heerlijke onsentimentele knusfilm die je met een brede glimlach en een goed gevoel achter laat. En een prima film om vaker te bekijken, nu hij op dvd is uitgebracht. Een aanrader!