Edgar Rice Burroughs schreef Tarzan, maar hij schreef nog veel meer van dat soort verhalen, waaronder het slappe Tarzanaftreksel Jungle Girl. Er zijn ooit maar liefst vijftien afleveringen van gefilmd die nu allemaal op twee dvd’s te koop zijn. Ik heb er met stijgende verbazing naar zitten kijken. Soms is tweederangs pulp zo slecht dat de onbedoelde humor er voor zorgt dat het zó over de rand kukelt dat het weer leuk wordt, maar soms is het ook gewoon slecht en verdient het nieteens de kans om camp te worden.

Eerst de grappige kanten aan de serie, waarin elke aflevering met een cliffhanger eindigt. Om te beginnen slingert de Jungle Girl, de dochter van een dokter die naar een onontdekt stukje Afrika is getrokken om zijn misdadige tweelingbroer te ontlopen, meteen op zijn Tarzans van liaan naar liaan door de jungle, volledig opgemaakt uiteraard. En ook verder bevat de serie werkelijk alle cliché’s die we later in alle Indiana Jonesfilms weer tegenkomen, maar dan uitgevoerd in bordkartonnen decors. Dat heeft absoluut zijn grappige kanten. De schurk is ook een ouderwetse schurk, die niet terugdeinst voor moord en doodslag, (hij vermoordt zijn broer de dokter en neemt zijn plaats in om diamanten te kunnen roven) en Jungle Girl moet bovendien in de eerste aflevering al spectaculair gered worden.

Bedenkelijker is de racistische ondertoon van de films – de zwarten zijn beschilderde blanken met rare pruiken, en de dokter is de machtigste man van  het dorp geworden door zijn goedheid – hij komt de wilden redden, zeg maar. Jaloezie bij de uit de gratie gevallen medicijnman leidt tot voodoo (in het hartje van Afrika…) en gluiperige acties. De blanken zijn steeds superieur uiteraard, en de zwarten ongelofelijk dom, en dat gaat mij al na een kwartier enorm tegenstaan. En dan kunnen al die idioot opgevoerde cliché’s nog zo onbedoeld grappig zijn, de vieze bijsmaak wordt er niet mee weggespoeld.

• Jungle Girl – 2 dvd’s – AC Comics