Peter Liechti was een Zwitserse filmregisseur die hard aan een film aan het werk was toen hij te horen kreeg dat hij een ernstige vorm van kanker had. Dat zette zijn leven volledig stil, en hij ging aantekeningen maken en denken over de dood en het leven, en over een filmproject dat hij nooit had kunnen afronden. Het enige project dat hij nooit had kunnen afronden – zes weken in een ziekenhuis in Zuid Soedan, toen het daar op zijn ergst was.

Het boek Dedications bestaat uit filmstills en teksten over de laatste film van Peter Liechti, en het is een aangrijpend boek geworden, niet in het minst door de bijgeleverde dvd, waarop een kwartier van de ruwe montage van de film staat, maar wel met de essentiële momenten – Liechti die voorleest uit zijn dagboeken en aantekeningen, die uitermate persoonlijk zijn, en de Chief in Zuid Soedan die al zijn hoop op de filmer uit Europa heeft gevestigd – als die nu daar in het westen laat zien hoe het er hier nu uitziet, na al die bombardementen en met die honger, dan komt het allemaal wel weer goed – hij bezweert de ellende, en gelooft in de magische mogelijkheden van de camera die de honger en de oorlog kan bezweren en wegmaken. We zien de man door de stoffige Afrikaanse hitte lopen terwijl hij dit allemaal zegt en je valt stil. En je begrijpt waarom Liechti deze film toen niet kon afmaken, zeker niet als je dan de beelden uit dat ziekenhuis te zien krijgt. De kinderen die huilen van de honger. Het in-trieste hoofd van de Chief.

De teksten van Liechti zijn al net zo indrukwekkend, want hij weet dat hij nu nog iets moet doen met dat filmmateriaal, en hij probeert voorzichtig uit te leggen dat die zes weken in Zuid Soedan hem nooit losgelaten hebben, dat dat misschien wel de zwaarste weken van zijn leven zijn geweest. Tegelijkertijd is hij doodziek en heeft hij het in zijn dagboekaantekeningen soms ook over de dagelijkse ergernissen. Een citaat:
“Het is nacht en ik ben nog steeds wakker. Het is te heet in de kamer en het stinkt. Alle ramen zijn gesloten; de latente antipathie tegen mijn medepatiënten is nu manifest geworden. Mensen waar ik goed mee overweg kan willen de ramen graag open, dat is altijd zo geweest, en diegenen die mij op de zenuwen werken eisen dat de ramen dichtgaan – ze hebben last van de tocht. En mensen die last hebben van de tocht krijgen altijd hun zin, zo is het altijd geweest, en de ramen blijven dicht…”

Zo wisselen de gedachten over Zuid Soedan en die over zijn eigen laatste dagen elkaar af op een merkwaardige, aangrijpende manier. De beelden versterken de vreemde melancholie die het boek uitstraalt – het is namelijk geen echt somber of fatalistisch boek, eerder een boek van iemand die nog even bewust stilstaat bij de laatste fase van zijn leven en overdenkt wat daarin essentieel is en was. Indrukwekkend is in dit geval een understatement. Een zeer bijzonder boek.

• Peter Liechti – Dedications – met dvd – Scheidegger & Spiess – ISBN 9783858817761
• Bestel het boek hier bij een bekende webwinkel: Dedications