Van sommige films begrijp je niet dat ze ooit geflopt zijn, of waarom ze geflopt zijn. Scarecrow is zo’n film. Het is een soort buddymovie uit 1972 over twee mannen die een tijd samen optrekken omdat ze toevallig dezelfde kant op moeten, en die je langzaam vrienden ziet worden. Gene Hackman speelt een aggressieve man met een korte lont die net uit de gevangenis komt en droomt van een eigen autowasstraat, Al Pacino is een zeeman die denkt dat hij het leven met zijn vrouw en zijn kind (dat hij nog nooit gezien heeft omdat hij voor de geboorte naar zee ging) weer kan oppakken. Dat pakt iets anders uit dan hij hoopt. Hackman wordt altijd boos en agressief als de zaken wat tegenzitten, Pacino probeert mensen aan het lachen te krijgen. Het is feitelijk een heel aandoenlijke film die heel raak menselijk gedrag met al haar beperkingen blootlegt. Als ik zeg dat de een van de ander leert lijkt het misschien alsof het een vervelende moralistische film is, maar dat is niet zo. Misschien is de film wel geflopt omdat het een drama is terwijl je er ook zeer regelmatig erg om moet lachen.
Pacino had net veel succes gehad met de Godfatherfilms, en Hackman met French Connection, maar de beroemdheid van beide mannen kon vreemd genoeg toch niet voldoende mensen naar de bioscoop lokken om de film tot een succes te maken. Maar het is ook nooit een cultfilm geworden.
Wellicht heeft dat te maken met het wel zeer treurige einde. Bovendien gaat het om twee losers waarbij alles toch steeds weer fout loopt, hoe goed ze hun best ook doen. De triestheid overheerst.
De film is onlangs op dvd uitgebracht en voor een schijntje te koop. Wat mij betreft een vergeten meesterwerk.