Annemie Struyf is een Belgische journaliste die al vele televisiereprortages gemaakt heeft. Vijf jaar geleden ging ze naar Kenia, waar ze Achieng ontmoette, een vrouw die besmet was met HIV en die niet lang te leven leek te hebben. Een kind dat ze onder haar hoede had werd door Struyf geadopteerd en mee naar België genomen om haar een betere toekomst te bezorgen. Dat is op zich al opmerkelijk, want Struyf lapte daarmee alle ongeschreven regels van de afstandelijke reporter aan haar laars. De betrokkenheid ging hier wel héél ver. Struyf hield ook contact met Achieng, die inmiddels een hartsvriendin was geworden, en die dankzij medicijnen beter werd en haar grote droom verwezenlijkte.

Die droom was een weeshuis, Hope Home, en vanuit België werd ze door haar vriendin Annemie op alle mogelijke manieren gesteund. Struyf ging bovendien terug naar Kenia om een nieuwe reportagereeks te maken die nog indrukwekkender en vooral aangrijpender werd dan de eerste – De zussen van mijn dochter. Ze zocht Achieng en haar weeshuis op, maar ook alle mensen waar ze tijdens haar eerste reportage contact mee had gehad. Zo zien we onder meer hoe het nu gaat met een oudere prostituee en haar dochter.

Wat zo bijzonder is aan de serie is dat Struyf op een bijzondere, onbevangen, open manier op iedereen afstapt en haar vragen stelt. Ze oordeelt niet, en dat alleen is al een verademing in deze verwilderse tijden waarin iedereen die ook maar een béétje anders is al veroordeeld lijkt te moeten worden. Toch is Struyf zeker niet naïef, en spreekt ze soms ook haar verbijstering uit, waarbij ze uitlegt dat sommige zaken ondenkbaar zouden zijn in België.

Maar door haar onbevangen, aandachtige en openhartige aanpak weet ze mensen zover te krijgen dat ze over delicate zaken vertellen, en uitleggen waarom zaken zo gaan als ze gaan. En via het weeshuis komen we ook in ziekenhuizen, waar je zelf voor werkelijk alles moet betalen voordat er ook maar iets kan gebeuren, of bij de politie, waar ze laconiek doen over verkrachtingen, en tenslotte bij de gezinnen waar sommige weeskinderen vandaan komen. Het levert alles bij elkaar een aangrijpend, hartverscheurend beeld op van Kenia.

Tegelijkertijd zorgt de manier waarop Struyf je aan de hand meeneemt ervoor dat je langzaamaan ook wat gaat begrijpen van de onbegrijpelijke kanten van Afrika. De zussen van mijn dochter is ook een serie die ik niet met droge ogen kan bekijken. Er is tot nog toe geen aflevering geweest waarbij ik niet met een brok in de keel heb gezeten. Wat mij betreft was dit zonder meer de indrukwekkendste televisie van 2010.

  • De Zussen van mijn dochter – België Eén – maandagavond

(hm, 20 december 2010)