De maker van de magnifieke animatiefilm Les Triplettes de Belleville blijkt ook een film gemaakt te hebben naar een origineel scenario van Jacques Tati. Dat is niet alleen een uitermate geslaagde animatiefilm geworden, maar ook een ontroerend eerbetoon aan Tati, want de illusionist waar de film om draait heeft niet alleen het uiterlijk meegekregen van Tati, maar ook diens loopjes en andere eigenaardigheden, en zijn oorspronkelijke naam: Tatischeff. En als hij op een bepaald moment in een bioscoop terechtkomt loopt hij de film Mon Oncle van Tati binnen.

Het verhaal is eenvoudig genoeg, en wordt vrijwel zonder woorden verteld, ook weer geheel in de stijl van Tati, die een kunstenaar was in het maken van visuele grappen waarbij geen woord nodig was. De illusionist is een goochelaar die met zijn act volle zalen trekt tot de opkomst van de popgroepen van de jaren zestig. Dan is het afgelopen met het ouderwetse varieté en is hij veroordeeld tot achterafzaaltjes en zelfs etalages van warenhuizen.

We volgen de illusionist op een treurige tournee door Engeland, tot in Schotland toe, waar hij in een pub optreedt. Daar raakt het meisje Alice zo onder de indruk van zijn “toverkunsten” dat ze stiekem met hem meereist. Hij ontfermt zich over haar en ze blijven een tijd in een artiestenhotel in Edinburgh. Daar kunnen we de verdere onstuitbare teloorgang van de varieté volgen, met de pogingen van de artiesten om elkaars applaus te genereren als ontroerende tussenstop.

Het verhaal eindigt als Alice een vriend en de liefde vindt en de illusionist niet alleen afscheid van haar, maar ook van het artiestenbestaan neemt. Dit is een tekenfilm waarin de melancholie de overhand heeft, dus verwacht geen film waar je om kunt bulderlachen. Hier kun je wel heel veel glimlachen en ontroerd raken. En het is een film om vaker naar te kijken, want net als in de films van Tati zitten er veel kleine grapjes in verborgen die je in eerste instantie over het hoofd ziet.

Een absolute aanrader.