Gareth Malone is een jongensachtige koordirigent met een passie – hij wil heel Engeland aan het zingen krijgen. We vielen bij toeval in de reeks die op de BBC net afgesloten werd eind 2012, waarin hij in een aantal verschillende bedrijven koren op poten zet die met elkaar een wedstrijdje aangaan, met een concert met groot publiek als uitsmijter, en een winnaar. Een waterbedrijf, een vliegveld, een postbedrijf en een ziekenhuis, allemaal met hun volstrekt eigen hiërarchie, die soms voor het eerst samen in gesprek komen en nu samen gaan zingen. Het levert een fascinerende televisieserie op die over veel meer gaat dan het samen zingen in een koor.

We gingen op zoek naar de eerdere reeksen, en toen bleek dat we hadden zitten kijken naar de zesde reeks en dat Malone al op zijn dertigste begon met de eerste afleveringen van The Choir. Daar begint hij met een middelbare school vol ongemotiveerde kinderen, en dan blijkt dat er op Britse middelbare scholen nauwelijks meer gezongen wordt. Er is dus heel wat te winnen. Maar het is een zware strijd, en Malone moet werkelijk alle zeilen bijzetten om kinderen mee te krijgen, ze binnenboord te houden en de motivatie op peil te houden.

In de tweede reeks, Boys Don’t Sing, maakt hij het zichzelf nog moeilijker door op een jongensschool waar sport allesoverheersend is een koor op poten te willen zetten. Deze reeks is eigenlijk verplichte kost voor elke koordirigent die met jongeren wil gaan zingen, want Malone haalt hier werkelijk alles uit de kast om de pubers mee te krijgen, ook de rappers en de rebellen (dat laatste door een alternatieve workshop te organiseren). Hij deinst er bijvoorbeeld niet voor terug om na de vakantie, als er van de tachtig leden van zijn koor nog maar dertig over zijn, iedereen persoonlijk te gaan bellen, en opnieuw op pad te gaan om leden te ronselen, met soms onconventionele methodes.

Hij weet ook de leden van het docentencorps (met een aantal zeer hardnekkige onwilligen) zover te krijgen dat ze een koor vormen, alles om de kids over de streep te trekken, en hij krijgt het met zijn ontwapenende doorzettingsvermogen, zijn doordachte repertoirekeuze en zijn tomeloze enthousiasme allemaal voor elkaar. Zijn koor treedt uiteindelijk op in de Royal Albert Hall, net zoals het koor uit de eerste reeks naar China ging voor een internationale jongerenkorencompetitie.

Tussen de bedrijven door volgen we een aantal koorleden of potentiële koorleden, en zien wat van hun achtergrond, en komen erachter waarom dat koor voor hun zo belangrijk is, en waarom het hun leven soms veranderd heeft. Het gaat in deze reeks televisieprogramma’s duidelijk niet alleen om samen zingen, maar ook om samenwerking, om presteren onder druk, om het overwinnen van schroom en verlegenheid, en om nog veel en veel meer. En precies dat allemaal maakt dit zo’n schitterende serie.