Gareth Malone is inmiddels al een jaar of veertig, maar hij ziet er nog steeds uit als een jochie van net even in de twintig. Dat bedrieglijke uiterlijk verklaart misschien een deel van zijn succes als koordirigent, want hij krijgt door zijn jongensachtige charme heel veel gedaan. We hebben het hier hier al eerder gehad over de BBC-series over de koren die hij op poten zette op Engelse scholen. In de volgende series ging hij met zijn passie en overtuiging nog veel verder, en je zit met stijgende verbazing te kijken naar wat hij allemaal voor elkaar weet te krijgen.

The Choir Series Three – Unsung Town

In de derde reeks gaat hij naar een stadje dat we hier in Nederland tot voor kort een Vogelaarwijk noemden – South Oxhey, net buiten Londen, is een achterstandswijk die door omliggende buurten gemeden wordt als de pest, want er woont, in de ogen van die anderen, alleen tuig, en met het zelfbeeld van de South Oxheyns is het ook al niet best gesteld. Malone wil er een koor oprichten om de saamhorigheid te vergroten en de hele buurt met elkaar te verbinden, en ze in een later stadium te laten optreden buiten de buurt, om ze daar een positief beeld van South Oxhey te laten neerzetten.
Je volgt in vier afleveringen van een uur de zwoegende zoektocht van Malone om een begin te maken, dan de start, zijn doorzettingsvermogen (hij wil bijvoorbeeld per se de eigenaar van een boksschool meehebben, hoewel die zeer nadrukkelijk niet wil), zijn inventieve ingrepen, zijn inzet (bij mensen thuis gaan repeteren), zijn inzicht (wie zijn de potentiële sterren en solisten, en hoe pak je het aan om die zelfvertrouwen te geven), enzovoorts.
Hij krijgt het voor elkaar een Community Choir op te richten, maar ook een schoolkoor, en een klein jongemannenkoor waarmee hij de kroeg in gaat om op te treden (met de bokser!). Uiteindelijk treedt de hele groep samen op, als één groot koor, het grootste Community Choir van Engeland.
De hele serie is verplichte kost voor iedere koordirigent of iedereen die dat wil worden, voor iedereen die van zingen houdt, en voor iedereen die denkt dat achterstandswijken verloren gebieden zijn.

Gareth Malone goes to Glyndebourne

Eigenlijk is dit The Choir deel 4, alleen ging Malone hiervoor in de omgeving van Glyndebourne, de stad die elk jaar het centrum van de wereld is voor operalievend Engeland, op zoek naar pubers die een koor wilden vormen voor een moderne opera. Die opera moest op dat moment nog geschreven worden, en Gareth Malone zie je in eerste instantie worstelen om een koor samen te stellen dat voor een groot deel is samengesteld uit probleemjongeren, waarbij hij onderweg zijn sterzanger verliest, omdat die jongen simpelweg niet de discipline kan opbrengen. Hier stond zelfs Malone machteloos. Dat is opmerkelijk, want we zien meestal hoe Malone juist de moeilijkste, verlegen, onzekere jongeren over de streep weet te krijgen, en ze vervolgens onder de spotlight laat schitteren. Hier volgen we en passant ook het ontstaan van een moderne opera, en zien we hoe Malone ook nog een groep moeders tot een koor omsmeedt. Ook dit is weer een indrukwekkende en soms aandoenlijke reeks.

The Choir – Military Wives

De indrukwekkendste en aangrijpendste reeks is echter deze – Military Wives, waarin Malone een koor vormt met een vergeten groep – de vrouwen van militairen die zijn uitgezonden naar Afghanistan, en die met hun gezin op een militaire basis wonen en niets te doen hebben, behalve wachten tot hun echtgenoot terugkeert. Malone wil hun niet alleen een stem geven, maar hij gelooft ook dat muziek hun door een moeilijke tijd heen kan helpen. De solozangeres duie hij al snel op het oog heeft is Sam, een bebrilde, onzekere, zwaargetatoëerde vrouw die eerst nauwelijks kan zingen, hoewel Malone haar talent onmiddelijk herkent. Hij krijgt haar uiteindelijk zo ver dat ze op een herdenkingsbijeenkomst in de Royal Albert Hall zingt, waar de koningin bij is. Veel indrukwekkender en aangrijpender kan het niet worden, vooral niet als je weet dat het lied dat de vrouwen dan zingen is gecomponeerd aan de hand van de brieven die ze met hun mannen uitwisselden.
We volgen in deze reeks ook weer de stappen die Malone zet, want hij kiest voor de geleidelijke opbouw, stapje voor stapje steeds verder, eerst een klein optreden op de markt in het plaatselijke stadje, dan een optreden tijdens een belangrijk diner van de prestigieuze Sandhurst Officieren Opleiding, een optreden (met de kinderen, die door Malone nooit vergeten worden!) voor de mannen die thuiskomen en tenslotte de Royal Albert Hall.

Ook hier geldt weer: verplichte kost voor koordirigenten en iedereen die het zou willen worden. En let dan vooral op alle details: op de kleine opmerkingen die hij maakt, de complimentjes waardoor je iemand ineens ziet stralen, de repertoirekeuze die perfect toegesneden is op het koor en de omstandigheden, enzovoorts. Gareth Malone laat zien dat je met doorzettingsvermogen, inventiviteit en passie alles voor elkaar kunt krijgen.
Inspirerender kun je het bijna niet krijgen.