Critici vragen van een boek altijd dat het ook “de echte wereld” van nu laat zien, met liefst veel straatrumoer. Ik heb dat altijd een wat merkwaardige eis gevonden, en vond in John Updike een onverwachte medestander. In een recensie van het laatste boek van Houellebecq in the New Yorker formuleerde hij het als volgt:

• But how honest, really, is a world picture that excludes the pleasures of parenting, the comforts of communal belonging, the exercise of daily curiosity, and the widely met moral responsibility to make the best of each stage of life, including the last?

Een citaat waar ik zeer instemmend bij zit te knikken. Zelf val ik juist voor boeken die niet al te nadrukkelijk poseren als een boek van deze tijd. Als een boek echt goed is krijg je juist tussen de regels door een uitstekend beeld van de tijd waarin het geschreven is. Daarbij komt dat ik niet zo van de soort ben die “groots en meeslepend” wil leven. Ik heb het gevoel dat de mensen van het grote gebaar juist erg veel over het hoofd zien van de zaken die er echt toe doen. Het zit hem toch vaak in de details en de kleine genoegens van het leven, die belangrijker zijn dan ze lijken.

Poging tot vertaling van het citaat van Updike:

“Maar hoe eerlijk is feitelijk een wereldbeeld dat de genoegens van het ouderschap uitsluit, en het prettige gevoel bij een gemeenschap te horen, het laten werken van dagelijkse nieuwsgierigheid en de veelvoorkomende morele verantwoordelijkheid het beste te maken van elke levensfase, tot en met de laatste?”