De Blikken Trommel van Günter Grass is zo’n boek dat je gelezen moet hebben, in de categorie van Honderd Jaar Eenzaamheid en De Wereld Volgens Garp – goede degelijke literatuur, maar ook prettig om te lezen en onderhoudend. Ik heb De Blikken Trommel lang geleden met veel genoegen gelezen als paperback, in de uitvoering die je hiernaast ziet. Het voordeel van die versie was dat je fantasie alle ruimte heeft om het verhaal in te vullen. Later kwam er een versie in de handel met een tekening van Grass zelf op het omslag. Ook mooi, maar ik was toch gehecht aan die eerste. En toen gebeurde er iets merkwaardigs – bij elke volgende editie werd het omslag lelijker. Dat begon al met de filmeditie, die in lelijkheid concurreert met de meest recente versie.

Natuurlijk gaat het bij een boek om de tekst, maar de rest is toch ook niet onbelangrijk. Dan hebben we het niet alleen over het omslag, maar ook over het papier en het gekozen lettertype. Ligt een boek lekker in de hand? Het eerste boek is op iets dunner papier gedrukt en ligt duidelijk lekkerder in de hand dan de tweede versie. Bovendien is het genaaid, terwijl het tweede alleen gelijmd is (als je het open doet vliegen de bladzijden je om de oren). Als ik een boek echt goed vind lees ik eigenlijk het liefst een gebonden hardcoverversie. Een boek dus dat je probleemloos kunt openbreken.

Ik ben wel benieuwd welk omslag de voorkeur zou hebben van een uitgesplitst publiek – mensen die het boek nog nooit gelezen hebben, mensen die het boek wel gelezen hebben, mensen die het boek gelezen hebben en de film nog nooit hebben gezien, mensen die alleen de film hebben gezien, mensen die het boek gelezen hebben en de film hebben gezien.

Ik houd het zelf bij de bovenste versie. En ik vond het boek veel beter dan de film.