
hoe sport toch kan verbroederen...
Tijdens de Olympische Spelen, een aantal jaren geleden, bleken de boogschuttersploegen van Nederland en die van het Himalayakoninkrijkje Bhutan in hetzelfde hotel te logeren. Er ontstond vrijwel meteen een vriendschappelijk contact, en dat contact werd in stand gehouden en geïntensiveerd, met name dankzij de inzet van de directeur van de Nederlandse Handboogbond, Willem Trienekens. Er is daardoor een vriendschappelijke samenwerkingsband ontstaan tussen Nederland en Bhutan die opmerkelijk is, zeker als je weet dat Bhutan tot voor kort een geïsoleerd, van de buitenwereld afgesloten land was.
In Bhutan wordt, zeker op het platteland, nog op een traditionele manier met pijl en boog geschoten. Handboogschieten is er de nationale sport, en dat betekent onder meer dat je in de hoofdstad nu ook boogschutters kunt zien met ultramoderne bogen. Ook in Nederland vinden we bijvoorbeeld in Zeeland het traditionele wipschieten, met een schietschijf hoog in de lucht, waardoor je vrijwel vertikaal moet schieten. Daarnaast zijn er handboogverenigingen te vinden die met ultramoderne bogen op Olympisch niveau spelen.
Roel Burgler en Taco van der Mark maakten een prachtig boek dat barstensvol staat met schitterende foto’s, maar waar ook veel in te lezen valt, over dat traditionele boogschieten en Zeeland, en in Bhutan. Het opmerkelijke van dit boek is dat het vooral de overeenkomsten tussen de totaal verschillende culturen en landen benadrukt. Als je het boek bekeken en gelezen hebt kun je eigenlijk alleen maar met een voldane zucht constateren dat sport soms wel degelijk kan verbroederen. Iets dat we dankzij alle voetbaloorlogen al weer bijna vergeten waren.
-
Roel Burgler en Taco van der Mark – Een boog tussen twee werelden – een uitgave van COS Zeeland