Nanne Tepper is een bijzonder geval in de Nederlandse letteren – de man heeft eigenlijk maar drie boeken geschreven tijdens zijn leven en er is nog één boek met korte stukken verschenen, maar die drie waren alledrie indrukwekkend en op zich voldoende om hem een plaats te garanderen in de eregalerij van beste Nederlandse schrijvers van de vorige eeuw. Vanaf zijn debuut De eeuwige jachtvelden was het duidelijk dat we met Tepper een groot schrijver te pakken hadden. Helaas werd de man geteisterd door zware depressies en verslavingen (veel later werd ADHD geconstateerd) waardoor zijn tweede en derde boek, De vaders van de gedachte en De avonturen van Hillebillie Veen wat dunner uitpakten, maar zeker even indrukwekkend waren.

Nanne Tepper werd in 1962 in Hoogezand geboren en woonde een tijd in Veendam, maar bracht zijn schrijversleven in de stad Groningen door. Hij woonde in de Groninger wijk de Oosterpoort in de periode dat ik daar ook woonde, dus wellicht hebben we elkaar zelfs wel eens gezien, maar als ik zijn brieven lees moet ik constateren dat Tepper en ik in parallelle werelden hebben geleefd. Dat is een merkwaardige gewaarwording, eerlijk gezegd. Tepper kwam bijvoorbeeld ook, net als ik, in Vera, maar ik kwam er alleen om te eten in de Mensa en voor de concerten, en heb nooit geweten dat daar een levendige drugscultuur heerste. Dat was de wereld van Tepper. Een wereld waar ik nu via zijn brieven voor het eerst kennis mee maak.

De kunst is mijn slagveld is de titel van de verzameling brieven die Tepper tussen 1993 en 2001 schreef. Hij stopte dus met schrijven een paar jaar voor zijn zelfgekozen dood in 2012. Maar hoewel hij een roman niet meer voor elkaar kreeg blijkt dat Tepper elke dag bleef schrijven – brief na brief, aan een groot aantal correspondenten, “om polsen en kwabben los te maken”. Die brieven bevatten, bij elkaar, een complete autobiografie in stukjes (zie het fragment uit de brief van 17 april 1994 aan Atte Jongstra), maar ze gaan ook over muziek (Tepper was een Zappa-fan, dus het gaat regelmatig over de muziek en de gitaarsolo’s van Frank Zappa), over de schoonheid van het Groninger landschap, over zijn afkeer van het literaire wereldje en commercialiteit, over zijn literaire helden Nabokov en Salinger, over vriendschap, katten en pastasaus, Hij was altijd scherp, heel vaak heel humoristisch en altijd een rasechte schrijver.

Als je zijn brieven leest denk je ook onwillekeurig aan de kansen die Tepper als schrijver heeft laten liggen – als hij zich wat minder had gefocust op het schrijven van “reguliere” romans, maar gewoon eens een chaotisch dagboek was gaan publiceren, hoe goed zou dat wel niet geworden zijn? Zo werkt dit brievenboek ook wel een beetje – als een enorme bak ideeën, gedachten, autobiografische schetsen, filosofische essays, alternatieve recensies, en nog veel meer, die je dankzij een uitermate getalenteerd schrijver geboeid blijft lezen, ruim zevenhonderdveertig pagina’s lang. De Dikke Tepper. Een onverwachte schatkist.

Nanne Tepper verdient het alsnog te worden bijgezet in de eregalerij van grote Nederlandse schrijvers – hier in het Noorden heeft hij op een vreemde manier vooral de reputatie gehouden van dronkelap, kroegtijger en junkie, en is vooral zijn eeuwige boosheid mensen bijgebleven, terwijl hij in de allereerste plaats een geweldige schrijver was. Het brievenboek is daarvan nogmaals een vuistdik bewijs.

• Nanne Tepper – De kunst is mijn slagveld – Brieven 1993-2001 – Atlas Contact – ISBN 9789025446574
• Bestel het boek hier bij een bekende webwinkel: De kunst is mijn slagveld