Ruim twintig jaar geleden heb ik Simon Carmiggelt een briefje geschreven. De aanleiding was een interview met hem waarin hij onder meer zei dat hij alleen maar korte verhalen had geschreven. Ik had net met veel plezier zijn detectiveroman Johan Justus Jacob gelezen, en liet hem dat weten.
Een paar dagen later kwam er een boek met de post, met op de titelpagina het briefje dat je hiernaast ziet. Het handschrift is niet overal even makkelijk te ontcijferen, daarom hier de tekst:
 

9 sept 82

Beste Holly,

Met het briefje was ik zeer verguld. Zelf twijfel ik namelijk in hoge mate aan dat boek, omdat ik het niet “mijn genre” vind. Maar er zijn toch mensen die het leuk vinden. Een deskundige als de – helaas onlangs gestorven – Ab Visser. En mijn kleinzoon David (17) die het, toen hij bij ons logeerde, in één nacht uitlas en bij het ontbijt zei: “Spannend boek hoor”.
En nu heb ik Holly er bij. Een schone dag!

S Carmiggelt
 

Dat betreffende boek, Johan Justus Jacob, was, na de eerste verzameling Kronkels, het tweede Carmiggeltboek dat verscheen. Wie weet hoe de schrijverscarriëre van Carmiggelt er zou hebben uitgezien als dat boek toendertijd  allemaal lovende kritieken had gekregen.
Carmiggelt lijkt nu overigens al bijna niet meer gelezen te worden. Een integrale uitgave van al zijn Kronkels zit er dan ook niet in. Jammer, want toen hij ze in het Parool publiceerde vond ik dat er maar zeer zelden een echt zwakke bij zat. Een mooie gebonden uitgave van álle kronkels, met leeslint, zou wat mij betreft dan ook een zeer groot genoegen zijn. Net als de vier delen Boontjes die van Louis Paul Boon zijn verschenen.