In de dichtbundel Ruizerijmen van Charivarius uit 1922 staan een heleboel gedichten die we nu in de categorie “light verse” zouden onderbrengen. Dat zorgt er wellicht voor dat het grootste deel van die gedichten ook nu nog zeer goed leesbaar is.

Het boek begint met een opmerkelijk gedicht onder de titel “Leenrijm”. We nemen het hier over omdat het een ander licht werpt op de discussie over het gratis downloaden van muziek die nu al een tijd gaande is. Het is, zo blijkt uit dit rijm, een oude discussie, waarbij de kant van “de maker” in dit gedicht helder naar voren wordt gebracht.

Toch blijf ik ervan overtuigd dat de mogelijkheid die internet biedt om gratis muziek te downloaden op de langere termijn wel degelijk goed is voor de muzikanten. Als ik een paar nummers van iemand eens wat langer kan beluisteren ben ik ook sneller geneigd om een cd te gaan kopen van die band of musicus. Het is in ieder geval heel wat effectiever dan in een winkel met de koptelefoon op even snel een paar nummers beluisteren. Juist de betere muziek is gebaat bij een wat intensievere luisterbeurt.

Al met al is het eigenlijk vreemd dat je uitgevers nooit hoort klagen omdat al hun boeken in bibliotheken liggen, terwijl de muziekindustrie nu moord en brand schreeuwt. Maar met name ook voor dichtbundels geldt: als je eenmaal uitgebreid aan een dichter hebt kunnen ruiken door middel van een geleend boek, dan wil je dat boek ook zelf hebben, om het regelmatig uit de kast te kunnen pakken. Ik denk dus dat Charivarius zich ten onrechte druk maakt. Maar het blijft een leuk gedicht.

Opmerkelijk is ook het verbod op voordracht dat voorin het boek is opgenomen “zelfs in besloten kring”. Terwijl juist een goed voorgedragen gedicht er voor zorgt dat je zelf naar de boekwinkel snelt.